2. “ Ze worden toch zo snel groot.” zei m’n moeder. “ Mary, ze zijn pas vier jaar. Das nog niet bepaald oud.” “ Nee, maar toch. Het zal niet lang duren voor ze hier zelf zitten met hun kinderen.”
4. “ Hup, hup, hup! shnelleeh! Hup, paardje, hup!!!” En dat was m’n beste vriend: Max.
5. “ Wieeeeeeeeh!!!”riepen we in koor. “Hup, hup, hup!!! Wij zijn vrienden voor altijd!” We speelden al samen als peuters...
6. “ Yeah! Dit gaat echt verschrikkelijk snel!” riep Max uit. “ Ik denk dat het nog sneller kan!” riep ik terug. Als kinderen...
7. “ Chicago? Waar ben je?” “ Achter je! Pas op, ik kom je fort veroveren!” “ Ja, vast!”
8. “ Je valt toch altijd in dat gat in het midden!” “ Oeps, vergeten!!!” riep ik uit toen ik naar beneden schoof. “ Vrienden voor altijd, hè Chicago?” “ Voor altijd!!!”
9. En als tieners... Nou ja, spelen kon je het niet echt meer noemen. “ Hé, Chicago? Ik moet je iets vertellen...” zei Max. We stonden allebei op van onze schommels.
10. “ Ik ga verhuizen...” zei hij toen we uiteindelijk stil stonden. “Mijn moeder heeft een groter huis gevonden in Washington...”
11. “ WAT?! Nee, nee, nee! Dat mag niet! Ik ga naar je moeder en ga haar ompraten! Je mag niet verhuizen, nee!!!” schreeuwde ik zo luid ik kon.
12. “ Chicago, dat gaat niet. Trouwens... Washington is toch niet zo ver van New York, juist? Ik kan je altijd komen opzoeken, of jij mij.”
13. “ Maar jij bent m’n enigste vriend hier... Ik ga helemaal alleen achterblijven. Je begrijpt het niet...”
14. “ Dat doe ik wel... Maar weet je, ik beloof dat ik zo snel mogelijk terug kom, goed?”
15. “ Oké...” zei ik toen ik hem omhelsde en uiteindelijk in tranen uitbarstte. “Maar ik ga je zo hard missen!” riep ik uit.
16. “ Ik jou ook, Chicago, ik jou ook... Maar weet je nog? Vrienden voor altijd!”
17. Dat was negen jaar geleden. Maar weet je wat? Max is nog niet langsgekomen. Ik had het kunnen weten. Jongens blijven jongens; en die zullen altijd aan zichzelf denken...
18. Mijn naam is Chicago... En ik werd helemaal alleen achtergelaten...
