2. ‘Tom, tom!’ roept Chloé vrolijk uit. Sinds ze het kleine trommeltje op haar kamer heeft staan, is ze er niet meer weg te slepen. Ze slaat hard met het stukje op het vlies en lacht vrolijk bij het geluid dat het maakt.

3. ‘Tomme, tomme,’ kirt ze vrolijk in haar eigen taaltje, terwijl ze de ene na de andere slag op het trommeltje neer laat komen. Ze giechelt opgewekt en slaat met haar platte handjes op het vlies.

4. Daniël lacht. ‘Kun je je even bij het trommeltje wegscheuren, Klo?’ Twijfelend kijkt Chloé op. ‘Nee.’ Daniël grinnikt en hurkt bij haar neer. ‘Ook niet voor jouw eigen verjaardag?’ ‘Verjaardag?’ Daniël knikt en pakt haar op. ‘Vandaag word jij een grote meid!’ ‘Klo-ee grote meid!’ roept ze enthousiast uit. Daniël lacht. ‘Kom maar mee dan.’

5. Hij neemt haar mee naar de woonkamer, waar Noëlle al een taart heeft klaargezet, en zelfs al de kaarsjes aangestoken. Chloé kijkt haar ogen uit. De kaarsjes flakkeren in haar ademhaling en ze lacht opgewekt. Daniël glimlacht.

6. Noëlle glimlacht ook. Ze kan zich geen leven meer zonder haar dochtertje voorstellen, en weet echt niet meer waarom ze geen kind wilde. En nu, nu word haar kleine meisje al een schoolkind. De tijd lijkt zó snel te gaan…

7. ‘Het is zes uur.’ merkt Daniël op, terwijl hij naar voren buigt. ‘Kijk Klo, dan doe je zo met je wangen, en dan, fffoeee.’ Chloé lacht. ‘Foeeee.’ Daniël grijnst en blaast de kaarsjes uit.

8. Dan zet hij zijn dochtertje op de grond neer. Twijfelend staart ze naar haar voetjes en kijkt ze naar haar ouders op. Noëlle knikt aanmoedigend. ‘Spring maar, meisje!’ Chloé kijkt nog een laatste maal naar de kleine voetjes en springt in de lucht.

9. En komt neer als een stuk ouder meisje. Vrolijk klapt ze in haar handen. ‘Ik ben zo groot!’ lacht ze. Haar ouders lachen ook. ‘Ga maar eens in je kamer kijken, we hebben hem als cadeau een beetje aangepast, en er ligt ook een nieuw setje kleren klaar.’

10. Opgewekt stormt Chloé naar haar slaapkamer. Ze kijkt haar ogen uit en bekijkt uitgebreid haar nieuwe kleding. Een nieuw setje is zo uitgezocht en tevreden kleed ze zich om.

11. Enthousiast stormt ze naar de hoek van de kamer. ‘Een viool!’ roept ze uit. Ze legt de viool op haar schouder en gaat er voorzichtig met de strijkstok overheen. Er komt niet veel geluid uit. Ze grinnikt en legt een muziekboek open.

12. Ongeveer een half uur later komt Daniël de kamer binnen. ‘Klo?’ glimlacht hij. ‘Het is tijd om te gaan slapen, meisje.’ Chloé knikt en zet de viool voorzichtig weg. Ze krijgt een nachtzoen van haar vader en trekt haar pyjama aan.

13. Ze kruipt in bed en trekt de lakens tot haar kin op. ‘Truste papa.’ Stilletjes trekt Daniël de deur dicht. ‘WeltrustenChloé,’ fluistert hij. Binnen de kortste keren is Chloé vertrokken.

14. In de woonkamer speelt zich een heel ander tafereel af. Ongelovig wrijft Noëlle over haar buik, waar ze, ze weet het heel zeker, net een klein trapje voelde. ‘Oh Daan, het is geweldig!’ roept ze uit.

15. Daniël lacht. ‘Precies wat we wilden, toch?’ Noëlle knikt enthousiast. ‘Er is alleen niet echt ruimte voor.’ Daniël haalt zijn schouders op. ‘Dat valt te regelen. Ik kan zorgen dat de bouwvakkers morgen langskomen. Is dat wat je wilt?’

16. Noëlle knikt. ‘Dat zou perfect zijn.’ Daniël grinnikt en drukt een kus op haar lippen. ‘Dan is dat wat we gaan doen.’

17. De volgende ochtend, als haar moeder haar wakker heeft gemaakt, kijkt Chloé ongelovig uit haar raam. ‘Mam, het heeft gesneeuwd!’ roept ze uit. Noëlle lacht. ‘Kom meisje, je moet je aan gaan kleden, anders red je het niet.’

18. Twijfelend kijkt Chloé naar Noëlles buik. Ze weet dat hij groter is dan normaal, maar is het niet onbeleefd om er iets van te zeggen? Het klinkt tenslotte niet heel vriendelijk om te zeggen dat haar buik wat dik is, niet dan?

19. Noëlle lacht als ze haar blik ziet. ‘Chloé, je krijgt een broertje of zusje.’ Chloés gezicht klaart onmiddellijk op, en legt haar hand verwonderd tegen Noëlles buik aan.

20. Noëlle glimlacht. ‘Kom, nu moet je je echt aan gaan kleden. Je wilt niet te laat komen op je eerste schooldag, toch?’ Chloé schud hevig haar hoofd en loopt op haar kledingkast af.

21. Even later staat ze voor de spiegel haar tanden te poetsen. Ze heeft wel zin in school, maar ze vind het ook ongelofelijk spannend. Wat nou als ze haar niet aardig vinden? Wat nou als ze nooit vrienden maakt? Chloé weet het niet.

22. Ze eet snel nog een bordje havermout en geeft Clifford een dikke knuffel. ‘Jij hoeft niet naar school he, beestje?’ Clifford miauwt instemmend. ‘Geluksvogel,’ grinnikt Chloé.

23. ‘Tot vanmiddag Cliffy, dan krijg ik een nieuwe kamer.’ merkt ze vrolijk op. Clifford miauwt nogmaals en kijkt verlangend naar de vloer. Chloé lacht en zet hem neer. Buiten klinkt getoeter van de schoolbus.

24. Vlug trekt ze haar jas aan en rent ze naar buiten. ‘Tot vanmiddag mam!’

25. Noëlle doet die dag wat makkelijke klusjes rond het huis, maar merkt al snel dat ze te hard werk niet aankan. Het grootste gedeelte van de dag slaapt ze, met haar handen om haar onrustige buik.

26. Zodra Chloé en Daniël thuiskomen, verzamelt het gezin zich buiten, om een eind door de sneeuw te gaan wandelen. Tegen de tijd dat ze terug zijn, zouden de bouwvakkers klaar moeten zijn.

27. Chloé’s slaapkamer slaapkamer Mainbedroom Baby Gang Badkamer Hobby Keuken Living

28. Die avond grijpt Noëlle met een pijnlijk gezicht naar haar buik. ‘Daan!’ gilt ze uit. Geschrokken rent Daniël de badkamer uit, naar zijn vrouw toe. Hij bijt op zijn lip, en kijkt voor de tweede keer toe hoe zijn vrouw pijn lijd, zonder er iets aan het kunnen doen.

29. Noëlle kreunt, puft en gilt, maar uiteindelijk weet ze toch dat het het waard is, als ze een kleine jongen omhooghoudt. ‘Daniël,’ glimlacht ze, ‘Je hebt een zoontje.’

30. Verwonderd kijkt Daniël naar het kleine jongetje. ‘Hallo Liam,’ glimlacht hij trots. Noëlle lacht. ‘Ons tweede kindje.’

31. .