1. Πέμπτη, 25 Μαρτίου 2010
Το εθνικό και ταξικό περιεχόμενο της επανάστασης του 1821
Από την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ):
Η πραγματική ιστορία της ελληνικής επανάστασης του 1821 απέχει αρκετά από
την επίσημη εκδοχή της, έτσι τουλάχιστον όπως διαμορφώθηκε με την πλήρη
επικράτηση της ελληνικής αστικής τάξης, την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους
και τη διευθέτηση του ζητήματος του “ξένου προστάτη” για το νεότευκτο
κράτος.
Από τη μια υπάρχουν τα σχολικά βιβλία και οι τόμοι των επίσημων
εκφραστών της αστικής αντίληψης για το ζήτημα, που παρουσιάζουν
(πλήρως διαστρεβλωμένο) τον εθνικό χαρακτήρα του “εικοσιένα”
αποσιωπώντας ή υποτιμώντας το κοινωνικό και ταξικό του περιεχόμενο.
Ακόμα και για πασίγνωστα γεγονότα, όπως η εμφύλια σύγκρουση σχεδόν
αμέσως μετά το ξέσπασμα της επανάστασης, η επίσημη εκδοχή
καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια να περιορίσει τη σημασία τους και να τα
παρουσιάσει ως μια θλιβερή παρένθεση στη “μεγαλειώδη” πορεία της
“εθνικής παλιγγενεσίας”.
Από την άλλη, υπάρχει μια πλούσια ιστοριογραφία απομνημονευμάτων
λαϊκών αγωνιστών (Κολοκοτρώνη, Περραιβού κ.ά.), τα απομνημονεύματα
του Μακρυγιάννη, η “Ελληνική Νομαρχία”, μελέτες του Κορδάτου και του
Βαλέτα, τα καυστικά κείμενα του Γιάννη Σκαρίμπα, αλλά και ξένων
ιστορικών, όπως του Φίνλεϊ, που προσεγγίζουν την πραγματική διάσταση
του ζητήματος και προβάλλουν, πέρα από τον εθνικοαπελευθερωτικό
(που έτσι κι αλλιώς υπήρχε) και τον ταξικό-κοινωνικό χαρακτήρα της
επανάστασης. Στα κείμενα αυτά μπορούμε να δούμε τον αντιδραστικό
ρόλο της Εκκλησίας και των κοτζαμπάσηδων, την υπονόμευση του αγώνα
από μερίδα της ελληνικής αστικής τάξης που έφτασε μέχρι και την
ανοιχτή προδοσία, αλλά και τον ηρωικό αγώνα απλών λαϊκών αγωνιστών
που κατάφεραν εμπνευσμένοι από την πρόσφατη γαλλική επανάσταση,
σε πολλές περιπτώσεις, να κυριαρχήσουν (σε τοπικό επίπεδο) και να
θέσουν (έστω και πρόωρα) ζήτημα λαϊκής εξουσίας.
Οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες στην προεπαναστατική περίοδο
Η ιστορία της ελληνικής επανάστασης του 1821 έχει σαν αφετηρία της τις
οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν μέσα στην
οθωμανική αυτοκρατορία αρκετά χρόνια πριν. Η ελληνική αστική τάξη,
με τον τρόπο που διαμορφώθηκε, μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες,
είχε αναπτυχθεί αρκετά και σε τέτοιο βαθμό που μόνο η δημιουργία ενός
δικού της εθνικού κράτους θα μπορούσε να αποτελέσει τον όρο για το
προχώρημα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Από τα πρώτα χρόνια της
κατάκτησης του ελλαδικού χώρου από τους Οθωμανούς δόθηκαν αρκετές
δυνατότητες ανάπτυξης της αγροτικής οικονομίας. Αυτό συνετέλεσε,
αργότερα, στην ανάπτυξη της μικρής βιοτεχνίας (κυρίως οικογενειακής)
αλλά μέσα στο 17ο αιώνα στην προώθηση των εξαγωγών και του
2. εμπορίου σε όλη σχεδόν τη Δυτική Ευρώπη. Ταυτόχρονα αναπτύχθηκε σε
μεγάλο βαθμό και η ναυτιλία. Μάλιστα από το 18ο αιώνα η ελληνική
ναυτιλία και το θαλάσσιο εμπόριο θα μπορούσαμε να πούμε ότι κατείχαν
μια από τις πρώτες θέσεις στο μεσογειακό χώρο. Το αποτέλεσμα ήταν η
ίδρυση ελληνικών παροικιών σε πολλές πόλεις της Ευρώπης. Ετσι δεν θα
αργούσε να τεθεί με πιο έντονο τρόπο η αναγκαιότητα συγκρότησης
ελληνικού κράτους.
Φυσικά, σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε η αστική τάξη από μόνη
της να φέρει σε πέρας αυτή την ανατροπή. Επρεπε να κερδίσει με το
μέρος της τον ελληνικό λαό, την αγροτιά αλλά και τους ακτήμονες που
ήταν μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού.
Απ' την άλλη μεριά συχνά ξεσπούσαν λαϊκές εξεγέρσεις, σε τοπικό
επίπεδο, οι οποίες στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν ακαθοδήγητες,
υποκινούνταν από ομάδες ακτημόνων και είχαν απώτερο στόχο τη
δικαιότερη μοιρασιά της γης, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας ανήκε σε
τσιφλικάδες.
Οι προσπάθειες της αστικής τάξης να πυροδοτήσει τις εξελίξεις για την
επανάσταση και να καθοδηγήσει με πιο ολοκληρωμένο τρόπο την
υπόθεση αυτή ξεκινάν μετά τα 1750 και πάντα με τις διασυνδέσεις που
υπήρχαν με τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, κύρια της Ρωσίας (το ξανθό
γένος) που είχε σοβαρό λόγο αλλαγής τού τότε status. Είναι γνωστές οι
προσπάθειες παραμερισμού της κυριαρχίας των Τούρκων και καθόδου
της στη Μεσόγειο.
Ρήγας Φεραίος
Σημαντική από αυτή την άποψη ήταν η προσπάθεια του Ρήγα Φεραίου να
ξεκινήσει την επανάσταση των εθνοτήτων σε όλο τον βαλκανικό χώρο,
με την προοπτική ίδρυσης της βαλκανικής ομοσπονδίας. Ενα όραμα
αρκετά προοδευτικό, που αν συνδυαστεί με το κοινωνικό περιεχόμενο
που έθετε θα λέγαμε ότι δείχνει έναν άνθρωπο που έβλεπε πολύ
μακρύτερα από την εποχή του. Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι καλούσε
ακόμα και τη φτωχολογιά των Τούρκων να επαναστατήσει ενάντια στο
σουλτάνο:
“Βούλγαροι κι Αρβανίτες και Σέρβοι και Ρωμιοί,
Νησιώτες και Ηπειρώτες, με μια κοινή ορμή,
για την ελευθερία να ζώσουμε σπαθί,
ν' ανάψουμε μια φλόγα εις όλην την Τουρκιά,
να τρέξει απ' την Μπόννα έως την Αραπιά…
…να σφάξουμε τους λύκους που τον ζυγόν βαστούν
και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά τους τυραννούν”.
(Γ. Κορδάτου, “Ο Ρήγας Φεραίος και η βαλκανική ομοσπονδία”, σελ. 72).
Με τέτοια κηρύγματα ο Ρήγας και οι συνεργάτες του προσπαθούσαν να
ενώσουν τους λαούς των Βαλκανίων. Δεν έμελλε όμως να ζήσει πολύ για
να ολοκληρώσει το έργο του. Το Δεκέμβρη του 1797 συλλαμβάνεται στην
Τεργέστη. Ακολουθεί κύμα συλλήψεων από την αυστριακή αστυνομία.
Τον Απρίλη του 1798 ο Ρήγας και οι σύντροφοί του παραδίδονται στις
τουρκικές αρχές. Στις 17 Ιούνη τον στραγγαλίζουν μαζί με άλλους 8
Ελληνες που κρατούνταν σε φυλακή του Βελιγραδίου.
Με την ευκαιρία αξίζει να δούμε τη στάση της Εκκλησίας στο ζήτημα. Το
Οικουμενικό Πατριαρχείο, όταν συνελήφθη ο Ρήγας, με εγκύκλιο του πατριάρχη
3. Γρηγορίου του Ε', καλούσε τους δεσποτάδες να κατάσχουν το επαναστατικό
μανιφέστο του Ρήγα γιατί όπως ανέφερε “πλήρες υπάρχει σαθρότητος εκ των
δολερών αυτού εννοιών, τοις δόγμασι της ορθοδόξου ημών πίστεως
εναντιούμενον”. Ο ίδιος, πλαστογραφώντας το όνομα του πατριάρχη
Ιεροσολύμων Ανθιμου, εξέδωσε την περίφημη “Πατρική διδασκαλία” με την
οποία τασσόταν ενάντια σε κάθε ιδέα εθνικής εξέγερσης, ενάντια στις
δημοκρατικές αρχές της γαλλικής επανάστασης και καθησύχαζε το λαό λέγοντας
ότι οι Τούρκοι ήταν… θεόσταλτοι. Δεν ήταν πρωτόγνωρη αυτή η φιλοτουρκική
στάση του ανώτερου κλήρου και δικαιολογείται πλήρως, αφού από την πρώτη
στιγμή της οθωμανικής κυριαρχίας όχι μόνο διατήρησαν τα όποια προνόμια
είχαν επί Βυζαντίου, αλλά τα διεύρυναν κιόλας. Είναι χαρακτηριστικό ότι κάθε
χριστιανός ήταν υποχρεωμένος να δίνει το ένα τρίτο των εισοδημάτων του στην
Εκκλησία (ειδικός φόρος που λεγόταν ρόγα ή ζητεία). (Γ. Κορδάτου, “Η
κοινωνική σημασία της ελληνικής επανάστασης του 1821”, σελ. 71).
Φιλική Εταιρεία
Στα 1814 ιδρύεται στην Οδησσό η Φιλική Εταιρεία. Σκοπός της μυστικής αυτής
οργάνωσης ήταν να ξεκινήσει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων.
Μπορεί στη διακήρυξή της να μην είχε τις προοδευτικές-ριζοσπαστικές ιδέες του
Ρήγα αλλά έθετε ένα σοβαρό ζήτημα για την εποχή: την αποτίναξη του
τουρκικού ζυγού και την ίδρυση κράτους βασισμένου μόνο στις δυνάμεις των
Ελλήνων.
Στην αρχή η ανάπτυξή της ήταν υποτυπώδης. Μάλιστα έγινε πρόταση
στον Ιωάννη Καποδίστρια να αναλάβει την αρχηγία της, αλλά αυτός
αρνήθηκε. Στην αυτοβιογραφία του εξηγεί τους λόγους: “Οι
καταστρώσαντες τοιαύτα τα σχέδια είναι περισσότερον ένοχοι και αυτοί
ωθούν την Ελλάδα προς τον όλεθρον. Είναι ελεεινοί εμποροϋπάλληλοι,
καταστραφέντες λόγω της κακής των διαγωγής... Σας επαναλαμβάνω:
φυλαχτείτε από τοιούτους άνδρας”. (Γ. Κορδάτου, “Η κοινωνική σημασία
της ελληνικής επανάστασης του 1821”, σελ. 142).
Αναμενόμενο από έναν άνθρωπο με μαύρο παρελθόν. Δεν είναι βέβαια γνωστή η
δράση του πριν από την επανάσταση. Η αστική ιστοριογραφία θέλει να δείξει τα
έργα του ως πρώτου κυβερνήτη μετά την επανάσταση και ξεχνά ένα πολύ
σημαντικό γεγονός που στιγμάτισε τη δράση του. Οταν στα 1804 στα Εφτάνησα
επικρατούν οι Ρώσοι, στην Κεφαλονιά ξεσπά αγροτική αντιφεουδαρχική
εξέγερση. Ο Καποδίστριας, τοποτηρητής των Ρώσων και γνήσιος υπηρέτης της
ρωσικής κατοχής, έπνιξε στο αίμα την εξέγερση, τασσόμενος σαφώς με το μέρος
των φεουδαρχών.
Στα 1818 η έδρα της Φιλικής Εταιρείας μεταφέρεται στην
Κωνσταντινούπολη και η Εταιρεία αρχίζει να αναπτύσσεται ραγδαία. Στην
οργάνωση όμως μπήκαν και πολλοί Φαναριώτες και κοτζαμπάσηδες,
αλλάζοντας ριζικά τη σύνθεσή της. Μετά το θάνατο του Σκουφά
ανατίθεται η αρχηγία στον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Οι τάσεις που
συνυπήρχαν μέσα στους Φιλικούς ήταν:
α) Η αστικοδημοκρατική-προοδευτική τάση. Ηταν οι συνεχιστές του Ρήγα
που στηρίζονταν στην προοδευτική μερίδα των αστών και στις λαϊκές
μάζες. Εκπρόσωποί της ήταν, εκτός από το Σκουφά, οι:
4. Αναγνωστόπουλος, Κολοκοτρώνης, Παπαφλέσσας, Νικηταράς,
Αναγνωσταράς, Ανδρούτσος κ.ά.
β) Η συντηρητική-συμβιβαστική τάση. Στηριζόταν στη συντηρητική
μερίδα των αστών και σύναψε συμμαχίες με τους κοτζαμπάσηδες και τους
Αγγλους. Εκπρόσωποί της ήταν οι: Μαυροκορδάτος, Ιγνάτιος, Νέγρης,
Κουντουριώτηδες, Ορλάνδος κ.ά.
γ) Η αντιδραστική τάση. Ηταν οι: μεγαλοκοτζαμπάσηδες και παλιά
φεουδαρχικά στοιχεία που υπονόμευαν διαρκώς την επανάσταση.
Εκπρόσωποί της ήταν οι: Ζαΐμης, Λόντος, Νοταράς, Π. Π. Γερμανός,
Χρύσανθος Μονεμβασιάς κ.ά.
Από τη στιγμή εκείνη τα γεγονότα ήταν ραγδαία. Ο Αλ. Υψηλάντης
συντάσσει, μαζί με τον Παπαφλέσσα και το Γεώργιο Λεβέντη, το “Γενικόν
Σχέδιον” της επανάστασης. Το σχέδιο προέβλεπε ταυτόχρονη
επανάσταση στη Σερβία, το Μαυροβούνιο, τη Μολδοβλαχία, την Ηπειρο
και την Πελοπόννησο. Αποφασίζεται να κατέβει ο Αλ. Υψηλάντης στην
Πελοπόννησο και να ξεκινήσει την επανάσταση στα τέλη του 1820
ταυτόχρονα σε όλα τα Βαλκάνια. Στη Σερβία με τον Οβρένοβιτς, στη
Μολδοβλαχία με τον Βλαντιμιρέσκου, καθώς και στη Βουλγαρία. Τελικά
το σχέδιο τροποποιήθηκε γιατί ο Οβρένοβιτς δεν ακολούθησε και οι
Αγγλοι ειδοποίησαν το σουλτάνο για τα σχέδια των Φιλικών. Επίσης ο
Αλ. Υψηλάντης λόγω των αντιδραστικών του πεποιθήσεων διέταξε τον
τουφεκισμό του Βλαντιμιρέσκου, καθώς ο τελευταίος ήθελε να
δημιουργήσει καθαρά αγροτικό κίνημα ενάντια όχι μόνο στους Τούρκους,
αλλά και στους φεουδάρχες, πράγμα που έβρισκε αντίθετο τον,
μοναρχικών αντιλήψεων, πρίγκιπα. Το αποτέλεσμα ήταν να μην
ακολουθήσουν μαζικά άλλες εθνότητες και να ναυαγήσει η προσπάθεια
(ήττα στο Δραγατσάνι).
Στις αρχές του 1821 έρχονται οι απεσταλμένοι των Φιλικών στη Νότια
Ελλάδα για να συντονίσουν τις προετοιμασίες της επανάστασης. Αρχισε
να φαίνεται ξεκάθαρα πλέον ότι οι κοτζαμπάσηδες και ο ανώτερος
κλήρος δεν ήθελαν σε καμιά περίπτωση την επανάσταση. Χαρακτηριστική
είναι η συνάντηση στις 26 Γενάρη στη Βοστίτσα (Αίγιο), στο σπίτι του
Ανδρέα Λόντου, όπου ο Παπαφλέσσας προσπαθεί να πείσει τους
κοτζαμπάσηδες, τους καπετάνιους, τους δεσποτάδες και τον Παλαιών
Πατρών Γερμανό να ξεκινήσει η επανάσταση. Οι περισσότεροι από αυτούς
αρνούνται. Μάλιστα απείλησαν τον Παπαφλέσσα ότι θα τον φυλάκιζαν ή
και θα τον σκότωναν αν δεν σταματούσε την επαναστατική του
προπαγάνδα.
Λαϊκές εξεγέρσεις
Στις 21 Μάρτη ο τσαγκάρης Παν. Καρατζάς ξεσηκώνει τους Πατρινούς. Η
Πάτρα καταλαμβάνεται από τους εξεγερμένους και οι Τούρκοι κλείνονται
στο κάστρο. Στις 22-23 Μάρτη ξεσηκώνεται η Μάνη. Ο Κολοκοτρώνης κι
ο Παπαφλέσσας μπαίνουν την ίδια μέρα στην Καλαμάτα και την
ελευθερώνουν. Η επανάσταση είχε ήδη αρχίσει παρά την επίσημη άποψη
ότι ξεκίνησε στο μοναστήρι τη Αγίας Λαύρας στις 25 Μάρτη.
Στις 24 Μάρτη φτάνουν στην Πάτρα, που ήταν ήδη κατειλημμένη από το
λαό, ο αρχιεπίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Ανδρέας Ζαΐμης και ο
Ανδρέας Λόντος, εκ των υστέρων και αφού δεν μπορούσαν να κάνουν
διαφορετικά, κηρύσσουν την επανάσταση στην Πελοπόννησο.
5. Από τότε ξεκίνησε μια προσπάθεια της παλιάς κάστας που κατείχε τα
προνόμια αλλά και της νέας αστικής τάξης που διαμορφώθηκε, να
κυριαρχήσουν, να πάρουν τα ηνία της επανάστασης και να αποτρέψουν
κάθε λαϊκό ξέσπασμα που απειλούσε τα συμφέροντά τους και ξέφευγε
από τα πλαίσια που αυτοί έθεταν. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ο
λαός κατάφερε έστω και πρόσκαιρα να κυριαρχήσει. Οπως στην Υδρα
που ένας γνήσιος λαϊκός ηγέτης, ο Αντώνης Οικονόμου, κηρύσσει την
επανάσταση στις 28 Μάρτη και ο λαός καταλαμβάνει το διοικητήριο του
νησιού καθώς και πολλά καράβια. Υποχρεώνουν τους
μεγαλοκαραβοκύρηδες να δώσουν μέρος από την περιουσία τους για την
επανάσταση κι έτσι ο στόλος της Υδρας μετατρέπεται σε ισχυρό πολεμικό
ναυτικό. Τα ίδια συμβαίνουν και στις Σπέτσες και στα Ψαρά στις αρχές
Απρίλη και σε λίγο στα περισσότερα νησιά. Γενικά στα νησιά ο
εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας πήρε έντονο ταξικό χαρακτήρα, αφού
εκεί δημιουργήθηκαν οργανωμένα λαϊκά κόμματα. Χαρακτηριστικά στην
Ανδρο, με ηγέτη τον αγρότη Δ. Μπαλή, το λαϊκό κίνημα ήταν
επηρεασμένο από τις αρχές της γαλλικής επανάστασης (στους λόγους του
ο Μπαλής μιλούσε για κομμούνα), στη Σάμο με τον Λυκούργο Λογοθέτη
και στη Χίο με τον αγρότη Μπουρνιά εφαρμόστηκε πρόγραμμα
αντιφεουδαρχικό με διανομή της μεγάλης ιδιοκτησίας σε
μικροκαλλιεργητές και ακτήμονες. Αξίζει να αναφέρουμε ένα απόσπασμα
της προκήρυξης του Δ. Μπαλή που απευθυνόταν στο λαό της Ανδρου.
Είναι από τα σπάνια ιστορικά ντοκουμέντα και καταδεικνύει το
προχώρημα που πραγματοποιήθηκε στη σκέψη και τις ιδέες του λαού την
εποχή εκείνη:
“Διατί και ημείς κατά την παρούσαν στιγμήν να μην αποτινάξωμεν όχι
μόνον το ζυγόν των Τούρκων, αλλά και των αρχόντων; (…) Η γη ανήκει
εις ημάς τους δουλευτάς της και όχι στους ολίγους Τουρκάρχοντας που
τη νέμονται με το δικαίωμα του ισχυρότερου (…) θα δουλεύωμεν εις το
εξής τα φέουδα όλοι μαζί και θα απολαμβάνει τον καρπόν των η
κομμούνα μας και θα γίνεται δικαία μοιρασιά της σοδειάς εις όλους τους
δουλευτάδες, ανάλογα με τον κόπον τους και την δούλευσίν τους”.
(Δ. Φωτιάδη, “Η επανάσταση του ‘21”, τ. Β, σελ. 92 -το απόσπασμα
υπάρχει και σε σχολικό βιβλίο της Β' Λυκείου, 1997).
Αλλά και στην Αθήνα ο Μελέτης Βασιλείου (αξιόλογος λαϊκός ηγέτης)
ξεσηκώνει την πόλη, αναγκάζει τους Τούρκους να κλειστούν στην Ακρόπολη και
για ένα διάστημα ο λαός παίρνει την εξουσία. Οι κοτζαμπάσηδες όμως
καταφέρνουν με την πρώτη ευκαιρία να ξαναπάρουν την εξουσία, καταδιώκουν
τον Βασιλείου μέχρι την Εύβοια, όπου και τον δολοφονούν.
Πολύ γρήγορα η επανάσταση απλώνεται σε όλη την Πελοπόννησο και τον
Απρίλη στα νησιά. Μέχρι το Μάη η επανάσταση επεκτείνεται στη
Μαγνησία, στη Χαλκιδική, στην Εύβοια, στην Κρήτη, στο Μεσολόγγι, στο
Αγρίνιο, στο Σούλι.
Ομως οι κοτζαμπάσηδες δεν έμειναν άπρακτοι. Το Μάη επιτίθενται στον
Οικονόμου, στο διοικητήριο της Υδρας, και αυτός αναγκάζεται να φύγει.
Μετά από λίγο τον συλλαμβάνουν και τον μεταφέρουν στην Πελοπόννησο
για να τον σκοτώσουν. Υστερα από αλλεπάλληλες συλλήψεις και
αποδράσεις ο Οικονόμου αποφασίζει να πάει το Δεκέμβρη στην Α'
Εθνοσυνέλευση για να ζητήσει δικαιοσύνη. Λίγο πριν από την
Εθνοσυνέλευση άντρες του Λόντου τον σκοτώνουν.
6. Στη Χίο και στη Σάμο αφού οι τοπικοί προύχοντες δεν μπορούσαν να
καταστείλουν την εξέγερση, κατάφεραν να επικοινωνήσουν με τα απέναντι
παράλια της Μ. Ασίας και ζήτησαν τη βοήθεια των Τούρκων. Ετσι μετά από την
τουρκική απόβαση το λαϊκό κίνημα συνετρίβη. Δεκάδες χιλιάδες νησιώτες
σφάχτηκαν και πολύ περισσότεροι αιχμαλωτίστηκαν και στάλθηκαν στα
σκλαβοπάζαρα της Ανατολής (καταστροφή της Χίου, Απρίλης 1822).
Το Μάη του 1821 ο Φιλικός Ανθιμος Γαζής κηρύσσει τη επανάσταση στη
Θεσσαλομαγνησία. Η ενεργός αντεπαναστατική δράση των
κοτζαμπάσηδων όμως δεν επέτρεψε τη διατήρηση της επανάστασης στην
περιοχή. Ο Γαζής κυνηγήθηκε και έφυγε στη Ρούμελη.
Στην περιοχή της Μάνης εξεγείρονται οι αγρότες και καταλαμβάνουν
εκτάσεις στο Μυστρά και στη Μονεμβασιά τις οποίες μοιράζονται και
αρχίζουν να τις καλλιεργούν. Η κατάληψη κράτησε ένα χρόνο οπότε οι
κοτζαμπάσηδες έστειλαν στρατό εναντίον τους.
Το καλοκαίρι του 1821 φτάνει στην Υδρα, ως πληρεξούσιος της Φιλικής
Εταιρείας, ο Δημήτριος Υψηλάντης, δημοσιεύει την πρώτη προκήρυξη
προς τους Ελληνες και διεκδικεί τη γενική διεύθυνση του Αγώνα στο
Αστρος. Οι πρόκριτοι αντιδρούν και απειλούνται επεισόδια στα Βέρβαινα
και στη Ζαράκοβα. Ομως 3.000 οργισμένοι στρατιώτες συγκροτώντας
διαδήλωση απαίτησαν σύνταγμα και θέλησαν να σκοτώσουν τους
πρόκριτους. Μόνο μετά από την κατευναστική παρέμβαση του
Κολοκοτρώνη ηρέμησε η κατάσταση. Ηταν μια καλή ευκαιρία να λυθεί μια
και καλή το ζήτημα της εξουσίας, αλλά η συμβιβαστική στάση του
Κολοκοτρώνη το απέτρεψε. Ετσι η αντιδραστική μερίδα των
κοτζαμπάσηδων κατάφερε σταδιακά να επιβληθεί και να παραγκωνίσει
όλους σχεδόν τους στρατιωτικούς ηγέτες ακόμα και τον Δ. Υψηλάντη.
Η στάση της Αγγλίας
Αξίζει να αναφερθούμε και στη στάση των Αγγλων, οι οποίοι, όλη την
περίοδο μετά την έναρξη της επανάστασης, κατέτρεχαν τους
επαναστατημένους Ελληνες και πρόδιναν τις κινήσεις τους στους
Τούρκους. Η κατάληψη της Πάτρας από το λαϊκό στρατό του Καρατζά
λύθηκε τον Απρίλη του 1821 από τον Γιουσούφ Πασά, με τη βοήθεια των
Αγγλων. Ο Αγγλος αρμοστής της Επτανήσου (Μέτλαντ) φέρθηκε
απάνθρωπα στους Φιλικούς των νησιών και στα γυναικόπαιδα που
κατέφευγαν εκεί από τη Ρούμελη και το Μοριά για να σωθούν. Από το
1815 ακόμα, όσοι εξεγείρονται στα Ιόνια νησιά κατά των Αγγλων είχαν
πολύ σκληρή μεταχείριση. Οι φυλακίσεις, οι βασανισμοί και οι κρεμάλες
ήταν η “ελευθερία” που πρόσφεραν οι Αγγλοι στους κατοίκους των
νησιών. Λαϊκοί ηγέτες όπως ο Ηλίας Ζερβός-Ιακωβάτος, ο Ιωσήφ
Μομφεράτος, ο Δομενεγίνης κ.ά. είχαν εξοριστεί. Λίγο αργότερα ο
άγγλος πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, λόρδος Στράγκφορτ, θα
δεχτεί την πρόταση του σουλτάνου να έρθουν αγγλικά πλοία από τη
Μάλτα για να καταστρέψουν τον επαναστατικό ελληνικό στόλο στο
Αιγαίο.
Εμφύλια διαμάχη
Μέχρι τα τέλη του 1823 οι κοτζαμπάσηδες και οι καραβοκύρηδες
παραμερίζουν εντελώς τους Φιλικούς και εδραιώνουν την εξουσία τους.
Αμέσως μετά ξεσπά η εμφύλια διαμάχη. Οι αιτίες της βρίσκονται στις
7. διαμάχες μεταξύ μερίδων της ελληνικής αστικής τάξης για το ποιος θα
επικρατήσει. Δημιουργούνται δύο κυβερνήσεις: η μία ελέγχεται από τους
στρατιωτικούς και η άλλη από τους υδραίους μεγαλοκαραβοκύρηδες.
Αυτοί έχουν μεγαλύτερη ισχύ γιατί τους υποστηρίζουν ρουμελιώτες
οπλαρχηγοί, αλλά έχουν και τις επαφές με τους Αγγλους (το εφοπλιστικό
τους κεφάλαιο βρισκόταν σε άμεση εξάρτηση από την Αγγλία). Υστερα
από αρκετές συγκρούσεις τελειώνει η πρώτη φάση του εμφυλίου με
ολοκληρωτική επικράτηση των κοτζαμπάσηδων του Μοριά και των
υδραίων μεγαλοκαραβοκυραίων. Στα μέσα του 1824 ξεσπά η δεύτερη
φάση του εμφυλίου. Στη φάση αυτή οι καραβοκύρηδες θα παραμερίσουν
τους κοτζαμπάσηδες (φεουδαρχία του Μοριά) και θα εδραιώσουν την
εξουσία τους με την αμέριστη βοήθεια και τις πολλές παρεμβάσεις της
Αγγλίας.
Το αποτέλεσμα της εμφύλιας διαμάχης ήταν να χαθούν πολύτιμοι
αγωνιστές, όπως ο Οδυσσέας Ανδρούτσος που δολοφονήθηκε από
κυβερνητικούς, ο Κολοκοτρώνης που συνελήφθη και φυλακίστηκε, αλλά
και πιο τραγικά γεγονότα όπως η πτώση του Μεσολογγίου, που οφείλεται
καθαρά στους τυχοδιωκτικούς χειρισμούς του Μαυροκορδάτου και της
κυβέρνησης.
Το ελληνικό ζήτημα είχε λυθεί σχεδόν οριστικά. Στις 21 Ιούλη του 1825 ο
Αλ. Μαυροκορδάτος, ο Σπ. Τρικούπης και ο Ι. Κωλέττης συναντούν τον
άγγλο ναύαρχο Χάμιλτον στη φρεγάτα “Κάμπριαν” και του ανακοινώνουν
ότι σαν εκπρόσωποι του ελληνικού λαού “καταθέτουν την τύχην της
Ελλάδος εις την μεγαλοψυχίαν της Αγγλίας”. Στο υπουργικό συμβούλιο
που συγκλήθηκε μετά λίγες μέρες ανακοινώνεται ότι η απελευθέρωση
της Ελλάδας ήταν αποκλειστική υπόθεση της Αγγλίας. Αντιπροσωπεία
Ελλήνων ύστερα από τις εντολές του Μαυροκορδάτου επισκέπτεται τον
Κάνινγκ στο Λονδίνο και ζητάει γραπτώς να τεθεί η Ελλάδα υπό την
προστασία της Αγγλίας. Πριν δηλαδή την απελευθέρωση, η κυβέρνηση
ζήτησε να γίνει η Ελλάδα προτεκτοράτο της Αγγλίας!!
Τα επόμενα γεγονότα είναι λίγο έως πολύ γνωστά. Η Ελλάδα μέσω των
αλλεπάλληλων δανείων και με τις ευλογίες της ξενόδουλης αστικής τάξης
δέθηκε στο άρμα των άγγλων αποικιοκρατών. Ο ελληνικός λαός υπέστη
τις συνέπειες αυτών των γεγονότων για πολλές δεκαετίες. Αλλά και η
εξέλιξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα, με τις εξαρτήσεις από τους
δυτικούς ιμπεριαλιστές, έχουν την αφετηρία τους στα γεγονότα εκείνης
της περιόδου.
Βιβλιογραφία
Γ. Κορδάτου, Η κοινωνική σημασία της ελληνικής επανάστασης του 1821,
εκδόσεις Επικαιρότητα.
Γ. Κορδάτου, Ο Ρήγας Φεραίος και η βαλκανική ομοσπονδία, εκδόσεις
Επικαιρότητα.
Γ. Κορδάτου, Οι επεμβάσεις των Αγγλων στην Ελλάδα, εκδόσεις
Επικαιρότητα.
Γ. Κορδάτου, Μεγάλη ιστορία της Ελλάδας, τ. 17-20, εκδόσεις 20ός Αιώνας.
Γ. Βαλέτα, Το προδομένο εικοσιένα, εκδόσεις Φιλιππότης.
Τ. Βουρνά, Ιστορία της νεώτερης και σύγχρονης Ελλάδας, τ. Α΄,
εκδόσεις Πατάκη.
Γ. Σκαρίμπα, Το 1821 και η αλήθεια, εκδόσεις Κάκτος.
8. Ανωνύμου του Ελληνος, Ελληνική Νομαρχία, εκδόσεις Κάλβος.
Δ. Φωτιάδη, Η επανάσταση του ‘21.
G. Finlay, Η ιστορία της ελληνικής επαναστάσεως, εκδόσεις Τολίδη.
G. Finlay, Η ιστορία της τουρκοκρατίας και της ενετοκρατίας στην
Ελλάδα, εκδόσεις Τολίδη.
Μαρξ-Ενγκελς, Η Ελλάδα, η Τουρκία και το ανατολικό ζήτημα, εκδόσεις Γνώση.
Μακρυγιάννη Απομνημονεύματα.
Χριστόφορου Περραιβού, Σύντομος βιογραφία του Ρήγα Φεραίου, εκδόσεις
Δημιουργία.
