1. 29 de xaneiro de 2012
José Antonio Pagola 4º Tempo ordinario (B)
Marcos 1, 21-28
Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Difunde a forza curadora de Xesús. Pásao
Música: Bach; preesent: B. Areskurrinaga HC; euskaraz: D. Amundarain

2. Segundo Marcos, a
primeira actuación
pública de Xesús foi a
curación dun home
posuído por un
espíritu maligno na
sinagoga de
Cafarnaún.
É unha escena
arrepiante, narrada
para que, desde o
comezo, os lectores
descubran a forza
curadora e liberadora
de Xesús.

3. É sábado e o
pobo encóntrase
reunido na
sinagoga para
escoitar o
comentario da
Lei explicado
polos escribas...

4. Por primeira
vez Xesús vai
proclamar a
Boa Nova de
Deus
precisamente
no lugar onde
se ensina
oficialmente ao
pobo as
tradicións
relixiosas de
Israel.

5. A xente queda sorprendida ao escoitalo.
Teñen a impresión de que ata agora
estiveron escoitando noticias vellas,
ditas sen autoridade.
Xesús é diferente.
Non repite o que oíu a outros.
Fala con autoridade.
Anuncia con liberdade e sen medos
a un Deus Bo.

6. De súpeto un home
«pone a gritar:
Viñeches acabar
con nós?».
Ao escoitar a
mensaxe de Xesús,
sentiuse ameazado.
O seu mundo
relixioso derrúbase.
Dinnos que está
posuído por un
«espírito inmundo»,
hostil a Deus.

7. Que forzas
estrañas lle
impiden seguir
escoitando a
Xesús?
Que
experiencias
danosas e
perversas lle
bloquean o
camiño cara ao
Deus Bo que el
anuncia?

8. Xesús non se
acovarda.
Ve o pobre home
oprimido polo mal,
e grita:
«Cálate
e sae del».
Ordena que se calen
esas voces
malignas que non o
deixan encontrarse
con Deus nin
consigo mesmo.
Que recupere o
silencio que sanda o
máis profundo do
ser humano.

9. O narrador describe a
curación
de maneira
dramática.
Nun último esforzo
por destruílo,
o espírito
«retórceo e, dando un
grito moi forte, saíu».

10. Xesús logrou liberar o home da súa
violencia interior.
Puxo fin ás tebras
e ao medo a Deus.
De agora en diante poderá escoitar a
Boa Nova de Xesús..

11. Non poucas persoas viven no seu interior de imaxes
falsas de Deus que lles fan vivir sen dignidade e sen
verdade.
Sínteno, non como unha presenza amigable que invita
a vivir de maneira creativa, senón como unha sombra
ameazadora que controla a súa existencia.
Xesús sempre empeza a curar liberando dun
Deus opresor.

12. As súas palabras espertan a
confianza e
fan desaparecer os medos.
As súas parábolas atraen
cara ao amor a Deus, non
cara ao o sometemento
cego á Lei.

13. A súa presenza fai
medrar a liberdade,
non as servidumes;
suscita o amor á
vida, non o
resentimento.

14. Xesús cura porque ensina
a vivir só da bondade, o
perdón e o amor que non
exclúe a ninguén.
Sanda porque libera do
poder das cousas, do
autoengano e da
egolatría.

15. CURADOR
Segundo Marcos, a primeira actuación pública de Xesús foi a curación dun home posuído
por un espírito maligno na sinagoga de Cafarnaún. É unha escena arrepiante, narrada para que, desde o
comezo, os lectores descubran a forza curadora e liberadora de Xesús.
É sábado e o pobo encóntrase reunido na sinagoga para escoitar o comentario da Lei
explicado polos escribas. Por primeira vez Xesús vai proclamar a Boa Nova de Deus precisamente no
lugar onde se ensina oficialmente ao pobo as tradicións relixiosas de Israel.
A xente queda sorprendida ao escoitalo. Teñen a impresión de que ata agora estiveron
escoitando noticias vellas, ditas sen autoridade. Xesús é diferente. Non repite o que oíu a outros. Fala
con autoridade. Anuncia con liberdade e sen medos a un Deus Bo.
De súpeto un home «ponse a gritar: Viñeches acabar con nós?». Ao escoitar a mensaxe de
Xesús, sentiuse ameazado. O seu mundo relixioso derrúbase. Dinos que está posuído por un «espírito
inmundo», hostil a Deus. Que forzas estrañas lle impiden seguir escoitando a Xesús? Que experiencias
danosas e perversas lle bloquean o camiño cara ao Deus Bo que el anuncia?
Xesús non se acovarda. Ve o pobre home oprimido polo mal, e grita: «Cálate e sae del».
Ordena que se calen esas voces malignas que non o deixan encontrarse con Deus nin consigo mesmo.
Que recupere o silencio que sanda o máis profundo do ser humano.
O narrador describe a curación de manera dramática. Nun último esforzo por destruílo, o
espíriou «retórceo e, dando un grito moi foirte, saíu». Xesús logrou liberar o home da súa violencia
interior. Puxo fin ás tebras e ao medo a Deus. De agora en diante poderá escoitar a Boa Nova de Xesús.
Non poucas persoas viven no seu interior de imaxes falsas de Deus que lles fan vivir sen
dignidade e sen verdade. Sínteno, non como unha presenza amigable que invita a vivir de maneira
creativa, senón como unha sombra ameazadora que controla a súa existencia. Xesús sempre empeza a
curar liberando dun Deus opresor.
As súas palabras espertan a confianza e fan desaparecer os medos. As súas parábolas
atraen cara ao amor a Deus, non cara ao sometemento cego á Lei. A súa presenza fai medrar a
liberdade, non as servidumes; suscita o amor á vida, non ao resentimento. Xesús cura porque ensina a
vivir só da bondade, o perdón e o amor que non exclúe a ninguén. Sanda porque libera do poder das
cousas, do autoengaño e da egolatría.
José Antonio Pagola