1.
Cayetana Arduino Suárez 1ºBach B

2.
Este libro relata a historia de Zezé, un neno que coñece a dor no
seu día a día, a moi temperá idade, o que lle fai madurar moi
rapidamente. Ao longo da historia fai distintas travesuras, polas
cales case sempre é castigado. Cando está triste, refúxiase na súa
planta de laranxa Lima, que na súa imaxinación, pode falar.
Ademais de acudir tamén ao seu bo amigo o Portugués.
Nesta novela, o autor Xosé Mauro de Vasconcelos, recreo os
seus recordos da infancia no barrio de Bangú, en Brasil.
Sinceramente, cando comecei o libro pensei que non me ía a
gustar. Ao ler as primeiras páxinas pensei que debería escoller
outro porque este non o ía a gozar. Pero como sempre din, non
xulgues un libro pola súa portada (ou neste caso, polas súas
primeiras páxinas).Enseguida dinme conta de que me estaba
comezando a gustar a historia.
Paréceme un libro moi fácil de seguir e sobre todo, moi emotivo.
Trata certos temas que non son tan comúns nas lecturas, como
deberían selo. Esta novela lévanos a unha realidade social que
vive moita xente, neste caso, en Brasil. A familia protagonista é
pobre, viven ao límite no aspecto económico, o que lles leva á
maioría dos parentes a estar tristes ou de mal humor case todos
os días.A raíz disto, tamén nos mostra ata onde pode chegar a
capacidade imaxinativa dun neno, para fuxir da súa realidade.
Ata tal punto de contarlle todo os seus segredos e confiar
plenamente nunha planta. Tamén demostra que, realmente, a
madurez non ten idade. Claramente moitas veces inflúe, pero
como o que che fai madurar son as experiencias vividas, non
sempre é así. Eu penso que non todo o malo que nos pasa é
merecido. De feito, creo que poucas veces o é. Creo que ás veces
fan falta eses tropezos na vida, para realmente madurar e crecer
como persoa. Por desgraza hai moitas inxustizas no mundo e
algunhas persoas teñen moita máis sorte que outras. Pero
debemos pensar que á fin e ao cabo son esascousas malas, as

3.
que che fan valorar de verdade as boas.E iso demóstralo Zezé.
Este personaxe tiña unha vida moi difícil, pero iso non lle fixo ter
un corazón menos grande, ou estar triste todo o tempo. El era
feliz subindo ás rodas de recambio de atrás dos coches, xogando
coa súa planta,inventando xogos para o seu irmán, e outras
pequenas cousas, que lle axudaron a seguir adiante. Ás veces
non nos damos conta de que os pequenos detalles son o que nos
poden facer máis felices, e que os teríamos que valorar máis.En
conclusión, pareceume unha historia preciosa, e hei de
recoñecer que se me saíu algunha que outra bágoa.
Na miña opinión, esta obra dá pé a reflexionar moito, e fai que
sexamosun pouco máis conscientes do importante que é valorar
o que temos. Eu recomendaría este libro sen ningunha dúbida,
especialmente para esas persoas sensibles que teñan facilidade
para poñerse na pel dos demais.