1. WK: Normal,
but so different
Hoofdstuk 38

2. In de vorige update…
• Beviel Valentina van haar tweede dochtertje: Carmen.
• Kwamen Katrien en Jasmin aan op de universiteit.
• Vertelde Maxwell Olivia dat hij een blind date had. Zijn date – Diana –
bleek echter een veel te groot ego te hebben, Olivia begreep meteen
dat deze vrouw helemaal geen partij was voor Maxwell. Maar ziet
Maxwell dat ook??
• Groeide Thibo op tot tiener.
• Beviel Shania van een tweeling: Basil en Franka. Ze voelde zich wat
onzeker tegenover de baby‟s, omdat Joris hun vader was.
Dat was het weer van vorige keer! Lezen jullie
weer mee?? – goh, dat klonk écht als zo‟n dom
kleuterprogramma :p

3. Kelsy,
Martijn,
Maïté &
Leander
“Martijn, kom je even kijken?”
Enthousiast kijkt Kelsy over haar schouder naar haar
man, “Zou dit niks voor ons zijn?”

4. Turend over haar hoofd leest Martijn mee op het
computerscherm: “Ontspannende vakantie op het
zonnige Twikkii, ideaal voor gezinnen met kinderen.”

5. “Dat zullen Maïté en Leander inderdaad wel leuk
vinden, we kunnen een reis boeken voor als ze
opgegroeid zijn. Ze worden al zo groot…”
Met een glimlach op zijn gezicht luistert hij naar de
brabbelgeluidjes die uit de kinderkamer komen.

6. “Zo, geboekt!”, lacht Kelsy, “Vannacht vertrekken we!”
Ze draait zich om naar Martijn: “ Zullen we de
verjaardag van de tweeling dan maar eens gaan
vieren?”

7. Even later staat Martijn bij de taart, met een
jengelende Maïté in zijn armen: “Taart, taart!
Papa, snel, ikke wil taart!!”

8. “Rustig maar, mevrouwtje Groot Lawaai!”, grinnikt
Kelsy op de achtergrond, “Of wil je misschien dat
papa je in de taart laat vallen!”
“Ja!”, antwoordt Maïté prompt.

9. “Dat gaan we dus níet doen, Maï!”, grinnikt
Martijn, “Blaas nu maar gewoon mee de kaarsjes uit
en spring in de lucht, goed?”

10. Enkele minuten later staat Maïté enthousiast te
springen: “En nu mag ik wel taart hé, mama?”

11. “Nog even wachten, meid! Je hebt ook nog een
tweelingbroertje, en die moet ook nog opgroeien!”
Maïté grommelt nog wat, maar kijkt dan toch naar
Leander die zich heel wat rustig op zijn moeders arm
nestelt.

12. “Kom maar Leander, blazen!”
De jongen doet zijn best, maar de kaarsjes gaan niet
uit.
“Oké, dan zal mama wel helpen!”

13. “Euhm… Maïté, wisselen van pyjama?”, vraagt
Leander verlegen, wanneer hij weer met beide voeten
op de grond staat, “Ik weet het niet, maar volgens mij
sta ik niet echt met roze…”

14. “Er liggen nieuwe kleren in jullie kasten, jongens!”,
onderbreekt Martijn, nog voordat zijn dochter iets kan
zeggen, “Ga maar allebei wat anders aantrekken, en
kom dan maar aan tafel zitten. We hebben nog een
verrassing voor jullie!”

15. Even later schuiven de kinderen aangekleed en wel
weer aan tafel.
“Wat is de verrassing dan, papa?”, vraagt Leander
nieuwsgierig.

16. “Wel jongens, we hebben daarstraks een vakantie
geboekt voor ons gezinnetje. Vanavond nog
vertrekken we voor drie dagen naar Twikkii, wat
denken jullie daarvan??”

17. “Dan hebben we geen tijd te verliezen! Ik moet mijn
koffer nog maken!”
Resoluut staat Maïté op om haar bord in de
vaatwasser te zetten, haar broertje volgt haar wat
rustiger.

18. Nauwelijks twee uur later staat het reisbusje luid te
toeteren voor de deur.
“Heeft iedereen alles? Dan vertrekken we!”

19. “Mag ik voorin?”
Leander heeft zich alvast een plekje uitgezocht, en
kijkt zijn ouders met smekende ogen aan.
“Hé, ik ben de oudste, dus ik mag voorin!”, roept Maïté
door het antwoord van Martijn heen.

20. “Jullie gaan allebei achterin, samen met mij!”, beslist
Kelsy, “En dan gaat papa wel voorin naast die
meneer!”
Maïté mompelt nog wat, maar schuift dan toch braaf
door naar de achterbank.

21. Na enkele uren vliegen, komt het gezin de volgende
ochtend aan op hun zonnige vakantiebestemming.
“Oef, blij dat ik er ben! Ik werd misselijk van die lange
autorit!”, roept Kelsy uit.

22. Meteen loopt ze naar de balie om in te checken.
“Novar? Die naam heb ik hier inderdaad staan. De
twee kamers aan het einde van de gang. Als u hier
even wilt tekenen?”

23. Na het register getekend te hebben, gaat Kelsy op
zoek naar Martijn: “Wat ben jíj nu aan het doen?”
“Ik voel me weer helemaal een kleine jongen, Kels! Ik
wil niet liever dan een zandkasteel maken!”
“Kelsy proest het uit: “Wel kleutertje, neem maar even
een voorbeeld aan je twee kinderen, die zijn al braaf
hun zwemkledij aan het aantrekken!”

24. Maïté en Leander zijn inderdaad op hun kamer, maar
of ze zich meteen omkleden…?
“Ik neem het bed bij het raam!”, schreeuwt Maïté, en
ze begint enthousiast op het bed te springen.

25. Leander haalt zijn schouders op.
“Zullen we in de zee gaan zwemmen?”, vraagt hij
voorzichtig.
“Gelijk heb je!”, roept Maïté, en met een grote bons
komt ze weer naast haar broertje op de grond terecht.

26. “Wie het laatst in de zee is, is een slome slak!”
En ze schiet voor haar broertje de trappen af.

27. “Wauw, lekker fris! Zo‟n zwembad wil ik ook wel
thuis!”, glimlacht Leander terwijl hij zich achterover
laat vallen in het water.

28. “Hé, het is al erg genoeg dat je een slome slak
bent, maar je bent toch niet zó dom hé!”, spat Maïté
haar broertje nat, “Dit is toch geen zwembad!”
“Dat wist ik ook wel hé, zeg!”
Beledigd zwemt Leander van haar weg en loopt het
strand weer op.

29. “Hé broertje, ben je nog kwaad? Ik bedoelde het niet
zo, hoor! Wat doe je?”, ratelt Maïté in één adem af.
“Zandkasteel maken…”, mompelt Leander.

30. “Ik doe mee!” Vrolijk laat Maïté zich naast hem in het
zand zakken, “Ik zal een paar mooie schelpen zoeken
om je kasteel mee te versieren!”

31. Maar het zoeken begint haar al snel te vervelen, en
terwijl Leander verder bouwt, loop Maïté verder naar
haar ouders: “Mama, ik verveel me…”

32. “Dan heb ik een leuk idee,” lacht Kelsy, “Wat verderop
is er een leuk strandrestaurantje, met een winkeltje
eraan. Zin om daarheen te gaan!”
“Ja, leuk!”, roept Maïté uit, “Kom op Leander, we gaan
ons aankleden!”

33. Even later komen ze aan bij het restaurantje.
“Laten we hier eerst nog even rondkijken voordat we
gaan eten!”, stelt Martijn voor.

34. “Dat lijkt me een leuk idee!”, vindt Maïté, en ze loopt
meteen door naar een souvenirwinkeltje: “Mama, kijk
wat een mooie oorbellen! Krijg ik die?? En ook nog
een horloge… ik weet dat het hier namaakmerken
zijn, maar zo kan ik de kinderen op school laten
geloven dat ik een duur horloge heb… mag het
mama, please please please??”

35. Kelsy rolt even met haar ogen: “Ben je zeker dat het
dit is wat je als souvenir wil, Maï? Je hebt tien euro
gekregen om spulletjes mee te kopen, ik wil geen
gezeur als je geld op is!”
Wanneer Maïté hevig knikt, loopt ze op de verkoper af
om naar de prijs te vragen.

36. Ook Leander heeft intussen iets gevonden om zich
mee bezig te houden. Of eerder: iemand.
“Hallo, ik ben Leander. Ik ben hier op vakantie met
mama en papa en mijn zus. Ben jij hier ook op
vakantie?”

37. “Nee, ik woon hier!”, lacht het meisje, “Als je wil, kan
ik je de omgeving hier wel eens laten zien. Ik heet
trouwens Adèle.”
“Dat lijkt me leuk…”, antwoordt Leander, “Maar nu
moet ik wel gaan eten, mama roept me.”

38. “Zo, heb je al een vriendinnetje gevonden?”, vraagt
Kelsy nieuwsgierig wanneer Leander bij aan de bar
schuift.
“Ja, ze heet Adèle en ze woont hier,” vertelt Leander,
“En weet je wat grappig is, zus? Ze draagt dezelfde
kleren als jij!”

39. Maïté trekt een lelijk gezicht: “Dan doe ik morgen
meteen wat anders aan! Het laatste wat ik wil, is dat
iemand dezelfde kleren draagt als ik! Of…”, ze kijkt
haar moeder al met smekende oogjes aan, “Mama… ik
heb hier ergens een kledingwinkeltje gezien…”

40. “Niks van, Maïté! Je hebt nu net die juweeltjes mogen
kopen, zorg maar dat je nog wat geld over houdt voor
de volgende dagen! En eet nu je bord maar leeg.”
Mopperend buigt Maïté zich over haar bord en begint
te eten.

41. “Waar is papa eigenlijk?”, doet Leander een poging
om het gesprek een andere wending te geven.
“Ik heb geen idee, ik heb hem niet meer gezien sinds
we aankwamen…”, antwoordt Kelsy, “Als we klaar zijn
met eten, zullen we hem eens gaan zoeken!”

42. Op dat moment horen ze geroep van beneden.
Nieuwsgierig loopt Maïté naar de reling om te kijken
wat zich daar afspeelt, en dan barst ze in lachen uit:
“Mama, Leander, kom eens kijken!”

43. Beneden zien ze hun vader, stuntelend als een
mislukte majorette met een stok in zijn handen…

44. Snel lopen ze de trappen af, om net te zien dat de man
in het strooien rokje de stok aansteekt en hem aan
Martijn geeft.
“Opgepast, papa gaat dansen!”, roept Maïté, en
plagend zet ze een paar stappen achteruit.

45. Leander daarentegen, is zo geschrokken van de
plotselinge uitroep van zijn zus, dat hij pardoes
achterover valt, recht in de zee!

46. Maar allemaal zijn ze even verbaasd als Martijn dan toch
als een volleerd danser met de stok begint te draaien.
“Dat ga je op ons volgende verjaardagsfeestje toch ook
eens doen hé, papa?”

47. “Tadaa!” Draaiend als een fotomodel staat Maïté die
avond in de kamer, “Hoe vind je mij? Die kleren zal ik
dan morgen maar aandoen, zodat ik niet lijk op die…
hoe-heet-ze-ook-weer?”

48. “Adèle,” antwoordt Leander, “En ik wil niet dat je op
zo‟n manier over haar spreekt, want ik vind haar
aardig! Misschien wil ze morgen wel met ons mee op
uitstap, zij kent hier tenslotte alles en iedereen!”

49. “Oeh, mijn broertje vindt haar aardig… we zijn hier
één dag op vakantie, en je hebt zelfs al een liefje,”
spot Maïté, en ze begint plagerig te roepen, “Leander
is verlie-hiefd, Leander is verlie-hiefd!”

50. “Maar nee, zeg! Als ik iemand leuk vind, wil dat toch
niet meteen zeggen dat… ach ja, laat ook maar,”
mompelt Leander. Hij weet nu al dat Maïté hem hier
voor de rest van de vakantie zal mee blijven plagen.

51. “Welterusten, broertje! Droom maar zacht… van je
vriendinnetje!”

52. Ook Leander kruipt onder zijn lakens. En stiekem…
stiekem hoopt hij inderdaad dat hij van Adèle gaat
dromen…

53. Iris,
Lex,
Valentina,
Stefan,
Elfie &
Carmen
“Je kamer is echt mooi geworden, Elfie,” mompelt
Victor, terwijl hij zich op haar bureaustoel laat zakken.
Helen knikt instemmend, en ze laat zich met een plof
op Victors schoot vallen.

54. “Zeg eens,” roept Devon uit, “Kunnen jullie niet op
een andere plaats klef gaan doen? Serieus, ga ergens
anders zitten of zoek zelf een kamer!”

55. Helen trekt een plagerig gezicht en drukt zich nog wat
dichter tegen Victor aan: “Het is hier Elfie‟s
kamer, dus… Elfie, heb jij hier een probleem mee??”

56. “Wel euhm… ik heb er niks tegen dat jullie samen
zijn, maar elkaar hier op mijn kamer zitten aflebberen
gaat misschien wel wat te ver…”, mompelt Elfie.

57. “Oké, we hebben het begrepen!”
Zonder Helen los te laten, staat Victor op, “Kom schat.
Zoals je weet, heb ik ook een kamer. En daar kunnen
wij rustig doen wat we willen!”
Hij draait zich nog even om naar Elfie en Devon: “Tot
morgen op school!”

58. “Dat valt niet mee, hé Def?”, zegt Elfie wanneer de
twee tortelduifjes haar kamer verlaten hebben, “Je
beste vriend zien, met in zijn armen het meisje waarop
jij verliefd bent??”

59. “Nee,” zucht Devon, “Ik zou inderdaad liever met
Helen in mijn armen daar gezeten hebben. Maar hé, jij
moet ook niet veel zeggen hoor. Ik weet toch ook wel
dat je al sinds de lagere school een boontje hebt voor
Victor!”

60. “Touché!”, grijnst Elfie, en ze laat zich tegen de muur
onderuit zakken, “Maar wat een situatie: mijn beste
vriendin, op wie jij verliefd bent, is samen met jouw
beste vriend, waarop ik verliefd ben…”

61. “Het zou nogal gemeen zijn om te proberen hen uit
elkaar te krijgen, zeker?”, mompelt Devon.
“Nogàl, ja!”, grinnikt Elfie, “Het enige wat we kunnen
doen is afwachten tot het minder goed gaat tussen
hen, en dan een troostende schouder aanbieden… nja,
je snapt wel wat ik bedoel!”

62. Nu kan ook Devon zijn lach niet meer inhouden:
“Laten we dan maar onze vingers kruisen dat er heel
snel spanningen in hun relatie komen!”

63. Ze blijven nog even verder babbelen, tot Iris na een
korte klop op de deur de kamer binnen wandelt: “Zo
jongelui, het is bijna zes uur. Komen jullie naar
beneden voor Carmens verjaardag, of blijven jullie hier
zitten?”

64. Elfie kijkt haar oma vreemd aan: “Jongelui?! Wel
oudje, we komen er meteen aan!”

65. Beneden staat Valentina al bij de taart, met haar
jongste dochtertje in haar armen: “Moet je kijken
Elfie, het is alweer zo lang geleden dat ik hier met jou
stond…”

66. Elfie rolt met haar ogen: “Hoef ik niet te weten, mama!
Doe nu maar verder, ik ben razend benieuwd om mijn
zusje als peuter te zien!”
Snel buigt Valentina zich naar de taart toe om de
kaarsjes uit te blazen, en gooit Carmen in de lucht.

67. “Zo, grote meid van me! Je lijkt heel wat meer op je
vader dan je zus!”, lacht ze even later tegen de
peuterversie van Carmen.
“Mag ik haar andere kleertjes aandoen en haar kapsel
veranderen, mama?”, vraagt Elfie enthousiast, en ze
steekt haar armen al uit naar haar zusje.

68. Enkele minuten later zit Carmen omgekleed op de
grond, lachend om zicht heen te kijken: “Nu Car spele,
met Elfie??”

69. “Nee grote meid, Elfie moet nu gaan slapen, want
morgen is het school. Trouwens, voor jou is het ook
allang bedtijd geweest!”

70. Nadat het kleine meisje haar ouders nog een
nachtzoen heeft gegeven, laat ze zich gewillig door
Elfie naar haar bedje brengen.

71. Boven liggen Valentina en Stefan nog wat na te
genieten van de avond.
“Ze zijn geweldig hé, onze meisjes?”, glimlacht
Valentina.

72. Stefan knikt, trekt haar wat dichter tegen zich aan en
grijnst: “Wat denk je? Nog eentje??”

73. Olivia,
Maxwell,
Linus
& Selene
Olivia fronst even haar wenkbrauwen wanneer ze
Diana in haar weinig verhullende lingerie de keuken
ziet binnenkomen, maar herstelt zich snel:
“Goedemorgen, ook een pannenkoek?”

74. Diana antwoordt niet, maar laat zich met een
luidruchtige geeuw op een stoel vallen: “Goede
morgen?! Die twee mormels van jou hebben me om
zeven uur al wakker gebruld, om nog maar te zwijgen
over die hond. Toen we vannacht thuiskwamen, begon
hij te blaffen alsof we inbrekers waren!”

75. Olivia heeft moeite om beleefd te blijven, maar
uiteindelijk slaagt ze er toch in te antwoorden:
“Luister Diana: ik, mijn kinderen en de hond wonen
hier nu eenmaal. Dit is jouw huis niet, dus…”

76. “Net zomin mijn huis als dat van jou!”, onderbreekt
Diana haar met een gemene glimlach, “Trouwens,
binnenkort is het misschien ook wel míjn huis…”

77. “En dan sta ik niet in voor de gevolgen voor jou en je
hele gezelschap…”
Ze knikt Olivia nog eens gemaakt vriendelijk toe, en
laat haar dan verbouwereerd achter.

78. “Dit loopt écht niet goed…”

79. Jasmin &
Katrien
“Carlijn is daarstraks hier geweest…”, zucht
Jasmin, “Nu ze tiener is geworden, wil ze zo snel
mogelijk naar de universiteit. Maar…”

80. “Ze vertelde dat ik thuis gewoon doodgezwegen
wordt. De drieling is onlangs volwassen geworden,
maar niemand heeft me uitgenodigd op hun
verjaardag. En dan is er nog kleine Tijmen…”

81. “Hij is intussen een schattige peuter geworden, Carlijn
had zo‟n lieve foto‟s bij… af en toe vertel ik of één van
de drieling hem over jou, en dan zegt Staf…”

82. “Staf zegt eigenlijk helemaal niets, maar werpt ons
een kwade blik toe. Ik had niet eens iets anders van
hem verwacht. Maar mama… mama probeert dan
Tijmens aandacht af te leiden door zomaar uit het
niets met hem te beginnen spelen…”

83. Er staan tranen in haar ogen: “Staf heeft me nooit
gemogen, maar mama…” Ze maakt haar zin niet
volledig af, “Het is toch niet omdat ik een andere vader
heb, dat ik daarom niet meer bij het gezin mag horen!”

84. Medelijdend kijkt Katrien haar aan: “Meisje toch…
misschien moet je het gewoon maar opgeven.
Vergeten dat ze je familie zijn…”

85. “Misschien moet ik dat inderdaad maar doen,” zucht
Jasmin, “Ik geef toe dat mijn eigen vader nooit echt
„papa‟ voor me geweest is, maar dat mijn eigen
moeder zich ook al op die manier tegen me begint te
gedragen…”

86. Ze forceert haar gezicht in een glimlach: “Even geen
zin meer om daarover te praten, laten we het over iets
anders hebben: ga jij vanavond nog weg?”
Katrien rolt met haar ogen: “Ja, ik heb een afspraak
met Clarence.”

87. “En… dat klinkt niet echt alsof je daarnaar
uitkijkt?”, glimlacht Jasmin.
“Niet bepaald, nee. Maar hij loopt al twee jaar achter
me aan, zowat sinds we hier zijn. En ik had wel eens
zin in een avondje uit. Ter plekke zie ik wel wat er
gebeurt.”

88. “Maarre… ik zie je al kijken, en nee! Ik ben niet van
plan ooit iets met hem te beginnen, ik vind het alleen
zielig dat hij zoveel moeite doet voor mij.”
Jasmin kijkt haar vreemd aan: “Wat heeft die Clarence
dat Damian niet had? Of ben jij je stalker van op de
middelbare school al vergeten??”

89. “In ieder geval vond ik hem stukken knapper dan die
Clarence hoor!”
Katrien lacht: “Feit. Ik zou eigenlijk wel eens willen
weten wat er van Damian geworden is…”

90. Shania,
Merle,
Annabel,
Thibo,
Mare,
Franka
& Basil
“Shania? Naia, Franka en Basil hebben honger. Hoor
je hen niet huilen?”
Bezorgd kijkt Merle naar het uitdrukkingsloze gezicht
van haar vrouw, “Kom je niet, ze moeten eten
hebben.”

91. Zuchtend draait Shania haar hoofd in de andere
richting: “Geen zin. Kan Thibo of Annabel je niet
helpen?”

92. “Naia‟ke… ik weet dat je het moeilijk hebt, maar het
zijn je kinderen. Je zou van hen moeten houden, voor
hen moeten zorgen…”

93. “Ik weet het…”, mompelt Shania, “Maar het lukt me
gewoon niet. Volgende keer misschien…”

94. Merle besluit maar niets meer te zeggen, en verlaat de
kamer. Volgende keer, zei Shania. Net zoals ze al zegt
sinds de geboorte van de tweeling…

95. “Annabel, waarom ligt mama de hele tijd in bed?”,
vraagt Mare ongerust, “Vroeger was ze altijd heel lief
en vrolijk, maar sinds de tweeling er is, lacht ze nog
amper…”

96. Annabel slikt, hoe moet ze dit aan een kind van tien
uitleggen??
“Luister, Mare”, begint ze, “Om kindjes te maken, heb
je natuurlijk een mama en een papa nodig. En meestal
houden die mama en papa ook van elkaar…”

97. “Maar de meneer waar mama Franka en Basil mee
gekregen heeft, was helemaal niet lief voor haar.”
“Houdt mama dan ook niet van Franka en Basil?”,
vraagt Mare geschrokken?.

98. “Jawel hoor,” probeert Annabel haar zusje gerust te
stellen, “Ze houdt heel veel van hen, maar natuurlijk
vindt ze het helemaal niet leuk dat ze kinderen heeft
gekregen met een papa van wie ze helemaal niet
hield.”

99. “Ja maar…”, protesteert Mare, “Jij, Thibo en ik zijn
toch ook geen kinderen die zij zelf heeft gekregen.
Waarom vindt ze dat dan niet lastig?!”
Ze springt van het bed af en loopt de kamer uit: “Ik ga
het haar vragen!”

100. “Mama!” Mare gooit de deur open en loopt de
slaapkamer van haar ouders binnen, “Mama, waarom
ben je altijd zo verdrietig?”

101. Ze laat zich naast Shania op het bed zakken: “Annabel
zegt dat je het moeilijk vindt om voor Franka en Basil
te zorgen.”
“En wat heeft Annabel je nog meer verteld?”, vraagt
Shania.

102. “Dat je het zo moeilijk vind omdat ze een hele stoute
papa hebben!”, gaat Mare verder, “Maar ik snap iets
niet: waarom heb je dan geen moeite met
Annabel, Thibo en mij? Onze mama‟s en papa‟s ken je
toch ook niet?”

103. “Het is waar wat Annabel vertelde,” antwoordt Shania,
“Franka en Basil hebben inderdaad een hele stoute
papa. Iemand die dingen met mij heeft gedaan die ik
helemaal niet wilde… en daardoor is de tweeling dan
geboren.”

104. “Maar daar kunnen Franka en Basil toch niets aan
doen?”, vraagt Mare met een dun stemmetje, “Ze zijn
nog heel klein, maar ik weet zeker dat ze eens graag
een dikke knuffel of een flesje van hun mama zouden
willen krijgen.”

105. “Vanavond is het de verjaardag van de tweeling en…
volgens mij zouden ze het écht leuk vinden als je eens
uit je bed zou komen en er gewoon bij zou zijn.”
Hierna staat Mare op en wandelt zonder nog een
woord te zeggen naar buiten.

106. Geschokt kijkt Shania voor zich uit. Dat een meisje
van tien jaar zo‟n wijze woorden kan uitspreken…
Mare heeft overschot van gelijk, beseft ze.

107. Verlangend kijkt Mare die avond naar de
slaapkamerdeur, ze hoopt nog steeds dat haar
woorden effect hebben gehad op haar moeder.

108. Na tien minuten wachten, neemt Annabel de kleine
Franka uit haar wieg: “Shania heeft genoeg kansen
gehad. We hebben op haar gewacht, en ze is niet
gekomen. Wel, we gaan de tweeling in ieder geval hun
verjaardag niet ontnemen!”

109. Na die woorden blaast ze de kaarsjes uit voor
Franka, waarna ze haar zusje in de lucht gooit.

110. Merle werpt nog één blik op de slaapkamerdeur, maar
doet dan uiteindelijk toch hetzelfde voor Basil.

111. Wanneer de tweeling een make-over heeft gehad, gaan
ze bij Mare aan de tekentafel zitten. Afwezig luistert
het meisje naar hun gebrabbel. Ze had zo gehoopt dat
mama naar haar zou luisteren…

112. Mare kijkt op wanneer ze voetstappen op de trap
hoort.
“Het zijn… mengelingetjes van Joris en
mij…”, mompelt Shania nauwelijks hoorbaar, terwijl ze
naar de tweeling kijkt.

113. Franka is de eerste die opkijkt.
“Mama?”, vraagt ze voorzichtig, terwijl ze naar Shania
toe schuifelt.

114. Langzaam breekt er een glimlach door op Shania‟s
gezicht: “Ja meisje… mama is er voor je.”

115. Nadat ze met Franka heeft gespeeld en haar in haar
wiegje heeft gelegd, gaat haar aandacht naar Basil:
“En zullen wij ook eens gaan slapen, grote jongen van
me?”

116. Wanneer ze Basil nog een kushandje toe werpt, hoort
ze opeens een stemmetje achter zich: “Mama?”

117. Ze kijkt in het lachende gezichtje van Mare, die haar
een dikke knuffel geeft: “Goed gedaan, mama. Ik ben
trots op je…”

118. Tot de volgende
keer!!!