ศิลปะการแสดงญี่ปุน

2. ประเทศญี่ปุ่ นมีความเป็นเอกลักษณ์ของการแสดง โดยเฉพาะการ
แสดงที่เป็นเรื่องราว เช่น ละครโน ละครเคียวเง็น ละครคาบูกิและละคร
หุ่นบุนราคุ เนื้อหาเรื่องราวมักเกี่ยวข้องกับความเชื่อศาสนา วิญญาณ
และโลกีย์โลก การแสดงบางประเภทจึงไม่เหมาะกับเยาวชน

3. อย่างไรก็ตามศิลปะการแสดงของญี่ปุ่ น พบว่าแต่ละประเภทเน้น
การนาเสนอที่ละเอียดประณีต ไม่ว่าจะเป็นกระบวนการร่ายรา การแต่ง
กาย องค์ประกอบของฉาก เทคนิคต่าง ๆ บนเวที แม้กระทั่งเนื้อหา
เรื่องราวที่นามาแสดงก็เน้นให้เห็นถึงสัจธรรมของชีวิตเพื่อให้ผู้ชมได้แง่
คิดจากการ แสดง

6. ใช้เสียงค่อนข้างเนิบและเปล่งออกมาในระดับ
เดียว เรียกว่าอุไต ซึ่งเป็นการผสมผสานกัน
ระหว่างเสียงสวดมนต์ และการเล่านิทาน ทาให้
เสียงออกมามีความแปลกเฉพาะตัว
นอกจากนี้ในช่วงพักการแสดงของละครโน จะมี
ละครชวนหัวที่เรียกว่า " เคียวเง็น " มาแสดงคั่น
การแสดงคั่นนี้อาจะมีความเกี่ยวเนื่องบางส่วน กับ
เนื้อหาของการแสดงโนที่เล่นอยู่ หรือไม่เกี่ยวกัน
เลย โดยจุดประสงค์ก็เพื่อสร้างความสนุกสนาน
ให้กับผู้ชม

8. ในละครคาบูกิไม่มีนักแสดงหญิง ใช้นักแสดงชาย
แสดงเป็นผู้หญิงซึ่งเรียกว่า " อนนะงาตะ "
เวทีของคาบูกิจะมีลักษณะที่ซับซ้อน มีการดัดแปลง
พิเศษหลายแบบ เช่น ฮานามิจิ เป็นเวทีที่ทายื่นเข้าไป
ในส่วนของผู้ชม , มีการออกแบบฉากที่หมุนได้
เครื่องแต่งกายและการแต่งหน้าก็มีลักษณะเฉพาะ
เนื้อเรื่องที่แสดงจะมีอยู่2 ประเภทคือ
เรื่องเกี่ยวกับสังคมซามูไร ตานานวีรบุรุษ เวทมนตร์และ
เรื่องราวอันยิ่งใหญ่
อีกประเภทคือเรื่องราวชีวิตของชาวเมือง เรื่องเศร้าเคล้า
น้าตา

10. หุ่นบางตัวจะมีขนาดใหญ่มากจนต้องใช้
คนสามคนในการเชิด ซึ่งสามารถ
มองเห็นได้บนเวทีการแสดงสามารถ
แสดงอารมณ์ที่รุนแรงมากได้
ปัจจุบันการแสดงละครหุ่นพื้นเมืองมี
กระจัดกระจายอยู่ทั่วญี่ปุ่น แต่เมืองที่ถือ
ว่าเป็นศูนย์กลางของบุนราะกุคือ โอซาก้า
ซึ่งสามารถชมได้ที่ National
Bunraku Theater , Osaka

11. วงฟิลฮาร์โมนิกออเคสตร้าแสดงผลงานดนตรีคลาสสิกที่หลากหลาย
ทั่วประเทศญี่ปุ่น และดนตรีตะวันตกหลายรูปแบบก็เป็นที่นิยมกันแทบทุก
ประเภทตั้งแต่แจ๊สและบลูส์ไปจนถึงแร็ปและร็อคแอนด์โรล

12. ประเทศญี่ปุ่นยังธารงประเพณีพื้นบ้านไว้ได้อย่างเหนียวแน่น
เพลง เครื่องดนตรี และการราพื้นบ้านยังคงเป็นที่นิยมแม้ในปัจจุบัน
เครื่องดนตรีพื้นบ้าน -โดยเฉพาะอย่างยิ่งกลองขนาดใหญ่เสียงดัง (วะ
ไดโกะ ) และการราพื้นบ้านสามารถดึงผู้คนจานวนมากมาร่วมงาน
เทศกาลต่าง ๆ

14. จุดเด่นสาคัญของละครโน ก็คือหน้ากาก โดยผู้แสดงบทบาทสาคัญของแต่ละ
เรื่องจะต้องสวมหน้ากากซึ่งแกะสลักจากไม้อยู่ตลอดเวลา และไม่เปิดเผยใบหน้าจริง
โดยเด็ดขาด หน้ากากเหล่านี้จะแสดงให้เห็นถึงเพศ อายุ ประเภทของตัวละคร และสี
หน้าของตัวละครนั้นๆ เช่น ผู้หญิง คนแก่ คนหนุ่ม ปิศาจ นางฟ้า ฯลฯหากแต่ชม
เพียงหน้ากากอย่างเดียวนั้นก็ไม่อาจบอกบอกเล่าเรื่องราวของตัวละครได้หมด ต้อง
อาศัยสิ่งอื่นๆ เป็นส่วนประกอบด้วย เช่น

15. เครื่องแต่งกายของละครโน เรียกว่า Noh
shozoku ประกอบด้วยเสื้อผ้ามากมายหลาย
ประเภท ทั้งเสื้อชั้นใน เสื้อชั้นนอก และเสื้อคลุม
แบบต่างๆ เสื้อผ้าเหล่านี้มีส่วนสาคัญต่อการ
แสดงละครอย่างมาก เนื่องจากรูปแบบและของ
เสื้อผ้าจะช่วยบ่งบอกถึงฐานะ อารมณ์ และบุคลิก
ของตัวละครได้เป็นอย่างดี ในการแสดงแต่ละ
ครั้ง ผู้แสดงอาจต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหลายชุด โดย
ทาการเปลี่ยนต่อหน้าผู้ชมขณะอยู่บนเวทีแสดง

16. ตัวอย่างสีที่บอกสถานะของตัวละคร
• สีขาว หมายถึง ชนชั้นสูง
• สีแดง หมายถึง หญิงสาว
• สีฟ้าอ่อน หมายถึง อารมณ์ที่หุนหันพลันแล่น
• สีน้าเงินเข้ม หมายถึง คนที่มีความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น
• สีเขียวอ่อน หมายถึง ข้าทาส, บริวาร
• สีน้าตาล หมายถึง คนรับใช้หรือชาวไร่ชาวนา

17. นักแสดงละครคาบูกิ ใช้การแต่งหน้า หรือ คาโช และการแสดงสีหน้าต่างๆ
แทนการใช้หน้ากาก และเนื้อเรื่องที่นามาแสดงมักจะเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ใน
ประวัติศาสตร์ หรือเกี่ยวข้องกับชีวิตประจาวัน มากกว่าการนาเรื่องเล่าพื้นบ้านมา
แสดง ซึ่งเป็นลักษณะที่คาบูกิแตกต่างจากละครราของชนชั้นสูง อย่างละครโน
และมุ่งประเด็นไปที่การวิพากษ์วิจารณ์สังคมในยุคเอโดะ

18. • ละครคาบูกิเป็นเป็นการแสดงที่เต็มไปด้วยฉาก
ที่ตื่นเต้นเร้าใจและมักจะต้องมีการต่อสู้กัน
เกิดขึ้นมากมายในเนื้อเรื่อง สังเกตดูหน้าของตัว
แสดง เขาจะมีการแต่งหน้าที่เป็นเอกลักษณ์ด้วย
โดยเฉพาะที่ตาจะดูน่ากลัวมาก
• โดยมีผู้คุมเวทีคือ คุโรโกะ จะมีหน้าที่ในการ
ควบคุมการแสดงไม่ว่าจะเป็นเอฟเฟ็ค ความ
ปลอดภัยและอื่นๆโดยคุโรโกะจะแต่งกายด้วย
ชุดดามีผ้าบางปิดหน้าการแต่งกายคล้ายนินจา
ของญี่ปุ่น ส่วนนักดนตรีจะใส่ชุดคล้ายซามูไร

19. หุ่นจะใส่กิโมโนภายใน และคลุมด้วยเสื้อคลุม แจ๊คเก็ตด้านนอก
หรือเสื้อคลุมด้านนอก และสายสะพายเหมือนเข็มขัด เพื่อให้ตุ๊กตานุ่ม
ภายไต้เสื้อผ้าจะยัดด้วยผ้าฝ้ายนอกจากน้จะมีรูภายไต้เสื้อคลุมเพื่อใช้ใน
การบังคับหุ่น

20. ผู้ออกแบบเครื่องแต่งกายจะออกแบบการแต่งกายที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับ
บทบาทหน้าที่ของตัวหุ่นและคนเชิดหุ่นยังมีส่วนร่วมที่เรียกว่า Koshiraeหรือ
ดูแลเสื้อผ้าของหุ่นเพราะก่อนที่พวกเขาจะใช้แสดงถ้าผ้ายคลุมชารุด เสียหายหรือเป
ลื้อนคาบสกปรกในสถานที่ก่อนออกแสดงพวกเขาก็จะรักษาให้กลับมาในสภาพ
เดิมและเตรียมชุดใหม่ของหุ่นเพื่อที่จะเล่นต่อไป