En aquel tiempo, estaba Juan con dos
de sus discípulos e, fijándose en Xesús
que pasaba, dice:
- «Éste é o Cordero de Dios.»
Los dos discípulos oeeron sus palabras
e siguieron a Xesús.
Xesús se volvió e, al ver que lo seguían,
les pregunta:
- «¿Qué buscáis?»
Ellos le contestaron:
-«Rabí (que significa Maestro),
-¿dónde vives?»
Él les dijo:
-«Venid e lo veréis.»
-Entonces fueron, vieron dónde
vivía e se quedaron con él aquel
día; serían las cuatro de as tarde.
Andrés, hermano de Simón Pedro,
era uno de os dos que oeeron a
Juan e siguieron a Xesús;
encuentra primero a su hermano
Simón e le dice:
- «Hemos encontrado al Mesías
(que significa Cristo).»
e lo llevó a Xesús. Xesús se le
quedó mirando e le dijo:
- «Tú eres Simón, o hijo de Juan; tú
te llamarás Cefas (que se traduce
Pedro).»
T.Ordinario dom 3 (B)
Lectura del santo evangelio
según san Juan 1, 35-42
clic
Naquel tempo, ao saír Xesús e os seus
discípulos da sinagoga, foi
con Santiago e Xoán á casa de
Simón e Andrés.
A sogra de Simón estaba na cama
con febre, e dixéronllo.
Xesús achegouse, colleuna da man
e ergueuna.
Pasoulle a febre e púxose a servilos.
Á noitiña, cando se puxo o sol, leváronlle
todos os enfermos e endemoñados. A
poboación enteira amoreábase á porta.
Curou a moitos enfermos de diversos
males e expulsou moitos demos; e
como os demos coñecíano, non lles
permitía falar.
Ergueuse de madrugada, marchou
ao descampado e alí
púxose a orar.
Simón e os seus compañeiros foron
e, ao encontralo, dixéronlle:
- «Todo o mundo te busca.»
El respondeulles:
-«Vámonos a outra parte, ás aldeas
próximas, para predicar tamén alí;
que para iso saín.»
Así recorreu toda Galilea, predicando
nas sinagogas e expulsando os
demos.
T. Ordinario dom 5 (B)
Lectura do santo Evanxeo
segundo san Marcos 1, 29-39
clic

04-02-1804-02-18
Domingo 5ºDomingo 5º
Tempo ordinario –BTempo ordinario –B
(Marcos 1,29-39(Marcos 1,29-39))
José Antonio PagolaJosé Antonio Pagola
Presentación: B.Areskurrinaga HC
Euskaraz: D. Amundarain
Música: Bilitis Pourcel

Na sinagoga de Cafarnaún,
Xesús liberou pola mañá un
home posuído por un espírito
maligno.
Agora se nos di que sae da
«sinagoga» e marcha á «casa»
de Simón e Andrés.
A indicación é importante,A indicación é importante,
pois no evanxeo de Marcospois no evanxeo de Marcos
o que sucede nesa casao que sucede nesa casa
encerra sempre algunhaencerra sempre algunha
ensinanza para asensinanza para as
comunidades cristiás.comunidades cristiás.

Xesús pasa da
sinagoga, lugar
oficial da
relixión xudía, á
casa, lugar onde
se vive a vida
cotiá xunto aos
seres máis
queridos.
Nesa casa vaise
ir xestando
a nova familia de
Xesús.

Nas comunidades
cristiás temos que saber que non
son un lugar relixioso onde se vive
da Lei, senón un hogar onde se
aprende a vivir de maneira nova
a carón de Xesús.

Ao entrar na casa, os discípulos fálanlle da
sogra de Simón.
Non puido saír a acollelos, pois está
prostrada na cama con febre.
Xesús non necesita de máis.
De novo vai romper o sábado por segunda
vez o mesmo día.

Para el, o importante é a vida sa das
persoas, non as observancias
relixiosas.
O relato describe con todo detalle os
xestos de Xesús coa muller enferma.

«Achegouse».
É o primeiro que fai sempre: achegarse aosÉ o primeiro que fai sempre: achegarse aos
que sofren, mirar de cerca o seu rostro e compartirque sofren, mirar de cerca o seu rostro e compartir
o seu sufrimento.o seu sufrimento.
LogoLogo «colleuna da man»:
toca a enferma, non teme as regras de pureza que otoca a enferma, non teme as regras de pureza que o
prohíben; quere que a muller sinta a súa forza curadora.prohíben; quere que a muller sinta a súa forza curadora.
Por finPor fin «erguéuna», púxoa de pé,púxoa de pé,
devolveulle a dignidade.devolveulle a dignidade.

Así está sempre Xesús no medio dos seus: como unha
man tendida que nos levanta, como un amigo achegado
que nos infunde vida.
Xesús só sabe de servir, non de ser servido.
Por iso a muller curada por el ponse
a «servir» a todos.
Aprendeuno de Xesús.
Os seus seguidores temos que vivir acolléndonos e
coidándonos uns a outros.

Pero sería un erro
pensar que a
comunidade cristiá é
unha familia que pensa
só nos seus propios
membros e vive de
costas ao sufrimento
dos
demais.

O relato di
que ese
mismo día,
«á noitiña»,
cando
rematou o
sábado,
lévanlle a
Xesús toda
clase de
enfermos e
posuídos por
algún mal.

Os seguidores de Xesús temos que gravar
ben esta escena.
Ao chegar a escuridade da noite, a poboación
enteira, cos seus enfermos,
«amoréase á porta».
Os ollos e as esperanzas dos que sofren buscan
a porta desa casa onde está Xesús.

A Igrexa só atrae de verdade cando a xente que
sofre pode descubrir dentro dela a Xesús
curando a vida e aliviando o sufrimento.
Á porta das nosas comunidades hai moita
xente sufrindo.
Non o esquezamos.