1. Black Cross Dan Morrow

2. Hoofdstuk 6Onrust How much more grivous are the consequences of anger thanthe causes of it. # M. Aurelius.

3. # Dwayne. Dwayne had slecht kunnen slapen vannacht. Alweer. Zijn gedachten bleven maar kolken en zijn lichaam vond geen rust. De slaappil die hij in had genomen, had nauwelijks effect gehad. Daarvoor gebruikte hij ze te veel.

4. Hij stond kreunend op, plensde wat water in zijn gezicht en slenterde vervolgens naar de keuken om koffie te zetten. Hij hoopte dat hij daarvan zou opknappen. Voordat hij de mok aan zijn lippen kon zetten, ging de zwartgroene poort van het clubhuis open. Zijn vriend, Connor Clinton, liep naar binnen, met een grijns van oor tot oor. De lach verdween echter van zijn gezicht toen hij Dwayne zag staan.

5. ‘Een goeie nacht gehad?’ vroeg Dwayne glimlachend. Hij wist niet waarom Connor ineens verstijfde. Blijkbaar had hij gedacht dat niemand op zou zijn rond deze tijd. ‘Ja,’ zei Connor alleen. Dwayne trok zijn wenkbrauwen verbaasd op. ‘Ja?’ ‘Ik ga nog even tukken.’

6. Hij schuifelde langs Dwayne heen, maar voordat hij zijn hand op de deurklink kon leggen, vroeg Dwayne: ‘Wat is er toch?’ ‘Niets, niets. Ik heb alleen niet kunnen slapen.’ Connor grinnikte schuldbewust en verdween door de achterdeur. Dwayne keek hem na. Er was wel degelijk iets aan de hand, maar wat precies kon hij niet zeggen. Hij haalde zijn schouders op. Vroeg of laat zou hij er toch wel achter komen.

7. # Noaya. Het was lang geleden dat Noaya zich zo… gelukkig gevoeld had. Meer dan vier jaar, welteverstaan. Ze had Leny, het vrouwtje dat als familie voor haar was, en ze had Connor, haar jeugdvriend met wie ze meer dingen kon delen dan alleen goede gesprekken. Meer was er niet nodig geweest om haar op te vrolijken na die lange tijd van depressie in de gevangenis.

8. Totdat Dwayne Murron het café binnen liep. Leny was boodschappen gaan doen en had – voordat ze wegging – Noaya gevraagd of zij op het café kon passen. Noaya had “ja” gezegd, maar had daar nu spijt van. Ze had gewoon zelf naar het dorp moeten gaan. ‘Hé, Noa,’ zei hij zacht.

9. Er trok een schok door haar lichaam. Dit is niet goed, dacht ze nadat ze enigszins weer controle over haar gedachten had gekregen. ‘Dwayne,’ antwoordde ze. Ze verbaasde zichzelf over de kalmte in haar stem. ‘Iets te drinken?’ Zeg nee… ‘Ja, lekker. Koffie, graag.’ Noaya keerde haar rug naar hem toe en wendde zich tot het koffieapparaat.

10. Ze had vanochtend vroeg, net nadat Connor was vertrokken, besloten het onderwerp “Dwayne” – in ieder geval voorlopig – te laten rusten. Ze wilde kijken hoe het liep. Ze had gehoopt dat ze rustig wakker kon worden, met Connor nog naast haar, dat ze samen konden douchen, samen konden eten, dat ze kon praten met Leny, haar kon helpen met het café en daarna weer goed kon slapen.

11. Gewoon. Zoals normale mensen. Zoals ze dacht dat het hoorde. Ze verwachtte dat ze zich op die manier gelukkig kon blijven voelen. Misschien zou ze Dwayne achter zich kunnen laten. Haar liefde en haar haat. En nu was hij hier. Nu zat hij op de barkruk voor haar en keek hij toe hoe ze koffie voor hem zette.

12. Nu leken al haar wensen weg te sijpelen. ‘Heb je het nieuws gevolgd?’ vroeg hij. ‘Die moord, bedoel je?’ Haar rug was nog altijd naar hem toe gekeerd. Ze was al klaar, maar deed alsof ze nog druk bezig was.

13. ‘Ja. Ik kende hem. Patrick Carlsen.’ ‘O?’ Ze draaide zich om en ging met haar armen over elkaar geslagen tegen het aanrecht staan. ‘Hij was een – klant.’ ‘Toeval?’ ‘Hoe bedoel je?’ Zijn stem veranderde. Hij klonk hard, aangevallen.

14. De geur van vers gezette koffie trok door het café en Noaya draaide zich weer om. ‘Niets,’ zei ze schouderophalend. De barkruk viel met een klap om. Dwayne stampvoette op haar af. Hij greep haar arm. ‘Denk je dat ík er iets mee te maken heb? Nou?!’ Hij gaf zo’n harde ruk aan haar arm dat de koffie over de rand van het kopje klotste, haar rechterhand brandend. ‘Au!’ gilde ze.

15. Dwayne reageerde onmiddellijk door haar hand onder de kraan te houden. Het koude water verlichtte de pijn vrijwel meteen. Toen ze ietwat gekalmeerd was, wreef ze de tranen uit haar ooghoeken. Tranen die niet waren ontstaan door de brandende pijn van de hete koffie. ‘Dat was niet m’n bedoeling, Noa! Sorry.’

16. ‘Wat kom je hier doen, Dwayne?’ Ze rukte haar hand los uit de zijne en keek hem kwaad aan. ‘Ik wilde je uit eten nemen…’ ‘Nee.’ ‘Het spijt me van eerst. Echt waar. Ik wist niet hoeveel je voor me betekende. En nu – nu ben je gewoon hier.’ Dwayne zuchtte. ‘Ik vraag je niet om me te vergeven, Noa, niet gelijk, maar laat me je op z’n minst een gezellige avond bezorgen.’

17. “Het spijt me…” Hoe vaak had ze die woorden gehoord toen ze nog bij hem was? Drie keer in de week? Minstens. Vier keer? Nee. Ontelbaar vaak, dat was één ding dat zeker was. Elke keer had ze hem weer geloofd, nadat hij zich gedragen had als een mannelijke slet, wippend alsof z’n leven ervan af hing.

18. “Het spijt me, Noa. Het waren de drugs. Het zal niet meer gebeuren.” En elke keer had hij haar opnieuw bedrogen. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. Maar een nieuwe kans kon hij nu op z’n buik schrijven. De jaren in de gevangenis hadden haar laten inzien wat voor een idioot ze was geweest.

19. Misschien moest ze hem voor die kennis bedanken. Misschien was ze nog steeds bij hem geweest als hij de drugs niet haar huis in had gesmokkeld en er niet voor gezorgd had dat ze werd opgepakt. Haar haat voor Dwayne vergeten. Nee, dat kon ze niet. Nooit. Wat een naïeve trut was ze geweest om het überhaupt te overwegen!

20. ‘Ben je clean?’ vroeg Noaya uiteindelijk. Zijn lichtgrijze ogen begonnen plots te stralen. ‘Al vier jaar. Ik gebruik alleen slaappillen, maar die tel je niet mee, toch?’ voegde hij er met een glimlach aan toe. Ze reageerde niet. ‘Hoe laat pik je me op?’

21. Black Cross Wordt vervolgd…