DOMINGO B

1. 18 outubro 2015
29º Tempo Ordinario
Marcos 10, 35-45
José Antonio Pagola
Presentación: B.Areskurrinaga HC
Euskaraz:D.Amundarain
Música: Befrida-Solo tú
Nada diso
entre nós

2. Camiño de Xerusalén, Xesús vai
advertindo os seus discípulos do
destino doloroso que lles espera a el
e aos que sigan os seus pasos.
A inconsciencia dos que o
acompañan é incrible.
Aínda hoxe se segue repetindo.

3. Santiago e Xoán, os fillos do Zebedeo, sepáranse
do grupo e achéganse eles sós a Xesús.
Non necesitan dos demais.
Queren facerse cos postos máis privilexiados
e ser os primeiros no proxecto de Xesús,
tal como eles o imaxinan.

4. A súa petición non é unha súplica senón
unha ridícula ambición:
«Queremos que fagas o que che imos pedir».
Queren que Xesús os poña por enriba
dos demais.

5. Xesús parece sorprendido.
«Non sabedes o que pedides».
Non lle entenderon nada. Con paciencia
grande invítaos a que se pregunten se son
capaces de compartir o seu destino doloroso.

6. Cando se decatan do
que ocorre os
outros dez discípulos,
anóxanse contra
Santiago e Xoán.
Tamén eles teñen as
mesmas aspiracións.
A ambición divídeos e
enfróntaos.

7. A busca de honores e protagonismos interesados
rompe sempre a comuñón da comunidade cristiá.
Tamén hoxe.
Que pode haber máis contrario a Xesús e ao seu
proxecto de servir á liberación da xente?

8. O feito é tan grave que Xesús «xúntaos»
para deixar claro cal é a actitude que ha de
caracterizar sempre os seus seguidores.
Coñecen sobradamente como actúan os romanos,
«xefes dos pobos» e «grandes» da terra:
tiranizan a xente, sométena e fanlles sentir
a todos o peso do seu poder.
Pois ben, «vós nada diso».

9. Entre os seus seguidores, todo ha ser diferente:
««O que queira ser grande, sexa o voso servidor; e oO que queira ser grande, sexa o voso servidor; e o
que queira ser primeiro, sexa escravo de todosque queira ser primeiro, sexa escravo de todos».».
A grandeza non se mide polo poder que se ten, o
rango que se ocupa ou os títulos que se ostentan.

10. Quen ambiciona estas cousas, na Igrexa de Xesús,Quen ambiciona estas cousas, na Igrexa de Xesús,
non se fai máis grande senónnon se fai máis grande senón
máis insignificante e ridículo.máis insignificante e ridículo.
En realidade, é un estorbo para promover o estilo deEn realidade, é un estorbo para promover o estilo de
vida querido polo Crucificado.vida querido polo Crucificado.
Fáltalle un trazo básico para ser seguidor de Xesús.Fáltalle un trazo básico para ser seguidor de Xesús.

11. Na Igrexa todos temos que ser servidores.
Temos que colocarnos na comunidade cristiá, non
desde arriba, desde a superioridade, o poder ou o
protagonismo interesado, senón desde abaixo, desde
a dispoñibilidade, o servizo e a axuda aos demais.

12. O noso exemplo é Xesús.
Non viviu nunca
«para ser servido, senón
para servir».
Este é o mellor e máis
admirable resumo do que
foi El:
servizo a todosservizo a todos..

13. NADA DISO ENTRE NÓS
Camiño de Xerusalén, Xesús vai advertindo aos seus discípulos do destino doloroso que
lles espera a el e aos que sigan os seus pasos. A inconsciencia dos que o acompañan é incrible.
Aínda hoxe se segue repetindo.
Santiago e Xoán, os fillos do Zebedeo, sepáranse do grupo e achéganse eles sós a
Xesús. Non necesitan dos demais. Queren facerse cos postos máis privilexiados e ser os primeiros
no proxecto de Xesús, tal como eles o imaxinan. A súa petición non é unha súplica senón unha
ridícula ambición: «Queremos que fagas o que che imos pedir». Queren que Xesús os poña por
enriba dos demais.
Xesús parece sorprendido. «Non sabedes o que pedides». Non lle entenderon nada. Con
paciencia grande invítaos a que se pregunten se son capaces de compartir o seu destino doloroso.
Cando se decatan do que ocorre os outros dez discípulos, anóxanse contra Santiago e Xoán. Tamén
eles teñen as mesmas aspiracións. A ambición divídeos e enfróntaos. A busca de honores e
protagonismos interesados rompe sempre a comuñón da comunidade cristiá. Tamén hoxe. Que
pode haber máis contrario a Xesús e ao seu proxecto de servir á liberación da xente?
O feito é tan grave que Xesús «xúntaos» para deixar claro cal é a actitude que ha
caracterizar sempre os seus seguidores. Coñecen sobradamente como actúan os romanos, «xefes
dos pobos» e «grandes» da terra: tiranizan a xente, sométena e fanlles sentir a todos o peso do seu
poder. Pois ben, «vós nada diso».
Entre os seus seguidores, todo ha ser diferente: «O que queira ser grande, sexa o voso
servidor; e o que queira ser primeiro, sexa escravo de todos». A grandeza non se mide polo poder
que se ten, o rango que se ocupa ou os títulos que se ostentan. Quen ambiciona estas cousas, na
Igrexa de Xesús, non se fai máis grande senón máis insignificante e ridículo. En realidade, é un
estorbo para promover o estilo de vida querido polo Crucificado. Fáltalle un trazo básico para ser
seguidor de Xesús.
Na Igrexa todos temos que ser servidores. Témonos que colocar na comunidade cristiá,
non desde arriba, desde a superioridade, o poder ou o protagonismo interesado, senón desde
abaixo, desde a dispoñibilidade, o servizo e a axuda aos demais. O noso exemplo é Xesús. Non viviu
nunca «para ser servido, senón para servir». Este é o mellor e máis admirable resumo do que foi El:
servizo a todos.
José Antonio Pagola