Vida e poemas de Lois Pereiro

1. Lois Pereiro
letras galegas 2011
Departamento de galego do IES María Casares

2. Nace en Monforte o 16 de febreiro de 1958
Alí van transcorrer os seus primeiros anos
de vida: os invernos en Monforte e os veráns
nas aldeas dos pais, Reádigos e Santa
Cristina, no Incio.
Lois Pereiro (á dereita) co seu irmán Xosé Manuel
No ano 1975 marcha a Madrid a estudar Socioloxía,
carreira que deixa no primeiro trimestre. Regresa a
Monforte, e , despois de traballar na cristalería da
familia, volve a Madrid ao ano seguinte e matricúlase
na Escola Oficial de Idiomas en inglés, francés e
alemán.

3. En Madrid comeza a
súa relación con Lois Pereiro ( Foto: Xurxo Lobato)
estudantes galegos
como Antón Patiño,
Manuel Rivas,
Reimundo Patiño… Con
eles e co seu irmán,
crea e edita a revista
Loia.
Narcisismo
Sigo os pasos do sangue no meu corpo
e coa unlla do meu dedo máis firme
abro un sulco vermello en media lúa
na vea que me acolle tan azul.
Poemas 1981/1991

4. É neste tempo cando empeza a facer as súas
viaxes por Europa, percorrendo en tren toda
Centroeuropa, Gran Bretaña e Irlanda...
ABURRIDO
un olor a café
na indiferencia de Praga.
Prumas na cabeza, verde artificial.
Unha entrada excitante
para un xogo final de namorados.
Un tenor azul canta o turno da pasión cando
cae o único inocente.
Sobre o fondo exipcio
a testa ladeada, de perfil.
Poemas para unha loia
Lois Pereiro ( Foto: Nacho Santás )

5. Edinburgh Edinburgh
O tren fura paisaxes coma un piollo
nos cabelos escuros de Escocia escurecida
mentres veñen as mans
do abrente alleo
abrindo as portas daquel día de setembro
Lois Pereiro ( Foto: Vari Caramés)
cruzando o Mar do Norde cara ás illas
chegando a un Edinburgh en sombra estraña
baixándome do tren coa mente aberta.
... sempre en peregrinación ás
¿Onde se deita a noite en Edinburgh?
casas nas que viviran os seus
¿á esquerda do castelo de carbón diamante
referentes literarios. cun sol negro?
Poemas 1981/1991

6. Lois Pereiro ( Foto : Xosé Abad)
A néboa en Monforte fumadora de opio
é a nai de siluetas furtivas
e saúdo ó perigo que brilla
na face escura dos teus soños
a verquer nas veas a bágoa fatal.
E triste non dorme no fondo dos ollos
medrando no reflexo eterno
dos corpos afogados profecías
cando baño a navalla destas artes
no sangue doutro drama que se acolle
no refuxio da túa arte máis lene
coma unha man esférica que acepta.
«Eu son un deus sensual»
e cando cae o sol Enferma pola intoxicación con aceite de
fustrigo á beleza no mesmo cabalo. colza, intoxicación que causou a morte de
preto de 400 persoas e a enfermidade de
Poemas, 1981/1991
outras 17.000.

7. Deixa Madrid e volve a Galicia, residindo na
Coruña e traballando esporádicamente en
Pregúntome cando
dobraxes e guións para TVG.
A forza é sempre a mesma en corpo alleo
Comparte diversos proxectos co seu irmán
e a doenza mortal a que preciso
Xosé Manuel e comeza a súa colaboración na
para amarte de lonxe
revista Luzes de Galiza.
mentres poida.
Xa non podo ver nada ó meu redor
que signifique máis que a miña sombra.
En soños defininme como unha aparición
que se abre as veas en público
sentindo diante miña
un firme e invisible
punto final
no aire.
Poemas 1981/1991
Selo personalizado coa imaxe de Lois)

8. Gaña o seu único premio, o de poesía O Facho.
Participa nos dous libros colectivos, De amor e
desamor (Edicións do Castro, 1984 e 1985) e
será , en 1992, cando publique o seu primeiro libro
Lois Pereiro ( Foto: Víctor Echave)
Poemas 1981/1991.
Poema para P. ós trinta e un anos camiño do ceo
Se a morte é un incidente necesario
que me penetre calada e sen furia
a traizón e uniformemente cruel
co suor que polas noites crea o fracaso
dun corpo que coñece os seus dominios
vencido pola ofensa
continuada dos feitos.
E así desculpará a miña derrota
o medo que non sinto xa por ti.
Poemas 1981/1991

9. Tristemente convivo coa túa ausencia
sobrevivo á distancia que nos nega
mentres bordeo a fronteira entre dous mundos
sen decidir cal deles pode darme
a calma que me esixo para amarte
sen sufrir pola túa indiferencia
a miña retirada preventiva
Imaxe: Camisola "Lois Pereiro"
dunha batalla que xa sei perdida
Tinta de Lura
resolto a non entrar xamais en ti
O seu estado de saúde empeora. Publica o libro pero non á tortura de evitarte.
Poesía última de amor e enfermidade, 1992-
1995, cos poemas escritos nos seus últimos anos Poesía última de amor e enfermidade
de vida.

10. Falece o 24 de maio de 1996 no hospital Juan Canalejo
Somentes
aos 38 anos.
intentaba conseguir
deixar na terra Ese mesmo día faise
pública a sentenza do
algo de min que me sobrevivise
caso da colza.
sabendo que deberia ter sabido
impedirme a min mesmo a súa alma cunha dor eterna
descubrir que só fun un interludio sustituíndo o desexo polo exilio
atroz entre dous muros de silencio iniciei a viaxe sen retorno
só puiden evitar vivindo á sombra deixándome levar sen resistencia
inocularlle para sempre a quen amaba ó fondo dunha interna
doses letais do amor que envelenaba aniquilación chea de nostalxia.
Poesía última de amor e enfermidade (1992-1995)

11. O corredor de fondo perde o alento.
Fuxindo dunha vida inzada de renuncias
da súa liturxia obesa e oleosa,
mediocre nos seus comunais fracasos,
bágoas de xelo, indignación contida
non deu chegado a tempo de exercer
a súa rebelión,
nin de levar a cabo
a súa vinganza definitiva
contra un mundo inxusto, homicida, e cruel,
pola inutilidade da súa propia vida
solitario, enfermo e fatigado,
Lois Pereiro ( Foto: Vari Caramés)
a morte anticipouse e chegou antes.
Con posterioridade, en 1997, edítase Poemas
Poesía última de amor e enfermidade
para unha Loia, libro que recolle as súas
poesías publicadas na revista Loia.

12. Declaración Neste ano 2011 publícase Conversa Ultramarina,
Amarte, vida, amarte case sempre, o diario que escribiu, entre os meses de marzo e
inda que sexas dura e leves entremedias xuño de 1995, á xornalista Piedad R.Cabo, a que
piedade e odio intermitente. fora a súa parella na mocidade.
Es ti a que sempre educas e aceleras
a doenza letal dos que non se resignan
a ignorar como es en realidade:
somentes un traxecto
cómodo e aldraxante cara á morte,
un tránsito inútil e innecesario.
Pero a ignorancia salva ós que non queren
arriscarse a perderte tan axiña
Lois Pereiro ( Foto: Vari Caramés)
a cambio da renuncia a profanarte.
E aqueles dentes que perdín ou lobo estepario no desterro,
precisaríaos agora para defender completarei o círculo insurxente
as conviccións nas que me reafirmo. coas balas do desexo
Solidario e amable, se é posible,
Poesía última de amor e enfermidade

13. Manuel Bragado, director de Xerais
Xosé Manuel Pereiro, decano do "Os seus cento e pico poemas
Colexio de Xornalistas de Galicia e chegáronlle para ser a un tempo unha das
irmán do homenaxeado voces máis innovadoras da poesía galega
de finais do século XX”.
“Sempre tivo unha actitude moi
radical. Na vida foi sempre moi libre,
educado pero rabudo, inconformista,
Méndez Ferrín, Presidente da Real
antinormativista”.
Academia Galega
"Da lectura da súa poesía non se "Nunca as Letras Galegas foron
pode sair indemne“. dedicadas a alguén tan
contemporáneo“