3. x

5. 1spelen1kijken Hoofdhuis

6. x

7. Het hele huis was in rep en roer na de onverwachte komst van het nieuwe gezinslid. Ze wisten wel van Roberts problemen, maar dat er nu ineens écht een baby op de stoep lag, was toch wel vreemd. Robert was helemaal hysterisch geworden. De baby had hij op de grond neergelegd, hij besefte nauwelijks wat er aan de hand was. Gelukkig was zijn zus er, zoals altijd, om hem te steunen.

8. Nieuwsgierig kwam Sofie dichterbij. Ze vond het vreselijk om haar vriend, haar ‘oom’, zo te zien lijden. Maar haar aandacht werd nu meer getrokken door het kleine, roze wezentje dat op de grond met haar handjes in de lucht lag te graaien. Vol tedere liefde pakte Sofie het meisje op. En meteen stokte haar adem in de keel. Zo’n perfect gezichtje, dat neusje, die oogjes – dit was de mooiste baby die ze ooit gezien had.

9. Sofie was niet meer bij de baby weg te slaan, en dat was maar goed ook. De vader van het meisje had nauwelijks aandacht voor haar. Robert was in shock. De hele familie steunde hem, maar het drong nauwelijks tot hem door.

10. Dagen bleef hij in pyjama lopen, en moesten Esther en Sofie voor de kleine meid zorgen. Gelukkig nam hij wel de moeite zijn dochter een naam te geven: Daphne. En eindelijk, na twee weken, werd Robert weer zichzelf. Hij nam zijn verantwoordelijkheid en besloot nu de papa te worden die hij wilde zijn!

11. Hij nam zelfs weer contact op met Bambi, het meisje uit het park. Die ene middag nadat hij hoorde dat Sabine zwanger was, had hij uren met haar gepraat. Jenna. Zelfs haar naam was mooi. Robert was verliefd. Nu wist hij het zeker. En hij was het al die maanden al geweest. Hij nodigde haar uit, en meteen stond hij in vuur en vlam. Het was geen lust die hij voelde, alleen maar een grenzeloze tederheid en liefde voor dat kleine hertje.

12. Hij nam haar mee naar boven en besefte op de trap ineens dat hij haar hand vast hield. Met een rood hoofd liet hij haar los. Niet zonder enige trots liet hij zijn dochtertje zien. ‘ Wat een mooie baby,’ fluisterde Jenna met haar zachte stem. ‘Ze lijkt op jou.’ Daardoor moest Robert nog meer blozen. Het werd stil. Onzeker gingen ze steeds dichter bij elkaar staan.

13. ‘ Ik ben zo blij dat je er voor me was, al die tijd. Ik zag het echt even niet meer zitten, Bambi.’ zuchtte Robert. Jenna giechelde om haar bijnaam en sloeg haar armen om hem heen. ‘ We hadden elkaar al zo vaak gezien, in het park. Ik móést je wel helpen.’

14. Ze praatten nog een tijdje, dicht bij elkaar, en namen toen weer afscheid. Sofie had David uitgenodigd, op wie ze met de dag verliefder werd. Ze haalde haar zusje Nora naar beneden, en ook haar nichtje Daphne. ‘ Nu is het net of we vader en moedertje spelen.’ grinnikte David. ‘Dat deed ik vroeger altijd.’ Sofie schoot in de lach. Bedoelde hij daar iets mee? Leken ze op een gezinnetje?

15. Hij de vader, zij de moeder? Twee dochtertjes? O, het zou zo geweldig zijn. Sofie kreeg het er warm van, en ze sloeg verlegen haar blik neer. Dat was haar grootste wens. Trouwen met David. Kleine Davidjes en Sofietjes door het huis zien rennen. Kleintjes met zijn rode haar. Hij was zo leuk met kinderen! Nora was ook al helemaal weg van hem.

16. Toen de meisjes hun middagdutje deden, gingen Sofie en David naar haar slaapkamer. Een tijdje zaten ze wat onwennig naast elkaar op het bed. En toen draaide David zich ineens naar haar toe, en kuste haar op haar wang. Ondanks de schrik durfde Sofie hem toen echt te kussen – en zo gebeurde het, hun eerste echte kus!

17. Ze keken elkaar een beetje verbluft aan en begonnen toen zenuwachtig te giechelen. Maar eigenlijk was het overduidelijk – ze waren smoorverliefd op elkaar. ‘ Wil je verkering met me, Soof?’ vroeg David schor. En Sofie, die knikte heftig en viel hem toen in de armen.

18. Toen ze beneden kwamen, zagen ze dat ze twee verjaardagen gemist hadden. Esther en Steven waren oudere geworden! ‘ Het staat jullie goed, hoor!’ complimenteerde David hen. ‘Neem dat maar aan van jullie toekomstige schoonzoon!’ En zo wist iedereen het nieuws, en ze moesten allemaal lachen.

19. Er waren echter nóg twee verjaardagen: van Nora en van de kleine Daphne. Esther verbaasde zich iedere dag weer over haar jongste dochtertje. Ze had nooit verwacht op zo’n hoge leeftijd nog moeder te worden. Maar wat genoot ze ervan!

20. En Robert, die had de kleine Daphne ook nooit verwacht. Ze was niet ongewenst, zeker niet. Hij hield nu al van haar met heel zijn hart. Alleen de manier waarop alles gelopen was, was minder leuk. Dat ze haar moeder nooit zou kennen, deed pijn.

21. En zo groeide eerst Nora op tot een kind. Ze leek vreselijk veel op haar oudere zus Sofie, alleen had ze de huidskleur van hun papa.

22. En Daphne… Die was een perfecte mix van haar beide ouders. Het ravenzwarte haar en de blanke huid van haar moeder, het neusje en de ogen van haar vader.

23. Uiterlijk was ze een prachtkind, maar ook van binnen was ze geweldig. Ze was precies haar vader toen hij klein was, altijd vrolijk en altijd met een brede lach op haar gezichtje. Ze was een echt papa’s-kindje, ze wilde continu bij hem zijn en was dol op hem.

24. Natuurlijk was Robert ook dol op haar. Ze waren onafscheidelijk geworden. Hij verwende haar en overspoelde haar met aandacht en liefde. Misschien dat Daphne eerst een ongelukje geweest was – nu wilde hij haar nooit meer kwijt!

25. 1spelen1kijken Familie Stolk

26. x

27. ‘ Kom eens bij me zitten,’ zei Vincent kalm tegen zijn vrouw. Het was een koude herfstdag, en het tweetal knielde neer in een hoekje van de tuin. ‘ Luister, lieverd. Ik heb er lang over nagedacht. Ik zou heel graag een tweede kindje willen, van ons samen. Maar het is beter dat we het niet doen. Ik ben oud, Jasmine.’

28. ‘ Zelf had ik ook een oude vader. Hij stierf de nacht vóórdat ik en mijn tweelingzus Merel geboren werden. Zo hebben we hem dus nooit gekend. Dat wil ik mijn eigen kinderen niet aandoen. Ik wil niet dat ze hun vader jong verliezen. Casper zal al wat ouder zijn, tegen de tijd dat ik aan ouderdom sterf. Het klinkt hard, maar het is de waarheid. Ik ben te oud om nog meer kinderen te nemen.’ Jasmine vond het moeilijk, maar begreep de keuze van haar man wel.

29. En daarom genoten ze dus met volle teugen van hun kleine Casper. Hij was echt hun álles. Hij was een hele rustige baby, en ze waren dan ook een beetje verdrietig toen hij alweer jarig was. De tijd ging zo snel! Nu werd hij alweer peuter!

30. Vincent en Jasmine keken met open mond naar hun zoontje, en toen naar elkaar – en weer naar hun zoontje. Hij was het mooiste ventje van de hele wereld! Hij had zijn moeders huidskleur en ogen, haar neusje, en het haar, de wenkbrauwen en mond van zijn vader.

31. ‘ Onze knappe jongen.’ glimlachte Vincent trots. Nu Casper een peuter was, kochten zijn ouders speelgoed voor hem en alles wat zijn hartje maar begeerde. Hij werd verwend, maar niet te erg. Ze hielden hem wel met beide benen op de grond. Maar ze wisten wél al, dat hij later erg populair bij de meisjes zou worden!

32. 1spelen1kijken Familie Molenaar

33. De eenzame weken werden maanden, en Marcia kroop steeds dieper weg. Ze veranderde. Niet ten goede, maar ten slechte. De rampzalige gebeurtenissen hadden haar tot een nors, zwijgzaam persoon gemaakt. Ze haatte het om er alleen voor te staan. Zo was ze in één klap volwassen geworden.

34. Zelf eten koken, het huis schoonmaken, de rekeningen betalen, en ook nog naar school gaan. Ze hield zichzelf voor dat ze het best kon, maar eigenlijk… Eigenlijk kon Marcia het helemaal niet in haar eentje. Soms was ze de wanhoop nabij.

35. Om haar gedachten af te leiden organiseerde ze feestjes. Veel vrienden had ze niet, daarom nodigde ze haar nichtje Sofie maar uit – niet dat ze vrienden waren, maar ze had niemand anders. Gelukkig was er een tijdje terug een nieuwe jongen in de klas gekomen, Joran. En hoewel ze het geen van beiden hadden toegegeven, was er wel degelijk ‘iets’ tussen hen!

36. De feestjes bestonden dus meestal uit Marcia, Sofie en Joran. Met keiharde muziek en genoeg drank werd het vanzelf wel gezellig. Meestal verloor Marcia Sofie al snel uit het oog. Dat brave kind nodigde ze alleen maar uit om wat mensen om zich heen te hebben. Verder kon ze haar niets schelen. Nee, dan Joran… Marcia kreeg kriebels in haar buik.

37. Drie keer was hij nu al bij haar thuis geweest. En telkens weer verbaasde Marcia zich over het feit dat ze zo op elkaar leken. Ze hielden van dezelfde muziek, hadden dezelfde humor, hielden van hetzelfde eten – zelfs uiterlijk leken ze op elkaar! Na een paar biertjes durfden ze dichter bij elkaar te komen, en dan dansten ze tot ze erbij neer vielen.

38. En eindelijk waagde Marcia de grote stap. Wat had ze immers te verliezen? Als hij zou weigeren nam ze gewoon nog een biertje – haar leven was al een ramp, het kon niet meer erger worden. Maar ze werd aangenaam verrast. Joran beantwoordde haar kus. Sterker nog, hij sloeg zijn armen om haar heen alsof hij haar nooit meer wilde laten gaan. En eindelijk voelde Marcia zich weer gelukkig.

39. 3 kijken Familie de Beer

40. Bij de familie de Beer draaide alles inmiddels om de honden. Dag en nacht waren ze in de weer met het verblijf schoonmaken, voerbakken vullen, dweilen en de honden africhten. Het was echt een full-time job!

41. Maar dat vond niemand erg. Zelfs de kleine Bastiaan had zijn hart al verloren aan de blaffende viervoeters. Iedere dag hadden de hondjes ook de nodige aandacht nodig, en daar hielp Bastiaan maar wat goed mee!

42. Elise was dol op haar broertje. Ze leerde hem hoe hij de puppy’s het beste kon optillen. Soms liet ze hem meekijken als ze een hond een trucje leerde, en dan klapte hij enthousiast in zijn handjes. Elise vond het fijn om voor de honden te zorgen. Zelfs de schoonmaakklusjes vond ze niet vervelend.

43. Elise wist nu al zeker dat ze later dit hondenbedrijfje over wilde nemen. Die avond was Bastiaans verjaardag. Toch wel jammer dat hij nu alweer een kind zou worden – Elise hield zo van zijn piepstemmetje en zijn kleine handjes. Maar kind zijn had ook weer voordelen, bedacht ze zich maar.

44. De hele familie was er weer bij om Bastiaan te zien opgroeien.

45. Trots keek de grote zus toe hoe haar broertje even later lachend als een kind tegenover haar stond. ‘ Nu ben ik net zo groot als jou!’

46. Na de taart rende hij meteen naar de honden toe. Die moesten ook weten dat hij nu een grote jongen was! Bovendien kon hij nu veel beter helpen. Hij kon nu zelfs schoonmaken! Tot zijn grote verbazing vond hij dat nog leuk om te doen ook!

47. Terwijl Bastiaan zo bezig was, zag hij dat één van de puppy’s opgegroeid was. ‘ Hey, Suus, je bent groot geworden! Net als ik!’ lachte hij. ‘Wat zie je er grappig uit, met dat ene grijze oortje!’

48. Hij verwachtte dat de andere twee puppy’s, Teun en Fien, ook wel snel zouden opgroeien. Maar die lieten blijkbaar nog even op zich wachten. Snel rende Bastiaan naar binnen om het nieuws te vertellen, en om de verjaardag van zijn zus bij te wonen.

49. Want voor Elise was het alweer tijd om een tiener te worden! Ze kon niet wachten!

50. ‘ Yes.’ glimlachte ze tevreden. Eindelijk was ze geen kind meer, maar een zelfstandige meid. ‘ Alleen is die look wat minder.’

51. En zo snel als ze kon rende ze naar haar kamer om zich om te kleden. ‘ Zo.’ Nu was ze precies wie ze wilde zijn. Ze was klaar voor haar leven als tiener, klaar voor de toekomst!