1. José Antonio Pagola
Red evangelizadora BUENAS
NOTICIAS
Difunde a fe no Crucificado. Pásao.
24 de novembro de 2013
Festa de Cristo Rei (C)
Lucas 23, 35 - 43
Música:Haendel Largo;present:B.Areskurrinaga HC;euskaraz: D.Amundarain

2. Segundo o relato de Lucas, Xesús
agoniza no medio das burlas e
desprezos dos que o rodean.
Ninguén parece ter entendido a súa
vida.

3. Ninguén parece
ter captado a súa entrega aos
que sofren nin o seu perdón aos
culpables.
Ninguén viu no seu rostro
a mirada compasiva de Deus.
Ninguén parece agora intuír naquela
morte misterio ningún.

4. As autoridades relixiosas búrlanse del con
xestos despectivos: pretendeu salvar a
outros; que se salve agora a si mesmo.
Se é o Mesías de Deus, o “Elixido” por El,
xa virá Deus na súa defensa.

5. Tamén os soldados se suman ás burlas. Eles
non cren en ningún Enviado de Deus.
Rinse do letreiro que Pilato mandou colocar na
cruz:
“Este é o rei dos xudeus”.
É absurdo que alguén poida reinar sen poder.
Que demostre a súa forza salvándose
a si mesmo.

6. Xesús permanece calado,
pero non descende
da cruz.
Que fariamos nós se o
Enviado de Deus buscase
a súa propia salvación
escapando desa cruz que
o une para sempre a
todos os crucificados da
historia?
Como poderiamos crer
nun Deus que nos
abandonase para sempre
á nosa sorte?

7. Axiña, no medio
de tantas burlas e
desprezos,
unha sorprendente
invocación:
“Xesús, lémbrate de
min cando chegues
ao teu reino”.
Non é un discípulo nin un
seguidor de Xesús.
É un dos dous
delincuentes
crucificados a carón del.
Lucas propono como
un exemplo admirable
de fe no Crucificado.

8. Este home, a punto de morrer axustizado,
sabe que Xesús é un home inocente, que non fixo máis
que ben a todos.
Intúe na súa vida un misterio que a el se lle escapa, pero
está convencido de que Xesús non vai ser derrotado pola
morte.
Do seu corazón nace unha súplica. Só lle pide a Xesús que
non o esqueza: algo poderá facer por el.

9. Xesús respóndelle de inmediato:
“Hoxe estarás comigo no paraíso”.
Agora están os dous unidos na angustia e
a impotencia, pero Xesús acólleo como
compañeiro inseparable.
Morrerán crucificados, pero entrarán xuntos
no misterio de Deus.

10. No medio da
sociedade descrída
dos nosos días, non
pocos viven
desconcertados.
Non saben se cren ou
non cren.
Case sen sabelo,
levan no seu corazón
unha fe pequena e
fráxil.

11. Ás veces, sen saber por que nin
como, angustiados polo peso da
vida, invocan a Xesús á súa
maneira.
“Xesús, lémbrate de min”
e Xesús escóitados:
“Ti estarás sempre
comigo”.

12. Deus ten os seus camiños
para encontrarse con cada persoa e non
sempre pasan por onde lle indican
os teólogos.
O decisivo é ter un corazón que
escoita a propia conciencia.

13.
LÉMBRATE DE MIN
Segundo o relato de Lucas, Xesús agonizou no medio das burlas e desprezos dos que o rodean.
Ninguén parece ter entendido a súa vida. Ninguén parece ter captado a súa entrega aos que sofren nin o seu
perdón aos culpables. Ninguén viu no seu rostro a mirada compasiva de Deus. Ninguén parece agora intuír
naquela morte misterio ningún.
As autoridades relixiosas búrlanse del con xestos despectivos: pretendeu salvar a outros; que se
salve agora a si mesmo. Se é o Mesías de Deus, o “Elixido” por El, xa virá Deus na súa defensa.
Tamén os soldados se suman ás burlas. Eles non ceen en ningún Enviado de Deus. Rinse do letreiro
que Pilato mandou colocar na cruz: “Este é o rei ds xudeus”. É absurdo que alguén poida reinar sen poder. Que
demostre a súa forza salvándose a si mesmo.
Xesús permanece calado, pero non descende da cruz. Que fariamos nós se o Enviado de Deus
buscase a súa propia salvación escapando desa cruz que o une para sempre a todos os crucificados da historia?
Como poderiamos crer nun Deus que nos abandonse para sempre á nosa sorte?
Axiña, no medio de tantas burlas e desprezos, unha sorprendente invocación: “Xesús, lémbrate de min
cando chegues ao teu reino”. Non é un discípulo ni nun seguidor de Xesús. É un dos dous delincuentes
crucificados a carón del. Lucas propono como un exemplo admirable de fe no Crucificado.
Este home, a punto de morrer axustizado, sabe que Xesús é un home inocente, que non fixo máis que
ben a todos. Intúe na súa vida un misterio que a el se lle escapa, pero está convencido de que Xesús non vai ser
derrotado pola morte. Do seu corazón nace unha súplica. Só lle pide a Xesús que non o esqueza: algo poderá facer
por el.
Xesús respóndelle de inmediato: “Hoxe estarás comigo no paraíso”. Agora están os dous unidos na
angustia e a impotencia, pero Xesús acólleo como compañeiro inseparable. Morrerán crucificados, pero entrarán
xuntos no misterio de Deus.
No medio da sociedade descrída dos nosos días, non poucos viven desconcertados. Non saben se
cren ou non cren. Case sen sabelo, levan no seu corazón unha fe pequena e fráxil. Ás veces, sen saber por que nin
como, angustiados polo peso da vida, invocan a Xesús á súa maneira. “Xesús, lémbrate de míin” e Xesús escóitaos:
“Ti estarás sempre comigo”. Deus ten os seus camiños para encontrarse con cada persoa e non sempre pasan por
onde lle indican os teólogos. O decisivo é ter un corazón que escoiota a propia conciencia.
José Antonio Pagola