1. Xabier P. Docampo
Daniel Martínez Ferreiro
1ºA

2. Xabier P. Docampo
(Rábade, Lugo, 1946)
Mestre xa xubilado, o seu traballo dinamizador a favor da cultura
galega coñeceu diferentes ámbitos de actuación: foi actor de teatro,
autor de guións para o cine e televisión así como director de
diferentes programas de radio; involucrado activamente nos
movementos de renovación pedagóxica, é coautor de libros de texto e
formou parte do equipo iniciador de “Preescolar na casa”. Participou
activamente na creación de “Galix” (Asociación Galega do Libro
Infantil e Xuvenil), da que foi presidente.
É un dos grandes renovadores da literatura infantoxuvenil galega, á
que incorporou a miles de lectores con éxitos de vendas como:
• O misterio das badaladas.
• A chave das noces .
• Cando petan na porta pola noite (Premio Rañolas ao libro
infantil e xuvenil do ano 1994, Premio Nacional de Literatura
Infantil e Xuvenil 1995, e seleccionada así mesmo como unha
das cen mellores obras do século XX español segundo a
Fundación Germán Sánchez Ruipérez) Ademais, reúne unhas
excepcionais condicións como narrador oral que o converten
nun eficaz e popular contador de contos.

3. En xullo de 2008 comezou a rodaxe da adaptación ao cine da súa
novela A casa da luz, publicada por Xerais en galego e Anaya en
castelán. A película, dirixida por Carlos Amil, está rodada en galego e
filmouse en localizacións de Baio, Betanzos e Moeche. Na serie saíron
algúns nenos de figurantes do colexio Vales Villamarin (Betanzos).O
argumento é o seguinte:
Unha panda de nenos e nenas pasan as súas vacacións en Eiravella –
unha pequena vila a medio camiño entre o rural e o urbano – entre a
construción dunha cabana e os xogos propiciados por Duarte, ex profe
de debuxo e pintor.
Un novo xogo de pistas debe conducir aos nenos á presenza de Duarte,
pero Duarte non aparece e ninguén sabe dar conta do seu paradoiro.
Os nenos cren que Duarte pode non estar vivo pero se o estivese,
están dispostos a rescatalo custe o que custe.
A preocupación da panda, especialmente de Alicia, sobriña de Duarte,
crece. As sospeitas recaen sobre Pumariño – un vello “Toliño”, mudo,
marxinado por todo o pobo e que adoita facer ocos nas paredes das
casas de Eiravella.
A panda decide sometelo a control. Nun dos seguimentos, a panda
chega a unha casa escondida no medio do bosque. Para sorpresa dos
nenos, Pumariño recíbeos sorrinte e satisfeito.
Nunha sala da casa, chea de cadros, Pumariño sinala un deles cun
aspecto estraño e a medio rematar – cun bosque, unha paisaxe
inquedante e unha cidade cunha torre ao fondo – querendo indicar que
Duarte está alí.

4. A panda, incrédula, cre que o “Toliño” os quere enganar. Pumariño
desaparece repentinamente e uns segundos despois, a través do
cadro, surxe de novo diante dos nenos. Con todas as dubidas e todos
os medos do mundo, Alicia e o resto da panda, deciden seguir a
Pumariño e traspasan o cadro en busca do seu amigo pintor.
Ademais desta novela, destacan tamén:
1980:
- O misterio das badaladas
- Cun ollo aberto e outro sen cerrar
1988:
- A chave das noces
1989:
- O armario novo de Rubén
1990:
- A nena de auga e o príncipe de lume
1991:
- A casa do porco bravo
- Roxelio e a couza
1993:
- O país durminte
1994:
- Cando petan na porta pola noite

5. 1996:
- Adelaida, Henrique e demáis familia
1997:
- Opazo baleiro
1998:
- Breogán
- ¡Estampado!
- O home que inventou unha maneira de andar
1999:
- A viaxe de Purpurina ou a historia dunha pinga de auga
2000:
- Catro cartas
- Nube de neve
2001:
- Os ollos de Ramón
- Un conto de tres noites
- ¿Víchela, víchela?
2002:
- A casa da luz
2004:

6. - Bolboretas
2005:
- A decisión de Valerio
- De cores e amores
2008:
- O libro das viaxes imaxinarias
2009:
- A noite das filantes
2011:
- Mans

7. Tamén escribiu e escribe artigos. Dos que lin para facer este traballo,
chamoume a atención o seguinte:
Carta aberta aos que non me queren chamar polo meu nome
Un artigo de: Xabier P. Docampo
[10/03/2005]
Señoras e señores: Permítanme que non lles diga queridos nin prezados nin estimados nin
ningunha das fórmulas de cortesía que é costume usar nas cartas. É que eu nin os quero a
vostedes, nin os aprecio nin os estimo, simplemente os sufro.
Verán, vostedes teñen o feo costume de, por máis que eu lles diga que me chamo como consta
enriba deste escrito, me chamar Javier. Aínda que son moitos e moitas os que me fan tal cousa,
voulles poñer o máis recente exemplo. A semana pasada chamei á clínica para pedir hora co
oculista. Respondeume unha voz feminina que despois de me dicir que fose o venres ás seis e
cuarto (todo isto en castelán por máis que eu lle falaba en galego), pediume o meu nome:
–Xabier –díxenlle.
–Javier –corrixiu ela.
–Non, non Xabier –insistín.
–Si, ya, ya... –dixo.
–Xa estamos coma os camareiros co café con leite –rosmei eu.
–¿Cómo? –dixo ela.
–Que me chamo Xabier, non Javier.
–Bien, pues el viernes a las seis y cuarto.
O venres cheguei e, como era a primeira vez que ía, abriume unha carpeta para o meu historial na
que escribiu: Javier.
–Perdoe é que aí pon Javier e eu chámome Xabier, quere que lle amose o DNI?
–Ah, bueno, pues después ya lo corrijo.
–Si, mírame neste ollo que teño un lixo.
O oculista chamoume Javier todo o tempo. Á saída a rapaza despediume chamándome Javier...
Non sei se volverei, pero é que xa non me quedan oculistas na cidade na que vivo, nin
traumatólogos nin dermatólogos nin cardiólogos nin... Eu fago un par de intentos de que poñan o
meu nome ben, pero tampouco insisto moito non sexa o demo que non me curen, que é o
importante. O caso é que a receita para facer os lentes pon Javier. Todos escriben Javier por máis
que lles digo que me chamo Xabier, aínda que eu vaia co carné de identidade entre os dentes. Alí
pon ben clariño Xabier, que bon traballo que me custou que mo puxesen en galego porque era ao
primeiriño de saír a norma e os funcionarios do rexistro non tiñan claro que fose legal tal rareza.
Pero non son só os do ramo da sanidade. É igual cos do ramo do dereito, que hai anos que teño
pendente unha escritura porque non dei aínda cun notario na miña cidade que ma faga en galego.
(Que máis che ten a escritura. Hai que ver que raro es!). Tamén me pasa con moitos funcionarios,
nomeadamente cos de correos, que é frecuente que o aviso de que teño nas súas oficinas unha
carta ou un paquete tamén poña Javier, aínda que o orixinal di clariño Xabier.
Outro tanto pasa cos de mensaxaría privada. E ademais cando falan desde o chirimbolo do portal
din:
–Don Javier?
–Don un raio que te tronce... Eu chámome Xabier e no paquete ou carta pon Xabier.
Iso si, vostedes póñenlle aos seus fillos Iván, Anna, Michael, Iker... e pobre do que escriba Xoán,
Ana, Miguel, Visitación... Ou Jessicas sen os dous eses, Jonathan sen o th, Kevin con Q... A
semana pasada estiven nun colexio ao que ían os fillos e fillas da xente podente da cidade e había
Sheila, Siomara, Nadir... Eses nomes non son raros, o raro para vostedes é que eu me chame
Xabier e non Javier.
O funcionario daquel bonito conto de Suso de Toro trataba de convencer ao home que lle era
mellor o nome en castelán. Pero é que a min non me fan caso ningún, danme a razón do tolo e
despois escriben o que lles dá a gana.
En qué país vivo? Nun estraño lugar no que os que falamos a nosa lingua, a que a nosa máxima
lei chama "propia de Galicia" somos uns seres raros aos que hai que obrigar a cambiar.
Que o meu nome sexa en galego non lles cabe na cabeza e néganse a admitilo. Nunha palabra,
vostedes fan estas cousas porque din que están contra á "imposición do galego", seguramente non
se decatan de que a única imposición que hai é a do castelán, e ao acontecido me remito.
Que lles vaia ben.

8. -

9. -