Este es el cuento que hice para el concurso, por favor dadme vuestra opinión.

1. Resío Febe
O BOSQUE
PERDIDO

2. HISTORIA
No bosque Perdido todo é posible, existen as hadas, os elfos, os gnomos, as
bruxas e todo o que te podas imaxinar, pero ti non podes acceder porque eres un
humano. As reglas son así, non as escribín eu, as escribiu un Ent (que é un árbol
parlante e que se move) con un trozo da súa corteza como pluma e a súa savia
como tinta. Non o cres? Pois é verdade. O bosque é moi, moi frondoso. Hai
especies de árbores que onde ti vives so se ven nos soños. Te estás preguntando
se che estou mintindo, non? Que todo é verdade! Bueno eu te sigo contando, as
hadas son diminutas, invisibles a os ollos humanos e falan no idioma hádico, é
moi difícil encontralas, e non son nada agradables, solo cnado lles mercas roupa.
Os elfos son moi simpáticos e sempre están bailando e cantando (e bebendo...).
Estás desexando vir, non? Existen millóns de mapas de como chegar que non te
levan ao bosque, pero so un é o que te leva ao bosque, e se encontra no instituto
das Telleiras, en Galicia. Que vives aí? Xenial!! Ve a buscalo, está oculto entre un
dicionario da clase do 1ºB da ESO. Ve cuns amigos, estarás seguro.
A BUSCAR!
Dende que lín ese libro sobre o bosque Perdido, non paro de pensar en elo.
Mañá lles ensinarei o libro a Martín, Olga, Pablo e Teresa. Estou desexando
encontrar o mapa, solo teño que colarme nesa clase e...chupado! Dentro dunha
semana temos a excursión de fin de curso, imos ir á montaña de Manzaneda e a
visitar cun guía ao bosque Odidrep, dormiremos nun hotel de catro estrelas, que
luxo! Xa son as 23.30h, a dormir mañá será un día emocionantísimo e eu máis os
meus amigos seremos os ''Buscadores do bosque Perdido'! Soa ben, que ganas de
ir a clase! Para variar.
Ao día seguinte ás 7.30h:
-Jaume, non te esquezas da merenda-díxome a miña nai-.
-Que sí, xa a collín-dinlle un bico na fronte-, me vou quérote.
Saín correndo da casa, andaba a chover a chuzos. Vaia dexei o paraugas na casa!
Bueno un ''sprint'' e chego a parada a tempo e sen mollarme moito. Cheguei a
xusto de tempo, a xente xa entraba no autobús, pechouse a porta cando entrei.
Polos pelos! Martín esperábame nun asento de diante.
-Tío, pensei que non viñas-dixo él-.
-Eu tamén te quero-dixen eu irónico-.
Senteime xunto él e él sacou o seu móvil e púxose a xogar ao Pou.
-Déixasme?-pregunteille-.
-Espera que estou chegando ao espazo-nese momento o seu Pou caeuse no xogo
do ''Sky Jump''- Vaia! Toma, dalle de comer e lávao.
-Anda, trae-dixen sorrindo, dille de comer e o lavei, despois xoguei ao Sky Jump e
cheguei ao espazo, toma!
Detrás nosa estaba Teresa e Olga, tamén co Pou, pero andaban a dicirse segredos
aos oídos. Lle devolvín o móvil a Martín e púxeme de xeonllos na cadeira e
mireinas sorrindo.
-Que fas?-díxome Teresa-.
-Nada, abúrrome. De que falades?

3. -Cosas de nenas-díxome Olga-.
Lles botei a lingua e volvín a sentarme. Chegamos ao instituto ás 8.10, ben aínda
quedaban vinte minutos, tempo onde lles ensinaría o libro. Pablo nos estaba
esperando na porta da entrada, o saúdamos e comecei a falar:
-Rapaces, teñóvoos que ensinar algo-collín o libro da mochila e abrín pola páxina
onde lera o do bosque Perdido-, leédea.
Cando remataron de ler, Martín falou de primeiro:
-Podíamos inténtalo, parece divertido-dixo contento-.
-Vosoutros credes isto? É todo unha mentira-dixo Olga-.
-Pois eu creo que é verdade-dixo Teresa, e Olga ao escoitala lle deu un condazo-.
-Podríamos búscalo-dixen eu-.
-Sí!!!-dixeron Teresa, Martín e Pablo, Olga nos mirou e supliu-.
-E como? Se non somos de esa clase tolos, pensade un pouco-dixo a antipática de
Olga-.
-Pero nos colamos e punto-dixo Pablo-.
Tocou a campá, xa o falarían no recreo que agora lles tocaba plástica e se chegas
tarde te poñe un parte. Uff, polos pelos, entrou o profesor despois de nós!
Senteime e púxeme a facar unha lámina de perspectiva cónica. De repente chegou
a miña mesa un papeliño, o abrín:
Pasei de novo o papeliño e púxeme a debuxar. As dúas primeiras horas pasaron
moi lentas para todos os do grupo, pero por fin chegou o recreo.
-Facémolo agora, non?-dixo Martín dando saltitos-.
-Non, agora temos que plantexar como o faremos-dixen eu, aínda que tiña moitas
ganas de comezar.
-Exacto, eu máis Teresa vixilamos-dixo Olga, por fín mostra interese!-, mentes
volos tres colledes o mapa.
A todos nos pareceu ben.
-E non podemos facelo agora?-dixo Martín de novo-.
-Que non! So quedan...-soou a campana e non me deu tempo a rematar a frase-, no
2º recreo, acordádevos!-dixen eu.
As outras dúas clases foron eternas, aínda encima nos tocou sociais e naturais!
Pero de novo, recreo. Mireinos de reollo e comprendéronme a primeira.
-A volos postos-díxenlle a Olga e Teresa.
Colocáronse na Conserxería vixiando por se pasaba o conserxe polo corredoiro.
Mentres Martín, Pablo e máis eu collíamos a chave do 1ºB e abríamos a aula
sixilosamente. Martín quedouse mirando ó corredoiro mentres Pablo e eu xa
estábamos dentro.
-Pero que fas? Entra dunha vez!-empurreino a dentro e cerrei a porta-.

4. Fumos ao estante dos libros e había tres dicionarios:
-Cada un mira un dicionario-dixo Pablo-.
Eu collín o de Galego-Español, mirei todas as páxinas dunha ollada. Nada.
En ese non estaba. Pablo e Martín tampoco o veron.
-E se o colleu alguén?-dixo Pablo decepcionado-.
-Sí, é o máis probable-dixen-.
Martín andaba a súa bola ollando cara o estante.
-Rapaces, hai outro dicionario!-dixo Martín excitado-.
Mirei, e o vin, debaixo de non sei cantas revistas e libros estaba moi ben escondido
que case non o vexo. Martín colleuno e abriu nunha páxina, e, alí estaba o mapa,
perfectamente dobrado.
Oímos o asubío de Olga, era o sinal do conserxe! Gardei o mapa no peto e
escondinme detrás da porta; Martín escondeuse ao lado do estante dos libros e
Pablo debaixo da mesa do profesor.Oíanse as zancadas do conserxe na nosa
dirección, latíame o corazón axitadamente. De repente, non se oeron pasos e a
cerradura fixo un chisquido e abriuse. O conserxe ollou cara os lados e non viu
nada, apagou as luces e cerrou a porta. Saímos do escondite e abrín o mapa:
-Pero que nome é ese para unha montaña?-dixen eu-.
-E eu que sei-dixo Pablo-.
Martín facía o tonto coma sempre e lle daba voltas ao mapa.
-Non todo é coma parece! Xa o entendo! As palabras están ao revés!-dixo

5. ilusionado- poñe: Man...manza...manzane...¡MANZANEDA!
-Que listo eres as veces! O has descuberto! Entón o bosque Perdido é...o bosque
Odidrep! Como non nos déramos conta?-dixen eu entusiasmado-.
-A excursión de fin de...-non se oeu rematar o que dicía Pablo porque soou a
campá. Nos miramos cós ollos coma pratos. Como saíamos?
-As ventás!!-dixen eu, me miraron patidifusos. Abrín as ventás e saltei cara fora.
Non había naide no patio, xa estaban a entrar os do 1ºB na súa clase cando Pablo e
Martín saíron. Chegamos a clase tarde, a profesora de inglés xa estaba na clase.
-Chegades cinco minutos tarde-dixo ela-.
-Sí, sentímolo, é que...fumos ao baño!-dixen como excusa-.
Martín e o resto non se deron conta de que a ventá quedou aberta e que as chaves
as tiña Pablo no peto.
-Sentádevos-dixo a mestra-.
Xa son as 14.09h, nun minuto soará a campá e xa so quedan 5 días para a
excursión, e, sobre todo, para a búsqueda do Bosque Perdido!
UNHA SEMANA MÁIS TARDE...
Os profesores habían quedado con nós ás 9h na porta do instituto coas maletas
e todo listo para coller o bus. Coma sempre eu chegaba tarde.
-Fillo, portate ben non quero que me chamen con queixas-díxome a miña nai
mentres que me alisaba o pelo-.
-O farei mamá..., abur, quérote-lle din un bico e fun correndo-.
Eran as 9 menos 10 e tiña que correr hasta chegar o instituto, se me houbera
levantado ás sete...
Cheguei ao instituto ás 9 en punto pasadas, pero aínda estaban alí todos.
-Coma sempre, tarde-díxome Olga sorrindo-.
-Sí, que se lle vai facer, eu non vou cambiar.-dixen-. E o resto?
-Dentro están Pablo e Teresa e Martín andaba por aquí, pero non o vexo agora, igual
tamén entrou-dixo ela-.
-Estás moi guapa! Maleta nova, non?-dixen sorrindo-.
-Sí, grazas!-dixo ruborizada-.
Xa se ve o bus pola rotonda, estará a chegar dun momento a outro. Por se non o
sabedes, eu son moi guapo eh! So que non me gusta acaparar a historia... Chegou
o bus. Senteime na primeira fila de asentos. Sentouse ao meu carón Martín e detrás
nosa Olga e Teresa, a nosa esquerda Pablo con unha nena que eu non coñecía.
As dúas horas seguintes paseinas escoitando música ata que o mp3 quedouseme
sen batería. O bus parou, eran xa as 11 e tiña fame. Fumos a un bar da estrada, fun
correndo ao baño e despois con 5€ que tiña collín un bocadelo de tortilla, unha lata
de Coca-Cola e unha palmeira. Sobroume a palmeira, a deixaría para o traxecto que
aínda quedaba unha hora para chegar ao hotel.
-Tiñas fame, eh?-díxome Teresa-.
-Moita, pero xa se me pasou-dixen-.
-Tes o mapa?-dixo Pablo-.
-Sí, gardado na maleta-dixen-.
Volvimos ao bus, facía calor. Tomeime a palmeira e púxeme a dormir.
Á hora seguinte...

6. -Desperta ho!-dicíame Martín-.
-Xa estamos?-dixen medio adormilado-.
-Sí! Apura, xa están baixando.
Espabileime e collín a maleta, baixei do bus. Estábamos en fronte dun hotel non
moi bonito, o chan cuberto de neve e ao fondo veíase a montaña e un bosque! Mirei
ao resto do grupo, sorrín. Eles tamén miraban ao bosque.
-Cando iremos?-díxome Olga ao oído-.
-Cando sexa a visita guíada a él-dixen-.
Para ese día quedaban dous máis. A excursión duraba 5 días: o 1º se instalarían, o
2º visitarían a montaña, o 3º a ver o bosque, o 4º ir a un parque de atraccións e o 5º
mercar recordos e chamar a casa. Eu quería que fose xa o 3º!! Todos os do club
tiñamos moitas ganas de ir ao bosque. Entramos no hotel, facía calor, mellor que
fora que facía un frío... A cada un se nos asignou unha habitación de 3 camas. Eu
fun con Pablo e Martín; e Olga e Teresa foron xuntas con outra nena que se chama
Ánxela. Puxen a roupa no armario e senteime na cama, puxen a cargar o mp3 para
pola noite. Martín trouxo o seu móvil, aínda que os profesores non deixaban. Collín
o mapa e o extendín na cama.
-E vós creédes que hai hadas?-dixo Pablo-.
-Non sei, pero si has hai deben de ser moi guapas-dixo Martín-.
Botamos a rir, Martín era un poco tonto, pero moi gracioso.
-Eu quero coñecer a unha sirea, habrainas?-dixen-.
-No libro dice que hai todo o que te podas imaxinar-dixo Pablo-.
-E dragóns??-di Martín-.
-Nun bosque? Que dis!-dixen eu-.
Óeuse un toc toc na porta, abriuse. Era o profesor de lingua castelá.
-Nenos, hai que baixar abaixo para o reconto e explicádevos algunas cousas.
Saímos da habitación e baixamos ao comedor.
-Pasaremos unha revisión polas vosas habitacións para ver como tedes todo-dixo a
profesora Chus-.
Nooon! Verán o mapa! Puxerónseme os ollos coma pratos, mirei aos do grupo e
eles estaban igual de sorprendidos que eu. Cando volvimos ás habitacións collín o
mapa e o gardei no peto. Uff, polos pelos, xa entraba un profesor na nosa
habitación... Mirou a habitación dunha ollada e marchou.
-Menos mal que non viu o mapa-dixo Pablo resoplando-, senón...
-Xa, foi unha sorte! Non mirou case nada-dixo Martín-.
-E hoxe que imos facer?-dixen-.
-Creo que estaremos no hotel e despois iremos a dar un paseo-dixo Pablo-.
Xa era a unha e nos mandaron a comer. O comedor tiña unha única mesa moi larga,
que chegaba dunha punta á outra. Senteime xunto Martín e Pablo, fronte nosa
sentouse Olga e Teresa. Estivemos a falar da comida, do que íamos facer, pero non
sacamos o tema do bosque para non levantar sospeitas. Rematamos de comer ás
14.00h.
-Podedes ir á sala de videoxogos, ir a vosa habitación ou pasear polo hotel ata as
catro.-dixo Chus- Ás catro quérovos a todos na entrada do hotel cun abrigo.
Eu e Martín fumos á sala de videoxogos, que en realidade só tiña unha máquina e
para colmo, estaba ocupada! Fumos co resto do club a unha zona privada do hotel.
-Só quedan dous días-dixen-.
-Xa, hai que aguantar-dixo Olga-.
Esa tarde fumos a un parque pequenísimo, o 2º día foi o máis aburrido e todos
estábamos moi excitados. A montaña só a vimos desde abaixo, así que non foi gran
cousa. Pero chegou o 3º día, o máis esperado polo club dos buscadores!

7. O BOSQUE PERDIDO
-Nenos collede os bocatas e ide a entrada-dixo Chus-.
Collín os meus bocatas e o mapa e fun a entrada. Estaba moi impacente. O guía nos
esperaba na porta.
-Vamos ir en autobús ata a entrada do bosque, alí faremos o traxecto andando.-dixo
o guía-Por certo, chámome Xiao, e son voso monitor.
Subimos ao autobús e media hora máis tarde chegaríamos ao bosque.
-Levas o mapa?-díxome Olga-.
-Olvídeino! -dixen facéndome o tolo-.
-Como????!-dixeron todos á vez-.
-É broma rapaces!-dixen rindo-.
Ao cabo de media hora que pasou moi rápido chegamos ao bosque, a primeira vista
non era moi terrorífico, pero tiña algo peculiar que non sei como describilo...
-Seguídeme en fila e non vós separedes-dixo Xiao-.
Os do grupo máis eu, mentres que o guía explicaba algunhas peculiaridades das
árbores, dos paxaros e máis cousas nos íbamos separando da multitude. Ao rato o
conseguimos, xa estábamos separados do grupo, e, se nos descubrían diríamos
que tiñamos sede e que paramos a beber auga. Collín o mapa e dixen:
-A 50 pasos de aquí están os elfos-dixen-.
Collimos esa dirección cara os elfos.
-21, 22, 23,...44...-dicía Olga todo o rato-.
-Xa está!-dixo Pablo e Martín-.
Estábamos nunha zoa poco visitada e que tiña unhas árbores e unas pedras moi
raras, e no chan había pisadas pequenas e símbolos.
-Onde están?-dixo Teresa-.
-Eu non vexo nada!-dixen-.
De repente oéuse un ''Uhhhhh'', as nenas estremeceron e eu tamén, mirei a todos
os lados.
-Quen anda aí?-dixen-.
-Son Tharsus, un elfo silvestre-dixo-.
Asusteime e retrocedín, non estaba acostumado a ver elfos falar!
-Falas...falas o noso idi..dioma?-dixen tartamudexando-.
-Sí, é moi fácil o aprendín dos miles de turistas que andan por aquí-dixo Tharsus-.
-Eres moi pequerrecho-dixo con unha sorrisa Olga-.
-E que é un elfo silvestre? Eu pensaba que había elfos normais, e nada máis-dixo
Martín-.
-Somos os que usamos a terra como poder, podemos lanzar rochas...
-Que guay!! Fai unha demostración!-dixemos todos-.
Tharsus coas súas mans fixo un xestos e unha pedra levitou e cae encima de outra
e as dúas romperon.
-É xenial!! Por certo, onde están as hadas?-dixen-.
-Por aquí por aquí, seguídeme, a ver se hoxe as colledes con un bo día-dixo
contento e burlón-.
Nos levou cruzando árbores, arbustos, ata que despois de levar andado un bo
cacho, chegamos. Unha hada estaba botada nun penedo.
-Tharsus, por que os trouxeches aquí? Que te he dito, é perigoso!-dixo ela
enfurecida-.

8. Perdoa, non me dera conta...-dixo sonroxado-.
A hada cambiou radicalmente a mueca da súa cara, agora parecía alegre e amable.
-Ola, chámome Trixidia, e vós?-díxonos-.
-Eu chámome Jaume e estes son os meus amigos: Martín, Pablo, Teresa e Olga-
dixen sinalándoos de un en un-.
Trixidia levantouse do penedo e saíu voando.
-A onde va?-dixen-.
O elfo quedou calado e míroume con ansiedade.
-Ah nada, nada...
Todo me soaba un pouco sospeitoso, pero decidín calarme.
-Os vou enseñar unha cousa-dixo Tharsus-.
De repente oín un ruído nun arbusto, mirei cara atrás e vin unha sombra de un
aspecto tenebroso, tiven un escalofrío, serían imaxinacións miñas. O elfo se
estremeceu.
-Xa están aquí-susurrou e agora con tono máis alto añadiu-vamos, deprisa!
Non entendía nada, pero souben que o que nos perseguía non era nada bo, e, que,
seguramente non tiña fins cordiais.
-Que é iso que nos persigue?-dixo Olga mentras ollaba cara atrás e non paraba de
correr-.
De repente, Olga caeu nas garras daquel monstruo voador. Púxose a gritar.
-Axúdadmeeeeeee!-oíase no fondo cando desapareceu polo aire-.
-Temos que axudala!!-dixen eu-.
-Non é posible, xa non volverá con nós-dixo apenado Tharsus-.
Todos botamos a chorar.
-Agora tedes que saír de aquí ou volverá outro monstruo de eses.
Non queríamos irnos, pero tiñamos que facelo. Nos despedimos de Tharsus e
dimos marcha atrás moitos pasos ata chegar onde antes foi o camiño que tomou a
excursión. Oíanse gritos dos guías buscándonos polos nosos nomes.
-Axudad...dad...mee-oíase detrás dun arbusto, mirei e era Olga!-.
-Olga!! Estás a salvo, tranquila-díxenlle mentres a collía no colo e lle daba un bico
nos beizos, mirei cara o seu corpo, só tiña unhas magalladuras, debía de ser da
caída cando o monstruo a soltou.
-Que facedes? Toda a clase os estábamos buscando!-dixo Ánxela, a ollamos e
fumos onde o resto-.
Despois de moitas preguntas dos mestres nos limitamos a responder que nos
perdimos e que Olga caéuse, e así terminou a aventura e a viaxe ao bosque
perdido.