Resume do libro de Stephen Hawking

1. La clave secreta
del universo.
Marta Navares Ferreiro
Stephen Hawking

2. Os dous
protagonistas
• George ten uns pais ecologistas, tan ecologistas que na súa casa non
teñen luz eléctrica, non teñen coche nin lavadora e, por suposto,
non teñen ordenador (unha das cousas que máis lle gustaría ter a
George). George non probou nunca unha bebida que non sexa auga ou
un zume recentemente exprimido pola súa nai, non coñece o comesto
lixo, nin as golosinas. A cambio, ten a Freddy, unha mascota un
pouco especial, xa que é un porco (dos de verdade, dos que teñen
jamones).
Annie ten un pai científico, despistado, desorganizado e un pouco
manazas. Annie ten moita imaxinación, quizais demasiada, e é difícil
saber cando che está dicindo unha verdade e cando che está
metendo unha trola. Ten un estupendo ordenador (ou quizais máis
que estupendo) e pode gozar de todas as chucherías das que gozas
ti. Sabe moito sobre o Universo porque, segundo ela, viaxou por el.
Ou quizais sexa porque o seu pai é un científico que se dedica a
estudalo. Non o sei, como ten tanta imaxinación?

3. Capitulo 1
• George un dos protagonitas deste libro é un
neno quevive os seus pais e o seu mascota
freddy o seu porco quen no principio deeste
capitulo esta desaparecido e george ten que
en contrar o antes de que a súa nai chámeo
para ir cear e decátese de que o perdeu.

4. • Os pais de George non lles gustban os
inventos modernos e intentaban ir tirando
cos minimos aparellos domesticos posibles.En
consonancia de vivir nunha vida mais sa e
sinxela ,lavaban a man,non tenian coche e
iluminavan a casa con velas para non ter que
usar a electricidade.Co obxectivo de
proporcionar a George unha educacion
adecuada e natura e libre de toxinas e
adictivos.
Eran ecologistas e vegetarianos.

5. • Vivian nunha casa con unhuer todo
onde george tenia o seu parte ,os pais
querian que hicie se bografia pero
george encantáballe a cosmologia
“mirar o ceo” Tambien legustaba
subirse ao tellado da pocilga e
contemplar a casa de á beira que lle
estaba prohibido entrar.

6. O firmamento nocturno
No firmamento nocturno vense varios corpos
celestes que non son estrelas como a lúa ou
os planetas todos os de mais puntitos
luminosos son estrelas como o noso sol e
outras mais pequenas pero todas son estellas.

7. Capitulo 2
• Neste capitulo nos contra como George
decidese a entrar na casa do lado a
buscalo seu cerdo
• Cando entra na casa velo comendo na
cocina e pensa que é veneno e que o
estan a envenenar pero aparece a
segunda protagonista , Annie , que dille
que non e aparece o pan da nena e
ofrecelle a George chamar a seus pais
para decille que esta ben.

8. Eric es cientifico porque neste capitulo se lo
demuestra cunha regla de plastico na cociña.
Freddy o mesmo tempo dirixese correndo hacia
outro cuarto. .

9. Capitulo 3
Freddy entra y revoluciona todo o cuarto , pero
Eric non se enfada senon alegrase porque a
encontrado o seu libro novo. A cambio Eric
dixolle a George que por axudalo repondialle a
caluera pregunta, cando se decide explicalle que
o que se amosa é un telescopio para velo ceo e
esplicalle algunhas cosas, como por exemplo
como morre unha estrela.

10. La luna.
• .A lúa é o único satélite natural da Terra e o
único corpo do Sistema Solar que podemos ver
en detalle a primeira ollada ou con
instrumentos sinxelos.
A Lúa reflicte a luz solar de xeito diferente
segundo onde se atope. Vira ao redor da Terra
e sobre o seu eixe no mesmo periodo: 27 dias,
7 horas e 43 minutos. Isto fai que nos mostre
sempre a mesma cara.

11. Non ten atmosfera nin auga, por iso a súa
superficie non se deteriora co tempo, si
non é polo impacto ocasional dalgún
meteorito. A Lúa considérase fosilizada.
O 20 de xullo de 1969, Neil Armstrong
converteuse no primeiro home que pisaba
a Lúa, formando parte da misión Apollo
XI. Os proxectos lunares recolleron preto
de 400 kg. de mostras
que os científicos analizan.

12. • A Lúa describe a súa órbita alrrededor da
Terra a unha distancia media de 384.403 km e
a unha velocidade media de 3.700 km/h. Aínda
que aparece brillante a primeira ollada, só
reflicte no espazo ao redor do 7% da luz que
recibe do Sol. Este poder de reflexión, ou
albedo, é similar ao do po de carbón.
Os observadores antigos crían que as rexións
escuras da súa superficie eran océanos,
dándolle o nome latino de "mare", que aínda
usamos. As rexións máis brillantes
considerábanse continentes.

13. • Desde o renacimiento, os telescopios
revelaron numerosos detalles da superficie
lunar, e as naves espaciais contribuíron aínda
máis a este coñecemento. Hoxe sabemos que a
Lúa ten cráteres, cadeas de montañas,
llanuras ou mares, fracturas, cimas, fisuras
lunares e radios.

14. • A orixe dos cráteres lunares debateuse
durante moito tempo. Os estudos mostran que
a maior parte formáronse por impactos de
meteoritos que viaxaban a gran velocidade ou
de pequenos asteroides, sobre todo durante
éraa primaria da historia lunar, cando o
Sistema Solar contiña aínda moitos destes
fragmentos. Con todo, algúns cráteres, fisuras
lunares e cimas presentan características que
son indiscutiblemente de orixe volcánico.

15. Datos básicos La Luna La Tierra
Tamaño: radio ecuatorial 1.737 km. 6.378 km.
Distancia media a La Tierra 384.403 km. -
Día: periodo de rotación
sobre el eje
27,32 días 23,93 horas
Órbita alrededor de La
Tierra
27,32 días -
Temperatura media
superficial (dia)
107 º C 15 º C
Temperatura media
superficial (noche) -153 º C
Gravedad superficial en el
ecuador
1,62 m/s2 9,78 m/s2

16. Luz e estrelas.
• Aínda que a maior parte do espazo que
podemos observar está baleiro, é inevitable
que nos fixemos neses puntitos que brillan.
Non é que o espazo baleiro careza de interese.
Simplemente, as estrelas chaman a atención.
Por mor da atracción gravitatoria, a materia
das estrelas tende a concentrarse no seu
centro. Pero iso fai que aumente a súa
temperatura e presión.

17. • A partir de certos límites, este aumento provoca
reaccións nucleares que liberan energia e equilibran
a forza da gravidade, co que o tamaño da estrela
mantense máis ou menos estable durante un tempo,
emitindo ao espazo grandes cantidades de
radiación, entre elas, por suposto, a luminosa.
Con todo, dependendo da cantidade de materia
reunida nun astro e do momento do ciclo no que se
atopa, pódense dar fenómenos e comportamentos
moi diversos. Enanas, xigantes, dobres, variables,
cuásares, púlsares, buracos negros, ... Neste
capítulo imos dar unha visión xeral sobre as
estrelas, os seus tipos, os seus comportamentos e
a súa evolución.

18. • As estrelas son masas de gases, principalmente
hidrógeno e helio, que emiten luz. Atópanse a
temperaturas moi elevadas. No seu interior hai
reaccións nucleares.
O Sol é unha estrela. Vemos as estrelas, excepto o
Sol, como puntos luminosos moi pequenos, e só de
noite, porque están a enormes distancias de nós.
Parecen estar fixas, mantendo a mesma posición
relativa nos ceos ano tras ano. En realidade, as
estrelas están en rápido movemento, pero a distancias
tan grandes que os seus cambios de posición
percíbense só a través dos séculos.
• Os astrónomos calcularon que o número de estrelas da
Vía Láctea, a galaxia á que pertence o Sol, ascende
por centos de miles de millóns.

19. Capitulo 4
Neste otro capitulo Eric presentalle a cosmos un
gran ordeador a G eorge porwue vaille amosar o
nacemento e despois morte dunha estrela
desòis de xuralo xuramento de que non diria
nada sobre cosmos. George preme a tecla de
enter e comeza o descubrimento do universo.

20. Capitulo 5
Ahora vese como cormos amosalle a traves
dunha fiestra o nacemento seguido da morte na
estrela. Pero en vez de contalo como no libro
amosarelo a continuacion.
Cando acaban George quere ver mais acabase
despedindo todo abraiado co seu cerdo para
casa.

21. Nacemento e morte dunha estrela.
vida e morte dunha estrela

22. AS PARTICILAS ELEMENTAIS
• As partículas
elementais son os
constituyentes
elementais da
materia, máis
precisamente son
partículas que non
están constituídas
por partículas máis
pequenas nin se
coñece que teñan
estrutura interna

23. Un átomo é a partícula máis pequena dun elemento
que conserva as súas propiedades( Dalton )
• Estrutura do átomo
• - Unha zona central ou
NÚCLEO onde se atopa a
carga total positiva (a dos
protones) e a maior parte
da masa do átomo,
aportada polos protones e
os neutrones.
• - Unha zona externa ou
CORTIZA onde se achan os
electróns, que viran ao
redor do núcleo.
• Hai os mesmos electróns na
cortiza que protones no
núcleo, polo que o conxunto
do átomo é eléctricamente
neutro.

24. A MATERIA
• Materia é todo o que ten masa e ocupa un
lugar no espazo
• Materia é todo aquilo que ten localización
espacial, posúe unha certa cantidade de
enerxía, e está suxeito a cambios no tempo e
a interaccións con aparellos de medida. En
física e filosofía, materia é o término para
referirse aos constituyentes da realidade
material obxectiva, entendendo por obxectiva
que poida ser percibida da mesma forma por
diversos suxeitos. Considérase que é o que
forma a parte sensible dos obxectos
perceptibles ou detectables por medios físicos.
É dicir é todo aquilo que ocupa un sitio no
espazo, pódese tocar, pódese sentir, pódese
medir, etc.
• Os planetas do Universo, os seres vivos como
os insectos e os obxectos inanimados como as
rocas, están tamén feitos de materia.

25. AS SUAS PROPIEDADES
• Extensión. Todos os corpos ocupan un lugar no espazo. O
lugar que ocupa un corpo coñécese como Volume.
• Impenetrabilidad. Como cada corpo ocupa un lugar no espazo,
o seu lugar non pode ser ocupado ao mesmo tempo por outro
corpo.
• Inercia. Consiste na tendencia que teñen os corpos de
continuar no seu estado de repouso ou movemento no que se
atopan, si non hai unha forza que os cambie.
• Masa. É a cantidade de materia contida nun volume calquera,
a masa dun corpo é a mesma en calquera parte da Terra ou
noutro planeta.

26. Peso. É a acción da gravidade da Terra sobre os corpos. Nos lugares
onde a forza de gravidade é menor, por exemplo, nunha montaña ou
nos biosbardos, o peso dos corpos diminúe, pola contra si o obxecto
chega a un lugar onde a forza de gravidade é maior, o peso aumenta.
A unidade de medida é o Newton (N) e calcúlase multiplicando a masa
do obxecto pola forza de gravidade do lugar no que se atopa. m x g =
N
Divisibilidad. É a propiedade que ten calquera corpo de poder dividirse
en pedazos máis pequenos, ata chegar ás moléculas e os átomos.
Porosidad. Como os corpos están formados por partículas diminutas,
estas deixan entre si espazos baleiros chamados poros.
Elasticidad. Propiedade que teñen os corpos de cambiar a súa forma
cando se lles aplica unha forza adecuada e de recobrar a forma
orixinal cando se suspende a acción da forza. A elasticidad ten un
límite, si excédese o corpo sofre unha deformación permanente ou se
rompe. Hai corpos especiais nos cales nótase esta propiedade, como
nunha liga, na folla dun coitelo; noutros, a elasticidad maniféstase
pouco, como no vidro ou na porcelana.

27. Capitulo 6
Este capitulo comeza con George aburrido na
clase debuxando a cosmos, e o seu mestre
decatase e preguntalle por ese garabato e
contalle a verdade pero nadie o cree pre o seu
mestre si un pouco pero george decatase de que
é un segredo moi importante e arreglao dicindo
que se lo estaba inventando.

28. Capitulo 7
George non é un dos nenos mais populares da
sescola , mais ven o reves , e odia o momento
no que ten que irse para a casa porque é un bo
tramo e sobretodo porque é perseguido por un
matons e neste capitulo contase como logra
escaparse destes esquivandoos todo o rato ate
case o final cando esta a chegar pero aparece
Annie e o pon a salvo na sua casa.

29. CAPITULO 8
• Annie tras recatar a George encinañe o seu
novo traxe espacial e o neno preguntalle para
que o precisa e Annie dille a cosamos que
conteste.
• Cosmos explica que no universo fai poito frio e
por iso Annie o precisa. George non creeu nada
do que dixo ( estaba un poco mosqueado ) e
fixo chorar a Annie , quen para demostraselo
mandoulle que se puxera o seu traxe e dixolle
que lle e iba mostrar un cometa.

30. A TEMPERATURA
• A temperatura é unha medida da
calor ou enerxía térmica das
partículas nunha sustancia. Como
o que medimos nos seus
movemento medio, a
temperatura non depende do
número de partículas nun
obxecto e polo tanto non
depende do seu tamaño. Por
exemplo, a temperatura dun
cazo de auga fervendo é a
mesma que a temperatura dunha
olla de auga fervendo, apesar de
que a olla sexa moito máis
grande e teña millóns e millóns
de moléculas de auga máis que o
cazo.

31. • A temperatura mais baixa da terra : A Base Vostok é unha
estación de investigación rusa na Antártida. É o lugar onde se
alcanzou a temperatura máis baixa rexistrada na Terra, -89,2° C,
o 21 de xullo de 1983.
• Temperatuta mais alta da terra : 58 ºC al’aziziyah Libia 13 de
semtembro
• Temperatua la superficie luna: media diurna 110ºC media
nocturna -150ºC
• Temperatura media da superficie salar : 5500ºC
• Tempertura media do nucleo do sol: 15000000 ºC
• Tempertura media do espazo: -270,4 ºC

32. CAPITULO 9
Cosmos proxectou un pequeño raio que
dibuxou unha porta, un portal.
Os nenos puxéronse os seus traxes
espaciais.
George tras abrila porta … era o espácio
cheo de estrelas! Anie díxolle que saltara
cando ela lle dixese para subir no cometa
que lles amosaría o Sistema Solar.

33. Plutón
É o planeta máis pequeno e o que se afasta máis do Sol.
Descubriuse en 1930, pero está tan lonxe que, de momento,
temos pouca información. É o único que aínda non foi visitado
por unha nave terrestre.
Generalmente, Plutón é o planeta máis afastado. Pero a súa
órbita é moi excéntrica e, durante 20 dos 249 anos que tarda
en facela, está máis cerca do Sol que Neptuno.
A órbita de Plutón tamén é a máis inclinada, 17º. Por iso non
hai perigo de que se atope con Neptuno. Cando as órbitas
crúzanse fano preto dos extremos. En vertical, sepáralles unha
distancia enorme.
Fixo a máxima aproximación en setembro de 1989 e seguiu na
órbita de Neptuno ata marzo de 1999. Agora afástase e non
volverá cruzar esta órbita ata setembro do 2226.

34. • Plutón ten un satélite moi especial: Caronte. Mide 1.172 Km.
de diámetro e está a menos de 20.000 Km. do planeta. Co
tempo, a gravidade freou as súas rotaciones e agora
preséntanse sempre a mesma cara.
• De feito, a rotación desta parella é única no Sistema Solar.
Parece que estivesen unidos por unha barra invisible e virasen
ao redor dun centro situado na barra, máis próximo a Plutón,
que ten 7 veces máis masa que Caronte.
• Polo seu densidad, Plutón parece feito de rocas e xeo. En
cambio, o seu satélite é moito máis lixeiro. Esta diferenza
fai pensar que se formaron separadamente e, despois,
xuntáronse.

35. • Plutón ten unha fina atmosfera, formada por nitrógeno,
metano e monóxido de carbono, que se conxela e cae sobre a
superficie a medida que se afasta do Sol. A NASA prepara a
misión Plutón Express para que chegue a Plutón no 2008,
antes que a atmosfera conxélese. Serán un par de naves
pequenas e rápidas que pasarán a menos de 15.000 Km. Do
planeta.

36. Capitulo 10
Fora da casa de annie seguian os nenos que
anteriormente saliran asustados e nos se
deciadian a timbrar, mandaron a un que era
novo e o chamaban o granos, pero apareceu o
doctor Ripe que lles dixo que deixaran en paz
a George e os nenos foronse.
Ripe quedou ali intentando ver o interior da
casa de Eric pero non deu pero si puido
observar que salia un aire frio que salio do
interior da casa e sabia que era provocado
pola porta que conduce o espacio.

37. Capitulo 11
Estaba xa no espácio exterior para comenzar a
aventura montados no cometa, George puido
comprobar que era moito mas lixeiro que na Terra e
a nena díxolle porque estaban nun cometa e a
gravidade non era a mesma. Pasaron lexos pero a vez
cerca do sol e preguntoulle a nena se se podía
derreter o cometa el ela díxolle que non que tardaría
moito tamén contoulle o que pasaría se este chocase
coa Terra , pero de súpeto o cometa cambio de
dirección e os nenos sentáronse para comezala viaxe.

38. La masa.
• Como vimos a masa é a magnitude que cuantifica a cantidade
de materia dun corpo. Materia é todo aquilo que ten masa e
ocupa un lugar no espazo.
A unidade de masa, no Sistema Internacional de Unidades é
o kilogramo (kg).
No sistema métrico, as unidades utilizadas para medir a
masa son, normalmente, os gramos, kilogramos ou miligramos.
Aínda que a unidade fundamental de masa é o kilogramo, o
sistema de múltiplos e submúltiplos estableceuse a partir do
gramo:
1 kilogramo = 1.000 gramos

39. • O concepto de masa xorde da confluencia de dúas leis: a lei
Gravitación Universal de Newton e a segunda lei de Newton (ou
2.º Principio). Segundo a lei da Gravitación de Newton, a
atracción entre dous corpos é proporcional ao produto de dous
constantes, denominadas masa gravitacional ?una de cada un de
eles?, sendo así a masa gravitatoria unha propiedade da materia
en virtude da cal dous corpos atraer; pola 2.ª lei (ou principio) de
Newton, a forza aplicada sobre un corpo é directamente
proporcional á aceleración que experimenta, denominándose á
constante de proporcionalidad: masa inercial do corpo.
• Para Einstein a gravidade é unha propiedade do espazo-tempo:
unha deformación da geometría do espazo-tempo por efecto da
masa dos corpos.

40. • Non é obvio que a masa inercial e a masa gravitatoria
coincidan. Con todo todos os experimentos mostran que si.
Para a física clásica esta identidade era accidental. Xa
Newton, para quen peso e inercia eran propiedades
independentes da materia, propuxo que ambas calidades son
proporcionales á cantidade de materia, á cal denominou
"masa". Con todo, para Einstein, a coincidencia de masa
inercial e masa gravitacional foi un dato crucial e un dos
puntos de partida para a súa teoría da relatividad e, xa que
logo, para poder comprender mellor o comportamento da
natureza. Segundo Einstein, esa identidade significa que: «a
mesma calidade dun corpo maniféstase, de acordo coas
circunstancias, como inercia ou como peso.»

41. • Isto levou a Einstein a enunciar o Principio de equivalencia: «as leis
da natureza deben expresarse de modo que sexa imposible
distinguir entre un campo gravitatorio uniforme e un sistema
referencial acelerado.» Así pois, «masa inercial» e «masa
gravitatoria» son indistinguibles e, consecuentemente, cabo un único
concepto de «masa» como sinónimo de «cantidade de materia»,
segundo formulou Newton.
• En palabras de D. M. McMaster: «a masa é a expresión da
cantidade de materia dun corpo, revelada polo seu peso, ou pola
cantidade de forza necesaria para producir nun corpo certa
cantidade de movemento nun tempo dado.»
• Na física clásica, a masa é unha constante dun corpo. En física
relativista, a masa é función da velocidade que o corpo posúe
respecto ao observador. Ademais, a física relativista demostrou a
relación da masa coa enerxía, quedando probada nas reaccións
nucleares; por exemplo, na explosión dunha bomba atómica queda
patente que a masa é unha magnitude que transcende á masa
inercial e á masa gravitacional.
• É un concepto central en física, química, astronomía e outras

42. Los cometas.
• Os homes primitivos xa coñecían cométalos. Os máis
brillantes vense moi ben e non se parecen a ningún outro
obxecto do ceo.
• Parecen manchas de luz, a miúdo borrosas, que van deixando
un rastro ou cabeleira. Isto faios atractivos e rodéaos de
maxia e misterio.
• Cométalos son corpos fráxiles e pequenos, de forma
irregular, formados por unha mestura de substancias duras e
gases conxelados.

43. • En xeral, a órbita de cométalos é moito máis alargada que a
dos planetas. Nunha punta pódenos achegar ao Sol e, na
outra, afastalos máis aló da órbita de Plutón.
• Cando os cometas achéganse ao Sol e quéntanse, os gases se
evaporan, desprenden partículas sólidas e forman a cabeleira.
Cando se volven a afastar, arrefríanse, os gases xéanse e a
cola desaparece.
• En cada pasada perden materia. Finalmente, só queda o
núcleo rocoso. Crese que hai asteroides que son nucleos
pelados de cometas.

44. • Cometas: Hykutake
• Cometas: Kohoutek
• Hai cometas con periodos orbitales curtos e, outros, longos.
Hainos que non superan nunca a órbita de Júpiter e outros
que se afastan moito, ata que abandonan o Sistema Solar e
xa non volven.
• A foto da esquerda é o cometa Kohouotek, que pasou preto
da Terra en xaneiro de 1974. fora detectado moi lonxe,
cando atravesaba a órbita de Júpiter.
• O cometa Encke, de órbita curta, achégase cada tres anos e
tres meses. Únicamente vese cun bo telescopio. En cambio, o
cometa Halley, que nos visita cada 76 anos, e o Rigollet, que
o fai cada 156, son aínda brillantes.

45. Capitulo 12
George abriu os ollos e viu un xigante planeta de cor
amarelo mentres viaxavan encima dun cometa direcion
saturno que é o segundo plane ta mas grande que
orbita o redor do Sol.
Annie explicoulle cantos e cales eran os planetas do
Sistema Solar.
Pasaron o carón de Saturno e quedouse abraiado e
colleu un fragmento e gardouno se que Annie se
decatase.
O pasar tan preto do planeta puido contemplar que
non so tiña aneis senón cinco lunas as cales el contou
(ten 31).

46. O sistema solar
• O Sistema Solar está formado por unha estrela central, o
Sol, os corpos que lle acompañan e o espazo que queda entre
eles.
• Hai nove planetas que viran ao redor do Sol: Mercurio,
Venus, a Terra, Marte, Júpiter, Saturno, Urano, Neptuno e
Plutón. A Terra é o noso planeta e ten un satélite, a Lúa.
Algúns planetas teñen satélites, outros non.
• Os asteroides son rocas máis pequenas que tamén viran, a
maioría entre Marte e Júpiter. Ademais, están cométalos que
se achegan e afástanse moito do Sol.

47. • Ás veces chega á Terra un fragmento de materia
extraterrestre. A maioría acéndense e se desintegran cando
entran na atmosfera. Son os meteoritos.
• Desde sempre os humanos observamos o ceo. Fai 300 anos
inventáronse os telescopios. Pero a auténtica exploración do
espazo non comezou ata a segunda metade do século XX.
• Desde entón lanzáronse muchisimas naves. Os astronautas
paseáronse pola Lúa. Vehículos equipados con instrumentos
visitaron algúns planetas e atravesaron o Sistema Solar.

48. • Máis aló, a estrela máis próxima é Alfa Centauro.
A súa luz tarda 4,3 anos en chegar ata aquí. Ela e
o Sol son só dous entre os 200 billóns de estrelas
que forman a Via Láctea, a nosa Galaxia.
• Hai millóns de galaxias que se moven polo espazo
intergaláctico. Entre todas forman o Universo,
cuxos límites aínda non coñecemos. Pero os
astrónomos continúan investigando ...

49. Saturno.
• Saturno é o segundo planeta máis grande do Sistema Solar e
o único con aneis visibles desde a Terra. Vese claramente
achatado polos polos por mor da rápida rotación.
• A atmosfera é de hidrógeno, cun pouco de helio e metano. É
o único planeta que ten unha densidad menor que a auga. Si
atopásemos un océano suficientemente grande, Saturno
flotaría.
• A cor amarillento das nubes ten bandas doutras cores, como
Júpiter, pero non tan marcadas. Cerca do ecuador de
Saturno o vento sopra a 500 Km/h.

50. • Os aneis danlle un aspecto moi bonito. Ten dous
brillantes, A e B, e un máis suave, o C. Entre eles
hai aberturas. A maior é a División de Cassini.
• Cada anel principal está formado por moitos aneis
estreitos. A súa composición é dubidosa, pero
sabemos que conteñen auga. Poderían ser icebergs
ou bólas de neve, mesturadas con po.
• En 1850, o astrónomo Edouard Roche estudaba o
efecto da gravidade dos planetas sobre os seus
satélites, e calculou que, calquera materia situada
a menos de 2,44 veces o radio do planeta, non se
podería aglutinar para formar un corpo, e, si xa
era un corpo, romperíase.

51. • O anel interior de Saturno, C, está a 1,28 veces o
radio, e o exterior, o A, a 2,27. Os dous están
dentro do límite de Roche, pero a súa orixe aínda
non se determinou. Coa materia que conteñen
poderíase formar unha esfera dun tamaño parecido
ao da Lúa.

52. CAPÍTULO 13
O cometa volvia viaxar en linea recta pero descubriu
que annie non estaba, cando a viu estaba
contemplando un burato negro moy grande no solo.
Cando volveron o cometa un chorro de gas saliu
disparado do solo por cada paso que daban pero
seguiron coa sua viaxe, viron Xúpiter o plante mas
grande do Sistema Solar e tamen viron una tormenta
xigantesca e moitas lunas ( ten 61 ).
De súpeto comezaron a dirixirxe hacia eles centos de
rochas, habianse metido nunha nube de asteroides!

53. XÚPITER.
•É o planeta máis grande do Sistema Solar, ten máis materia
que todos os outros planetas xuntos e o seu volume é mil veces
o da Terra.
•Júpiter ten un tenue sistema de aneis, invisible desde a Terra.
Tamén ten 16 satélites. Catro deles foron descubertos por
Galileo en 1610. Era a primeira vez que alguén observaba o ceo
cun telescopio.
•Júpiter ten unha composición semellante á do Sol, formada por
hidrógeno, helio e pequenas cantidades de amoníaco, metano,
vapor de auga e outros compostos.

54. • A rotación de Jupiter é a máis rápida entre todos
os planetas e ten unha atmosfera complexa, con
nubes e tempestades. Por iso mostra franxas de
diversas cores e algunhas manchas.
• A Gran Mancha Vermella de Jupiter é unha
tormenta maior que o diámetro da Terra. Dura
desde fai 300 anos e provoca ventos de 400 Km/h.
• Os aneis de Jupiter son máis simples que os de
Saturno. Están formados por partículas de po
lanzadas ao espazo cando os meteoritos chocan
coas lúas interiores de Júpiter.

55. • Tanto os aneis como as lúas de Júpiter móvense
dentro dun enorme globo de radiación atrapado na
magnetosfera, o campo magnético do planeta.
• Este enorme campo magnético, que só alcanza
entre os 3 e 7 millóns de km. en dirección ao Sol,
proxéctase en dirección contraria máis de 750
millóns de km., ata chegar á órbita de Saturno.

56. CAPÍTULO 14
Os nenos que estaba nunha tormenta de
asteroides comezaron a susterse porque xa
non sse podian comunicar entre eles nin con
Cosmos , o cometa nos deixaba de expulsar
chorros de gas por todas partes.
Pero seguiron a sua viaxe, o planeta que
amosaban agora era a Terra pero de repente
un home vestido de traxe espacial ( Eric ) os
puxo de novo na biblioteca onde esta Cosmos.

57. O Cinto de Asteroides
• O Cinto de Asteroides atópase entre Marte e Júpiter e
pénsase que son restos dun planeta que se desintegró ou dun
que en realidade nunca se chegou a formar. Os científicos
están máis a favor desta última teoría debido á diferenza de
elementos químicos presentes nas diversas rocas que o
constitúen. Pénsase que a enorme influencia gravitatoria de
Júpiter impediría o proceso de formación dun planeta.
• Por outra banda, hai que dicir que Júpiter, é o planeta que
salva á Terra dun continuo bombardeo de asteroides e
cometas, ao atraelos cara a si, e evitando que doutro xeito
chegasen á nosa atmosfera.

58. • O maior asteroide do Cinto é Ceres, que
contén aproximadamente a terceira parte
da masa total do Cinto. Foi descuberto en
1801 por Giuseppe Piazzi e recibe o seu
nome en honor á deusa romana da
agricultura e a fecundidad, Ceres. Ceres foi
clasificado como "Planeta enano" pola Unión
Astronómica Internacional en 2006, e
forma parte do "club" xunto con Plutón,
Makemake, Haumea e Eris.

59. • Miles e miles de asteroides foron catalogados e
moitos deles reciben nomes derivados da
mitología Grega como Flora, Héctor, Palas,
Eros, Vesta, Temis, etc. Uno deles (Ícaro),
que pertence á clase "Apolo" ao non estar
confinado ao Cinto, ten unha órbita moi
elíptica, cruzando as de Venus e Mercurio e no
perihelio, apropiadamente co seu nome,
achégase moito ao Sol...

60. CAPÍTULO 15
Eric enfurecido mandou a Annie o seu cuarto despois dirixiuse a
Cosmos mais enfadado xa que el mandara os neneos solos o
espacio e apagou a pantalla de repente , de seguido foi xunto
George e lle dixo que estaba decepcionado , acompañouno a casa
e falou cos seus pais.
Ambos nenos foron castigados e nos podia volver xogar xuntos.
O pai de George dixolle que o ordenador foi gardado baixo
chave e por ese il non lle deixa ter un ordenador na casa.
Como non podia xogar coa nena a sua nai propuxolle que texese
un xersei e seu pai que o axudase nas suas tarefas.

61. Na escola había visto un cartel e que o primeiro premio el un
portátil pero non se lle ocurría que poñer , saliu ó xadín e por
un buraco veu a nena que lle contou que seu o pai non lle volveu
ver a Cosmos e George díxolle que se tiña que marchar que súa
nai había acabado de facer a tarta de calabaza , Annie dixo
que quería probala pero lles estaba prohibido estar xuntos ,
entón Annie púxose triste e George díxolle que se escondera na
casiña de Freddy. Seu pai estaba nunha manifestación,
apareceu a nai de George que lle trouxo a tarta .
Geoge preguntoulle a para que quería seu pai a Cosmos e esta
díxolle porque estaba a buscar un planea onde se poidese vivir,
tamén pediulle axuda para a redacción do concurso xa que a
quería facer do universo e Annie díxolle que a escribise sobre o
sistema solar pedíndolle axuda a Eric ( seu pai ).

62. CAPÍTULO 16
A sua vez o pai de George estaba na manifestación protestando
pola contaminación do noso planeta seno a fin de seculo acabara
máis destruído e será inhabitable polo que terminou o seu
discurso dicindo “ Salbemolo planeta ! “
de supeto alguen tiroule unha tarta de crema a cara pero il
seguiu falando xa que xa estaba acustumado , mentres duos dos
seus amigos sairon na persecucion dos que o lanzaron.
Eran Ringo e os seus amigos que estanab facendo trestadas xa
que era Halloween e nadie sabia quenes eran. Cando anoiteceu
cansados xa de facer trastadas os neeos dirixironse a ultima
casas da cal sairon correndo e asustados porque cando abriron a
porta habia un home cunha mascara , era o doutor Ripe , pero
Ringo caeuse e o home alcanzouno e puxose a falas con el polo
que o rapz mandou vir os seus amigos.

63. CAPÍTULO 17
O doutor Ripe pediulles un favor os nenos,
pediulles que entregaran unha carta a casa de
Eric e que a cambio lles pagaría.
Os rapaces pedíronlle que lles amosase que
estaba a facer y o doutor foi buscalo e Ringo
fitrouse na casa tan misteriosa e abriu unha
porta, pero o doutor deuse conta e dxolle que
lles castigaría na escola pero eles responderon
que lles interesaba moito a ciencia e Ripe
contento comezou a amoxarlles.

64. CAPÍTULO 18
O doutor amosoulles un dos experimentos que ulía a
ovo podre e explicoulle que era asi como ulía a Terra
antes de que houbese vida nela e que estaba a
investigar como crear vida aquí ou noutro planeta
amosoulles un xigantesco mapa do universo creo de
planetas e estrelas e díxolle que había dedicado toda
a súa vida a descubrir un no que se poidese vivir pero
que aun non o encontrou, pero sabia de un pero non
estaba seguro porque estaba moi moi lexos , e esa
era a misión dos nenos , entregarlles a carta coa
información a Eric sen que os vira nadie.

65. A atmosfera primitiva.
• Adóitase admitir que a atmosfera primitiva, fai uns 4400
millóns de anos, era moi delgada e reductora, pois carecía
case por completo de osíxeno. Segundo Oparín, estaría
formada por compostos como amoniaco e dióxido de carbono.
• A temperatura era moi alta, as tormentas eléctricas
sucedíanse sen cesar e as radiacións do sol penetraban con
facilidade ata a superficie do planeta.A actividade dos
volcanes era elevada e comezaron a expulsar cara á
atmosfera en forma de vapor do auga concentrada no interior
da terra. O vapor se condensó formando os primeiros océanos
fai uns 4200 millóns de anos. As condicións atmosféricas
deberon permitir a combinación de certas moléculas, de
maneira que se repetisen millóns de veces. chegando a
combinarse con outras distintas.

66. • Crese que o primeiro ser vivo apareceu fai uns
3900 millóns de anos e, sen dúbida, tratábase dun
organismo simple, similar a unha bacteria. Fai
aproximadamente 3500millóns de ano, algunhas
bacterias comezaron a usar a luz do sol nun
proceso que se denomina fotosíntesis, de forma que
pasaron a liberar oxigeno en forma de
microburbujas.
A acción do oxigeno emitido polos primeiros seres
fotosintéticos-as cianobacterias- chegaría a
alterar as condicións para a vida na Terra

67. O experimento de Miller e Urey
• O experimento de Miller e Urey representa a primeira demostración
de que se poden formar espontáneamente moléculas orgánicas a
partir de sustancias inorgánicas simples en condicións ambientais
adecuadas. Foi levado a cabo 1952 por Stanley Miller e Harold
Clayton Urey na Universidade de Chicago. O experimento foi clave
para apoiar a teoría do caldo primordial na orixe da vida.
Segundo este experimento a síntese de compostos orgánicos, como
os aminoácidos, debeu ser fácil na Terra primitiva. Outros
investigadores -seguindo este procedemento e variando o tipo e as
cantidades das sustancias que reaccionan- produciron algúns
compoñentes simples dos ácidos nucleídos e ata ATP
Esta experiencia abriu unha nova rama da biología, a exobiología.
Desde entón, os novos coñecementos sobre o ADN e o ARN.
Condicións prebióticas noutros planetas e o anuncio de posibles
fósiles bacterianos atopados en meteoritos provenientes de Marte
(como o ALH 84001), renovaron a cuestión da orixe da vida.

68. Stanley Miller
• Stanley L. Miller (Oakland, California, 7 de marzo de 1930 -
f. 20 de maio de 2007), estadounidense principalmente
coñecido polos seus estudos sobre a orixe da vida. Se graduó
na Universidade de California (obtendo a súa licenciatura en
ciencias en 1951), onde foi estudante de Harold Urey. No
experimento de Miller e Urey, levado a cabo en 1953 como
estudante diplomado, realizou unha simulación das condicións
da Terra primitiva en busca das reaccións químicas que
puideron construír os seus primeiros bloques esenciais
(aminoácidos e proteínas) simples. En 1954 obtivo o
doctorado en Química na Universidade de Chicago. Foi
axudante de profesor (1958-1960), profesor asociado
(1960-1968) e profesor de química na Universidade de
California, San Diego en 1958, permanecendo no posto
durante moitos anos.

69. • Os seus estudos abarcan a orixe da vida (considerouse un
pionero no estudo de exobiología), a ocorrencia natural de
hidratos cloratos, e mecanismos xerais de anestesia. Foi
membro da Academia Nacional de Ciencias e recibiu unha
Medalla Oparin.
Na década dos 50, Miller axudou a reemplazar a síntese
abiótica de compostos orgánicos no contexto da evolución.
Utilizou a simulación en laboratorio das condicións químicas na
Terra primigenia para demostrar que a síntese espontánea
destes compostos podería ser unha etapa precoz da orixe da
vida.

70. DESCRICIÓN DO
EXPERIMENTO
• O experimento consistiu, basicamente, en someter unha mestura de
metano, amoníaco, hidrógeno e auga a descargas eléctricas de
60.000 voltios. Como resultado, observouse a formación dunha serie
de moléculas orgánicas, entre a que destacan acedo acético, ADP-
Glucosa, e os aminoácidos glicina, alamina, acedo glutámico e acedo
aspártico, usados polas células como os alicerces básicos para
sintetizar as súas proteínas.
No aparello introduciuse a mestura gaseosa, a auga mantíñase en
ebullición e posteriormente realizábase a condensación; as sustancias
mantíñanse a través do aparello mentres dous electrodos producían
descargas eléctricas continuas noutro recipiente.
Despois que a mestura circulara a través do aparello, por medio
dunha chave extraer mostras para analizalas. Nestas atopáronse,
como se mencionou, varios aminoácidos, un carbohidrato e algúns
outros compostos orgánicos.

71. • O experimento foi repetido en múltiples ocasións, obtendo compostos
orgánicos diversos. Con todo, aínda non se obtiveron proteínas.
En 2008, outros investigadores atoparon o aparello que Miller usou
nos seus tempranos experimentos e analizaron o material remanente
usando técnicas modernas máis sensibles. Os experimentos incluíran
a simulación doutros ambientes, non publicados no seu momento,
como gases liberados en erupciones volcánicas. A análise posterior
atopou máis aminoácidos e outros compostos de interese que os
mencionados no experimento publicado.

72. Os exoplanetas
• Os exoplanetas son planetas que se atopan noutras estrelas.
Actualmente, a 4 de marzo de 2011 hai 531 exoplanetas
confirmados aínda que se espera que este número aumente.
Cos datos que proporcionou o telescopio espacial Kepler
estímase que hai uns cincuenta mil millóns de exoplanetas en
toda a Vía Láctea.
A maioría dos exoplanetas detectados ata agora son planetas
gaseosos xigantes parecidos a Júpiter, iso débese a que
estes son máis fáciles de detectar cos medios dispoñibles
actualmente, que os planetas rocosos parecidos á Terra, pero
xa se atoparon uns cantos deles, e as proxeccións baseadas
nos datos actuais indícannos que poderían ser moito máis
comúns que os xigantes gaseosos.

73. • Non só atopáronse planetas orbitando en torno a estrelas, si
non que tamén se atoparon planetas orbitando pulsares,
enanas marróns e ata flotando libremente no espazo. Como
chegaron estes últimos a vagar libremente polas estrelas é,
por agora, un misterio.
O exoplaneta que, por agora, máis se parece á Terra é
Gliese 581g, un planeta rocoso de entre 3,1 e 4,3 veces a
masa da Terra que se atopa no medio da zona de
habitabilidad da súa estrela, Gliese 581, na constelación de
Libra.

74. CAPÍTULO 19
George tan pronto chegou a escola apuntouse no tableiro para o
concurso e de súpeto a pareceu o director que lle agradeceu a
súa participación e díxolle que foxe o comedor a xantar pero
que antes votase na vasoira a terra dos volsillos ( era a pedra
de Saturno que fixérase po ) votouna pero despois volvería a
buscala.
No comedor Ringo e os de mais nenos mofábanse da comida de
George xa que era vexetaliana pero este deulle el apareceu o
doutor Ripe e a Ringo mandouno para o seu despacho e a George
preguntoulle polo seu veciño se o vira e díxolle que si.
Cando foi buscalo po a vasoira escoitou a conversa do doutor co
nenos que habían feito mal o que lles había encomendado.

75. CAPÍTULO 20
• Eric deixoulle pasar e perdóo porque reconocio que era culpa
de Anie.
Eric estaba nunha conferencina de cientificos onde dialogaba
sobre Marte e díxolle a George que escoitase.
Unha cientifica dixo que podria haber vida en Marte ou
simplemente hóuboa . Eric foi cos cientificos a tomar un che
e George pregúntolle á cientifica porque Marte era vermello.
tambien o final votaron sobre si debien mellorar a vida na
terra ou atopar outro planeta habitable , e George tócolle o
voto decisivo debido ao empate.

76. MARTE
• É o cuarto planeta do Sistema Solar. Coñecido como o planeta
vermello polos seus tons rosados, os romanos identificábano co
sangue e puxéronlle o nome do seu deus da guerra.
• O planeta Marte ten unha atmosfera moi fina, formada
principalmente por dióxido de carbono, que se conxela
alternativamente en cada un dos polos. Contén só un 0,03% de
auga, mil veces menos que a Terra.
• Os estudos demostran que Marte tivo unha atmosfera máis
compacta, con nubes e precipitacións que formaban rios. Sobre a
superficie adivíñanse surcos, illas e costas. As grandes diferenzas
de temperatura provocan ventos fortes. A erosión do chan axuda a
formar tempestades de po e area que degradan aínda máis a
superficie.

77. • Nas condicións actuais, Marte é estéril, non pode ter vida. O seu chan
é seco e oxidante, e recibe do Sol demasiados raios ultravioletas.
Cando se acha máis preto da Terra, a uns 55 millóns de quilómetros,
Marte é, logo de Venus, o obxecto máis brillante no ceo nocturno. Pode
observarse máis fácilmente cando se forma a liña Sol-Terra-Marte
(cando está en oposición) e atópase preto da Terra, cousa que ocorre
cada 15 anos.
O ton avermellado da súa superficie débese á oxidación ou corrosión.
As zonas escuras están formadas por rocas similares ao basalto
terrestre, cuxa superficie haber erosionado e oxidado. As rexións máis
brillantes parecen estar compostas por material semellante, pero
conteñen partículas máis finas, como o po.
Por mor da inclinación do seu eixe e a excentricidade da súa órbita, os
veráns son curtos e calurosos e os invernos longos e fríos. Enormes
casquetes brillantes, en aparencia formados por escarcha ou xeo,
sinalan as rexións polares do planeta.

78. Seguiuse o ciclo estacional de Marte durante case dous séculos. No
outono marciano fórmanse nubes brillantes sobre o polo correspondente.
Unha fina capa de dióxido de carbono deposítase sobre o casquete
polar durante o outono e o inverno, ao final do cal o casquete polar
pode descender a latitudes de 45°. Na primavera e ao final da longa
noite polar, a parte estacional vaise desfacendo e mostra o casquete
xeado do inverno, que é permanente.
Ademais das nubes de dióxido de carbono xeado, no planeta hai outros
tipos de nubes. Obsérvanse neblinas e nubes de xeo a gran altitude.
Estas últimas son o resultado do enfriamiento asociado coas masas de
aire que se alzan por encima de obstáculos elevados. Durante os veráns
do sur son especialmente notables extensas nubes amarelas compostas
de po levantado polos ventos.

79. CAPÍTULO 21
George é Eric deben taballar para salvar o planeta e buscar outro
novo. Eric quere invitar ao pai de George a seguinte conferencia xa que
pode aportar ideas sobre o cambio climático. George apuntouse a un
concurso de ciencias no colexio e o premio é un ordenador.
Mentras Eric limpiaba a biblioteca encontrou un trozo de papel, con
información extraordinaria , impaciente encendeu o ordenador ,
George preguntalle quen había enviado ,non estaba seguro , non estaba
firmada ,seguro que seria alguen durante a conferencia para comprobar
a información de Cosmos . Puxose o traxe espacial e coa pantalla de
Cosmos apareceron numeros , eran as coordenadas do novo viaxe e
desapareceu no espazo .

80. CAPÍTULO 22
Cosmos comenta a George que Eric foi a
outra parte inexplorada do universo.A nota
que lera era de Doutor Ripe e falaba dun
planeta habitable pero iso era unha mentira e
deuse conta que tratabase dunha trampa.Tiña
que ir a buscarlo por dous motivos:
comentarle el concurso de ciencias e prevenilo
sobre es exteñas preguntas do Dr Ripe.

81. CAPÍTULO 23
Gorge pidiu as cordenadas a Cosmos e
apareceu a via Lactea pero se dirixía a
unha zona superior e George púxose
traxe espacial en buscar de Erice
encontrouno sentado nun asteroide.
E Eric foi xunto del.

82. CAPÍTULO 24
George comentalle que falara de Cosmos ao doutor
Ripe e despois el viulle a carta do planeta , era
unha trampa . Pero Eric cntalle que xa o
coñecia,traballaron xuntos na Universidade pero
discutiran e foi dado de baixa na orden.
Os dous xe dirixian a unha zoa oscura cada vez máis
grande e as estrelas movianse de maneira errática,
tiñan que volver pero so pudo entrar George , a zona
escura engullia a Eric , pero esaballe gritando que
encontrara o libro sobre buratos negros.

83. CAPÍTULO 25
Cando George caeu na biblioteca e Eric desaparecera, volveuse
cara a Cosmos e viu que tamén desaparecera ,so quedaban
cables , saiu a rua e viu a catro rapaces con mochilas ,
secuestraran a Cosmos.
Comprendeu que se levaran a Cosmos , Eric estaba loitando
contra un burato negro e Annie non volveria a dirixirlle a palabra
senon encontraba a seu pai . Buscou o libro por toda a casa e
encontrouno na cociña,era un de buratos negros ,pero non entendia
nada ,e ali o lado escribira unhas anotacions para a sua filla e
para él buscou a direccion do Doutor Ripe e empezou a ler o
libro ; pero non entendía nada , pero tiña uns apuntes.

84. CAPÍTULO 26
No libro esplicabase de forma simplificada para que
entenderan Annie e George sobre os buratos negros.
Que é un burato negro?
Unha zoa de gravedade moi forte que se a luz
intenta escapar volvese atraida a el. O borde do
burato chámase horizonte e de aí pódese escapar.
Canto mais cousas caen no burato mais grande faise.

85. Buraco negro.
Para entender o que é un buraco negro empecemos por unha estrela
como o Sol. O Sol ten un diámetro de 1.390.000 quilómetros e unha
masa 330.000 veces superior á da Terra. Tendo en conta esa masa e a
distancia da superficie ao centro demóstrase que calquera obxecto
colocado sobre a superficie do Sol estaría sometido a unha atracción
gravitatoria 28 veces superior á gravidade terrestre na superficie.
Unha estrela corrente conserva o seu tamaño normal grazas ao
equilibrio entre unha altísima temperatura central, que tende a
expandir a sustancia estelar, e a xigantesca atracción gravitatoria, que
tende a contraela e estrujarla.
Si nun momento dado a temperatura interna descende, a gravitación
farase dona da situación. A estrela comeza a contraerse e ao longo
dese proceso a estrutura atómica do interior se desintegra. En lugar
de átomos haberá agora electróns, protones e neutrones soltos. A
estrela segue contraéndose ata o momento en que a repulsión mutua
dos electróns contrarresta calquera contracción ulterior.

86. A estrela é agora unha «enana branca». Si unha estrela como o Sol
sufrise leste colapso que conduce ao estado de enana branca, toda a
súa masa quedaría reducida a unha esfera duns 16.000 quilómetros de
diámetro, e a súa gravidade superficial (coa mesma masa pero a unha
distancia moito menor do centro) sería 210.000 veces superior á da
Terra.
En determinadas condicións a atracción gravitatoria faise demasiado
forte para ser contrarrestada pola repulsión electrónica. A estrela
contráese de novo, obrigando aos electróns e protones a combinarse
para formar neutrones e forzando tamén a estes últimos a
apelotonarse en estreito contacto. A estrutura neutrónica contrarresta
entón calquera ulterior contracción e o que temos é unha «estrela de
neutrones», que podería albergar toda a masa do noso sol nunha esfera
de só 16 quilómetros de diámetro. A gravidade superficial sería
210.000.000.000 veces superior á que temos na Terra.

87. En certas condicións, a gravitación pode superar incluso a
resistencia da estrutura neutrónica. Nese caso xa non hai nada
que poida opoñerse ao colapso. A estrela pode contraerse ata un
volume cero e a gravidade superficial aumentar cara ao infinito.
Segundo a teoría da relatividad, a luz emitida por unha estrela
perde algo da súa enerxía ao avanzar contra o campo
gravitatorio da estrela. Canto máis intenso é o campo, tanto
maior é a perda de enerxía, o cal foi comprobado
experimentalmente no espazo e no laboratorio.

88. A luz pérdese nun buraco negro
A luz emitida por unha estrela ordinaria como o Sol perde moi pouca
enerxía. A emitida por unha enana branca, algo máis; e a emitida por
unha estrela de neutrones aínda máis. Ao longo do proceso de colapso da
estrela de neutrones chega un momento en que a luz que emana da
superficie perde toda a súa enerxía e non pode escapar.
Un obxecto sometido a unha compresión maior que a das estrelas de
neutrones tería un campo gravitatorio tan intenso, que calquera cousa
que se aproximase a el quedaría atrapada e non podería volver saír. É
coma se o obxecto atrapado caese nun buraco infinitamente fondo e non
cesase nunca de caer. E como nin sequera a luz pode escapar, o obxecto
comprimido será negro. Literalmente, un «buraco negro».
Hoxe día os astrónomos están atopando probas da existencia de buracos
negros en distintos lugares do universo.

89. Como se forma un burato negro?
Non se pode, aunque se descubre pola forma na que
a sua gravedade atrae as cousas , estrelas ao redor,
anelos de gas e pó.

90. Caer nun burato negro.
Podese caer do mesmo que se cae no
Sol.Si caes de pé , estos estaran máis
cerca du burato negro queda tua cabeza
pero si o burato é moi grande ,
cruzarase o horizonte sen notar nada se
alguén os ve caer porque a gravidade
curva o espazo e o tempo cerca do
burato.

91. Estrellas de neutrones.
As estrelas de neutrones son remanentes estelares que alcanzaron o fin
da súa viaxe evolutiva a través do espazo e o tempo.
Estes obxectos tan interesantes nacen de estrelas anteriormente
xigantes que crecen de catro a oito veces o tamaño do Sol antes de
explotar en supernovas catastróficas. Logo da explosión, as capas
exteriores dunha estrela saen despedidas ao espazo, permanecendo o
núcleo pero sen volver producir fusión nuclear. Sen presión exterior da
fusión para contrarrestar o empuxe interior da gravidade, a estrela se
condensa e colápsase.
Malia o seu pequeno diámetro (ao redor de 12,5 millas, ou 20
quilómetros) as estrelas de neutrones poden presumir de conter 1,5
veces a masa do Sol, polo que son increíblemente densas. Un só anaco
de materia de estrela de neutrones co tamaño dun terrón de azucre
pesaría cen millóns de toneladas na Terra.

92. A case incomprensible densidad dunha estrela de
neutrones fai que protones e electróns combínense en
neutrones: o proceso do cal toman o seu nome.A
composición dos seus núcleos é descoñecida, pero é
probable que consistan nun superfluído de neutrones
ou algún estado da materia descoñecido.
As estrelas de neutrones conteñen un empuxe
gravitatorio extremadamente forte, moito maior que
o da terra. Esta forza gravitatoria é particularmente
impresionante dado o pequeno tamaño da estrela.

93. Durante a súa formación, as estrelas de neutrones
rotan no espazo.A medida que se comprimen e
encollen, o xiro en espiral acelérase debido á
conservación do momento angular, o mesmo principio
que fai que unha patinadora vire a maior velocidade
cando achega os seus brazos ao peito

94. Sair do burato negro
Antes se pensaba que non se podia sair
pero según a radiación de HAwking os
buratos negros liberan particulas moi
lentamente . A velocidade de
desintegracion aumenta a mediada que o
burato vaia disminuindo.

95. CAPÍTULO 27
Celébrase o concurso de ciencias pero George fora a
casa do Dr Ripe e ali esta él con Cosmos intentando
encontrar a clave secreta . Tiña que intentar alexar
ao profesor do ordenador por iso marchou ao colexio
e alí cambiou o tema do seu traballo : Cosmos o
orienador máis asombroso do mundo enteiro e o seu
funcionamento.
Enteráronse os rapaces das mochilas e avisaron ao
profesor ,este partiu cara o colexio.
George encontrou a Annie e contoulle todo , tiñan que
ir a rescatar ao seu pai .

96. CAPÍTULO 28
Os dóus rapaces escaparon do colexio
e avisaron aa nai de Annie e todos
marcharon a casa de Rique a buscar a
Cosmos.

97. CAPÍTULO 29
Encontraron o ordenador e preguntaronlle se sabía
sacar a alguén do burato negro pero non tiñan
información diso . Pero George enseñoulle as notas que
había escrito Eric e cosmos procesou a información .
Acabo dun rato xa o tiña déronlle a ``Enter´´ e
apareceu a ventana e ao outro lado a imaxe
distorxionada do espazo exterior cunha zona negra.
Cosmos tiña que recuperar todas as partículas que saen
para reconstruir a Eric. O burato negro encollía ,
empezou a brillar con forza hasta que estallou e
desapareceu en medio dunha explosión e apareceu Eric
no medio do espazo.

98. CAPÍTULO 30
Eric non se podia crer que había
entrado e salido do burato negro e a
súa investigación era correcta . Explicou
que o Doutor Rique era o seu mellor
amigo na universidade e crearan unha
máquina , pero él a queria para facerse
rico e famoso.

99. CAPÍTULO 31
Gorge chegou xusto a tempo ao colexio para expoñer
o seu traballo sobre: a clave secreta do universo.
-hai billóns de anos as nubes de gas e pó no espazo
ca axuda de gravedade se compactaron . As estrelas
formanse a partir de nubes xigantes de gas ,
algunhas morren e outras convertenxe en buratos
negros que deixan escapar partículas e desintegranse
nunha explosión .

100. CAPÍTULO 32
. Todos os elementos dos que estamos feitos se crearon no interior
detas estrelas: Seres humans,animais prantas etc... Todos somos fillos
de estrelas e despois de moito tempo forman planetas -
Noso planeta temos que cuidalo todos, pero esto todo aprendese grazas
a Fisica.
Foi o gañador do concuerso e deronlle un ordenador.
Ali estaba o seu pai que escoitara a exposición , estaba orgulloso de
él.

101. A Terra
A Terra é o terceiro planeta desde o Sol e quinto en
canto a tamaño. Vira describindo unha órbita elíptica
ao redor do Sol, a uns 150 millóns de km, en,
aproximadamente, un ano. Ao mesmo tempo vira
sobre o seu propio eixe cada día. É o único planeta
coñecido que ten vida, aínda que algúns dos outros
planetas teñen atmosferas e conteñen auga.

102. A Terra non é unha esfera perfecta, xa que o
ecuador se engrosa 21 km, o polo norte está dilatado
10 m e o polo sur está afundido uns 31 metros.
A Terra posúe unha atmosfera rica en osíxeno,
temperaturas moderadas, auga abundante e unha
composición química variada. O planeta componse de
rocas e metais, sólidos no exterior, pero fundidos no
interior.

103. Desde a antigüidade elaboráronse mapas pera
representar a Terra. Coa chegada da
fotografía, os ordenadores e a astronáutica,
a superfície terrestre foi estudada con
detalle, aínda que aínda queda moito por
descubrir.

104. FIN.

105. Valoración persoal
• Este libro gústome moito, cando o collín non
pensei que me fose a gustar pero a verdade
chámome a atención ten cousas interesantes
do espazo e lle dous planetas . Como xa
dixen ,pareceume un libro moi bo porque
conta cunha historia entretida mentres che
vai descubrindo todos os segredos que
esconde o misteriso Universo.