3. EOLO era o deus do vento, fillo de Helén e da
Náiade Orséis e irmá de Doro e Xuto.
Descríbese como o rei de Eolia. Casou con
Enarete, filla de Dímaco e tiveron moitos fillos.
4. ANEMOI Na mitoloxía grega os Anemoi eran deuses do vento, que se
correspondían cos puntos cardinais. Estaban relacionados coas distintas
estacións e estados meteorolóxicos. Ás veces representábanse como
simples ráfagas de vento ou de homes alados, e incluso en algunhas
ocasións tomaban a forma de cabalos encerrados en establos do seu
señor gobernante, Eolo, que residía na illa de Eolia.
Na mitoloxía romana os deuses do vento chamábanse Venti. Tiñan
nomes en xeral semellantes aos gregos.
6. Tifón
É un deus relacionado cos
furacáns. Era un ser colosal
alad, cunha estatura que lle
permitía chegas ás estrelas.
Tiña cabezas de dragón por
dedos e serpes polas
pernas. Podía abrasar todo
o que lle se opuxese coa
súa mirada, vomitar lume e
lava pola boca e provocar
furacáns e terremotos
movendo as súas ás.
7. Na ágora romana de Atenas
consérvase a Torre dos
Ventos, un edificio de
mármore en forma de torre
de planta octogonal que foi
construído no 50 a.C. como
un Horologion ou reloxo.
Tiña nove diais de reloxos de
sol, unha clepsidra ou reloxo
de auga no seu interior, unha
brúxola e un cataventos no
cume do tellado coa que
apuntaba a cada un dos oito
lados que representan unha
dirección do vento.
8.
9. VENTO DO NORTE: Bóreas
(Aquilón na mitoloxía romana).
Traía o frío aire invernal.
10. VENTO DO SUR: Noto ou Austro.
Traía as tormentas de finais de verán e
do outono. Era temido como destrutor
das colleitas.
11. VENTO DO LESTE: Euro
(Vulturno na mitoloxía romana).
Traía calor e chuvia.
13. VENTO DO SUROESTE: Libis ou Lipso
(After Ventus ou Áfricus, na mitoloxía
romana). Represéntase como un home
alado moi novo, sen barba que sostén
entre as súas mans o timón dunha nave.
14. VENTO DO NORESTE: Cecias
(Caecius na mitoloxía romana).
Representábase como un home
alado con barba. Traía o pedrisco.
15. VENTO DO SURESTE: Apeliotes
(Argestes na mitoloxía romana).
Encargado de facer soprar o vento que fai madurecer
as froitas. Represéntase como un home alado sen
barba.
16. VENTO DO NOROESTE: Escirón ou Sirio
Un vento frío e seco, asociado co comezo
do inverno.
Represéntase como un home cunha vasilla
que espalla cinzas.
17. Ehécatl. O seu alento inicia
o movemento do Sol,
anuncia e remata a chuvia,
trae a vida ao que está
inerte. Segundo a mitoloxía
azteca, despois da creación
do quinto sol, este estaba
fixo no ceo, ao igual que a
Lúa, ata que Ehécatl soprou
sobre eles e púxoos en
movemento. Representase
xeralmente cunha máscara
en forma de peteiro.
Mitoloxíamexica
18. Huracán: deus do lume, do vento e das tormentas.
Representado como un ser con cola de serpe. Foi un dos
deuses que participou na creación do home a partir do
millo. Enviou un gran diluvio universal para destruir aos
primeiros homes que enfureceran áos deuses.
Mitoloxía maia
19. Enlil: deus do ceo, do
vento, das tempestades e
da respiración.
Ao nacer separou o ceo
da terra.
Mitoloxía
sumeria
(tamén acadios, babilonios,
cananeos e asirios)
20. Fūjin ( 風神 )
Cando Amaterasu
creou o mundo el
mundo, Fujin, fixo
soplar ventos desde a
súa saba sagrada, que
despexaron a néboa e
permitiron o paso do
sol.
Mitoloxía xaponesa
21. Ngen-kürüf ou Ngen-
kürrëf son donos dos
ventos. Hai catro ventos
que veñen dos catro puntos
cardinais da terra: Waiwén,
vento sur favorable, Lafkén-
kürüf, vento oeste
relativamente bo, Puelche,
vento do leste relativamente
malo e Pikún-kürüf, vento
norte destructivo que trae
fortes tormentas.
Mitoloxía Mapuche
22. Vaiú, Vāta, Pávana, Prāna
(vento ou aire).
É un dos cinco elementos
no hinduísmo, xunto coa
terra, auga, lume e éter.
Mitoloxía hindú
23. Fei Lian ou Feng Bo. Un dragón alado con cabeza de
gorrión, os cornos dun toro, o corpo e as pernas dun
cervo e a cola dunha serpe. Leva o vento nunha bulsa
e crea problemas.
Mitoloxía chinesa
