1. Hoofdstuk 9: Vermommingen Lucia slikt. 'Wat is er, mevrouw?' zegt ze dan. 'Ben je Lucia aan het wekken?' vraagt Beatrice. 'Ja moe... mevrouw.' Lucia bloost. 'Goed zo. Ik wek Arianna en Franceska wel even.' Lucia kijkt haar moeder aan en glimlacht dan. 'Is goed, mevrouw.' Beatrice gaat de kamer van Arianna in. Dan gaat de deur van de kamer van Lucia open.
2. 'Ik hoorde het, Beatrice denkt dus dat jij mij bent.' zegt Barbara. 'Ja.' zegt Lucia. 'Wat doen we nu?' vraagt Barbara. 'Ik heb een plan, mijn zus gaat vandaag haar jurk bestellen en ik moet mee. Jij gaat als mij, en ik ga als jou. Jij vraagt gewoon of ik mee kan omdat je een dienstmeisje nodig hebt. Als we dan vanmiddag thuiskomen wisselen we weer om, daar hebben we nu geen tijd voor.'
3. Barbara knikt. 'Kom, dan help ik je in je jurk.' zegt Lucia lachend. Ze haalt een paarse fluwelen jurk uit de kast. Barbara trekt de nachtjapon uit en laat de jurk over haar hoofd glijden. Lucia snoert de jurk vast. Dan pakt ze de borstel en kamt de vlechten van Barbara los. Haar krullen vallen over haar schouders en Lucia doet er snel een speld in.
4. 'Hup, naar beneden. Gewoon niet veel zeggen aan het ontbijt. Doe maar alsof je zenuwachtig bent voor het bestellen van de jurk, want ze gaan mijn jurk ook bestellen. Moeder weet mijn maten, dus je hoeft niet veel te doen.' zegt Lucia als Barbara haar angstig aankijkt. Op de overloop, komt Beatrice uit de kamer van Arianna.
5. 'Ah Lucia, daar ben je.' zegt ze terwijl ze haar dochter omhelst. 'Moeder, ik had een vraag. Ik en ik denk Arianna ook, zouden het fijn vinden als Barbara mee mag naar het bestellen van de jurk.' Beatrice knikt. 'Dat vind ik ook. Jij kunt hier ook het nodige van opsteken.' zegt ze, terwijl ze Lucia aankijkt.
6. 'Barbara ga jij naar de keukens?' Lucia knikt en loopt snel de trap af. Barbara drentelt achter haar aan. 'Ga maar gewoon naar de tuin, het ontbijt is niks speciaals.' Barbara loopt naar het terras en Lucia gaat naar de keuken. 'Barbara, hier deze schaal is klaar. Breng even naar de tuin.' zegt een van de lakeien.
7. Lucia pakt de schaal en loopt zo snel als ze kan naar de keukens. Ze zet de schaal met gebakjes op de tafel en knipoogt naar Barbara. In de keuken, staat ze weer tegenover de lakei. 'Wat moet ik doen?' vraagt ze. 'Niks, mevrouw Nucci wil vandaag alleen maar gebak.' Lucia glimlacht.
8. Ze gaat snel naar het kamertje van Barbara. Ze gaat op de stromatras liggen. Het ligt niet lekker, dat je hier op kan slapen. Denkt Lucia. 'Hoe zou het met Luciano zijn?' mompelt ze. Als ze aan de nacht denkt verschijnt er meteen een lach op haar gezicht, en voelt ze haar lippen branden. Ze staat op en loopt de keuken weer in.
9. 'Is de familie al weer klaar met eten?' vraagt ze. Een lakei kijkt haar aan. 'Nee, ze hebben om een extra schaal gebak gevraagd. Die hebben we net klaargemaakt.' Lucia knikt. 'Wilt je hem even brengen?' vraagt een van de mensen in de keuken. Lucia pakt de schaal aan en loopt weer naar het terras.
10. Ze zet de schaal neer, geeft Barbara een knipoog, en pakt de lege schaal weer van de tafel. Als ze wegloopt kijkt ze uit haar ooghoek naar Barbara die vrolijk met Franceska babbelt. In de keuken zet ze de schaal op het marmeren werkblad en kijkt naar de andere die hun werk doen. 'Barbara, wil jij die schaal even afwassen?' vraagt een van de mensen.
11. Lucia pakt de schaal en doet hem in het water, ze wast de zilveren schaal af, en zet hem terug in de kast. Dan brengt een van de lakeien de andere schaal binnen. 'Ze vragen om je Barbara.' zegt hij. Lucia knikt, ze haalt haar handen uit het water en droogt ze af en de harde lap die op het werkblad ligt. Dan loopt ze naar het terras.
12. 'Ga zitten.' zegt Beatrice terwijl ze op de stoel naast Barbara wijst. 'Franceska gaat niet mee, die moet nu naar haar leraar.' zegt ze. Franceska knikt, geeft haar moeder een zoen en huppelt dan naar binnen. 'We gaan naar onze vaste kleermaakster, ze woon in de stad, en daar gaan we te voet naar toe.' ze kijkt even naar Barbara.
13. Lucia knikt. 'Moeder, hoe lang zal het duren?' vraag Arianna. 'Misschien kunnen we daarna nog even naar Enrico...' Beatrice glimlacht. 'We weten niet hoe lang het zal duren, maar we zullen zien of we nog even naar Enrico kunnen.' Barbara kijkt voorzichtig de tafel rond en kijkt naar Lucia. 'Wat is er, Lucia?' vraagt Arianna.
14. 'Ik vind het zo spannend voor je.' zegt Barbara snel. Lucia glimlacht. 'Zullen we gaan?' vraagt Beatrice. 'Ik ben nog niet klaar, ik moet mijn hoor nog borstelen.' zegt Arianna. 'Ik loop wel even met je mee.' zegt Beatrice. 'Jullie blijven even alleen, wij zijn zo terug.' Lucia en Barbara knikken. Als moeder en dochter naar binnen zijn begint Barbara te praten.
15. 'Ik vond het zo spannend, ik heb bijna niks durven eten.' Lucia grinnikt. 'Ik vond het wel leuk in de keukens, daar gebeurd tenminste wat... ik zag dat je met Franceska aan het praten was.' Barbara knikt. 'Ze vroeg of ik niet liever bij haar wilde blijven als mee gaan voor de jurk. Ik heb gezegd, dat ik mee moest, maar dat ik net zo lief bij haar wilde blijven.'
16. 'Zoiets zou ik ook hebben gezegd, ik ben dol op Franceska... Maar als je eenmaal zegt dat je bij haar blijft kom je niet meer van haar af.' Barbara knikt. 'Ik voel me raar in deze jurk.' zegt ze terwijl ze over het zachte fluweel aait. 'Dat moet je niet doen.' De deuren gaan open en Beatrice stapt naar buiten. 'Komen jullie we kunnen gaan.'
17. Op de wandeltocht naar de stad word en weinig gezegd. Arianna heeft een roze blos van spanning op haar wangen gekregen, en kijkt glunderend voor zich uit. Een paar mensen die in de stad wonen, zwaaien of zeggen hallo. Maar niet iedereen kijkt blij. Sommige mensen draaien hun hoofd weg als ze de Nucci's zien of werpen een kwade blik.
18. Lucia ziet dat Barbara gespannen is. Het is makkelijk aan haar te zien. Ze loop niet op haar gemak en haar gezicht staat op strak. Haar ogen dwalen angstig heen en weer. 'Maak je niet druk.' fluistert Lucia. Ze moet van Beatrice achter haar, Arianna en Barbara aanlopen. Dat is Lucia niet gewend, meestal loopt ze tussen haar moeder en haar zus aan.
19. Als ze in de straat waar ze moeten zijn aankomen, ziet Arianna er nog meer gespannen uit als eerst. Lucia wil haar zus geruststellen, maar weet dat dat niet kan. Ze blijft op een afstandje van het groepje. Als ze al de hoek om zijn, blijft ze nog even staan. Haar moeder kijkt de straat rond. Lucia kijkt voorzichtig om de hoek.
20. Er staat een jongen naar het gezelschap te kijken. Hij draagt een oude overal met scheuren en laarzen die hun beste tijd hebben gehad. Lucia kijkt een tweede keer, de jongen ziet er niet uit als een boer, zeker niet. Zijn gelaatstrekken zijn de trekken van een edelman, van een statige jongen. Het zijn de gelaatstrekken van de statige jongen die ze die nacht heeft gekust.
