1. Texto: Marcos 2, 1-12. Tiempo Ordinario 7–B-
Comentarios e presentación: M.Asun Gutiérrez.
Música: Buffardin. Concierto de Flauta en mi menor. Andante.
21 de abril de 201321 de abril de 2013
4º Pascua (C)4º Pascua (C)
Xoán 10, 27-30Xoán 10, 27-30
Red evangelizadoraRed evangelizadora BUENAS NOTICIASBUENAS NOTICIAS
Chama a seguir a Xesús. Pásao.Chama a seguir a Xesús. Pásao.
José Antonio Pagola
Música: Buffardin,concierto de flautaMúsica: Buffardin,concierto de flauta
Presentación:B.Areskurrinaga HCPresentación:B.Areskurrinaga HC
Euskaraz:D.AmundarainEuskaraz:D.Amundarain

2. Era inverno. Xesús andaba paseando polo pórtico
de Salomón, unha das galerías ao aire libre, que
rodeaban a gran explanada do Templo.
Este pórtico, en concreto, era un lugar moi
frecuentado pola xente pois, ao parecer, estaba
protexido contra o vento por unha muralla.

3. Axiña, un grupo de
xudeus
rodean a Xesús.
O diálogo é tenso.
Os xudeus
acósano coas súas
preguntas.
Xesús critícaos
porque non
aceptan
a súa mensaxe nin
a súa actuación.

4. En concreto, dilles:En concreto, dilles:
"Vós non credes"Vós non credes
porque non sodes dasporque non sodes das
miñas ovellas".miñas ovellas".
Que significa estaQue significa esta
metáfora?metáfora?

5. Xesús é moi claro:
“As miñas ovellas
escoitan a miña
voz, e eu coñezoas;
elas séguenme, e
eu doulles vida
eterna".
Xesús non forza a
ninguén.
El soamente
chama.

6. A decisión de
seguilo
depende de
cada un de nós.
Só se o
escoitamos e o
seguimos,
establecemos
con Xesús esacon Xesús esa
relaciónrelación
que leva á vidaque leva á vida
eterna.eterna.

7. Nada hai tan decisivo para ser cristiánNada hai tan decisivo para ser cristián
como tomar a decisión de vivircomo tomar a decisión de vivir
como seguidores de Xesús.como seguidores de Xesús.
O gran risco dos cristiáns foi sempreO gran risco dos cristiáns foi sempre
pretender selo, sen seguir a Xesús.pretender selo, sen seguir a Xesús.

8. De feito, moitos dos que
se foron afastando das
nosas comunidades son
persoas ás que ninguén
axudou a tomar a decisión
de vivir seguindo os seus
pasos..

9. Non obstante, esa é aNon obstante, esa é a
primeira decisiónprimeira decisión
dun cristián.dun cristián.
a decisión que oa decisión que o
cambia todo, porque écambia todo, porque é
comezar a vivir decomezar a vivir de
maneira nova amaneira nova a
adhesión a Cristo e aadhesión a Cristo e a
pertenza á Igrexa:pertenza á Igrexa:
encontrar, por fin, oencontrar, por fin, o
camiño, a verdade, ocamiño, a verdade, o
sentido e a razón dasentido e a razón da
relixión cristiá.relixión cristiá.

10. E o primeiro para tomar esaE o primeiro para tomar esa
decisión é escoitar a súadecisión é escoitar a súa
chamada. Ninguén se pon enchamada. Ninguén se pon en
camiño tras os pasos de Xesúscamiño tras os pasos de Xesús
seguindo a súa propia intuiciónseguindo a súa propia intuición
ou os seus desexos de vivir unou os seus desexos de vivir un
ideal.ideal.
Comezamos a seguilo cando nos sentimos
atraídos e chamados por Cristo.
Por iso, a fe non consiste primordialmente en
crer algo sobre Xesús senón en crelo a El.

11. Cando falta o seguimento a Xesús,Cando falta o seguimento a Xesús,
coidado e reafirmado unha e otra vez no propiocoidado e reafirmado unha e otra vez no propio
corazón e na comunidade crente, acorazón e na comunidade crente, a
nosa fe corre o risco de quedar reducida a unhanosa fe corre o risco de quedar reducida a unha
aceptación de crenzas, unha práctica deaceptación de crenzas, unha práctica de
obrigacións relixiosas e unha obediencia áobrigacións relixiosas e unha obediencia á
disciplina da Igrexa.disciplina da Igrexa.

12. É fácil entónÉ fácil entón
instalarnos nainstalarnos na
prácticapráctica
relixiosa, senrelixiosa, sen
deixarnosdeixarnos
cuestionar polascuestionar polas
chamadas quechamadas que
Xesús nos faiXesús nos fai
desde o evanxeodesde o evanxeo
que escoitamosque escoitamos
cada domingo.cada domingo.

13. Xesús está dentro desa relixión, pero nonXesús está dentro desa relixión, pero non
nos arrastra tras os seus pasos.nos arrastra tras os seus pasos.
Sen decatarnos, acostumámonos a vivir deSen decatarnos, acostumámonos a vivir de
maneira rutineira e repetitiva.maneira rutineira e repetitiva.
Fáltanos a creatividade, a renovación e aFáltanos a creatividade, a renovación e a
alegría dos que viven esforzándose poralegría dos que viven esforzándose por
seguir a Xesús.seguir a Xesús.

14. ESCOITAR E SEGUIR A XESÚS
Era invierno. Xesús andaba paseando polo pórtico de Salomón, unha das galerías ao aire libre, que
rodeaban a gran explanada do Templo. Este pórtico, en concreto, era un lugar moi frecuentado pola xente pois,
ao parecer, estaba protexido contra o vento por unha muralla.
Axiña, un grupo de xudeus rodean a Xesús. O diálogo é tenso. Os xudeus acósano coas súas
preguntas. Xesús critícaos porque non aceptan a súa mensaxe nin a súa actuación. En concreto, dilles: "Vós
non credes porque non sodes das miñas ovellas". Que significa esta metáfora?
Xesús é moi claro: “As miñas ovellas escoitan a miña voz, e eu coñézoas; elas séguenme, e eu
doulles vida eterna". Xesús non forza a ninguén. El soamente chama. A decisión de seguilo depende de cada un
de nós. Só se o escoitamos e o seguimos, establecemos con Xesús esa relación que leva á vida eterna.
Nada hai tan decisivo para ser cristián como tomar a decisión de vivir como seguidores de Xesús. O
gran risco dos cristiáns foi sempre pretender selo, sen seguir a Xesús. De feito, moitos dos que se foron
afastando das nosas comunidades son persoas ás que ninguén axudou a tomar a decisión de vivir seguindo os
seus pasos.
Non obstante, esa é a primeira decisión dun cristián. A decisión que o cambia todo, porque é
comezar a vivir de maneira nova a adhesión a Cristo e a pertenza á Igrexa: encontrar, por fin, o camiño, a
verdade, o sentido e a razón da relixión cristiá.
E o primeiro para tomar esa decisión é escoitar a súa chamada. Ninguén se pon en camiño tras os
pasos de Xesús seguindo a súa propia intuición os seus desexos de vivir un ideal. Comezamos a seguilo cando
nos sentimos atraídos e chamados por Cristo. Por iso, a fe non consiste primordialmente en crer algo sobre
Xesús senón en crelo a El.
Cando falta o seguimento a Xesús, coidado e reafirmado unha e outra vez no propio corazón e na
comunidade crente, a nosa fe corre o risco de quedar reducida a unha aceptación de crenzas, unha práctica de
obrigacións relixiosas e unha obediencia á disciplina da Igrexa.
É fácil entón instalarnos na práctica relixiosa, sen deixarnos cuestionar polas chamadas que Xesús
nos fai desde o evanxeo que escoitamos cada domingo. Xesús está dentro desa relixión, pero non nos arrastra
tras os seus pasos. Sen decatarnos, acostumámonos a vivir de maneira rutineira e repetitiva. Fáltanos a
creatividade, a renovación e a alegría dos que viven esforzándose por seguir a Xesús.
José Antonio Pagola