Recensión

1. RECENSIÓN: ‘Noite de voraces sombras’
Este libro fala de moitos temas dos que podemos falar extensamente, de
eses anos escuros que foron tan duros para Galicia, pero eu creo que xa
estamos un pouco cansos de eses datos tan repetidos que leemos nos libros
de texto, que vemos nos documentais, que nos contan as nosas familias…
Como eu non son ningunha historiadora experta na historia de Galicia, e son
simplemente unha rapaza, que sente muito amor pola súa xente, vou levar a
este libro a un punto de vista sentimental.
En resumidas contas o libro fala dunha rapaza, Sara, que ten que ir a pasar
o mes de agosto a súa aldea. A súa avoa falecera ese mesmo ano e a ela
non lle apetecía moito ir, aínda así vai obrigada e unha vez ali asinaronlle o
cuarto do seu tío segundo, un home que ela nunca coñecera, pero
rebuscando entre as súas cousas atopou unhas cortas que lle fixo descubrir
a historia da vida do seu tío. Descubre que el estivo moi enamorado dunha
muller que se chamaba Sara, estes escribianse cartas, porque en eses anos
tan escuros non podían estar xuntos, estaban tolamente enamorados, pero
un día o seu tío fora encarcerado pola súa ideoloxía revolucionara e ela
tivera que fuxir de Galicia, e nunca máis volveran a estar xuntos, un amor
imposible.
Todo o mundo sabe que para o galego estes anos foron moi difíciles, pero
para a xente?como foron?
Eu son unha persoa moi sentimental, e eu creo que a min custaríame moito
vivir na cales tempos, eu son da xente que pensa que de amor si que se
pode morrer e de que o amor é a forza que move o mundo. Creo que debe
de ser moi duro separarte da túa xente simplemente por cuestións de traballo
ou por escapar de ideas políticas que non che gustan. Pero a xente que
quedaba aquí, na nosa terra, xeralmente mulleres que tiñan que coidar dos
fillos. Esas mulleres quedaban esperando a volta do seus amados sen nin si
queira saber si estes esperarían por elas. Quero dicir, había homes que
cando se iban, despois dun tempo, coñecían a outras mulleres e formaban
unha nova familia ali, esquecendose da familia de Galicia. Ti imaxínate ser a
esa muller, a muller dun home que xa ten a outa e tin nin se queira o sabes.
Coidas do teu fillo, que che pregunta todos os días onde esta o seu pai, ti tes
que por a túa mellor cara e dicirlle que esta traballando fora para conseguir
os cartos que necesitades para vivir.

2. Pero en realidade, non sabes se o correo desa semana pediuse e por eso
non che chegou a súa carta, ou se morreu por calquera imprevisto, ou se a
formou unha nova familia olvidandose de ese neno que todas as noites
pregunta polo seu pai, ten que ser moi duro.
Pero tamén ten que ser moi duro ser ese pai, que esta perdendose as
primeiras palabras do seu fillo, a súa primeira moza, ver as súas notas e
encherse de orgullo por el, ver como crece, como se fai maior e evoluciona
como persoa, como avanza antes as dificultades da vida… Ter un fillo pero
non saber realmente como é.
Pero ollo, non podemos esquecernos do neno, dese fillo que esta crecendo
sen pai e que esta vendo ver a súa nai sufrír todos os días polo seu home e
por sacar a familia adiante.
Todos os postos son dificiles, ningún máis sinelo que outro, porque todos son
persoas,m e todos queren. Independientemente, se o amor e correspondido
ou non, naqueles tempos tiña todas as de perder, ninguén dio que fora fácil,
eo bonito de todo esto e que un porcentae, un pequeño porcentae de
parellas aguntaron todo esto e máis, porque o amor é moi forte, e si e de
verdade pode con moito.
Irene Romero Castro, 1ºbacB