1. Δυο αδερφια, ο Johnny και η Barbra, πηγαινουν στο νεκροταφειο της παλιας τους πολης για
να επισκεφτουν τον ταφο του πατερα τους. Ο Johnny φοβιζει την Barbra, θυμιζοντας της
ποσο την ειχε τρομοκρατησει οταν, παιδι ακομη, την απειλουσε οτι οι νεκροι ειχαν σηκωθει
για να την πιασουν. Συντομα ο εφιαλτης της Barbra γινεται πραγματικοτητα, καθως ενας
νεκροζωντανος γερος της επιτιθεται. Ο αδερφος της σκοτωνεται προσπαθωντας να την σωσει
και αυτη καταφευγει τρομοκρατημενη σε ενα παρακειμενο σπιτι ψαχνοντας καταφυγιο. Οι
νεκροζωντανοι αυξανονται σε ταχυτατους ρυθμους, ενω μια ομαδα ανθρωπων που εχουν
καταφυγει στο ιδιο σπιτι προσπαθουν να το οχυρωσουν για να γλιτωσουν απο την επιθεση.
Αν καποιος εβαζε μια ντουζινα κινηματογραφοφιλων να κατσουν και να φτιαξουν μια λιστα με
τους τιτλους που ειχαν τη μεγαλυτερη επιρροη στην εξελιξη των ταινιων τρομου, σιγουρα
ταινιες οπως το Psycho - Ψυχω, το Halloween - Η Νυχτα με τις Μασκες η ο Εξορκιστης, θα
εμφανιζονταν στις λιστες ολων. Οι ταινιες του Hitchcockθα αποτελουσαν τα παραδειγματα
ενος σινεφιλ με πιο ‘κλασσικα’ γουστα. Το ‘Blood Feast’ η ο ‘Σχιζοφρενης δολοφονος με το
πριονι’ θα εμφανιζονταν στη λιστα ενος φαν των splatter-movies, ενω ταινιες του Bava και
του Argento θα εδιναν το παρον στις λιστες φιλων του Ευρωπαϊκου κινηματογραφου. Και
ενω οι λιστες μπορει κατα τα αλλα να ηταν εντελως διαφορετικες, ειναι σχεδον βεβαιο οτι στις
προτιμησεις ολων θα εμφανιζοταν και η Η Νυχτα των Ζωντανων Νεκρων του George A.
Romero.
Γυρισμενη στα τελη του ’60 με ενα
ελαχιστο budget, η Η Νυχτα των
Ζωντανων Νεκρων, διατηρει και
σημερα την αμετριαστη υπεροχη της
στο ειδος, αποτελωντας μια απο τις
πιο κλασικες ταινιες τρομου ολων των
εποχων. Παρ’ οτι προκαλεσε μεγαλη
διχογνωμια οταν βγηκε, λογω των
εξεζητημενων για την εποχη εκεινη
αιματηρων σκηνων, η πολυ-επιπεδη
αλληγορικη της φυση καθως και η
ανανεωση που επεφερε στο genre των
ταινιων τρομου, της εχουν χαρισει
σημερα τοσο την αγαπη του κοινου,
οσο και την αναγνωριση των κριτικων.
Η ΝτΖΝ ειναι μια διαχρονικη και παρα
πολυ αποτελεσματικη ταινια τρομου,
γιατι βασιζεται σε εναν πολυ απλο
συλλογισμο, μια απλη κεντρικη ιδεα.
Επτα ανθρωποι, ενα σπιτι, αμετρητα
ζομπι. Για να γλιτωσουν οι ανθρωποι
απο τα ζομπι που τους κυνηγουν,
πρεπει να συνεργαστουν για να
μετατρεψουν το σπιτι σε οχυρο και να
αμυνθουν μαζι για την επιβιωση τους.
Μια απλη ιστορια. Ακομη και ενα
δεκαχρονο θα μπορουσε να τη
σκεφτει (ok, ενα δεκαχρονο με πολυ
νοσηρη φαντασια, οπως ημουν εγω ας
πουμε...). Ωστοσο ο κινητηριος μοχλος
της ταινιας δεν ειναι απλα η ιστορια, αλλα η ευφυια με την οποια παρουσιαζεται,
εμπλουτιζεται και εξελισσεται.
Ο Romero εμπλουτιζει το φιλμ με πληθωρα συμβολισμων και αλληγοριων. Οι ετεροκλητοι
ηρωες αποτελουν κοινωνικα αρχετυπα, με αναλογα συγκρουομενες κοσμοθεωριες. Ο Ben

2. (Duane Jones), ενας ψυχραιμος εγχρωμος νεαρος, η Barbra (Judith O’ Dea), μια νεαρη
λευκη γυναικα, που βρισκεται σε σοκ στη μεγαλυτερη διαρκεια της ταινιας, ο Harry Cooper,
η γυναικα και η κορη τους (Karl Hardman, Marilyn Eastman, Kyra Schon), μια
οικογενεια στα προθυρα της καταρρευσης, και ο Tom και η Judy (Keith Wayne, Judith
Ridley). Αυτοι οι αντιθετοι χαρακτηρες πρεπει να συνεργαστουν αποτελεσματικα για να
σωθουν απο τον κινδυνο, μεριαζοντας προς το παρον τις διαφορες που τους χωριζουν.
Περιπου οπως προσπαθουν να συνεργαστουν οι διαφορετικες κοινωνικες ταξεις για να
αντιμετωπισουν εναν εθνικο κινδυνο, η οπως θα πρεπει να συνεργαστουν τα εθνη, σε
πιθανοτητα παγκοσμιας απειλης. Ετσι και τα ζομπι αποκτουν το σημειολογικο χαρακτηρα του
εχθρικου εθνους, η της μη ανθρωπινης απειλης αντιστοιχα.
Το σπιτι δεν ειναι παρα μια μικρογραφια της κοινωνιας ως συνολο, ενας μικροκοσμος υπο την
απειλη της εξαφανισης. Η ταινια, σε ενα τετοιο επιπεδο, λειτουργει ως μια εξεταστικη ματια
αυτου του μικροκοσμου, μια κοινωνιολογικη μελετη που επικεντρωνεται εξισου και στο φυλο
και στη φυλη και στις ηλικιες των κοινωνικων στρωματων. Οι αντρες ειναι οι επικεφαλεις (ναι
το ξερω, δεν ειναι και πολυ φιλο-φεμινιστικο το μηνυμα, αλλα ας μην ξεχναμε οτι η ταινια
γυριστηκε υπο τη σκια της αντροκρατουμενης αμερικανικης κοινωνιας του ’60) και επιλεγουν
τον καλυτερο τροπο δρασης, αλλα μονο αφου παλεψουν για να καθορισουν ποιος απ’ ολους
ειναι ο αρχηγος. Οι γυναικες, οταν δεν παρουσιαζονται πολυ αδυναμες για να ανταπεξελθουν
στις απαιτησεις των καταστασεων, περιοριζονται σε δευτερευοντες ρολους. Οι φυλετικη
διακριση δεν ειναι πολυ εμφανης, αλλα η αψιμαχια μεταξυ του Cooper και του Ben φαινεται
να πηγαζει κυριως απ’ το οτι ο Cooper ειναι λευκος και μεγαλυτερος σε ηλικια,
χαρακτηριστικα που γι’ αυτον ξεκαθαρα δηλωνουν οτι πρεπει να ειναι επικεφαλης. Και ποια
απειλη συμβολιζουν τα ζομπι; Ειμαστε στα τελη του ’60, σε μια Αμερικη που βασανιζεται απο
πολλες εξωτερικες και εσωτερικες κοινωνικες απειλες. Τα ζομπι συμβολιζουν τις δυναμεις της
κοινωνικης αλλαγης, τις δυναμεις που θελουν να γκρεμισουν το status quo της εποχης.
Μπορουν να συμβολιζουν ειτε τους χιπις, ειτε τον κομουνισμο, η και τα δυο. Η ταινια ειναι
ανοιχτη για πληθωρα αναγνωσεων και η διαχρονικοτητα της βασιζεται στο οτι οι αναγνωσεις
αυτες μπορουν να εφαρμοστουν τοσο στην τοτε εποχη, οσο και στην σημερινη και σε
οποιαδηποτε αλλη. Στην ιστορια υπαρχουν παντα κοινωνικες ανακαταταξεις, οπου διαφορα
στρωματα οι καταστασεις απειλουν το status quo.
Η ταινια, παρ’ οτι κυριως
κλειστοφοβικη, σε μεγαλο μερος της
παρουσιαζει την κατασταση που
επικρατει στον εξω κοσμο μεσω της
τηλεορασης. Οι ηρωες μας περνουν
τον ελευθερο χρονο τους μπροστα
απο την τηλεοραση, απ’ οπου
ενημερωνονται για την κατασταση εξω
απο το σπιτι. Οι σκηνες αυτες
καθρεπτιζουν ξεκαθαρα μια κοινωνια
εξαρτημενη απο την τηλεοραση και τα
Μ.Μ.Ε. γενικοτερα. Τοσο τη δικη μας,
οσο και αυτην που εμφανιστηκε στην
Αμερικη κατα τη διαρκεια του πολεμου
του Βιετναμ, οπου οι ανθρωποι
καθοντουσαν με το βραδινο τους μπροστα στην τηλεοραση, παρακολουθωντας στιγμιοτυπα
απ’ τον πολεμο.
Για οσους δεν τα πανε καλα με τους συμβολισμους στις ταινιες και παλι η ΝτΖΝ ειναι
αποτελεσματικη και στο ψυχαγωγικο της επιπεδο. Η ομορφια και η μεγαλη αξια αυτης της
ταινιας εγκεινται στο γεγονος οτι ειναι εξισου καλη σε ολα τα επιπεδα στα οποια κινειται. Δεν
ειστε και πολυ της αλληγοριας; Πολυ ωραια, η ΝτΖΝ ειναι ενα εντονο, εφιαλτικο,
κλειστοφοβικο ταξιδι στον αποκαλυπτικο τρομο. Περιεχει αρκετη ποσοτητα τρομου τυπου
splatter, ιδιως για ταινια του ’60, πληθωρα ανατριχιαστικων πλανων, με χαρακτηριστικη τη
σκηνη των ζομπι να τσιμπολογουν τα πτωματα των δυο απο τους επτα ηρωες μας.

3. Κλεινοντας, να πουμε οτι η ΝτΖΝ αποτελει οροσημο τοσο της ανεξαρτητης κινηματογραφια,
οσο και της μετεπειτα εξελιξης των ταινιων τρομου. Η απεικονιση το Romero για τα
πεινασμενα ζομπι, ηταν επαναστατικη. Τα βγαζει απο την ιδεα κλισε της εποχης που τα
συσχετιζε αμεσα με το βουντου και τα μεταφερει σε αστικο περιβαλλον, καθιστωντας τα
αμεσο κινδυνο για το κοινο του.
Για ολους τους παραπανω λογους, η ΝτΖΝ εχει αξια κερδισει την φημη της ως κλασσικη και
ως must see ταινια για ολους τους φαν του κινηματογραφου του φανταστικου. Δειτε την.