2. Lachend en pratend zitten Brad en Beth de volgende avond in het cafétje. ‘Het is niet bepaald een chique restaurant hier, of wel?’ grinnikt Beth, terwijl ze keurend om zich heen kijkt. Brad grijnst. ‘Hé, wat verwacht je dan als ik moet betalen?’ ‘Je hoeft niet te betalen, we delen gewoon, het hoeft helemaal niet zo formeel.’ Brad grinnikt. ‘Maar ik moest je wel mee uitvragen, want het was eigenlijk verkeerd dat jij dat deed? Dat is toch net zo ouderwets, of niet?’

3. Beth maakt een protesterend geluidje, maar lacht dan. ‘Dat was- anders.’ Brad schud zijn hoofd. ‘Nee, dat is het niet, dat weet jij ook,’ laat hij haar weten. ‘Pff.’ Ze lachen. Brad glimlacht. ‘Weetje, het word nog best een geslaagde date ook, vind je niet.’ Beth glimlacht ook. ‘Ja, dat vind ik ook.’ Brad’s ogen schieten naar tafel, van hun nog onaangebroken coupes ijs naar de man achter de bar, die afkeurend naar ze kijkt. ‘Misschien moeten we maar eten, hij kijkt niet echt vriendelijk,’ zegt hij ongerust.

4. Beth volgt zijn blik en grijnst breed. ‘Of doen alsof.’ ‘Doen alsof? Hoe doe je alsof je eet zonder dat het er nep uitziet?’ Beth proest. ‘Ik heb geen idee eigenlijk.’ Brad lacht. ‘Waarom stel je het dan voor.’ Beth haalt haar schouders op. ‘Nou en, het is gezellig en dan zeg ik wel eens iets raars, mag het even?’ Brad grinnikt en neemt een hap van zijn ijs.

5. Hij schrikt als hij ziet hoe haar hand kaal en alleen op tafel ligt. Moet hij hem pakken? Hij kijkt even rond in het café. Overal zitten stelletjes, hand in hand, of zoenend over het kaarsje op tafel. Hij raakt lichtelijk in paniek. Verwacht ze van hem dat hij romantisch doet? God, alleen al normaal met haar praten kost hem al genoeg moeite. Hij kijkt vlug naar haar gezicht, ziet dat ze naar hem glimlacht en kijkt snel terug naar tafel.

6. Haar hand ligt nog steeds (afwachtend, of verbeeld hij zich dat maar?) naast het kaarsje op tafel. Hij moet hem pakken. Het moet niet zo veel moeite kosten. Hij kijkt nog even naar haar omhoog. Zou hij te lang naar haar hand aan het staren zijn geweest. Hij ademt diep in. “Verman jezelf, Brad,” spreekt hij zichzelf in zijn hoofd toe. Zo snel mogelijk pakt hij haar hand.

7. Hij verzamelt zo veel mogelijk moed om naar Beth te kijken. Ze lacht. ‘Geen paniek Brad, geen paniek.’ Hij lacht als hij inziet hoe dom de situatie eigenlijk is. Ze kijkt hem ondeugend aan. ‘Dat duurde wel lang, tough.’ ‘Nou,’ mompelt Brad quasi verontwaardigd. ‘Het kostte moeite.’ Beth grinnikt en neemt de laatste hap van haar ijs. ‘Kom, laten we gaan afrekenen.’

8. Na een lacherige discussie over wie er nou betaalt, bij een –ietwat ongeduldige- ober, met als conclusie om het inderdaad toch maar te delen, lopen Beth en Brad arm in arm naar buiten. Beth glimlacht. ‘Nou, je hebt het overleefd, dat is toch positief?’ ‘Ik wist ook wel dat ik het ging overleven,’ protesteert Brad. Beth grinnikt. ‘God, het moet wel zo’n gekte zijn in jouw hoofd. Doe maar rustig aan, het komt wel goed.’

9. Ze lopen naar de auto die Brad voor de gelegenheid van zijn vader had mogen lenen. Brad maakt met een sierlijke zwaai het zijportier open voor Beth. ‘Stap in, madame.’ Beth grinnikt en stapt in de auto. Brad start de auto. ‘Nou, dan breng ik je naar huis, goed?’ Beth knikt. ‘Tuurlijk.’

10. Ze rijden een tijd in stilte. Brad tikt zenuwachtig met zijn vingers op het stuur. ‘Had ik al gezegd hoe mooi je eruit ziet?’ Beth schud haar hoofd. ‘Nou, bij deze.’ Beth giechelt. ‘Je bent echt adorable.’ Ze legt haar hoofd op zijn schouder. Brad wijkt van schrik uit op de weg, en de auto zwenkt even opzij en weer terug. Beth grinnikt, maar Brad werpt haar een serieuze blik toe. ‘Als ik deze auto niet heel terug breng, verbrand mijn vader me levend.’

11. Ze rijden het laatste stukje naar Beth’s huis in stilte. Voor haar voordeur stopt Brad. ‘We zijn er,’ laat hij overbodig weten. Hij aarzelt even. Het is ook zo hard om haar er gewoon uit te gooien, zonder afscheid. Aan de andere kant, meelopen naar de deur? Een klein stemmetje in zijn achterhoofd weet het antwoord wel. “In de films loopt de jongen mee naar de deur en daar zoenen ze.” Maar durft hij dat wel? “Natuurlijk wel,” vervolgt het stemmetje. Ietwat gesterkt door deze bevestiging tapt tegelijk met haar uit.

12. Ze lopen stilletjes naar haar voordeur. ‘Het was gezellig,’ aarzelt, Beth, met de deurknop al in haar handen. Het is even stil, terwijl Brad koortsachtig zoveel mogelijk moed bij elkaar probeert te schrapen. ‘Tot morgen,’ Beth maakt de deur open. ‘Wacht,’ Brad’s stem klinkt een beetje schor. Beth draait zich om. Brad ademt diep in en drukt een kus op haar lippen voor ze kan vragen wat er is.

13. Beth slaat haar armen om zijn nek, en voor een paar heerlijke seconden staan ze daar, in stilte, enkel op elkaar lettend. Langzaam laat Beth los. Brad wil haar tegenhouden, wil niet dat ze loslaat, hij wil voor eeuwig zo blijven staan. Maar hij doet het niet. Beth glimlacht en kijkt hem aan met de twinkelende oogjes waar hij zo dol op is. ‘Tot morgen.’ Brad kijkt toe hoe ze naar binnen loopt. ‘Tot morgen, Beth,’ fluistert hij haar na.