2. Weer een nieuwe ochtend. Net zoals gisteren probeer ik mijn schooldag te starten
met een kus van David, als hij 's ochtends aankomt met Patricia*. Maar
wonderbaarlijk genoeg wend hij zijn hoofd af en duwt hij me weg.
*zo heten ze, kwam ik op school achter
3. Ik kijk hem even gekwetst aan. “Wat is er?” vraag ik. “Alsof je dat niet weet... Met
iemand als jij wil ik mooi niets meer te maken hebben. Het is uit!” Hulpeloos staar
ik hem aan. Maar wat heb ik gedaan dan? Vraag ik me af. Vragend kijk ik naar
Pat maar ook zei schud van nee. “Van jou had ik echt wel anders verwacht.” zegt
zegt ze zachtjes. Daarna draaien ze zich om, en lopen weg.
4. Ik bal mijn vuisten. Hoe kan dit nu? Wat heb ik gedaan? Ik begraaf mijn gezicht in
mijn handen en begin zachtjes te huilen. Als ik weer rustig ben loop ik naar de
keuken, waar mijn ouders zitten.
5. Als ik de keuken binnen kom ontwijkt mijn moeder mijn blik. “Mam, weet je....”
begin ik, “Ja ik weet het, Patricia heeft het hele verhaal verteld.” zegt ze met
een ondertoon vol koele zelfbeheersing. Ze draait haar hoofd en kijkt me aan
met een blik vol woede en onbegrip. “Ik kan niet geloven dat mijn dochter zoiets
doet.” Verdrietig ren ik naar mijn slaapkamer, waarvanuit ik mijn ouders hoor
schreeuwen.
6. Ik neem een bad, kleed me aan en plof op mijn bed. Naar school? Geen denken
aan, niet na deze ochtend. Op een of een of andere manier is het enige waar ik
aan kan denken, de ontmoeting met de vrouw. Het is allemaal haar schuld! Denk
ik meedogenloos. Boos knijp ik mijn ogen dicht. Het is haar schuld en dat zal ze
horen ook!
7. Als ik mijn ogen open doe, ben ik in een haast lege balzaal. Ik heb plotseling een
lange nette jurk aan, maar daar besteed ik geen aandacht aan. Met grote vaart
kom ik overeind. Ik bal mijn vuisten en loop met grote passen op de vrouw af, die
op een stoel in het midden van de zaal zit.
8. Als ik bijna bij haar ben, lijkt ze me op te merken. “Wat is er kind? Waarom huil
je?” zegt ze op zachte troostende toon. Met mijn vingers ga ik over mijn wang. Er
blijven dikke zwarte vegen mascara op mijn hand zitten. Ik wrijf hard met mijn
handen door mijn ogen, en besteed er verder geen aandacht meer aan. Ik hoor
een lichte toon van sarcasme in haar stem. Of is dat alleen maar wat ik wil horen
en meent ze het serieus?
9. Met een snelle draai draai ik haar stoel om. “Je weet best waarom ik huil!” gil ik.
“Het is jouw schuld, alles gaat mis sinds ik jou zag!” Lichtjes gekwetst kijkt ze me
aan “Ik weet niet waar je het over hebt, ik heb niets gedaan. Die macht heb ik
trouwens niet.”
10. “Jahooor!!” zeg ik woedend en geïrriteerd. “Dan zoek je het ook maar uit kind!
Dan help ik je toch niet! Ik dacht dat de tijd rijp was maar blijkbaar heb je nog
geen wijsheid opgedaan.” geschrokken kijk ik haar aan. Een plotselinge woede
uitbarsting.... die zag ik niet aankomen.
11. Dan zie ik in wat ik eigenlijk gedaan heb. Doordat ze zo aardig voor me was, en me
zoveel vertrouwen gaf, is ze een soort uitlaatklep geworden... ook voor woede dus.
“Jamaar....” zeg ik zachtjes. Maar ze kijkt weg naar de deur. Ik druip af.
12. Als ik weg ben slaat de vrouw haar hand voor haar hoofd. “Het is niet goed.”
mompelt ze zachtjes in zichzelf. “Ze moet het weten, maar volgens het lot
blijkbaar niet nu....”
