1. "14 Oktober 2011, het gaat nu dan echt gebeuren.
Het avontuur in Zuid Afrika gaat beginnen. We
worden op het vliegveld warm onthaald en voelen
ons dan ook meer dan welkom. We hebben eerst
een rustig weekend om een beetje te wennen aan
het klimaat en aan elkaar. Maandag is het dan zover,
dan gaan we aan de slag en gaan we het verschil
maken.

2. De eerste dag dat we aankwamen rijden in Freedom Park was enorm indrukwekkend. We hadden ons
voorbereid op het ergste, kindjes met ontzettende dikke buikjes, die al niet meer reageren op alle vliegen
die op hun lichaam zitten, kortom de vreselijke beelden wat je op het journaal ziet en waar je liever niet
naar kijkt. Maar het was toch niet voor te stellen Africadaar zag. Dit kwam even binnen! Afrika had een
Suzanne in wat ik
gezicht gekregen, de mensen die de cijfers van armoede of Hiv-besmetting uitdrukken zijn niet meer
anoniem.

10. Het is niet in te beelden hoe de
mensen hier leven. Ze wonen met
veel mensen en kinderen in een
golfplaten huisje. Ze hebben geen
stromend water en geen
elektriciteit. Onwerkelijk!!!
We werden warm onthaald door
veel kinderen die in het township
wonen. Ze wilden allemaal een
knuffel, even die persoonlijke
aandacht die ze thuis niet krijgen.
Ze klampen zich aan je vast en
willen je niet meer loslaten. Je
schrikt ervan hoe licht sommige
zijn. Zulke kleine kindjes en soms
al zo een oude ziel. Je vraagt je af
wat er achter die grote donkere
oogjes schuil gaat. We hebben
iedere ochtend veel persoonlijke
aandacht gegeven aan de kindjes,
door verschillende activiteiten met
ze te doen. Zo mooi en dankbaar!

22. We hebben veel huisjes oftewel shacks
op kunnen knappen en wat beter
bewoonbaar kunnen maken voor
verschillende mensen. Dit hebben we
gedaan door ze water en winddicht te
maken, een likje verf erover, maar ook
door het storten van betonnen
vloertjes, zodat de ratten er niet meer
in kunnen. We hebben nieuwe toiletten
gebouwd. Ook hebben we raampjes in
de huisjes gezet. Dit geeft ze letterlijk
en figuurlijk een lichtpuntje in hun
leven.

26. "No one is born hating another person because of the color of his skin, or his background, or his
religion. People must learn to hate, and if they can learn to hate, they can be taught to love, for love
comes more naturally to the human heart than its opposite"
Nelson Mandela, Long wait to freedom

27. We hebben kennis mogen maken
met de Moedwil school, deze
school bevond zich een paar km
van ons verblijfadres.
Moedwil is een school, waar het
salaris van de directeur bepaald
wordt naar het aantal kinderen
wat er op de school zit. Dat is
dus ook de reden waarom er zo
vreselijk veel kinderen op deze
school zitten. En ze in deze
erbarmelijke omstandigheden
moeten leven.
Ruimte voor persoonlijke
bezitting is er niet, om over
privacy maar te zwijgen. Het
sanitair werd gedeeld met alle
kinderen en zo vreselijk vies. We
hebben daar een recreatiezaal
geverfd, een klein begin, maar
het belangrijkste: we hebben
contact gemaakt met de school
en de kinderen die daar dagen
doorbrengen. Nu hebben we een
goed beeld hoe we deze school
in de toekomst goed kunnen
helpen.

31. Er wonen ook een aantal kindertjes
op het terrein. Het is verdeeld in een
Boy's hostel en een Girl's hostel.
Het zijn verschillende slaapzalen
volgepropt met stapelbedden.
Waar ze op slapen zijn ooit
matrassen geweest, maar daar was
nog weinig van over. De urine lucht
was overweldigend. Ongelooflijk dat
dit een thuis voor iemand is.

35. De Semane
school was een
project waar Eye
For Others al mee
begonnen was.
Dit was duidelijk
te zien! We
hebben daar een
hek geplaatst,
zodat de kinderen
in het zicht
bleven van de
juffrouw.
In het verleden
werden kinderen
over het hek bij
de openbare weg
getild en waren ze
verdwenen
onbegrijpelijk,
maar gelukkig
kunnen we nu
zeggen dat dat
verleden tijd is.

39. Ledig hebben we ook mooi af kunnen ronden! Ledig is
een naschoolse opvang. Goed om te zien dat de muren er
mooi geschilderd bij stonden en de moestuin er nog mooi
bijstond en daadwerkelijk gebruikt wordt. Een goed
voorbeeld van hoe werkzaamheden van vorig jaar zich
ook zonder ons blijven ontwikkelen.

41. We hebben met de groep een bezoek gebracht
aan Tapologo. Dit is een ziekenhuis voor
mensen besmet met Hiv / Aids. Ze komen hier
om aan te sterken of te sterven.
We praten veel met verschillende mensen.
“I already feel better” zegt iemand.
Wat is het verschrikkelijk dat aandacht en loze
woorden zoveel meer betekenen. We lopen
verder langs een meisje die zo verzwakt is dat
ze moeite heeft met praten. Ze hoest
hartverscheurend: TBC, zegt ze. Ik ben even bij
haar gaan zitten en ze vertelde me haar
(aangrijpende) verhaal.
Ze vond mij oranje t-shirt zo mooi
Een paar dagen later ben ik terug gegaan, met
een stapel t-shirts die ik had verzameld. Ze kijkt
met grote ogen van ongeloof en ik krijg een hele
dikke knuffel, daarna kruipt ze weg in het T-shirt
met een grote glimlach op haar gezicht! Het
was erg om te zien dat een paar bedden leeg
zijn, waar 2 dagen geleden nog hele zieke
mensen in lagen. Deze hadden het helaas niet
gered en waren inmiddels overleden.

43. De laatste dag hebben we
een afscheidlunch
gehouden in Freedom Park.
Met alle kindjes hebben we
lekker gegeten. Was een
enorm mooi afscheid! Maar
het viel iedereen zwaar.
Blijft een moeilijk moment!

46. Daarna zijn we nog even naar de
Moedwil school geweest. We hebben
ze daar een aantal echte voetballen
gegeven. Wat waren ze daar blij mee!
Eindelijk konden ze de ballen die ze
zelf gemaakt hebben, van plastic
zakjes even laten voor wat ze zijn en
spelen met echte ballen.
We hebben zelfs nog een voetbal
toernooi gehouden. GEWELDIG was
dat! De kinderen waren weer kind en
konden al hun zorgen eventjes
vergeten.

51. Aan het einde van de middag stelde een meisje van een jaar of 9 mij een vraag, "Are you leaving?”
"Why?"
Een korte vraag en een simpele vraag, maar ik wist er even geen antwoord op. Wat kon ik zeggen: Ik
mis mijn ouders, tegen een meisje wat waarschijnlijk haar beide ouders heeft verloren? Dat ons geld
op is, terwijl zij nog nooit een cent heeft gehad en blij is met oude vieze spullen, dat ik weer naar mijn
eigen huis wilde, terwijl zij in een kleine zaal met nog 20 andere meisjes woont en ze geen eigen plekje
had. "We'll be back", was het enige wat ik haar kon vertellen.

52. Lieve allemaal,
Op deze manier wil ik jullie allemaal een indruk geven
van wat ik gedaan heb in Afrika! Ook wil ik jullie
namens alle kindjes uit Afrika en mezelf ontzettend
bedanken voor jullie hulp! Mede daardoor heb ik dit
kunnen doen!
…Suzanne…