17. 17
παπισμοῦ στὸν Οἰκουμενισμό, (ὅπως λέει ἀκριβῶς καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς
ἐγκυκλίου: On commitment to Ecumenism), συναντᾶμε στὸ 5/a ἀκριβῶς
τὴν ἴδια διατύπωση26 , στὸ ἴδιο πλαίσιο ἀναφορᾶς. Ἀνεξαρτήτως τῆς
πηγῆς ἔμπνευσης (ἡ ὁποία πάντα εἶναι δυτική, καὶ πλέον σχεδὸν
ἀποκλειστικὰ παπική), αὐτὸ ποὺ ἐντυπωσιάζει τελικῶς εἶναι ἡ ἑνιαία
παρουσίαση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηνύματος σὲ Ἀνατολὴκαὶ Δύση.
Γενικόλογες ἀγαπολογικοῦ τύπου ἐκφράσεις, ὡς οἱ ἀνωτέρω,
διατυπώνονται συχνὰ μέσα στὴν Ἐγκύκλιο ὅσο καὶ στὸ σημαντικότερο
κείμενο τῆς συνάξεως τῆς Κρήτης, αὐτοῦ περὶ τῶν σχέσεων τῆς
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς αἱρετικούς. Περιοριζόμαστε νὰ
παρατηρήσουμε ὅτι τὸ γνήσιον αὐτῶν ἐλέγχεται καὶ τελικῶς κρίνεται
κίβδηλο, ἀπὸ τὸ ἐλλιπὲς ἕως καὶ ἀνύπαρκτον τῆς ὁμολογίας τῆς
παρακαταθήκης ποὺ συγκροτεῖ καὶ διέπει τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ
κόσμος ἔχει ἀνάγκη τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς πίστεως, τῆς μόνης
δυναμένης νὰ ζωοποιήσει αὐτόν, καὶ ὄχι διαχριστιανικὰ συνέδρια
“εἰδικῶν” ἢ κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἐλεημοσύνης, ποὺ εἶναι κυρίως ἔργο
τοῦ κάθε κράτους καὶ τῶν παντοίας φύσεωςπολιτικῶν ὀργανισμῶν...
γ´. Ἡ Ἐκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος
Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου, (προφανῶς καὶ πάλι ὁ
Ζηζιούλας), καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ ποῦν, γιὰ τὸ τί εἶναι
Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν θεολογικὰ τήν “προσφορά” αὐτῆς
πρὸς τὸ κόσμο, καταλήγουν στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον
σκοτεινῶν, παντελῶς ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά-πατερικά, θέσεων τοῦ
Μητρ. Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα, αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν
Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church
Understood As Communion, Ρώμη 28 Μαΐου 1992, 4/b
26 “From this sacramentality it follows that the Church is not a reality closed in on
herself; rather, she is permanently open to missionary and ecumenical endeavour,
for she is sent to the world to announce and witness, to make present and spread the
mystery of communion which is essential to her: to gather together all people and all
things into Christ; so as to be for all an "inseparable sacrament of unity".”