1.
INVERNO

2.
Era un home e non sabía moitas cousas de él...
quizais fora un romántico.
Un romántico sempre ten medo de que a realidade non colme as súas espectativas.
Tódolos románticos esperan demasiado.
Grahan Greene
(O noso home na Habana)

3.
estou escribindo liñas
cos dedos dos meus labios secos
estou facendo un diario
pequeno
e de recordos
estou construindo un refuxio
para os habitantes dos meus soños

4.
hoxe escoitei vozes antigas
que xa non se usan.
veñen do frío
das cidades do norte,
nas que os amantes non correspondidos
beben licor nas noites de inverno
para esquencer que ninguén os espera
nas súas xeadas e enormes camas

5.
sinto coma o vento frío
percorre o meu estómago
méteseme nas tripas
e ocupa os meus pulmóns
está aí
na miña cabeza

6.
chove outra vez
logo de ter chovido
volve o gris luminoso
do peito encollido
pel de galiña
tra-las xanelas polas que miro

7.
atopei de novo un espazo nesta libreta
voltou o inverno

8.
dúas parellas no gran sol
as dúas de ferro

9.
téñoche perdida
e non se me olvida
quixera saber
o que ti xa sabías

10.
sempre me gustaron
as mozas de pelo corto

11.
lembro a primeira faísca
do noso lume
do incendio das nosas vidas

12.
todos os barcos de ribeira
teñen a proa mirando ao norte.
están esperando a que volvas

13.
suxerencia do teu corpo
olor a pelo
a maleta
todo indica que estás aquí

14.
suave e palpitante se presenta
o escuro e húmido
encontro co meu desexo
alá ao fondo
na confluencia dos corpos
que me achega máis, se cabe
á túa mirada

15.
unha cama nun quinto piso
nunha noite de inverno
a túa cara e a miña
un faro no pelo

16.
soñei que navegaba
pola liña curva das túas costas
en calma
sen naufraxios
co vento a favor

17.
soñei que corría polo monte
cun murmúrio de sorrisos e musgo
soñei que voaba

18.
pronunciei mil veces o teu nome
pronuncieino mil veces
e nunca foi en van

19.
era triste,
como unha cuna vacía

20.
escríboche dende a vila morena
nun serán de principios de xullo
dende a terra das mulleres
dende a igualdade e a esperanza
escríboche, filla, dende o futuro
dende a dignidade que aboiou
do naufraxio daquel barco
escríboche dende o pobo-pulo
dende a ilusión e a frescura
dende a xente
escríboche dende o aire
e tamén dende o chan
sentado nun banco de obra
nunha acera pequena,
na ponte goiáns

21.
Hoxe morreu o alemán de Camelle
e choraba o mar, e mailo vento
que trouxo voando a unha muller loira
hoxe chiaba o cormonrán no peirao
embadurnado de progreso
negro
cheirando a home
hoxe morreu o alemán
e cambiou a cor das pedras sin horario,
como cambia a mirada dos mortos
aínda vivos
Hoxe entroulle a presa aos osos colgantes
na selva do orinoco
e os gatos da xaneira vestiron de longo
nun súbito ataque de pudor
hoxe subeu a bolsa máis cá vida
subeu o chan
cinco alturas
e acabaron de medir o espazo aéreo
Hoxe oín calar a unha bubela
porque pasaba o corvo, cos outros corvos
e notei o ambiente seco, parado
co cheiro a moho dos armarios vellos
hoxe morreu o alemán de camelle
e con él, morremos un pouco todos

22.
mañá fai un ano da marea
da coraxe
da dignidade
mañá fai un ano daquel día
no que morreu o estado
e nacemos nós

23.
silenzo intacto
medo octoxenario
cadeas aínda por abrir,
amnistiade dunha vez
a este pobo imaxinario
que na procesión dos caladiños
vive dende hai mil anos

24.
venres de viño e vaidades
aire mesto e máscaras de fume
xa fago pouco aquí
nesta babel de codazos e fotos

25.
a verdade ten raíces
amarradas á terra.
os púlpitos i escenarios
están demasiado altos
demasiado lonxe

26.
marcharei pronto
a comer herba
e a beber aire
nunha montaña chá

27.
o mundo enténdense mellor no alto dun outeiro
alá arriba
en sabuceda

28.
libertario
liberto
libertino
liberado
libertade

29.
“porque non hai nada nesta vida
que nos acenda máis
que buscar a nosa puta ruína..”
maría lado
a bea