2. Het bovenste ook goed zien? Zoomen in met CNTRL + scroller van je muis!
De complete stamboom van familie de Bof en hun gerelateerden ^
De stamboom vanaf Joey en Cathelijns tak;

3. - Vertelde Auke aan Iris dat hij een liefdesliedje voor Lise-May heeft geschreven
- Gingen Amber en Kay samen shoppen en kwamen ze Victoria weer tegen
- Bleek dat Serena zwanger is en deed Emma er nogal stoïcijns over toen Kay
haar enthousiast opbelde
- Werd er een kleine bijeenkomst gehouden vanwege Serena’s zwangerschap
en kwamen Dennis en Keisha ook naar haar en Nienke toe
- Ging Auke nog even langs bij Isolde om wat extra te oefenen voor zijn liedje
- Zochten Iris en Tim samen foto’s uit en is Tim voor het eerst blijven slapen
- Besloot Stan toch naar het feestje van Emily en Olivier te gaan omdat Pepijn
chagrijnig is vanwege zijn huisarrest en ging dan ook niet mee naar het feestje
- Papte Stan met Simone aan in de keuken toen ze met zijn tweeën waren
- Verraste Isolde iedereen door met Auke mee te gaan voor een bliksembezoek
aan haar zus Cathelijn; ze vertelde Cathelijn dat ze denkt dat Tim homo is
- Eindigde de update met een stuk waarin Iris en Tim in het park zaten en Tim
Iris een belangrijke vraag wilde stellen

4. Zelfs nu Simone deze bladzijde voor de zoveelste keer had gelezen, drong
het nog niet tot haar door waarover het ging. Zo ging het al sinds ze uit school was
gekomen. Haar gedachten dwaalden telkens af naar het feestje van Emily en Olivier.
Stan had veel te dichtbij haar gestaan in de keuken. De dingen die hij had gezegd, de
manier waarop hij naar haar had gekeken, waarop hij haar had aangeraakt.
Dat was nu alweer een paar dagen geleden en ze had zich voorgenomen alles te
vergeten. Ze mocht niet nadenken over meer dan vrienden zijn met Stan. Hij had al
een vriendinnetje. Haar bloedeigen tweelingzus nog wel. Dat kon ze niet maken
tegenover Esmée. Er op die manier aan denkende lukte het haar nog wel af en toe

5. niet te denken aan wat er die middag was gebeurd. Wat echter roet in het eten had
gegooid was de post die er vanochtend op de mat had gelegen.
‘Goh,’ had hun vader gezegd. ‘Kijk eens aan, er heeft iemand hier een geheime aan-
bidder.’ Natuurlijk had Esmée een kaartje gekregen, maar toen Victor met een glim-
lach ook naar haar toe was gekomen had haar hart in haar keel gezeten.
Esmée had over haar schouder meegekeken en haar met haar geheime aanbidder
geplaagd. Gelukkig had Esmée niet gezien dat de letters op beide kaartjes wel erg op
elkaar leken. Simone had zichzelf nog steeds voorgehouden dat het niet waar was,
dat het kaartje van iemand anders moest komen. Stans blikken op school bewezen

6. echter het tegendeel. Het ergste van alles was nog dat Stan vandaag hierheen zou
komen wanneer hij uit was. Simone had zichzelf maar opgesloten in haar kamer toen
ze thuis kwam. Ze wilde en kon hem absoluut niet onder ogen komen.
Haar hart bonsde zowat uit haar borstkas toen haar slaapkamerdeur ineens open-
zwaaide. Tot haar opluchting zag ze dat het Esmée was. ‘Oké!’ Ze plantte haar armen
in haar zij. ‘Waar heb je die nieuwe bh van me? Die roze met dat zwarte randje.’
Simone wist amper wat uit te brengen. ‘Eh, ik…’ Stamelde ze. ‘Ik heb die niet, hoor.’
Esmée gromde en begon in de bovenste la van Simones kleding kast te rommelen.

7. Met grote ogen keek Simone toe naar wat haar zus deed. Ze wilde haar niet storen,
maar waardeerde het niet dat alles nu alle kanten op werd geduwd. Vorige week had
ze haar kledingkast nog opnieuw geordend omdat het zo’n janboeltje was geworden.
‘Hier ligt hij niet,’ concludeerde Esmée kribbig en slaakte een geërgerde zucht.
Simone beet op haar onderlip. ‘Misschien heeft Emma hem?’ Dacht ze mee.
Er flitste iets van woede in Esmées ogen voor ze de kamer uitstormde. ‘Emma
Wonderbaar! Geef die bh terug voor ik onder de douche vandaan ga, verdomme!’
Met een opgeluchte zucht liet Simone zich achterover op haar bed vallen. Godzij-

8. dank: Esmée moest nog douchen. Dan hoefde Simone zich daar even niet druk over -
te maken. Met haar ogen dicht nam ze zich voor vanavond vroeg te gaan slapen. Dan
was deze dag tenminste snel voorbij.
Ze hield totaal niet van Valentijnsdag, vond het echt een verschrikking. Op school
zat iedereen aan elkaar geplakt en natuurlijk had Simone Esmées vervelende
verhalen moeten aanhoren over zoenen en lekkere jongens. Simone wist niet wat ze
irritanter vond: dat of het geplaag met haar ‘secret lover’, ook waar Stan bij was. Hij
had er meerdere keren om gegrijnsd en al was het Esmée allemaal ontgaan, Simone
was doodsbang dat het uit zou komen.

9. ‘Oma Cathelijn!’ Abel stoof de voordeur open nog voor zijn vader de auto uit
was. Emine volgde haar broertje echter ietwat schuchter.
‘Hé, jongens!’ Groette Cathelijn het grut opgewekt. ‘Jullie zij er lekker snel vandaag!’
Justin gaf zijn moeder een kus op haar wang en haalde zijn neus op. ‘Wat ruik ik?’
‘Zelfgemaakte cakejes.’ Ze keek van Abel naar Emine en weer terug. ‘Ze staan in de
keuken af te koelen.’ Veelbetekenend wiebelde ze met haar wenkbrauwen.
Justin, die zich best herinnerde dat zijn moeder dat vroeger vaker had gedaan op
Valentijnsdag, grinnikte. ‘O jee. Maar dat lusten Abel en Emine helemaal niet, hoor!’

10. ‘Wel waar!’ Riep Emine en rende voor haar vader en broertje uit naar de keuken.
Abel volgde haar en zag tot zijn verbazing dat Tim er zijn handen stond te wassen.
Direct vloog hij hem om de hals. ‘Hé, Tim!’ Jubelde hij. ‘Ben jij hier ook?!’
Tim lachte en klopte Abel even op zijn rug. ‘Ja, nu ben ik er nog wel eventjes, ja.’
‘Vet cool! Gaan we dan weer SSX4 doen?! Net zoals met de verjaardag toen?!’
Emine schudde giechelend haar hoofd. ‘Abel,’ zei ze en giechelde opnieuw.
‘Nou,’ begon Tim. Hij zag de smekende oogjes van Abel en wist dat hij geen genoeg-

11. en zou nemen met enkel een ‘nee’. ‘We zijn niet lang meer hier, want we gaan naar…’
‘Hoezo ‘we’? Je kunt toch ook wel gewoon met mij spelen in plaats van alleen met
Iris?’ Abel trok zijn wenkbrauwen samen. ‘Eén potje maar! Please?!’
Iris stak lachend haar hoofd om de hoek van de keuken. ‘O jee, ik hoor het al wel
weer. Mijn neefje laat je niet meer met rust.’ Abel kreeg een aai van Iris over zijn bol.
‘O, inderdaad! Wed maar dat ik je niet met rust laat tot je één potje met me hebt…’
‘Dat gaat niet,’ onderbrak Joey zijn kleinzoon. ‘Tim en Iris staan op het punt om weg
te gaan.’ Hij keek even naar Tim. Abel moest nu eenmaal duidelijk een nee horen.

12. Om verdere oponthoud te voorkomen wenkte Iris Tim en trokken ze zich terug op
haar kamer. Een geluksgevoel overspoelde haar zodra ze die eens goed had door-
gekeken. De koffers stonden al ingepakt en alles waar ze op hoefde te wachten was
tot het weekend was, eindelijk weekend. Morgen hoefde ze alleen nog maar een
proefwerk van economie en dan zat haar tentamenweek er alweer op.
Het leek alweer veel langer geleden dan maar één week dat Tim en zij in
het park hadden gelopen. Hij vroeg of ze er met hem tussenuit wilde aanstaande
voorjaarsvakantie. Met z’n tweeën en verder niemand. Een romantisch lang weekend
om alle dingen te doen die ze wilden zonder gestoord te kunnen worden.

13. ‘Ik vind het erg fijn dat jullie Abel en Emine voor vanavond willen opvangen.’
‘Je gaat niet even naar het adoptiebureau terwijl je kinderen thuis zitten. Dat snap ik
heus wel – snappen wìj heus wel. Maak je maar geen zorgen.’ Joey glimlachte naar
zijn zoon. ‘Het is al spannend genoeg, niet dan?’
Cathelijn knikte instemmend. ‘Buiten dat vinden wij het natuurlijk heel erg vervelend
om op Abel en Emine te passen. Maar ja, dat is natuurlijk niet anders…’
Zoals verwacht klonk er direct protest van Abel, die op de bank zat te gamen met
zijn zusje. ‘Hé!’ Sputterde hij tegen. Hij wist best wel dat zijn oma het niet meende.

14. Justin keek met een lachje om zijn mond naar zijn tweeling die op de bank zat. Hij
kon zich nog zo goed herinneren dat Jim en hij die twee kleintjes in huis hadden ge-
nomen en nu hadden ze alweer een adoptieaanvraag gedaan. Na tijden van wachten
was het eindelijk zover.
Cathelijn vond het vertederend dat haar zoon zich zenuwachtig maakte om het ge-
sprek dat hij en Jim zouden gaan hebben vandaag en knipoogde naar Joey.
‘Je koffie wordt koud,’ zei Joey zacht. ‘Kop op, het komt heus wel goed, hoor.’
Justin schraapte zijn keel en ademde diep uit. ‘Dat weet ik wel,’ reageerde hij toen.

15. ‘Nou! Het is ook telkens hetzelfde stukje waar ik die boom raak!’ Riep Abel uit.
Emine giechelde zachtjes. ‘Heb ik je nog niet eens aan de kant gedrukt dit keer.’
Abel was uit op wraak en zette de achtervolging in op Emine. Erg goed bleef hij er
met zijn gedachten niet bij, want hij raakte zo weer een boom. Hij kon niet ontkennen
dat hij het spannend vond dat zijn vaders vandaag zouden gaan praten met Sims
over een derde kindje. Hij moest er dan ook telkens aan denken hoe het zou zijn. Hij,
grote broer van een klein jongetje of meisje. Met een zucht gooide hij de console op
de bank en liep naar de tafel. ‘Oma?’ Vroeg hij. ‘Is Melvin boven op zijn kamer?’

16. Cathelijn schudde haar hoofd, aaide Abel even over zijn bol en hervatte zo het
gesprek. ‘Ik ben ook heel blij dat het allemaal gelukt is weer met Serena en Nienke. –
Over de jongens gesproken… Ik denk dat Auke en Lise-May nu wel bij Isolde zijn.’
Abels interesse was direct gewekt. ‘Auke heeft toch verkering met dat meisje?’
Justin trok Abel op zijn schoot en keek zijn ouders vluchtig aan. ‘Niet dat ik weet.
Maar het is Valentijnsdag vandaag. Je weet maar nooit.’ Justin knipoogde naar hem.
Abel trok zijn wenkbrauwen samen. ‘Ja,’ zei hij. ‘Ik vind het maar een stom gedoe.
Mick heeft een bloem gekregen van Tina, maar hij wilde het niet. Tina moest huilen.’

17. ‘Dat is niet zo lief van Mick,’ verzuchtte Justin. Hij herinnerde zich nog wel dat hij ooit
eens een tekening had gemaakt met krijt voor een meisje in groep 3.
‘Gaat Auke ook iets geven aan Lise-May voor Valentijnsdag?’ Wilde Abel weten, wat
hem een vinger in zijn zij opleverde van zijn pa en gelach van zijn grootouders.
‘Je bent ook helemaal niet nieuwsgierig jij, of wel soms?’ Justin lachte.
‘God ja, dat ik dat nog niet vertelt heb!’ Jubelde Cathelijn opgetogen. ‘Auke heeft een
liedje geschreven. Voor op zijn gitaar. Hij gaat het voor haar spelen vandaag!’
Justin begon te grijzen. ‘Mijn broertje?! Eerlijk waar?! Wat ontzettend romantisch!’

18. Abel trok zijn wenkbrauwen op. ‘Een liefdesliedje? Wat is daar nou romantisch aan.’
‘Dat merk je nog wel als je zelf oud genoeg bent,’ klonk het vanaf de trap. Iris en Tim
waren weer naar beneden gekomen. Ze had haar tas gepakt waarin naast de gebruik-
elijke spullen ook nog een cadeautje voor Tim zat. Het was een cameraatje.
Tim liet zijn handen nietsvermoedend over Iris’ bovenarmen glijden. ‘Wil je al gaan?’
‘Pff,’ deed Abel koppig. ‘Ik word lekker toch nooit verliefd!’ Hij sprong van zijn schoot
en nam zijn plek naast Emine weer in. ‘Ik hoef geen vriendinnetje, want ik heb jou al.’
Emine glimlachte en tegen elkaar aangeleund gingen de twee verder met hun potje.

19. Tim en Iris lieten Abel maar en liepen naar de tafel toe om afscheid te nemen van de
volwassenen. Justin stond ook op. ‘Ik moest maar eens gaan. Jim zal nu wel klaar zijn
met werken, denk ik zo.’ Er ontsnapte een diepe zucht uit zijn mond.
‘Het komt wel goed, lieverd. Daar ben ik van overtuigd.’ Cathelijn drukte Justin tegen
zich aan, waarop Joey hetzelfde deed. ‘Zit er maar niet over in.’
Met zijn drieën liepen ze naar voren om afscheid te nemen van Abel en Emine. Iris
zou hen waarschijnlijk niet meer zien. Gelukkig had ze pas economie om één uur ‘s
middags, waarom ze niet al te vroeg thuis zou zijn.

20. ‘Je weet het, Iris. Uiterlijk half twaalf thuis, hè?’ Joey keek Iris even streng aan.
Tim grijnsde. ‘Ik zal zorgen dat ze op tijd terug thuis is, Joey,’ verzekerde hij zijn
schoonvader. Samen liepen ze naar buiten.
Binnen keken Joey en Cathelijn gearmd toe hoe hun zoon afscheid nam
van hun kleindochter en andersom. Opeens schrokken ze op van de telefoon. Ze
bleek een gepanikeerde Dennis aan de lijn te hebben. ‘Dennis, rustig nu. Wat zeg je?!
– Mijn god! Blijf rustig, we komen eraan!’ Abel had meteen zijn oren gespitst en trok
zijn mond open om wat te zeggen. Joey stak zijn hand op ten teken dat hij stil moest
zijn. ‘Het is zover,’ bevestigde Cathelijn wat hij al dacht. ‘Keisha is aan het bevallen.’

21. Simone was zich er lichtelijk van bewust dat de grond onder haar iets leek
in te zakken. Haar gezicht betrok verstoord, maar haar ogen bleven gesloten. Ze
draaide zich om en herinnerde zichzelf eraan dat het alleen maar het bed was wat
mee veerde nu ze zich had omgedraaid. Opgelucht dommelde ze weer in.
Het zou zonde zijn om juist nu te ontwaken. Ze had juist zo’n mooie droom.
‘O, heb ik je wakker gemaakt?’ Stan glimlachte en wendde zijn blik af van het boek.
‘Sorry, dat was niet de bedoeling. Ik wilde alleen even kijken welk boek je leest.’ Hij
wist best wel dat ze niet wakker was geworden en al was dat zo geweest: zij wist ook
wel dat hij niet van lezen hield. Hij zou niet dood met een boek gevonden wilde word-

22. en. Ongeduldig wierp hij een blik op de slaapkamerdeur. Zo te horen stond Esmée
nog altijd onder de douche. Tevreden liet hij zich tegen de muur aan zakken en ging
op zijn dooie gemak naar Simone liggen kijken. ‘Hmm,’ deed hij. ‘Je zus blijft zich
maar voor me uitsloven, hè?’
Simone bleef rustig liggen zoals ze lag, ademde alleen zachtjes in en uit. Ze leek zo
vredig, lief. Stan voelde een vlaag van opwinding door zich heentrekken. Op de één
of andere manier was het Esmée geweest die het gemakkelijkst in alles – altijd al.
Echter kon Stan zich er niet van weerhouden na te denken Simone. Het idee bleef
maar door zijn kop spoken hoe het zou zijn haar te zoenen. Het idee dat het eigenlijk

23. qua uiterlijk hetzelfde meisje was als Esmée wanneer ze hun haren hetzelfde zouden
dragen maakte hem helemaal wild. Wat zou hij het graag willen weten.
Zo simpel als hij wilde dat het was, was het echter niet. Er zou een hoop gedoe ont-
staan met Esmée maar nog het meest met Simone. Ze was veel te serieus om dit op
te vatten als een pleziertje. Zij zou iets serieus willen met hem, was heel anders dan
Esmée. Grijnzend schudde hij zijn hoofd als hij terugdacht aan het feestje laatst.
Met nog een laatste blik op Simone voor hij overeind kwam slaakte hij een zucht. Hij
wist dat ze het wilde. Die blik in haar ogen was hem echt niet ontgaan. Zij vond hem
ook leuk. Dat vermoeden had hij al heel lang. Waarom zou hij zijn kans niet grijpen?

24. Stan was zo diep in gedachten over Simone dat hij in slaap was gevallen.
‘Stanneman?’ Klonk het ineens zacht en vlakbij zijn oor. ‘Wat voor mooie droom je
ook hebt waarom je glimlacht, wakker worden. Hier naast je is het realistischer.’
Het drong direct tot Stan door dat Esmée de kamer binnen was gekomen. Hij
overwoog te doen alsof hij sliep, maar opende na moed verzameld te hebben toch
zijn ogen. ‘Ik ben wakker?’ Hij glimlachend om ironie van de woorden van Esmée.
Esmées ogen gleden over Stans lichaam. ‘Ja, dat zie ik,’ fluisterde ze giechel. ‘Ik
heb trouwens van tevoren al even een flesje van beneden gepikt.’

25. Stan slikte en keek Esmée recht in haar ogen. ‘Wil je echt naar het café toe gaan?’
Persoonlijk wilde Stan zich liever terugtrekken in Esmées kamer. Met Esmée, allicht.
Esmée knikte grijnzend met haar hoofd. ‘Ja, maar eerst even een preparty.’
Stan grijnsde en keek Esmée veelbetekenend aan. ‘Daar zeg ik geen nee tegen..’
Triomfantelijk en zelfgenoegzaam kwam Esmée overeind. ‘Zeg het eens – wie heeft
het weer goed geregeld, hmm?’ Ze draaide haar wang naar Stan toe.
‘Hmm… Dat zul jij dan wel zijn,’ antwoordde Stan quasinonchalant en kuste haar.
‘Klaar om te vertrekken?’ Informeerde Esmée tevreden.

26. Stan wachtte expres tot Esmée was opgestaan en ging vlug voor haar staan om
haar vervolgens weer met lichte dwang omlaag te drukken. ‘Wacht heel even.’
De afstand tussen hun gezichten verkleinde en Stan trok een grimas. Wild duwde hij
haar tegen de rand van het bed aan en zoende haar vol lust en passie. Met zijn hand
gleed hij onder Esmées jurkje en achter de zachte stof van haar bh. Uit ervaring wist
hij dat dit het moment zou zijn waarop Esmée tot verdere actie zou overgaan. Dat
was ook de exacte reden waarom hij haar weer losliet en op opstond.
‘Oké.’ Met zijn handen in zijn zakken liep hij naar de slaapkamerdeur. ‘Nu ben ik er
wel klaar voor om te gaan. Want je wilde weg, volgens mij?’

27. Dennis rende de trap met twee treden tegelijk af toen hij de deurbel hoorde
gaan en opende deur voor zijn moeder. ‘Mam!’ Riep hij met overslaande stem.
‘Hé, schat van me! Gefeliciteerd! Ik ben zo blij voor jullie!’
‘Eh… Mam? Het is een meisje,’ vertelde Dennis toen Cathelijn hem omhelsde.
Cathelijn hield Dennis een eindje bij zich vandaan en keek hem met tranen in haar
ogen aan. ‘Een meisje,’ fluisterde ze verheugd. ‘Wat lief!’
Dennis was zo heftig geëmotioneerd dat hij alleen maar heftig kon knikken. ‘Ik kan
amper geloven dat het eindelijk zover is,’ wist hij uit te brengen. ‘Maar… waar is pa?’

28. ‘Nou,’ begon Cathelijn. ‘Vandaag is je tweelingbroer toch naar het adoptiebureau met
Jim? Wij passen op Abeltje en Emientje vandaag. Joey is even aan het rondbellen.’
Er verscheen een grimas op Dennis’ gezicht. ‘Dan zien we ze zo wel! – Laten we
naar boven gaan. Wel zachtjes doen, alsjeblieft. Keisha en Nena slapen net.’
Cathelijn hield even halt en raakte Dennis’ arm aan. ‘Nena? Ze heet Nena?’
Onderzoekend peilde Dennis Cathelijn reactie. ‘Ja,’ antwoordde hij. ‘Nena de Bof.’
‘Wat een prachtige naam.’ Cathelijn beet op haar onderlip en kneep even in Dennis’
onderarm voor ze de slaapkamer zachtjes ingingen.

29. Keisha lag op het bed met haar hoofd gesloten en een kussen in haar rug.
Op haar schoot lag een hummeltje met oogjes gesloten oogjes.
Met haar handen voor haar mond sloop Cathelijn dichter naar het bed. Dennis ge-
baarde dat ze best op het bed mocht gaan zitten. Met ingehouden adem alsof het
weer haar eerste kleinkind was, nam Cathelijn plaats naast de kleine Nena.
Tien kleinkinderen, waarvan ze er zeven al vanaf baby mee had gemaakt,
betekende niet dat het minder bijzonder, spannend of emotioneel was om voor het
eerst zo’n pasgeboren kindje te zien. Haar hart maakte dan ook even een sprongetje
toen Nena haar oogjes opende. Met haar gezicht recht boven dat van haar klein-

30. dochter keek Cathelijn even om naar Dennis.
Hij legde een hand op haar schouder en kneep er even in. ‘Ja, mam. Ze heeft jouw
haarkleur en jouw oogkleur.’ Vertederd keek hij naar zijn kleine meisje, waarvan hij
zich nog steeds moest laten bezinken dat hij de vader van was geworden.
Hij was haar vader en zijn mooie vrouw de moeder. Zacht liet hij zich naast haar
zakken en streelde zacht haar hand. Zelf had ze nog niets in de gaten. De enige wie
alles goed volgde was de kleine Nena.
‘Mooi hè?’ Fluisterde Dennis. ‘Ze is zich bewust van alles wat er gebeurd hier.’

31. ‘Klop-klop,’ klonk het vanuit de deurpost. Iedereen keek op en daar stond Joey. Voor
zich een verrukte Abel en achter zijn rug een Emine die even verlegen maar toch
enigszins nieuwsgierig was. ‘Het duurde even, maar dan heb je ook wat.’ Joey hield
de camera omhoog en liep verder de kamer in. ‘Wat een prachtig kindje.’
Dennis gaf zijn vader een knuffel en klopte hem gemoedelijk op de schouder.
‘Gefeliciteerd, pa. Je bent opa van een meisje. Haar naam is Nena.’
Abel was zo enthousiast dat hij grootse moeite moest doen zijn tante niet wakker te
maken. ‘Gefeliciteerd!’ Fluisterde hij vol trots. ‘Nu ben ik toch neef geworden?’

32. De schuchterheid van Emine verdween als sneeuw voor de zon toen ze een
eersterangs plek kreeg op oma’s schoot, vlakbij Nena. Emine was vol verwondering.
Iedereen keek nieuwsgierig hoe het eerste contact tussen Nena en Abel en Emine
zou gaan. Niemand had in de gaten dat Joey even in stilte naar zijn zoon keek. De
aanhouder had gewonnen: zijn vrouw was bevallen van een gezonde baby. ‘Nu we
hier trouwens toch met z’n allen zitten… Net heb ik ook nog even gebeld met Jim.’
Abel en Emine keken direct op bij het horen van hun vaders naam. Hij moest zich
inhouden geen vragen te gaan stellen voor zijn opa uitgesproken was. ‘Het gesprek
isgoed verlopen. Er komt binnenkort een contactdag met Johan bij Justin en Jim.’

33. Abel werd meteen euforisch. ‘Echt waar?! Dan krijgen we eindelijk Johan te zien!’
Gespannen keek Emine naar de kleine Nena. Gelukkig zette ze het niet op een
brullen. Het enige wat ze deed was, net als haar moeder, een moeilijk gezicht trekken.
‘Sorry,’ fluisterde Abel. ‘Ik was het even vergeten dat we zachtjes moeten doen. Het
spijt me. Ik wilde Keisha niet wakker maken, want ik weet dat mama’s moe zijn na…’
Zijn sorry had al geen zin meer: Keisha was wakker geworden en keek verdwaasd
rond de groep. Flauwtjes glimlachte ze tijdens een halve gaap. ‘Hé, jongens…’
Iedereen feliciteerde haar, de verlegen Emine. Ze vond Keisha soms een beetje on-

34. vriendelijk maar was erg blij dat ze haar zo betrokken had bij de zwangerschap. Heel
anders dan de volwassenen en haar broertje reageerde Emine met een lichte frons.
Natuurlijk bleven zij en Abel beste vriendjes – dat had hij zelf gezegd. Dat nam niet
weg dat Emine nu al een hele lange tijd zenuwachtig was voor wat er gebeuren zou
gaan. Dan wist ze nog niet eens wanneer die eerste ontmoeting zou zijn...
‘Fototijd!’ Joey haalde de camera tevoorschijn. ‘Abel, maak jij eens een foto voor we
je tante eventjes alleen laten met Nena zodat ze weer kunnen uitrusten.’
Na een foto te hebben genomen van Nena, richtte hij de camera op zichzelf, Emine
en zijn oma. ‘Smile!’

35. Heel secuur probeerden ze een zoveelste kaartje op het kaarthuis te zetten.
Toen kwam er een briesje en blies de top eraf. Een luide grauw klonk door het bos,
wat zich opvolgde door gelach.
‘Ja zeg, ik weet niet wat jullie doen, maar ik heb er genoeg van! Ik ga erin!’
‘Hé, laat je niet zo gaan om een stel kaartjes!’ Riep Jane haar broer toe. ‘Relax.’
Maar hij was niet relaxed. Hij kon er ook niets aan doen dat het zó warm was dat het
wel zomer leek. Iedereen bleek rustig op z’n gat te kunnen liggen, maar hij hield het
niet meer vol. Onder het afrennen van de trap trok hij zijn shirt uit en schopte zijn

36. schoenen aan de kant. ‘Oké, Tim! Ik lach naar het vogeltje!’ Riep Bram ongeduldig.
Iris keek lachend op van haar werk en stootte Tim aan, die met zijn ogen dicht naar
de muziek lag te luisteren. Dat had ze tenminste aangenomen. Opnieuw prikte ze
hem in zijn zij met haar potlood toen ze geen reactie kreeg. ‘Wakker worden. Bram
moet even op de foto.’ Iris keek met een grijns op Tim neer. Maar goed dat ze Tims
Valentijns cadeau nu al had gegeven. Hij kwam echt van pas hier.
Slaperig kwam Tim overeind. ‘Wil je me even mijn camera aangeven?’ Vroeg hij aan
Kita, die het dichtst bij zat. ‘En kan iemand de CD van Mark Salling eruit halen en er
een nieuwe in doen? Ik heb het nu wel gehoord.’

37. Iris schoot in de lach. ‘Hoezo gehoord? Jij lag te maffen, meneertje!’ Hoofdschud-
dend keek ze hem aan en gumde een foutje uit. ‘Kita, er ligt toch ook een CD van…’
Tim greep Iris om haar middel en bracht zijn mond haar naar oor. ‘Wat zeg je daar?’
Met zijn handen gevaarlijk in haar zij kietelend, moest ze wel om genade smeken. ‘Ik
hoor niets, ik hoor niets!’
Krampachtig probeerde Iris aan Tims armen te ontsnappen. Ze stond op en wilde de
trap af rennen, weg bij hem vandaan. Tim stond ook op en pakte haar opnieuw vast.
‘Oké, genade, genade! Bram wil op de foto! Zet hem nou maar op de foto!’

38. Tim pakte de gloedcamera van Kita aan en liep het trapje af. De zoveelste foto van
vandaag al die hij zou gaan schieten. Het schijfje zou misschien zelfs al vol zijn voor
Iris vanavond laat naar huis ging.
Met een aanloopje liet Bram zich van de duikplank vallen. ‘Wazaa!’ Gilde hij.
Lachend schudde Tim zijn hoofd. ‘Een aankondiging van tevoren zou wel fijn zijn de
volgende keer,’ mompelde hij terwijl hij het resultaat bekeek: een prachtig landschap,
maar geen Bram.
Iris stond zachtjes te giechelen op de veranda. ‘Jullie zijn me ook een stel broers.’

39. Terug op haar plek keek Iris nog eens naar de tekening waaraan ze had zit-
ten werken. Ze was eigenlijk best tevreden. Met een glimlach liet ze haar vinger over
het gezicht van de persoon glijden.
‘Hmm,’ deed ze. Er stond een CD van Simon and Garfunkel op. Het liedje herkende
ze vaag van de tijd dat haar ooms en tante al uit huis waren maar af en toe een week-
end thuis kwamen en dan dat soort muziek draaiden. Dit nummer, Kodachrome, was
gemaakt speciaal voor een televisiereclame voor Kodak fototoestellen. Het liedje was
uitgegroeid was tot een complete hit, zo had Iris zich ooit laten vertellen door Justin.
Het was lichtelijk ironisch gezien het cadeautje dat ze voor Tim had gekocht, al was

40. het geen Kodak. Gewoon een simpele, digitale camera die niet super geavanceerd
was zodat Tim een beetje kon leren hoe hij met digitale camera’s moest omgaan.
‘Wie heb je daar eigenlijk getekend, Iris?’ Haalde Daisy Iris uit haar gedachten. ‘Dat
is niet Tim, of wel? Qua haar lijkt hij erop. Alleen zijn gezicht staat te serieus.’
Jane, die op de bank zat met Daniël, schoot in de lach en vertaalde voor hem wat
Daisy had gezegd. ‘Nou, Tim. Je hoort het. Je bent weer eens niet serieus genomen.’
Daisy lachte zachtjes mee en stak Kita een kaart toe. ‘Jouw beurt. – Maar Iris, je
kunt echt goed tekenen. Kun je zoiets niet ook eens van mij maken? Zou tof zijn.’

41. Iris was niet gauw in verlegenheid gebracht, maar dit bracht haar wel van haar stuk.
‘Oké!’ Stemde ze in met een grijns. ‘Dat gaan we doen.’
‘Hé, jongens! Hou nu eens op met dat gebabbel! Het water is heerlijk, kom erin!’
Daisy en Iris keken op van Brams geroep en ook Kita kwam overeind. Met een ont-
deugende twinkeling in Iris’ ogen fluisterde ze Daisy iets in. Jacky, die doorhad dat er
wat ging gebeuren, leunde nieuwsgierig tegen de pilaar.
Op drie rende Iris op Tim af en gaf ze de camera door aan Daisy. Zij flitste voor Tim
doorhad wat er gebeurde en Iris’ handen om zich heen voelde. ‘Iris…’ Zei Tim quasi-

42. dreigend. ‘Denk je nu echt dat je me zomaar in het water kunt gooien?’ In één
beweging had Tim Iris van de grond getild.
Jane, Jacky en Daniël zaten op het muurtje lachend toe te kijken.
‘They’re such fools, my love.’ Grinnikte Daniël. ‘But I guess that’s why I like you.’
‘Because of my silly brother?!’ Riep Jane lachend uit. ‘Well, thanks a lot.’
‘No, because you’re all family. I love Sims who are a little bit foolish.’
‘Well… In that case…’ Jane kroop nog iets dichter naar Daniël toe en kuste hem.

43. ‘Oké. Je hebt je punt gemaakt. Zet me maar neer,’ zei Iris op een poeslief toontje.
Tim keek grijnzend in Iris’ ogen. ‘Dacht je dat je zo gemakkelijk van me af kwam,
hmm? Dan heb je het verkeerd gesnapt.’ Voetje voor voetje schuifelde Tim achteruit.
Daisy deed een paar stappen bij haar broer vandaan. ‘Even lief lachen jullie twee!’
‘Verraadster!’ Gilde Iris lachend en jammerend tegelijk omdat ze ook nog in haar zij
werd gekieteld door Tim. ‘Laat me los, Tim. Niet in het water, please. Doe nou niet!’
Maar Tim had de rand al bereikt. ‘Oeps,’ mompelde hij, voor honderd en één procent
ongemeend. Het volgende moment belandden ze in het water met een megaplons.

44. ‘Zo, ik heb genoeg gehad.’ Isolde leunde met een zucht achterover. ‘Jullie?’
Auke en Lise-May knikten instemmend. ‘Ik help wel even met opruimen,’ opperde
Lise. ‘Dat is wel het minste dat ik kan doen.’ Ze begon met het verzamelen van de
laatste restjes pizza waar net nog complete hadden gelegen. ‘Het was erg lekker.’
Flauwtjes glimlachte Isolde en rekte zich uit. ‘Ja, ik weet ‘t. Pizza is één van m’n
specialiteiten. Naast Chinees. Of patat. Of…’
‘Of al het andere waar je ‘afhaal’ voor kunt zetten?’ Maakte Auke haar zin af, waarop
gegrinnik volgde. ‘Maar afgehaald of niet: pizza van hier op de hoek blijft lekker.’

45. ‘Isolde?’ Begon Lise-May. ‘Niet dat het niet gezellig is, maar ik denk dat ik zo ga.’
Aukes blik schoot paniekerig naar Isolde. Dit was niet de bedoeling!
‘O? We hebben de hele avond nog voor ons. En eigenlijk is er iets dat...’
Lise-May stak haar hand op, voelde haar gezicht rood worden voor het onderbreken
van een volwassene. Toch wist ze dat Isolde haar er niet op aan zou kijken, maar wil-
de ook niet dat ze haar vrije avond op zou offeren voor haar en Auke. ‘Het is Valentijn.
Je hebt vast wel wat te doen vanavond,’ gooide Lise-May eruit. Had zij dat gezegd?
Er klonk een harde rokerslach door de keuken. ‘Hoor je dat?’ Geamuseerd keek

46. Isolde haar neefje aan voor ze zich tot Lise-May richtte. ‘Ik en plannen? Op Valentijns-
dag? Laat me niet lachen. Ik vind het de grootste, commerciële onzin ooit!’
Auke richtte zijn blik op de grond. Ergens had Isolde natuurlijk wel gelijk. Het was
één grote commerciële zooi. Opeens kon hij zich wel voor zijn kop slaan. Hij had een
liedje geschreven voor Lise-May. Waarom had hij nou gewacht tot Valentijn? Zo stom.
‘Uitgaan is niets mis mee, behalve op Valentijnsdag. Al het geld dat Sims ervoor uit-
geven om anderen iets te kopen wat zo ongelooflijk… vervángbaar is. Je hebt er toch
geen zier aan als je iemand van die stuff koopt?’ Niet-begrijpend schudde Isolde haar
hoofd. ‘Nee, als je echt gevoelens hebben die diep zitten, kun je beter wat doen wat

47. echt van uit jouw hart is. De beste stuf is die uit het hart, weet je.’ Met opgetrokken
wenkbrauwen keek ze de twee tieners om beurten aan voor ze de asbak naar zich
toe trok en een sigaret uit een pakje schudde met haar andere hand.
Lise-May glimlachte en wendde haar blik af, dacht direct terug aan de jongen met
wie ze ooit was. Stuf recht uit het hart. Daar had zij nooit iets van gemerkt bij hem.
Auke zag dat Lise niet keek en zijn ogen schoten direct richting Isolde. Wat nu?!
Isolde zag het niet of wilde het niet zien. Wat het ook was; ze stond op en schoof
haar stoel aan. ‘Ik ga even roken. Ben zo terug.’ Voor ze door de achterdeur naar

48. buiten verdween, hield haar blik die van Auke even vast. Ze wiebelde met haar wenk-
brauwen naar hem.
Direct ging er een vlaag van zenuwen door hem heen. Hij wist wat ze bedoelde.
‘Pff,’ deed Lise met een zucht. ‘Ergens heeft ze wel gelijk. Wat denk je? Zou ze echt
niet uit zijn gegaan als wij vandaag niet bij haar waren langsgegaan?’
Auke wist dat Lise dacht dat Isolde haar vrije tijd liever anders besteedde. Hij kon
niet zeggen dat dit van tevoren al afgesproken was. Dat zou ze vast stom vinden. In
plaats daarvan zei hij: ‘Nou, nee. Niet op Valentijnsdag.’ Even twijfelde hij. ‘En jij? Heb

49. jij ooit iets met Valentijn gedaan? Zou jij iets doen?’ Auke had spijt van wat hij had ge-
zegd op het moment dat het eruit was, maar hij kon er niets aan doen. Hij moest het
weten. ‘Stel nou dat je een jongen heel leuk zou vinden…’ Ging hij verder.
Lise-May keek plotseling op en al had Auke heel de tijd langs haar heen gekeken –
hij keek ook op. De blik in haar ogen bezorgde hem kippenvel. Iets zei hem dat ze het
wist. Ze had door dat hij iets in zijn schild voerde. Echter was het geen beschuldigen-
de blik die vroeg wat er was. Het was geen angstige blik maar een nieuwsgierige. En
was het nou omdat hij dat wilde zien, of zag hij ook echt een soort van verlangen?
Wat er gebeurd zou zijn, zouden ze allebei nooit weten. ‘Ben er weer,’ verstoorde

50. Isolde hun op de één of andere manier zo intieme korte intermezzo. ‘Zullen we de
gitaars er eens bij pakken? Ik heb wel zin om wat te spelen.’ Het kwam er nonchalant
uit, maar Auke wist dat hij er niet langer onderuit kwam. Isolde wilde hem een duwtje
in de goede richting geven. Heel subtiel. Tenzij je haar zo lang kende als Auke deed.
Nerveus wisselde Auke een blik met haar. ‘Niet meteen, toch? Eerst...’
‘Ja ja, ook eerst andere liedjes. Kom op.’ Isolde tikte hem gemoedelijk tegen zijn
schouder. ‘Je kent me toch? Ik verknal het niet voor je. Het gaat goed komen. Moet jij
maar eens opletten. Weet je wat het mooiste is? Je doet het zo allemaal zelf, dude.’

51. ‘Ik geloof dat ik een maag hoorde knorren,’ veranderde Jacky het onder-
werp nadat er een nieuwe grap was vertelt. Grinnikend keek ze opzij naar Kita die in
het vuur zat te staren.
‘Hè, wat?’ Aan de stilte die was gevallen en de blikken die ze toegeworpen kreeg,
maakte Kita op dat er haar iets gevraagd was. Zoals ze al had verwacht begonnen er
een paar te lachen. ‘Oké, ik was niet echt aanwezig,’ lachte ze mee. ‘Wat is er?’
‘Ik hoorde dat je maag knorde,’ legde Jacky uit. ‘Ik kan wel een tas openmaken?’
Vragend keek ze de groep rond. ‘Ik durf te wedden dat oma Brenda er nog wel wat
fruit in heeft gegooid. Waarschijnlijk ook groenten, lekker voor boven het vuur.’

52. De rest knikte instemmend en Jacky begon wat in de tassen te rommelen. ‘Ik heb
gelijk. En oeh – wie heeft er zin in marshmallows?’ Grijnzend keek ze over haar
schouder.
‘Marshmallows? I’ll get some sticks!’ Daniël kwam overeind en knikte ter bevestiging
dat hij het wel in orde zou maken. ‘Bram, lend a hand, dude.’
Natuurlijk vond Bram het niet erg dat hem werd opgedragen een handje te helpen,
maar had ook direct door dat Daniël hem niet zomaar had gevraagd. Zijn gezicht ver-
ried dat hij een plannetje had. Gedwee volgde Bram Daniël naar het stuk achter de
rotsen. Daniël greep hem bij zijn armen en duwde hem het water in, maar niet zonder

53. zelf ook meegesleurd te worden. Lachend gingen ze kopje onder.
Tim en Iris zaten naast elkaar in het zand en hielpen vast met het doorsnijden van
wat komkommers en aubergines zodat ze die boven het vuur konden roosteren.
Jane en Daisy hadden het fototoestel van Tim er alweer bij gepakt om foto’s terug te
kijken. Jane glimlachte om de foto’s. Altijd waren er Sims aan het grijnzen, lachen of
wat dan ook. Ongeacht wie het was: degene stond er altijd vrolijk op.
‘Wat is het toch een tof cadeau van je, Iris,’ verzuchtte Jane. ‘Goed over nagedacht.’
‘Het mooiste is nog dat je de foto’s al terug kunt kijken voor ze ontwikkelt zijn.’ Tims

54. stem schoot halverwege de zin een halve octaaf omhoog van enthousiasme.
Er steeg gelach op uit de groep en Tim deed vrolijk mee. Iris fluisterde in Tims oor
dat ze hem er schattig uit vond zien, met die blosjes op zijn wangen van lichte gêne.
‘Het is inderdaad gaaf dat we nu zelf een fototoestel hebben,’ was Daisy het met
haar zus eens. ‘Houd dat in dat we de vanaf nu dubbel zoveel foto’s hebben?’
Jacky lachte en wiebelde met haar wenkbrauwen. ‘Reken maar van yes. Over foto’s
gesproken, trouwens! Iris, jij hebt toch laatst foto’s gemaakt? Zijn die al ontwikkelt?!’
‘Hebben we dat nog niet vertelt?!’ Tim veerde overeind. ‘Iris heeft me al wat foto’s

55. gegeven! Had ik ze nou maar meegenomen.’ Klaaglijk zuchtte hij om zichzelf.
‘O!’ Deed Bram, die het gesprek gewoon had kunnen volgen van die meters afstand.
‘Ik geloof dat ik nog wel wat foto’s in de tas heb zitten!’ Direct liet hij zijn stapel met
stokken vallen. ‘Je mag er wel wat uitzoeken, als je wilt? Ik heb ze meegenomen om-
dat Kita er nog geen had. Er zijn er wel een die ik per se zelf wil houden, met Largo.’
Er viel een stilte die ook Daniël opmerkte. Al had hij niet exact begrepen
wat er was gezegd, hij wist wel dat de naam Largo de akelige stilte had veroorzaakt.
Daarentegen had Bram helemaal niet door dat er wat aan de hand was en plofte neer
in het zand. Daniël legde wat houtblokken neer en wisselde een korte blik met Jane.

56. In stilte prikte iedereen een marshmallow aan zijn of haar stokje en hield die
bovenhet vuur.
Tim zat nu vast met zijn gedachten bij vorige maand. Samen hadden ze het er nu al
herhaaldelijk over gehad. Toch had Iris het idee Tim er moeite mee had de plotselinge
verschijning van Largo in het openbaar te bespreken. Ze gaf een kneepje in Tims
hand, die boven op die van haar lag. Even keek hij opzij en glimlachte flauwtjes.
Zou hij zich zo rot voelen als zij dacht dat hij zich voelde? Kon ze maar iets doen
zodat Tim zich minder ongemakkelijk zou voelen. Dat hij met zijn hoofd tegen het hare
leunde, voelde voor haar al als iets. Ze moest denken aan een uitspraak van Tim uit

57. de tijd ze nog middenin alles met Rose zat. ‘Ik ben er om mee te lachen, maar ook
om mee te huilen,’ had hij gezegd. Wat moest ze doen om hem datzelfde, warme ge-
voel te bezorgen als zij destijds had gehad? Het gevoel van ‘het is goed, ik ben hier
voor je’, het gevoel dat het niet uitmaakt hoe lang of wanneer er wat is, dat er altijd
iemand voor je is.
Verzonken in hun eigen gedachten leunden Tim en Iris tegen elkaar aan.
‘Eigenlijk zou je hier een foto van moeten maken,’ fluisterde Jacky in Kita’s oor, die
zachtjes giechelde als antwoord. Ze wist dat zij met Daisy en Bram als jongsten van
de groep nog niet echt doorhadden waar de liefde allemaal om ging. Het was dan ook

58. zo dat ze het Bram niet kwalijk kon nemen om wat hij er net had uitgeflapt.
Met een scheve grijns keek ze toe hoe hij Daniël uitdaagde om als eerste een worst-
je te hebben geroosterd. De jongen was één en al onschuld, naïviteit. Dat beeld wilde
ze voor hem niet verpesten. Wie was zij om te zeggen dat het beter was om van alle
dingen af te weten die er rondom je speelden, ook als ze niet leuk waren? Nee, ze
wilde allesbehalve dat voor deze kleine vriend van haar. Voor hem was het al erg
genoeg dat hij moest kampen met de wetenschap dat zijn vader dood was. Jacky wist
als geen ander hoe dat voelde, die ervaring delende met hem, Daisy, Jane en Tim.
Het volgende moment verraste Daniël iedereen door op te springen bij het

59. horen van het liedje dat op de transistor draaide. ‘Turn up the volume, please!’ In één
beweging werkte hij zijn laatste stuk marshmallow naar binnen en trok Jane overeind.
‘Little Child!’ riep Daniël. ‘Little child, won’t you dance with me?’ Met zijn handen in
die van haar stapte hij voor- en achteruit op de maat van het liedje. Dit was een
nummer van de Beatles. Ze kende het nummer niet helemaal uit haar hoofd, maar
had het Daniël vaak genoeg horen zingen. Hij kon het aardig, net het voetenwerk dat
hij beter verrichte dan elke andere jongen met wie ze ooit had gedate.
Zelfs Tim keek even om te zien wat Daniël in godsnaam aan het doen was met zijn
zusje en schudde lachend zijn hoofd. ‘Daar gaan we weer.’

60. ‘Weer?’ Iris zat vol verbazing naar haar oom te staren. ‘Doet hij dat vaker dan?’ Het
was een stomme vraag. Aan de manier waarop hij bewoog te zien was het duidelijk
dat dit niet de eerste keer was en dat hij niet zomaar wat aanklooide.
Kita rolde met haar ogen. ‘Natuurlijk!’ Antwoordde ze voor Tim. ‘Hij is een broertje
van je vader, Iris. Jullie kunnen allemaal goed dansen!’ Haar eigenwijsheid klonk net
zo door als haar enthousiasme. Het deed Iris denken aan een klein kind dat voor het
eerst naar het circus gaat of zo.
Onwillekeurig schoot ze in de lach. Daniël en goed kunnen dansen, wie had dat ge-
dacht? Als hij het kon, zou Joe het dan ook kunnen? Iris kon het zich niet voorstellen

61. en schoot opnieuw in de lach. Niet dat zij kon dansen. Ze had nooit lessen gevolgd en
in discotheek danste je nou niet bepaald op deze manier…
Tim keek opzij met een twinkeling in zijn ogen en Iris voelde een opluchting over zich
heenkomen toen ze hem weer zag glimlachen. ‘Ik heb het naar mijn zin,’ liet hij weten.
Iris drukte een kus op zijn wang. ‘Ik ook. De gezelligste Valentijnsdag ooit.’ Ze meen-
de wat ze zei. Als Tim het naar zijn zin had, gold dat voor haar ook.
Bram en Jacky begonnen hard te joelen, wat hun lieflijke gesprek verstoorde. Op-
nieuw keek zowel Iris als Tim achterom. Daniël stond over Jane heen gebogen met

62. zijn lippen innig op die van haar.
Giechelend keken Daisy en Kita elkaar aan en Bram joelde iets uitdagends in het
Engels naar Daniël, die Jane losliet en met zijn armen nog om Jane heen terugliep.
‘Oké, Me and You!’ Jane stak haar handen uit. ‘Kom, doe ook even lekker gek mee!’
Tim perste zijn lippen op elkaar om zijn gezicht in de plooi te houden. ‘Ik eh…’
Iris haalde haar hand uit die van Tim en woelde door zijn haar. ‘Ja, Tim. Toe maar. Ik
vind het heus niet erg,’ moedigde Iris hem poeslief aan. Alsof hij niet wist dat zij het
niet erg vond. Hij was hier degene die het erg vond. ‘Simon en Garfunkel,’ concludeer

63. -de Iris toen ze Pauls stem meende te herkennen. ‘Dat moet lukken.’ Iris wist dat Roy
dol was geweest op Simon en Garfunkel. Tim was opgegroeid met deze muziek.
Uiteindelijk gaf Tim eraan toe en liet zich meetrekken door zijn zusje. Daniël knikte
goedkeurend en sloeg tevreden zijn armen over elkaar. Jacky sloeg een arm om hem
heen en klopte hem op zijn schouder. ‘Well done, little boy. Looks like he’s laughing.’
‘That’s what I was aiming for.’ Daniël grijnsde en pakte Jacky’s flesje af om een slok
te nemen. ‘It’s way too funny to see him dance.’
Jacky knikte bevestigend waarna ze zelf weer een slok nam.

64. Iris en Bram hadden zich op het kleed gewaand en maakten wat foto’s van dans-
ende broer en zus voor hun ogen. Iedereen zat lachend toe te kijken en al was het
niks voor Tim om zo in de spotlights te staan; vandaag maakte het hem niets uit.
Met een gaap liet Iris zich achterover zakken tegen de stenen. Het vuurtje maakte
dat ze het nog altijd niet koud had. Het leek de perfecte locatie, zo hier bij de zee. Het
was niet eens ver lopen vanaf hun plekje bij het meer waar ze eerder die middag had-
den gezeten. Iris zou de tijd wel stil willen zetten en hier willen blijven.
‘Iris, wakker worden.’ Een schaduw viel over haar heen, blokkeerde de hitte
die van het vuur kwam. Klappertandend stelden Iris’ ogen zich scherp. Het was Tim.

65. ‘Tim?’ Vroeg Iris langzaam. Ze schraapte haar keel en slikte een keer. Deze voelde
droog aan, haar ogen brandden van de rook. ‘Kan ik niet ook hier slapen, met jullie?’
Het bleef even stil. Met een glimlach keek Tim op Iris neer en streek een pluk van
haar pony aan de kant. ‘Sorry, lieve schat. Ik zou zelf ook dolgraag willen, maar jij
hebt tentamens morgen. Dat kan echt niet.’
Iris trok een pruillip. ‘Het is niet eerlijk. Waarom heb jij dit probleem nooit?’
In één beweging trok Tim Iris overeind. ‘Omdat ik hier in de buurt woon en ik gewoon
naar de campus kan shiften als ik dat wil. – Nog even, schat. En dan kun jij dat ook.’

66. Met een zucht leunde Iris tegen Tim aan. Kon ze maar voor altijd zo tegen hem aan
blijven hangen. Ze voelde zich doezelig en wilde het liefst opnieuw gaan liggen.
‘Nee, Iris,’ kreunde hij. ‘Niet doen.’ Hij legde haar handen om zijn nek en tilde haar
op. ‘Kom, ik loop het stukje wel met je. Gaat makkelijk,’ probeerde Tim. Het leek wel
of het helemaal niet tot Iris door was gedrongen. ‘Let op je benen. Ik ga je optillen.’
Zo moe en ontnuchterd als Iris was, merkte ze dat er wat was. ‘O, waarom doe je zo
bezorgd? Eén keertje gewoon niet naar huis,’ mompelde Iris. ‘Andere dagen, andere
zorgen…’ Ze nestelde zich tegen zijn borstkas aan en sloot haar ogen alweer.

67. ‘Hoeveel drank heb jij gehad?’ Vroeg Tim verbaast, al was de vraag meer aan de
anderen dan aan Iris zelf. Hij wist best dat ze het niet meer meekreeg.
Daniël haalde zijn schouders op en Jane drukte een kus op Iris’ voorhoofd. Zelf had
ze het laatste restje wijn op dat nog in de fles zat die ze hadden meegebracht. ‘Heb jij
ook wijn gehad?’ Informeerde ze met een frons.
Tim keek even over Janes schouder naar de tweeling en Kita. Zo te zien waren ze
vrij op een melige manier bezig met ‘het nemen van een duik voor het slapengaan’. ‘Ik
geloof dat ik al begrijp waar het probleem ligt,’ zei hij langzaam. ‘Dat lossen we later
wel op. Ik zie jullie straks,’ verzuchtte Tim. ‘Eerst Iris eens bijbrengen.’

68. Tim nam de laatste afslag van de snelweg en reed de bewoonde wereld in.
De wind blies door zijn haar en hij vroeg zich af of Iris het niet te koud had daar
achterin. Tot nu toe had ze de hele rit nog geen krimp gegeven.
Het gevoel van bezorgdheid knaagde opnieuw aan hem. Ze was toch wel gewoon
aan het slapen? Ze was toch niet bewusteloos? Vluchtig wierp hij een blik in de
achteruitkijkspiegel. De glimlach op haar gezicht vertelde hem dat het wel goed moest
zitten. Tenminste… wie glimlachte er nou als hij bewusteloos was?
Tim schraapte zijn keel en haalde adem. ‘Iris… Wordt je wakker?’

69. Iris slaakte een diepe zucht en dook nog wat meer ineen om zich nog comfortabeler
te voelen – als het al mogelijk was. Ze lag zo lekker dat de stem van Tim amper tot
haar doordrong. Met haar gedachten zat ze ergens ver weg. Het leek wel een droom.
‘Iris, ben je wakker?’ De stem van Tim klonk ineens een stuk dichterbij. Iris mompel-
de iets ter antwoord, waarna Tim haar met rust liet. Zo kon ze rustig wakker worden.
Het voelde net alsof ze in een rijdende auto zaten. Niet zomaar een auto.
Die van Tim. Iris opende vluchtig haar ogen en zag de blauwe lucht met de sterren.
Krampachtig probeerde ze zich alles te herinneren. ‘Wat was er gebeurd?’ Hoe kon
het dat ze ineens in een auto zat – lag, eigenlijk? Iris sloot haar ogen weer en fronste.

70. Ineens herinnerde Iris zich weer het blauwe licht van eerder die avond. Ze
moesten zijn geroomshift naar het toilet van die pizzatent. Dezelfde pizzatent waar ze
eerder diezelfde avond Tims auto hadden geparkeerd voor ze naar het strand gingen.
“Iris?” Had Tims stem van ver weg geklonken. “Gaat alles wel goed met je?”
Het bloed schoot Iris naar haar wangen nu ze zich besefte dat ze zich toen al had
gevoeld alsof ze weg zou zakken. Ze was er niet helemaal bij en nu wist ze waarom.
Strak staarde Iris voor zich uit en had niet door dat ze om zou gaan vallen. Tim had
al die tijd zijn handen tegen zijn mond gedrukt gehad. Hij zag het en schoot vooruit.

71. Keer op keer was het een vreemde gewaarwording: licht in je hoofd maar het gevoel
hebben dat je lichaam zo zwaar is. Te zwaar om rechtop te blijven staan. Iris had er
niet bij stilgestaan. Het enige wat er op zo’n moment tot haar doordrong, was het feit
dat haar kop bonkte en ze niets meer zag door alle gevormde vlekjes voor haar ogen.
“Hoho, even kalm. Wat gebeurt er met je?” Tim duwde haar voorzichtig wat meer
naar de wasbak en tilde haar op zodat ze erop kon steunen. “Iris?”
Zwaar hijgend steunde Iris met haar hoofd tegen Tims borst. Ze voelde hoe het
bloed hard door haar aderen werd gepompt. De adrenaline gierde door haar lichaam.
Het vertelde haar dat ze zich schrap moest zetten, maar daar was het al te laat voor.

72. Ze was al aan het vallen. Nog steeds aan het vallen. Zo voelde het voor haar lichaam.
“Iris, wakker blijven. Hé…” Riep Tims stem haar bij de les. Ze was helemaal niet aan
het vallen, besefte ze zich. Tim had haar armen stevig vast. Hij had juist voorkomen
dat ze zou vallen. Overduidelijk klonk er gespannenheid en bezorgdheid door in zijn
stem. “Iris, wakker blijven.” Hij schudde haar zachtjes heen en weer.
“’t Gaat wel weer,” wist Iris met veel moeite uit te brengen. Haar ademhaling leek
langzamerhand weer normaal te worden. De duizeligheid nam af met elke ademteug.
Ze opende haar ogen en keek wazig in Tims bezorgde, blauwe ogen. Iris glimlachte
flauwtjes en sloot haar ogen weer. “Ik was gewoon even duizelig, denk ik. Da’s alles.”

73. “Denk je dat je kunt staan?” Tims handen verslapten zich om Iris’ bovenarmen. “We
moeten naar de auto. Ik breng je naar huis.”
“Naar huis?” Versuft en verward zochten Iris’ ogen die van Tim af.
“De auto staat op de parkeerplaats. We zijn in het pizzarestaurant.”
Dat ze uit eten waren geweest was het eerste wat Iris zich destijds had
proberen te herinneren. Hier en nu, in de auto en zeker een uur later, wist ze beter.
Ze was blij toe nu, aangezien ze vanuit de vrouwentoiletten waren gekomen. Tim had
ongetwijfeld de vreemde blikken opgemerkt en Iris voelde dat ze knalrood werd.

74. ‘Iris,’ zei Tim zacht. De auto stond stil. Iris was compleet in gedachten verzonken.
‘Wacht even.’ Bij de auto pakte hij Iris bij haar arm. ‘Hoe gaat het nu met je?’
Diep zuchtte Iris. Ze voelde zich compleet uitgeput. Dat was altijd zo na een aanval.
‘Het gaat wel. Ik… baal ervan dat ik juist vandaag duizelig werd, op Valentijnsdag…’
Waarom nu ineens? De laatste keer was rond kerst. Dat was nu bijna drie maand
terug. ‘Ik haat het als mijn hart het ineens laat afweten,’ vervolgde ze, zachter ditmaal.
‘Kijk me eens aan,’ fluisterde Tim. Zacht duwde hij met zijn hand Iris’ kin omhoog. Nu
moest ze hem wel aankijken en kon ze niet langer naar de grond kijken. ‘Ik ben me
wild geschrokken.’ Zijn blik stond gepijnigd. ‘Maar je hoeft je heus niet te schamen.’

75. Iris opende haar mond en Tim schudde vlug zijn hoofd. ‘Je hebt dit niet in de hand,
dat hoef je me toch niet uit te leggen, gekkie.’ Als er iemand was die zich schuldig
voelde, was hij het wel. Op het strand was er maar één ding door zijn hoofd ge-
schoten. Hij was ervan overtuigd dat Iris dronken was. In de auto dacht hij er pas aan.
Hij nam het zichzelf kwalijk dat hij er toen pas aan dacht, nadat de ergste paniek voor
bij was. Dit mocht hij niet weer vergeten van zichzelf. ‘Ik weet toch dat het je hart is?’
‘Ik denk dat het wel weer overgaat met een aspirine,’ verzekerde Iris Tim ervan. ‘Ik
vind het kut dat onze dag zo moet aflopen. Het was juist zo gezellig en leuk en…’
‘Iris,’ fluisterde Tim met een glimlach. ‘Stop nou. Je hoeft je niet te verontschuldigen.

76. Het is gewoon dat ik het nog nooit zo terplekke heb meegemaakt. Toen met Kerst… Ik
had alleen dat beeld ervan. Ik had er geen idee van dat het zo heftig kon zijn.’ Tim
streek een pluk haar uit Iris’ gezicht. Haar ogen waren gericht op van alles en nog
wat, behalve Tims ogen. ‘Ik ben allang blij dat je je weer beter voelt, echt waar. Neem
gewoon dat aspirientje waarover je het had. Dan komt het wel goed, lijkt me.’
Iris keek op naar Tims ogen. Ze stonden kalm en rustig, nog enigszins bezorgd. Hij
vertrouwde haar. Het voelde goed, besefte ze zich. Er vormden zich tranen in haar
ogen. Waarom had ze het idee dat dit zo bijzonder was? Haar eigen familie die…
‘Hé.’ Tim had het meteen ontdekt en trok haar naar zich toe. Deze aanblik deed hem

77. zelf bijna breken. Zijn stem trilde en Iris wist dat hij zelf ook zou gaan huilen zo.
Geschrokken? Ja, dat was ze wel. Op het moment zelf was het amper tot Iris door-
gedrongen. Ze voelde alleen het bonken, de steken. Zag alleen de stipjes, vlekken.
‘Dat is het niet,’ mompelde ze met gedempte stem in Tims shirt. ‘Het is gewoon dat…’
Iris maakte zich los en dwong zichzelf Tim aan te kijken, recht in zijn ogen. ‘Ik vind het
fijn dat je me hierin vertrouwt. Ik… ik geloof niet dat iemand ooit zo heeft gereageerd.
Meestal wil iedereen alles besluiten voor me, en…’ Iris haalde haar schouders op.
‘Maar jij… Jij laat me mijn eigen keuzes maken.’
Er verscheen een kleine glimlach op Tims gezicht. ‘Schatje,’ begon hij. ‘Als jij zegt

78. dat je er na een aspirine weer bovenopkomt, geloof ik je.’
Heftig knikte Iris met haar hoofd. De tranen biggelden van haar wangen, maar het
was niet omdat ze verdrietig was. Ze was blij dat Tim nu bij haar was. Meestal wilde
ze alleen maar alleen zijn. Voor het eerst voelde ze de behoefte om iemand om haar
heen te hebben na zo’n aanval.
Glimlachend stonden ze een tijdje tegenover elkaar. Iris’ tranen stroomden steeds
minder hard. Tims duim veegde ze teder weg en Iris liet het toe. ‘Tim…’ Begon Iris.
‘Wil je… nog even mee naar binnen?’ Hoopvol en ongeduldig wachtte Iris op het ant-
woord. ‘Tot Auke ook thuis is, tot ik slaap… net als die ene keer bij Lynn en Joe.’

79. Isolde drukte zich overeind vanaf de motorkap van de blauwe Citroën van
Tim. Auke had al die tijd vertwijfelt naast haar gestaan. Zijn dag mocht dan wel hele-
maal goed zijn door May’s reactie op het liedje, de huilende Iris had hem meteen ont-
nuchterd.
‘Isolde…’ Piepte hij op fluistertoon toen ze langs hem heen wilde lopen.
Maar het was al te laat. Isolde schraapte haar keel en met haar duimen in haar
broekzakken gehaakt liep ze naar het stel toe. ‘Een goéde avond.’ Isoldes volume
was net een tikkeltje harder dan normaal. Ze was niet van plan om te gaan grijnzen.
Haar gezicht stond ontspannen, maar haar wenkbrauwen en het lachje dat niet verder

80. trok dan haar lippen verrieden dat ze op haar hoede was – net als Iris en Tim.
‘Uh, hai, Isolde,’ stamelde Tim. Hij was blij dat het donker was. Zijn kop was rood,
knalrood. Hoe open hij net ook was geweest tegenover Iris; nu was hij dichtgeklapt.
‘Hoi Isolde.’ Iris voelde zich lichtelijk opgelaten. ‘Zo te zien zijn we net tegelijk hier.’
Isolde knikte langzaam, Tim en Iris langzaam in zich opnemend. Ze had geen idee
van wat er tussen die twee was gebeurd vanavond, maar het zag er niet goed uit.
Had ze gelijk? Was dit het moment waarop Tim had gezegd dat hij toch niet voor Iris
viel? Dat moment zat eraan te komen, ze wist het zeker. Tim moest nog uit de kast

81. komen. Het kon niet anders. In de stilte die viel keek Isolde Tim strak aan.
Aukes kleine glimlach verdween langzaam. Hij probeerde te peilen wat er aan de
hand was. Het enige wat hij van Iris’ gezicht kon aflezen was vermoeidheid het beetje
uitgelopen mascara. Hij wilde niet dat Iris verdrietig was, maar had het gevoel dat het
niet Tims schuld was. Wat Iris vervolgens zei, bevestigde het alleen maar.
‘Ik denk dat wij zo maar eens naar binnen gaan.’ Iris draaide zich om en keek Tim
aan. ‘Ga je mee naar binnen? Ik ga de douche aanzetten.’ Op haar hakken draaide
Iris zich om. Ze kon niet ontkennen dat haar oudtante weer eens bezig was. Iris wilde
niet dat Tim getuige was van één of andere actie van Isolde. Vooral niet omdat die

82. waarschijnlijk tegen hem zou zijn. In huis waren alle lichten al uit op het lampje bij de
keuken na. Dat deed Joey altijd als er iemand laat thuis zou komen.
‘Sorry voor Isolde,’ verontschuldigde Iris zich direct zodra ze in de badkamer stond-
en. ‘Dat bedoel ik dus met dat beschermende. Isolde is echt afschuwelijk. Als zij denkt
dat er iemand is die…’ Een diepe zucht verliet Iris’ mond. ‘Laat ook maar. Het gaat
haar niets aan. Ik wil het er niet over hebben met haar.’
Tim knikte in stilte. ‘Het is niet erg,’ zei hij zacht en trok Iris tegen zich aan. ‘Ik blijf
niet lang, oké? Ik wil niet dat je opa boos wordt…’ Zonder op een instemming te
wachten tilde Tim Iris op de wasbak. Eén voor één trok hij haar Allstars uit.

83. Een speelse glimlach verscheen op Iris’ gezicht toen ze haar broek uitschopte en
Tim haar shirt omhoog trok; haar bikini had ze er nog onder aan.
Met zijn handen op Iris’ onderrug overbrugde Tim de afstand tussen hen. Zacht en
teder drukte hij zijn lippen op die van haar, compleet op zijn gemak gemak.
Hetzelfde gold voor Iris. Met een permanente grijns veegde ze het laatste beetje
uitgelopen mascara van haar wangen. Ze schoof dichter naar de rand en liet haar
handen onder Tims shirt glijden. Ontdeugend keek ze even in Tims ogen; hij begreep
waar ze heen wilde en algauw stonden ze quitte met het uitgetrokken aantal kledings-
stukken.

84. Uit het kastje onder de wasbak pakte Iris een doosje aspirines wat daar op voorraad
lag, drukte er één uit de strip en gooide de rest in haar handtas. ‘Zo, all done.’
Tim had de douche al voor Iris aangedaan en ze stapte langzaam de douchecabine
in, waar ze ook haar bikini losmaakte. Tim keek voor de spiegel toe en hoe die met
een plof belandde op de natte vloer neerkwam. Hij volgde de contouren van haar rug
en vastberaden liep hij op haar af. Met zijn boxer nog aan legde hij zijn armen om
haar middel. Zo bleven ze stilletjes tegen elkaar aan staan, onder de warme stralen
van de douche. Het was een mooie dag geweest met veel verschillende emoties.
Buiten de douche was er niets te horen, maar ze wisten het allebei: het was goed zo.

85. Ja, en dat was ‘m zo! Het was een
lange update en het heeft dan ook
even geduurd voor ‘ie af was, maar
ik vond ‘m wel weer tof om te
maken. Juist omdat er zoveel
verschillende emoties door mekaar
liepen.
Laat gerust weten wat jij ervan
vindt! Tot de volgende keer. ^.^
Xx Ilse