1.
Recensión do libro:
A miña planta de laranxa lima
Lucía Suárez Ramos 4ºA

2.
Este libro relata a historia de Zezé, un neno que coñece a dor no seu día a
día, a moi temperá idade, o que lle fai madurar moi rapidamente. Ao
longo da historia fai distintas travesuras, polas cales case sempre é
castigado. Cando está triste, refúxiase na súa planta de laranxa Lima, que
na súa imaxinación, pode falar. Ademais de acudir tamén ao seu bo amigo
o Portugués.
Nesta novela, o autor Xosé Mauro de Vasconcelos, recreo os seus
recordos da infancia no barrio de Bangú, en Brasil.
Sinceramente, cando comecei o libro pensei que non me ía a gustar. Ao ler
as primeiras páxinas pensei que debería escoller outro porque este non o
ía a gozar. Pero como sempre din, non xulgues un libro pola súa portada
(ou neste caso, polas súas primeiras páxinas).
Enseguida dinme conta de que me estaba comezando a gustar a historia.
Paréceme un libro moi fácil de seguir e sobre todo, moi emotivo. Trata
certos temas que non son tan comúns nas lecturas, como deberían selo.
Esta novela lévanos a unha realidade social que vive moita xente, neste
caso, en Brasil. A familia protagonista é pobre, viven ao límite no aspecto
económico, o que lles leva á maioría dos parentes a estar tristes ou de mal
humor case todos os días. Isto da pé a pensar a sorte que temos a maioría
nese aspecto. Porque por desgraza, non todo o mundo ten algo tan
sinxelo coma un agasallo polo Nadal, ou unha cea de Noite Boa.
A raíz disto, tamén nos mostra ata onde pode chegar a capacidade
imaxinativa dun neno, para fuxir da súa realidade. Ata tal punto de
contarlle todo os seus segredos e confiar plenamente nunha planta.
Tamén demostra que, realmente, a madurez non ten idade. Claramente
moitas veces inflúe, pero o que che fai madurar son as experiencias
vividas, polo que non sempre é así. Eu penso que moi poucas veces o malo
que nos pasa é merecido. Creo que ás veces fan falta eses tropezos na
vida, para realmente madurar e crecer como persoa. Por desgraza hai
moitas inxustizas no mundo e algunhas persoas teñen moita máis sorte
que outras. Pero debemos pensar que á fin e ao cabo son esas cousas
malas, as que che fan valorar de verdade as boas.
E iso demóstralo Zezé.
Este personaxe tiña unha vida moi difícil, pero iso non lle fixo ter un
corazón menos grande, ou estar triste todo o tempo. El era feliz subindo
ás rodas de recambio de atrás dos coches, xogando coa súa planta,

3.
inventando xogos para o seu irmán, e outras pequenas cousas, que lle
axudaron a seguir adiante. Ás veces non nos damos conta de que os
pequenos detalles son o que nos poden facer máis felices, e que os
teríamos que valorar máis.
En conclusión, pareceume unha historia preciosa, e hei de recoñecer que
se me saíu algunha que outra bágoa.
Na miña opinión, esta obra dá pé a reflexionar moito, e fai que sexamos
un pouco máis conscientes do importante que é valorar o que temos.
Eu recomendaría este libro sen ningunha dúbida, especialmente para esas
persoas sensibles que teñan facilidade para poñerse na pel dos demais.