Presentación:B.Areskurrinaga HCPresentación:B.Areskurrinaga HC
Euskaraz. D. AmundarainEuskaraz. D. Amundarain
Música: Mendelssohn. Concierto para violín. AndanteMúsica: Mendelssohn. Concierto para violín. Andante
6 de marzo de 2016
4º Coresma – C
(Lucas 15,1-3.11-32)
José Antonio PagolaJosé Antonio Pagola
O outro fillo

Sen dúbida, a parábola máis cativadora de Xesús é aSen dúbida, a parábola máis cativadora de Xesús é a
do «pai bo», mal chamadado «pai bo», mal chamada
«parábola do fillo pródigo».«parábola do fillo pródigo».
Precisamente, este «fillo máis novo» atraeu sempre
a atención de comentaristas e predicadores.
A súa volta ao fogar e a acollida incrible do pai
conmoveron a todas as xeracións cristiás.

Con todo, a parábola fala tamén do «fillo máis
vello», un home que permanece xunto a seu pai,
sen imitar a vida desordenada de seu irmán, lonxe
do fogar.
Cando o informan da festa organizada por seu pai
para acoller o fillo perdido, queda desconcertado.

O retorno do irmán non lle produce alegría,O retorno do irmán non lle produce alegría,
como a seu pai, senón rabia:como a seu pai, senón rabia:
«indignouse e negábase a entrar»«indignouse e negábase a entrar» na festa.na festa.
Nunca marchara de casa, pero agora séntese comoNunca marchara de casa, pero agora séntese como
un estraño entre os seus.un estraño entre os seus.

O pai sae aO pai sae a
convidalo coconvidalo co
mesmo agarimomesmo agarimo
con que acolleu acon que acolleu a
seu irmán.seu irmán.
Non lle grita nin lleNon lle grita nin lle
dá ordes.dá ordes.
Con amor humildeCon amor humilde
«trata de«trata de
persuadilo»persuadilo»
para que entre napara que entre na
festa da acollida.festa da acollida.

É daquela cando o fillo estoupa deixando
ao descuberto todo o seu resentimento.
Pasou toda a súa vida cumprindo ordes do
pai, pero non aprendeu a amar como ama
el.
Agora só sabe esixir os seus dereitos e
denigrar a seu irmán.

Esta é a traxedia
do fillo máis vello.
Nunca marchou da casa, pero o seu
corazón estivo sempre lonxe.
Sabe cumprir mandamentos pero non sabe amar.
Non entende o amor de seu pai a aquel fillo perdido.
El non acolle nin perdoa, non quere saber
nada con seu irmán.
Xesús termina a súa parábola sen satisfacer a
nosa curiosidade:
entrou na festa ou quedou fóra?

Envoltos na crise relixiosa da
sociedade moderna,
habituámonos a falar de
crentes e non-crentes,
de practicantes e de afastados,
de matrimonios bendicidos pola
Igrexa e de parellas en situación
irregular...

Mentres nós seguimos
clasificando os seus fillos,
Deus séguenos esperando a
todos, pois non é
propiedade dos bos nin
dos practicantes.
É Pai de todos.

O «fillo máis vello» é unha interpelaciónO «fillo máis vello» é unha interpelación
para cantos cremos vivir xunto a el.para cantos cremos vivir xunto a el.
Que estamos facendo os que nonQue estamos facendo os que non
abandonamos a Igrexa?abandonamos a Igrexa?
Asegurar a nosa supervivencia relixiosaAsegurar a nosa supervivencia relixiosa
observando o mellor posible o prescrito, ouobservando o mellor posible o prescrito, ou
ser testemuñas do amor grande de Deus aser testemuñas do amor grande de Deus a
todos os seus fillos e fillas?todos os seus fillos e fillas?

Estamos construíndo comunidades abertas queEstamos construíndo comunidades abertas que
saben comprender, acoller e acompañar aos quesaben comprender, acoller e acompañar aos que
buscan a Deus entre dúbidas e interrogantes?buscan a Deus entre dúbidas e interrogantes?
Erguemos barreiras ou tendemos pontes?Erguemos barreiras ou tendemos pontes?
Ofrecémoslles amizade ou mirámolosOfrecémoslles amizade ou mirámolos
con receo?con receo?

O OUTRO FILLO
Sen dúbida, a parábola máis cativadora de Xesús é a do «pai bo», mal chamada
«parábola do fillo pródigo». Precisamente, este «fillo máis novo» atraeu sempre a atención de
comentaristas e predicadores. A súa volta ao fogar e a acollida incrible do pai conmoveron a todas
as xeracións cristiás.
Con todo, a parábola fala tamén do «fillo máis vello», un home que permanece xunto a
seu pai, sen imitar a vida desordenada de seu irmán, lonxe do fogar. Cando o informan da festa
organizada por seu pai para acoller o fillo perdido, queda desconcertado. O retorno do irmán non lle
produce alegría, como a seu pai, senón rabia: «indignouse e negábase a entrar» na festa. Nunca
marchara da casa, pero agora séntese como un estraño entre os seus.
O pai sae a invitalo co mesmo agarimo con que acolleu a seu irmán. Non lle grita nin lle
dá ordes. Con amor humilde «trata de persuadilo» para que entre na festa da acollida. É daquela
cando o fillo estoupa deixando ao descuberto todo o seu resentimento. Pasou toda a súa vida
cumprindo ordes do pai, pero non aprendeu a amar como ama el. Agora só sabe esixir os seus
dereitos e denigrar a seu irmán.
Esta é a traxedia do fillo máis vello. Nunca marchou da casa, pero o seu corazón estivo
sempre lonxe. Sabe cumprir mandamentos pero non sabe amar. Non entende o amor de seu pai a
aquel fillo perdido. El non acolle nin perdoa, non quere saber nada co seu irmán. Xesús termina a
sú parábola sen satisfacer a nosa curiosidade: entrou na festa ou quedou fóra?
Envoltos na crise relixiosa da sociedade moderna, habituámonos a falar de crentes e
non-crentes, de practicantes e de afastados, de matrimonios bendicidos pola Igrexa e de parellas
en situación irregular... Mentres nós seguimos clasificando a seus fillos, Deus séguenos esperando
a todos, pois non é propiedade dos bos nin dos practicantes. É Pai de todos.
O «fillo máis vello» é unha interpelación para os que cremos vivir xunto a el. Que
estamos facendo os que non abandonamos a Igrexa? Asegurar a nosa supervivencia relixiosa
observando o mellor posible o prescrito, ou ser testemuñas do amor grande de Deus a todos os
seus fillos e fillas? Estamos construíndo comunidades abertas que saben comprender, acoller e
acompañar aos que buscan a Deus entre dúbidas e interrogantes? Erguemos barreiras ou
tendemos pontes? Ofrecemos amizade ou mirámolos con receo?
José Antonio Pagola