2. Nick Montac tikt met een schroevendraaier op een
metalen plaat. Het was een moeilijke, dure beslissing,
en het gaat ook lang duren, maar op den duur zal het
ze geld gaan besparen, daar is hij zeker van. Een
robot. Een robot die ze kan helpen in het huishouden.
Een servo, zegmaar. Ze zouden de servo op tijd uit
moeten zetten, en niet te vaak gebruiken zodat er
weinig rekeningen bleven, maar het zou werken. Hij
zou er ook rechtstreeks een kunnen kopen, maar dat is
vreselijk duur, en bovendien, Nick grinnikt, dit is ook
wel leuke ontspanning.

3. En tja, als er iets is wat hij nodig heeft, de komende tijd, is
het ontspanning. Vooral sinds Brooke doodleuk binnenkwam
met het nieuws dat het weer zo ver was. Hij had verbaasd
omgekeken. En inderdaad, het was weer zo ver, Brooke was
zwanger. Nick glimlacht. Vandaag was ze uitgerekend.
Trouwens, ze waren nooit erg voorzichtig geweest. Geen
enkel voorbehoedmiddel was ooit de revue gepasseerd.
Hun kinderwens en liefde was sterker.

4. Nick luistert naar het gekras van zijn gereedschap over
de werkbank. Het is het enige geluid dat hij op zijn
ademhaling hoort. De kamer is een eindje
afgezonderd, ook al zit hij gewoon vast aan het huis.

5. “Pap?” Lynn komt paniekerig de kamer in rennen. Nick
kijkt op van zijn gedachten en werk. “Wat is er meisje?”
“Mam begon te gillen, en ze riep jou, en toen hoorde je
haar niet, en toen haalde ik jou, en, en, ze heeft zo'n
pijn pap.” stottert Lynn, die altijd spontaan en vrolijk is.
Nick gooit zijn gereedschap op de grond en rent de
kamer uit. Brooke bevalt.

6. Als hij in de kamer komt ziet hij dat Brooke het
inderdaad uitgilt van de pijn. “Rustig meisje, ik ben er,
het komt goed, je kunt het.” fluistert hij tegen haar.
Brooke puft iets zachter, maar iedere idioot kan de pijn
op haar gezicht aflezen.

7. “Je hebt dit al drie keer gedaan, het lukt wel, het komt
goed.” vervolgt Nick zenuwachtig, meer tegen zichzelf
dan tegen zijn vrouw. Brooke gilt opnieuw. De gil trekt
door zijn ziel. De zenuwen, de pijn, het word niet
minder na mate hij het vaker meemaakt. Maar het
prachtige kind is zo veel waard.

8. Nils balt zijn vuisten. Kon hij maar iets voor zijn moeder
doen. Hij bijt op zijn lip en sluit zijn ogen. Hij weet niet
goed of hij dit wel wil zien.

9. Plots valt het gegil stil. Brooke's ademhaling neemt
langzaam weer haar normale tempo aan. Een
prachtige zoon steunt in haar handen. Met een blik vol
geluk staart ze naar het kleine wezentje. Het blijft altijd
even mooi. Daarna kijkt ze naar Nick. “Een jongen...”
mompelt hij met schorre stem. “Dan heet hij dus
Björn.”

10. “Ja.” knikt Brooke. Voorzichtig legt ze Björn op haar
arm. “Wat ben jij een prachtig knulletje.” Grinnikt ze
tegen haar zoon, haar optimisme me meteen terug en
haar geluk sluit zich borrelend om haar hart.

11. “Had je niet een uurtje kunnen wachten?” brabbelt
Brooke vrolijk tegen Björn. “Dan had hij het ook mee
kunnen maken.” Voorzichtig geeft ze Björn aan haar
man. “Hij moet maar in de werkkamer slapen, naast
ons, dan moet je maar buiten werken, alleen tot we
genoeg hebben om te verbouwen.” Nick knikt en loopt
voorzichtig naar de kamer.

12. Op dit soort gebeurtenissen is gerekend, en het duurt
niet lang voordat Björn rustig in zijn bedje ligt te slapen.
Brooke roept Nick vanuit de keuken. Nu moet Fons
nog opgroeien.

13. Brooke staat al klaar met Fons op haar arm. De
kaarsjes branden ook al. Nils, Lynn en Brooke staan
vrolijk op hem te wachten. Brooke buigt zich
voorzichtig naar de taart en kijkt naar haar
familieleden.

14. Deze hebben de feestdoos van onder het bed gehaald
en moedigen hen vrolijk aan.

15. Dan blaast Brooke in één adem de kaarsjes uit. Fons
kijkt lachend toe hoe de vlammetjes vrolijk heen en
weer bewegen en dan uitgaan. Dan gooit Brooke hem
de lucht in, in afwachting van zijn peuter zelf.

16. Een vrolijke peuter land in haar armen. Fons brabbelt
vrolijk iets en kijkt rond in de kamer die nu ineens veel
duidelijker in beeld is. “Zullen we je dan maar eventjes
omkleden?” vraagt Brooke, met een blik op zijn pakje.
Fons knikt zachtjes en word door Brooke meegenomen
naar de commode.
----
If you'd like to know, nee, het is niet Justins haar.
Bedankt voor uw aandacht. :)

17. Even later speelt Fons, in andere kleding ongestoord
met Brooke's haren. “Dat is beter he?” vind Brooke.
Fons glimlacht naar haar als antwoord. “Eens kijken of
je met jouw broertje en zusje om kan gaan.” glimlacht
ze.

18. Als ze in de kamer aankomen spelen Lynn en Nils aan
de tafel. Ze kijken even op. Brooke zet Fons neer.
“Mag hij meedoen?” Nils knikt en Lynn glimlacht. Fons
kruipt nieuwsgierig naar de tafel toe.

19. Lynn kijkt boos naar haar blokkentoren, die net
ingestort is. Nils gaat onverstoord verder met het
bouwen van zijn muur en kijkt af en toe op naar zijn
broertje, die een blokje uit het midden heeft gepakt, en
hem nieuwsgierig bestudeert.

20. Als het blokje een inspectie heeft ondergaan, besluit
Fons de inspectie nog grondiger te maken en stopt het
blokje in zijn mond, om er zachtjes op te kauwen.
“Volgens mij snapt hij het niet helemaal.” grinnikt Nils.
Lynn haalt zonder op te kijken met een glimlach haar
schouders op en gaat geconcentreerd verder met het
opnieuw opbouwen van haar toren.

21. “Fons, niet doen, dat hoort niet met een blokje.” zegt
Nils tegen Fons, die hem erg verbaasd aankijkt bij
deze woorden. Voorzichtig legt hij het blokje neer. Nils
knikt goedkeurend. “Je moet er dingen mee bouwen,
kijk zo.” Nils bouwt als voorbeeld een klein huis. Hij
kijkt opnieuw naar Fons en legt geduldig uit hoe het
moet. Lynn geeft haar toren op en helpt Fons met het
plaatsen van de blokken.

22. Brooke en Nick luisteren naar het vrolijke gebabbel
van hun kinderen. Nick pakt Brooke's hand. “We zijn
geweldige ouders.” fluistert hij. “Met geweldige
kinderen.” maakt Brooke zijn zin af.

23. Tot de volgende keer!