1. José Antonio Pagola
Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
10 de novembro de 2013
32º Tempo ordinario (C)
Lucas 20, 27-38
Difunde a esperanza en Deus. Pásalo.
Música:The serpent Mound; present:B.Areskurrinaga HC;euskaraz:D.Amundarain
2. Xesús non se dedicou a
falar moito da vida eterna. Non
pretende enganar a ninguén
facendo descricións fantáticas
da vida máis allá da morte.
Con todo, a súa vida enteira
esperta esperanza.
4. Contaxia unha confianza total en Deus.
A súa paixón é facer a vida máis
humana e ditosa para todos, tal como a
quere o Pai de todos.
5. Só cando un grupo de saduceos se lle achega coa
idea de ridiculizar a fe na resurrección, a Xesús
agrómalle do seu corazón crente a convicción que
sostén e alenta a súa vida enteira:
Deus “non é un Deus de mortos, senón de
vivos, porque para el todos son vivos”.
6. A súa fe é sinxela.
É verdade que nós choramos os
nosos seres queridos porque, ao
morrer,
Perdémolos aquí na terra,
pero Xesús non pode nin
imaxinarse que
a Deus se lle vaian morrendo
eses fillos seus aos que tanto
ama.
Non pode ser.
Deus está compartindo a súa vida
con eles porque os acolleu
no seu amor insondable.
7. O trazo máis preocupante do noso
tempo é a crise de esperanza.
Perdemos o horizonte dun Futuro
último e as pequenas esperanzas
desta vida non terminan de
consolarnos.
8. Este baleiro de esperanza está
xerando en bastantes a perda de
confianza na vida.
Nada paga a pena.
É fácil daquela o nihilismo total.
9. E estes tempos de
desesperanza,
non nos están pedindo a
todos, crentes e non
crentes, facernos as
preguntas máis radicais
que levamos dentro?
Ese Deus do que moitos dubidan, ao que
bastantes abandonaron e polo que moitos
seguen preguntando,
non será o fundamento último no que
podemos apoiar a nosa confianza
radical na vida?
10. Ao final de todos os camiños, no fondo de
todas as nosas arelas, no interior dos nosos
interrogantes e loitas,
non estará Deus como Misterio último da
salvación que andamos buscando?
11. A fe estásenos quedando aí, acurrunchada
nalgún lugar do noso interior, como algo
pouco importante, que non paga a pena
coidar xa nestes tempos.
Será así?
12. Certamente non é fácil
crer,
e é difícil non crer.
Mentres tanto, o
misterio último da vida
estanos pedindo unha
resposta
lúcida e responsable.
13. Esta resposta é decisión de cada un.
Quero borrar da miña vida toda esperanza
última máis alá da morte como unha falsa
ilusión que non nos axuda a vivir?
14. Quero permanecer aberto ao Misterio
último da existencia confiando que aí
encontraremos a resposta, a acollida e a
plenitude que andamos buscando xa
desde agora?
15. DECISIÓN DE CADA UN
Xesús non se dedicou a falar moito da vida eterna. Non pretende enganar a ninguén facendo
descricións fantáticas da vida máis alá da morte. Con todo, a súa vida enteira esperta esperanza. Vive aliviando
o sufrimento e liberando do medo á xente. Contaxia unha confianza total en Deus. A súa paixón é facer a vida
máis humana e ditosa para todos, tal como a quere o Pai de todos.
Só cando un grupo de saduceos se lle achega coa idea de ridiculizar a fe na resurrección, a Xesús
agrómalle do seu corazón crente a convicción que sostén e alenta a súa vida enteira: Deus “non é un Deus de
mortos, senón de vivos, porque para el todos son vivos”.
A súa fe é sinxela. É verdade que nós choramos os nosos seres queridos porque, ao morrer,
perdémolos aquí na terra, pero Xesús non pode nin imaxinarse que a Deus se lle vaian morrendo eses fillos seus
aos que tanto ama. Non pode ser. Deus está compartindo a súa vida con eles porque os acolleu no seu amor
insondable.
O trazo máis preocupante do noso tempo é a crise de esperanza. Perdemos o horizonte dun Futuro
último e as pequenas esperanzas desta vida non terminan de consolarnos. Este baleiro de esperanza está
xerando en bastantes a perda de confianza na vida. Nada paga a pena. É fácil daquela o nihilismo total.
Estes tempos de desesperanza, non nos están pedindo a todos, crentes e non crentes, facernos as
preguntas máis radicais que levamos dentro? Ese Deus do que moitos dubidan, ao que bastantes abandonaron
e polo que moitos seguen preguntando, non será o fundamento último no que podemos apoiar a nosa confianza
radical na vida? Ao final de todos os camiños, no fondo de todos as nosas arelas, no interior dos nosos
interrogantes e loitas, non estará Deus como Misterio último da salvación que andamos buscando?
A fe estásenos quedando aí, acurrunchada nalgún lugar do noso interior, como algo pouco
importante, que non paga a pena coidar xa nestes tempos. Será así? Certamente non é fácil crer, e é difícil non
crer. Mentres tanto, o misterio último da vida estanos pedindo unha resposta lúcida e responsable.
Esta resposta é decisión de cada un. Quero borrar da miña vida toda esperanza última máis alá da
morte como unha falsa ilusión que non nos axuda a vivir? Quero permanecer aberto ao Misterio último da
existencia confiando que aí encontraremos a resposta, a acollida e a plenitude que andamos buscando xa desde
agora?
José Antonio Pagola
