Author :: อาจารย์กุลยา เจริญมงคลวิไล NPRU Open Courseware more info :: http://courseware.npru.ac.th/index.php

1. บทที่ 3 การจัดการหน่วยความจา
(Memory Management)
T.Kunlaya Charoenmongkonvilai

2. หน่วยความจาเป็นส่วนที่สาคัญที่สุดในระบบคอมพิวเตอร์ ถือเป็นศูนย์กลาง
ให้การดาเนินการด้านต่างๆ ในระบบคอมพิวเตอร์เป็นไปอย่างราบรื่นและมี
ประสิทธิภาพสูงสุด แบ่งออกเป็น 2 ส่วน ได้แก่
1.หน่วยความจาหลัก (Main Memory)
2.หน่วยความจาเสมือน (Virtual Memory)
โดยแต่ละวิธีในการจัดเก็บข้อมูลทั้งสองส่วนมีข้อดีและข้อเสียต่างกันขึ้นอยู่
กับซอฟต์แวร์และฮาร์ดแวร์ที่เลือกใช้ว่าสอดคล้องและสนับสนุนการทางาน
และวิธีการที่จัดเก็บในหน่วยความจาที่เลือกใช้มากน้อยเพียงใด ดังรูปที่ 2.1
Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.
การจัดการหน่วยความจา (Memory Management)

3. ประกอบไปด้วยอารเรย์ขนาดใหญ่ (large array) ซึ่งภายในประกอบ
ไปเวิร์ด (words) และไบต์(bytes) ซึ่งแต่ละที่จะมีเลขตาแหน่ง (address) เป็น
ของตัวเอง
นอกจากนี้หน่วยความจาหลักยังทาหน้าที่เก็บชนิดกระบวนการใน
การประมวลผลคาสั่ง (a typical instruction-execution cycle) เพื่อให้หน่วย
ประมวลผลกลาง (Central Processing Unit: CPU) นาไปใช้ในการประมวล
แล้วจึงส่งผลลัพธ์ของคาสั่งนั้นๆ กลับมาจัดเก็บกลับไว้ในหน่วยความจาหลัก
หน่วยความจาหลัก (Main Memory)
Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.

4. รูปที่ 2.1.แสดงกระบวนการทางานของหน่วยความจาหลัก (Main Memory)
Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.

5. เป็นเทคนิคที่อนุญาตให้โปรเซส (Process) สามารถประมวลผลได้
นอกหน่วยความจาหลักโดยไม่ต้องคานึงถึงขนาดพื้นที่ใช้ในการประมวลผล
ว่าเพียงพอกับขนาดของโปรแกรมหรือไม่
นอกจากนี้ยังง่ายต่อการแชร์ไฟล์(Share files) พื้นที่ว่าง (Address
Space) และเพิ่มประสิทธิภาพให้โปรเซสทางานได้เร็วขึ้น เพราะไม่ต้องคอย
ตรวจสอบขนาดของหน่วยความจาทางกายภาพ (Physical Memory)
Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.
หน่วยความจาเสมือน (Virtual Memory)

6. • โดยทั่วไปโปรเซสที่จะถูกนาไปประมวลผลจะขึ้นอยู่กับการจัดการ
หน่วยความจาที่เลือกใช้โปรเซสอาจจะถูกเคลื่อนย้ายกลับไปกลับมา
ระหว่างดิสก์และหน่วยความจาก่อนที่มันจะถูกประมวลผล
• โดยระบบปฏิบัติการจะมีการเก็บโปรเซสที่รอประมวลผลตามลาดับคิว
(input queue) ของโปรเซสที่จะนาเข้ามาประมวลผลในหน่วยความจาร่วม
ทั้งยังเชื่อมโยงกับค่าเริ่มต้นของตาแหน่ง ระบบคอมพิวเตอร์มักเริ่มต้นค่า
ตาแหน่งเชื่อมโยงที่ค่า 00000 อีกยังแบ่งค่าที่เชื่อมโยงตาแหน่ง ได้เป็น ค่า
จริง (Absolute address) ของโปรเซสที่อยู่ในหน่วยความจา และค่า
ตาแหน่งที่สัมพันธ์ (Relative address) หรือชุดคาสั่งต่างๆ ที่ได้รับหลังจาก
การคอมไฟล์
Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.
การเชื่อมโยงตาแหน่ง (Address Binding)

7. 1.ช่วงเวลาคอมไฟล์ (Compile time)
คือ ช่วงเวลาที่คาสั่งหรือข้อมูลถูกแปลคาสั่งโดยการคอมไฟล์โดย
ตัวคอมไฟเลอร์ (Compiler) โดยตัวคอมไฟเลอร์จะค้นหาตาแหน่งจริง
(Absolute Code) ในหน่วยความจาเมื่อพบแล้วจะสร้างโค้ดทาให้
ระบบปฏิบัติการสามารถประมวลผลคาสั่งหรือข้อมูลนั้นได้ทันที แต่หาก
ตาแหน่งจริงถูกเปลี่ยนแปลง ตัวคอมไฟเลอร์ก็จะทาการรีคอมไฟล์
(Recompile) โค้ดคาสั่งหรือข้อมูลนั้นใหม่ทุกครั้ง
Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.
การจาแนกการเชื่อมโยงของคาสั่งและตาแหน่งของข้อมูลในหน่วยความจาสามารถ
แบ่งแต่ละขั้นตอนตามช่วงเวลาได้ดังนี้

8. 2.ช่วงเวลาโหลด (Load time)
ช่วงเวลาที่คาสั่งหรือข้อมูลถูกโหลดเข้าสู่หน่วยความจาโดยลาดับ
แรกตัวคอมไฟเลอร์จะสร้างโค้ดที่สามารถประมวลผลได้ทันที (Relocation
code)ขึ้นมาก่อน หลังจากคาสั่งหรือข้อมูลถูกโหลดเข้าสู่หน่วยความจาแล้ว
ตัวคอมไฟเลอร์จะทาการแปลตาแหน่งที่โหลดเข้ามาให้เป็นตาแหน่งจริง
(Absolute Code) เพื่อให้ระบบปฏิบัติการสามารถประมวลผลคาสั่งหรือ
ข้อมูลนั้นได้โดยไม่ต้องเสียเวลาในการคอมไฟล์ใหม่ทุกครั้ง แต่จะเสียเวลา
เฉพาะตอนโหลดคาสั่งหรือข้อมูลนั้นเข้ามาในหน่วยความจา
Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.
การจาแนกการเชื่อมโยงของคาสั่งและตาแหน่งของข้อมูลในหน่วยความจาสามารถ
แบ่งแต่ละขั้นตอนตามช่วงเวลาได้ดังนี้ (ต่อ)

9. 3.ช่วงเวลาประมวลผล (Execution time)
ช่วงเวลาที่คาสั่งหรือข้อมูลถูกประมวลผล โดยตัวคอมไฟเลอร์จะทาการ
เชื่อมโยงตาแหน่งและแปลโค้ดคาสั่งหรือข้อมูลของตาแหน่งนั้นๆ เข้าไปเก็บไว้ใน
หน่วยความจาขณะที่ระบบปฏิบัติการกาลังประมวลผล (Run time) ทาให้
ระบบปฏิบัติการต้องเสียเวลาในการแปลตาแหน่งคาสั่งหรือข้อมูลต่างๆ ก่อนถูก
นามาเข้าสู่กระบวนการประมวลผลทุกครั้ง
Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.
การจาแนกการเชื่อมโยงของคาสั่งและตาแหน่งของข้อมูลในหน่วยความจาสามารถ
แบ่งแต่ละขั้นตอนตามช่วงเวลาได้ดังนี้ (ต่อ)

10. • จะมีการอ้างอิงถึงตาแหน่งที่เกี่ยวข้องอยู่2 ประเภทคือ
1.ตาแหน่งพื้นที่ทางตรรกะ (Logical Address Space) หรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า
ตาแหน่งเสมือน (Virtual Address) ซึ่งถูกสร้างขึ้น (Generate) โดยหน่วย
ประมวลผลกลาง (CPU) เพื่อใช้ในการแลกเปลี่ยนข้อมูล โดยกลุ่มของตาแหน่ง
พื้นที่ทางตรรกะ (Logical Address Space) ทั้งหมดถูกสร้างโดยโปรแกรม
2.ตาแหน่งพื้นที่ทางกายภาพ (Physical Address Space)
คือตาแหน่งที่อยู่ในหน่วยความจาหลัก (Memory Unit) และทางานโดยตอบสนอง
(Corresponding) กับตาแหน่งทางตรระกะ (Logical Address) เสมอ
Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.
การเชื่อมโยงระหว่างพื้นที่ทางกายภาพกับพื้นที่ทางตรรกะ
(Logical- Versus Physical-AddressSpace)

11. • เนื่องจากพื้นที่ที่ใช้ในการประมวลผลในหน่วยความจาทางกายภาพ (Physical Memory)
มีการจากัดขนาดข้อมูล ดังนั้นโปรแกรมคาสั่งและข้อมูลทั้งหมดของกระบวนการ
(Process)จะต้องมีขนาดเล็กกว่าหน่วยความจาทางกายภาพ (Physical Memory) ในขณะ
ที่โหลดข้อมูลทั้งหมดเข้าสู่พื้นที่ว่างในหน่วยความจา
• ในแต่ละครั้งจะต้องมีการตรวจสอบขนาดของข้อมูล เพื่อจะช่วยให้การประมวลผล
โปรแกรมคาสั่ง และการโหลดข้อมูลเข้าหน่วยความจาทาได้รวดเร็วขึ้น ลักษณะการ
ทางานดังกล่าวนี้เรียกว่า การโหลดแบบพลวัต (Dynamic Loading) ซึ่งวิธีการทางานจะ
ไม่โหลดโปรแกรมย่อย (Routine) จนกว่าจะมีการเรียกใช้งาน (Call) ทาให้ไม่สิ้นเปลือง
เนื้อที่ในหน่วยความจา
การโหลดแบบพลวัต (Dynamic Loading)
Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.

12. • วิธีนี้ใช้ในกรณีที่โปรเซสมีขนาดใหญ่กว่าหน่วยความจาที่จัดเก็บ จาเป็นที่จะต้อง
จัดสรรหน่วยความจาให้เหมาะสมโดยการแบ่งส่วน (Overlay) หลักการทางานของ
การแบ่งส่วนโดยที่คาสั่งและข้อมูลจะถูกเก็บอยู่ในหน่วยความจาตามขนาดของ
หน่วยความจาที่มี
• ซึ่งจะต้องอาศัยการทางานของตัวขับในการแบ่งส่วน (Overlay Driver) เพื่อโหลด
คาสั่งที่ต้องการใช้งานหน่วยความจาเข้ามาใช้งานจนเสร็จก่อนแล้วจึงสลับให้คาสั่ง
อื่นที่ต้องการใช้งานหน่วยความจาเข้ามาทาใช้งานหน่วยความจาต่อไป
Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.
การแบ่งส่วน (Overlay)

13. • เป็ นวิธีที่ในการสลับโปรเซสที่ต้องการจะเข้าหรือออกเพื่อประมวลผลใน
หน่วยความจา โดยหลักการจะต้องสลับโปรเซสเก่าออกมาก่อนแล้วจึงนาเข้าโปรเซส
ใหม่เข้าไปใช้งานหน่วยความจาโดยนาเข้าไปเก็บไว้ในระบบสนับสนุนการจัดเก็บ
(Backing Store)
• โดยใช้Priority-base Scheduling Algorithms ถ้าโปรเซสใดมี Higher-priority process
เข้ามาถึงและต้องการจะใช้บริการหน่วยความจา ตัวจัดการหน่วยความจาสามารถที่
จะทาการสลับเอา Lower-priority process ออกไปก่อนเพื่อให้โปรเซสใดมี Higher-
priority process ทางานให้เสร็จก่อน โปรเซสที่มี Lower-priority process จึงจะสลับ
กลับมา (Swap back) เพื่อทางานในหน่วยความจาต่อไปได้
Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.
การสับเปลี่ยน (Swapping)

14. • หน่วยความจาหลักจาเป็นจะต้องอานวยความสะดวกให้กับระบบปฏิบัติการ
และความหลากของผู้ใช้งานโปรเซส ดังนั้นในแต่ละโปรเซส (Process) จึงมี
ความต้องการใช้พื้นที่ในหน่วยความจาอย่างต่อเนื่อง จึงเป็นหน้าที่ของ
ระบบปฏิบัติการในการจัดสรรพื้นที่หน่วยความจาในหน่วยความจาให้มี
ประสิทธิภาพสูงสุด
• ซึ่งโดยทั่วไปแล้วหน่วยความจาหลัก (Main Memory) จะถูกแบ่งออกเป็น 2
ส่วน คือ หน่วยความจาระดับบน (High Memory) ซึ่งเป็นส่วนที่ใช้ติดต่อกับ
ส่วนของผู้ใช้(User) และหน่วยความจาระดับล่าง (Low Memory) ซึ่งเป็นส่วน
ของระบบปฏิบัติการ (Operating System) ซึ่งแสดงได้ดังรูปที่ 2.6
Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.
การจัดสรรหน่วยความจาที่ต่อเนื่องกัน
(Continues Memory Allocation)

15. 1.การจัดสรรหน่วยความจาแบบพื้นที่เดียว (Single-partition Allocation)
วิธีนี้หน่วยความจาจะไม่ถูกแบ่งพื้นที่ โดยโปรเซสในส่วนของ
ระบบปฏิบัติการจะอยู่ในส่วนหน่วยความจาระดับล่าง (Low Memory) และส่วน
ของโปรเซสของผู้ใช้อยู่ในส่วนหน่วยความจาระดับบน (High Memory) โดย
เกี่ยวข้องกับรีจิสเตอร์ย้ายตาแหน่ง (Relocation Register) ในการแยกโปรเซส
(Process) ในส่วนของผู้ใช้ออกจากส่วนของระบบปฏิบัติการและรีจิสเตอร์ขอบเขต
(Limit Register) เป็นรีจิสเตอร์ที่ใช้ระบุขนาดของค่าตาแหน่งทางตรรกะ (Logical
Address) โดยค่าตาแหน่งทางตรรกะ (Logical Address) ต้องน้อยกว่ารีจิสเตอร์
ขอบเขต (Limit Register) เสมอ
การจัดสรรพื้นที่ในหน่วยความจาแบ่งออกเป็น 2 รูปแบบ ดังนี้
Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.

16. 2.การจัดสรรหน่วยความจาแบบหลายพื้นที่ (Multiple-partition Allocation)
วิธีนี้หน่วยความจาจะถูกแบ่งตามจานวน Process มีวิธีการจัดสรร 2 รูปแบบ
ดังนี้2.1 การแบ่งแบบคงที่ (Fixed Partition) โดยการแบ่งพื้นที่หน่วยความจาอออกเป็น
หลาย ๆ พาร์ทิชั่น (Partition) แต่ละพาร์ทิชั่นมีขนาดเท่ากันและบรรจุโปรเซสอยู่ภายใน
เพียงหนึ่งโปรเซสเท่านั้น โดยที่จานวนพาร์ทิชั่นถูกกาหนดโดยจานวนโปรเซสที่มีอยู่ใน
หน่วยความจา
ข้อเสียของวิธีคือ หากโปรเซสที่บรรจุอยู่ในหน่วยความจามีขนาดเล็กกว่าพาร์
ทิชั่นที่กาหนดจะทาให้เหลือพื้นที่ในหน่วยความจา (พาร์ทิชั่นมีพื้นที่ว่างเหลือ) เรียก
พื้นที่ว่างที่เหลือนี้ว่า “Internal Fragmentation” กรณีที่ขนาดของโปรเซสมีขนาดใหญ่กว่า
พาร์ทิชั่นที่กาหนดก็จะไม่สามารถนาโปรเซสนั้นเข้าไปใช้งานพื้นที่ในหน่วยความจา
หลักได้
Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.
การจัดสรรพื้นที่ในหน่วยความจาแบ่งออกเป็น 2 รูปแบบ ดังนี้ (ต่อ)

17. 2.2 การแบ่งแบบพลวัต (Dynamic Partition)
เป็นการแบ่งพื้นที่ตามขนาดของโปรเซส โดยการใช้พื้นที่ว่างทางกายภาพที่
เรียกว่า โฮล (Hold) เมื่อมีโปรเซสต้องการใช้งานพื้นที่ในหน่วยความจา ระบบปฏิบัติการ
จามีหน้าที่ในค้นหาพื้นที่โฮล (Hold) ที่มีขนาดใหญ่เพียงพอกับโปรเซส แล้วจึงนา
โปรเซสนั้นเข้าไปใช้งานหน่วยความจาและจะทาการเก็บข้อมูลของโปรเซสอื่นที่ยัง
ไม่ได้นาเข้าไปใช้งานหน่วยความจาและพื้นที่ว่าง (Free Partition Hold) ที่ยังไม่ได้ถูก
จัดสรรให้กับโปรเซสใดๆ ด้วยแถวคอยการทางาน (Job Queue) โดยสัมพันธ์กับเวลาที่
ใช้งานจริง (Use time) ของแต่โปรเซสด้วย แสดงดังรูปที่ 2.8
Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.
การจัดสรรพื้นที่ในหน่วยความจาแบ่งออกเป็น 2 รูปแบบ ดังนี้ (ต่อ)

18. Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.
รูปที่ 2.8 แสดงการแบ่งหน่วยความจาแบบพลวัต (Dynamic Partition)

19. โดยปกติจานวนบิต (Bits) ที่เก็บอยู่ในตารางเพจ (Page Table) เราสามารถ
กาหนดบิตเพื่อใช้การตรวจสอบและกาหนดเพจในการ อ่าน-เขียน (Read-Write)
หรืออ่านข้อมูลเท่านั้น (Read-Only) ซึ่งเรียกบิตพิเศษนี้ว่า “กลุ่มบิตป้องกัน
(Associating Protection Bits)” ให้กับทุกๆ เฟรม ที่อยู่ในหน่วยความจา (Main
Memory) ซึ่งแบ่งบิตสถานะออกเป็น 2 บิต คือ
1. บิตใช้งานได้(Valid Bit) เป็นบิตสถานะที่บอกว่าข้อมูลในเพจถูกอ่าน
เข้าสู่หน่วยความจาทางกายภาพแล้ว และสามารถนาไปใช้งานได้ทันที
การป้องกันหน่วยความจา (Memory Protection)
Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.

20. 2. บิตใช้งานไม่ได้(Invalid Bit) เป็นบิตสถานะที่บอกว่าข้อมูลในเพจนั้นไม่มีอยู่
ในหน่วยความจาทางกายภาพแล้ว (Physical Memory) และไม่สามารถนาไปใช้งานได้อาจ
เกิดจากกรณีที่ระบบปฏิบัติการยังไม่ได้อ่านข้อมูลจากเพจเข้าสู่หน่วยความจาหลัก (Main
Memory) หรือข้อมูลของเพจที่ต้องการอ่านนั้นถูกสลับ (Swapped) ออกจากหน่วยความจา
แล้ว
ซึ่งจะทาให้เกิดข้อผิดพลาดขึ้นที่เรียกว่า “การผิดหน้า (Page Fault)” จึงจาเป็นต้อง
โหลดเพจข้อมูลเข้าสู่หน่วยความจาก่อนแล้วจึงเปลี่ยนค่าของบิตใช้งานไม่ได้(Invalid Bit)
ให้เป็นบิตใช้งานได้(Valid Bit) แล้วจึงทาการประมวลผลข้อมูลนั้นใหม่อีกครั้งหนึ่ง
การป้องกันหน่วยความจา (Memory Protection) (ต่อ)
Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.

21. Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.
การจัดการหน่วยความจา (Memory Management)
เป็นหน้าที่หนึ่งของระบบปฏิบัติการ ซึ่งมีหน้าที่หลักในการจัดสรร
พื้นที่ในการใช้งานให้กับหลายโปรแกรม (Multiprogramming) หรือ
ข้อมูลต่างๆ โดยใช้ฮาร์ดแวร์ (Hardware provided) เข้าไปช่วย
สนับสนุนวิธีการเข้าถึงตาแหน่งในหน่วยความจาทั้งในส่วน
หน่วยความจาทางตรรกะ (Logical memory) และหน่วยความจาทาง
กายภาพ (Physical memory) ซึ่งมีหน่วยประมวลผลกลาง (CPU)
เป็นตัวประมวลผล (Generated)
สรุป (Conclusion)

22. Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.
สรุป (Conclusion) (ต่อ)
Memory Management Algorithms มี 4 แบบ
1. การจัดสรรแบบต่อเนื่อง (Contiguous allocations)
2. การแบ่งหน้า (Paging)
3. การแบ่งส่วน (Segmentation)
4. การผสมผสานระหว่างวิธีแบ่งหน้าและแบ่งส่วน
(Combination of Paging and Segmentation

23. Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.
สรุป (Conclusion) (ต่อ)
Memory Management Strategy
1.ความสามารถของฮาร์แวร์ (Hardware Support) เป็นพื้นฐานที่ชาวย
สนับสนุนการทางานของกระบวนการการแบ่งหน้า (Paging) และการแบ่งส่วน
(Segmentation) โดยโครงสร้างตารางการจับคู่ระหว่างข้อมูลและตาแหน่งของ
หน่วยความจาหลัก
2. ประสิทธิภาพ (Performance) วิธีที่ใช้จัดการหน่วยความจาหลักแต่
ละวิธีจะมีความซับซ้อน และใช้ระยะเวลาในการจับคู่ระหว่างหน่วยความจาทาง
ตรรกะ (Logical memory) และหน่วยความจาทางกายภาพ (Physical memory)
ดังนั้น ระบบปฏิบัติการจึงต้องเลือกใช้วิธีที่เหมาะสมและรวดเร็ว

24. สรุป (Conclusion) (ต่อ)
Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.
3. การจัดการพื้นที่ว่าง (Fragmentation) ในระบบคอมพิวเตอร์แบบ
หลายโปรแกรม (Multiprogramming) มีความสามารถในการประมวลผลสูง
จะต้องมีการจัดการพื้นที่ว่างที่เหมาะสมกับขนาดของ Process เพื้อป้องกันปัญหาที่
เกิดขึ้น
4. การย้ายตาแหน่ง (Relocation) การนจัดการหน่วยความจาหลักที่ดี
ควร สามารถย้ายโปรเซส (Process) ในหน่วยความจาหลักได้อย่างอัตโนมัติเพื่อ
แก้ปัญหาการเกิดพิ้นที่ว่าง (Fragmentation) ในหน่วยความจาหลัก
5. การสลับ (Swapping) กลไกการสลับ Process เข้า-ออก จาก
หน่วยความจาหลัก ควรให้มีการสลับโปรเซสให้น้อยที่สุดภายในหนึ่งหน่วยเวลา

25. สรุป (Conclusion) (ต่อ)
6. การใช้งานร่วมกัน (Sharing) ระบบปฏิบัติการที่ดีควรสามารถ
จัดสรรโรปแกรมหรือข้อมูลต่างๆ ให้สามารถทางานร่วมกันได้ เพื่อให้
โปรเซส (Process) จานวนมากสามารถทางานร่วมกันได้
7. การป้องกัน (Protection) การป้องกันคาสั่งหรือข้อมูลต่างๆ
โครงสร้างข้อกาหนดเงื่อนไขในการอ่านหรือเขียนข้อมูล โดยระบบต้องมี
การตรวจสอบคาสั่งหรือข้อมูลต่างๆ ขณะกาลังประมวลผล พร้อมถึงแสดง
ข้อผิดพลาดได้
Reference : สุจิตรา อดุลย์เกษม,ทฤษฎีระบบปฏิบัติการ.กรุงเทพฯ:โปรวิชั่น,2552.