1. Os cristiáns da primeira e segunda xeración recordaban a Xesús
non tanto coma un home relixioso, senón como un profeta que denunciaba con
audacia
os perigos e trampas de toda relixión.
O seu non era a observancia piadosa por encima de todo,
senón a busca apaixonada da vontade de Deus.
Xesús cita a Isaías:
“Este pobo hónrame cos beizos, pero o seu corazón está lonxe de min.
O culto que me dan está baleiro,
porque a doutrina que ensinan son preceptos humanos”.
Logo denuncia en termos claros onde está a trampa:
“Deixades a un lado o mandamento de Deus
para aferrarvos á tradición dos hombres”.
José Antonio Pagola.
O camiño aberto por Xesús.
Texto: Marcos 7, 1-8.14-15.21-23 // Tempo Ordinario 22 –B- .
Comentarios e presentación: Asun Gutiérrez Cabriada.
Música: Mozart. Sinfonía nº 29, en la. Andante.

2. Os fariseos e algúns mestres da Lei procedentes de Xerusalén achegáronse a
Xesús e observaron que algúns dos seus discípulos comían coas mans
impuras, é decir, sen lavalas –é de saber que os fariseos e os xudeus en xeral
non comen sen antes terse lavado as mans meticulosamente, aferrándose á
tradición dos seus devanceiros ...
Os letrados e fariseos representan o culto hipócrita que se ciñe ao externo,
ao de “fóra” (a rúbrica, a norma), perdendo de vista o profundo, o de “dentro”.
A convivencia cotiá con Xesús fai relativizar costumes e normas. Sabemos que
Xesús saltaba en moitas ocasións certos preceptos da Lei, porque en lugar de
liberar as persoas, escravizábaas e excluíaas da vida social e relixiosa.
Para Xesús a suciedade non consiste en non lavarse as manos, senón en non facer
felices as persoas, en esquecerse das súas necesidades, en crerse “limpo”.
A auténtica limpeza consiste en vivir como viviu Xesús.

3. e ao volver da praza, se non se lavan, non comen;
...
e observan por tradición outros moitos costumes,
como a purificación de vasos, xerras e bandexas–.
Así que os fariseos e os mestres da Lei lle preguntaron:
– Por que os teus discípulos non proceden conforme á
tradición dos devanceiros,
senón que comen con mans impuras?
A persoa farisea é estrita cumplidora da Lei
e séntese demasiado satisfeita do seu cumprimento externo.
Da máis importancia á norma humana que ao que Deus quere.
A relación de Xesús con este tipo de persoas foi moi conflitiva.
Actúo como os fariseos na interpretación meticulosa da norma?
Confórmome coa aparencia e cumprimento exterior?

4. Xesús contestoulles:
– Ben profetizou Isaías de vós,
hipócritas,
segundo está escrito:
Este pobo hónrame cos beizos,
pero o seu corazón está lonxe de
min. O culto que me dan está
baleiro, porque a doutrina que
ensinan son preceptos humanos.
Xesús, en repetidas ocasións, xustifica a súa forma de actuar, sen analizar a conduta dos seus
opoñentes (Mc 2,1-3,6;3,22-30). Agora pasa a denunciar abertamente aos que cren ter o poder
ideolóxico e relixioso.
Coas súas acusacións cambia todo o sistema socio-relixioso
e censura a forma oficial de acceso a Deus.
Unha forma de intentar domesticar o Evanxeo é convertelo nun conxunto de normas
que abonda con cumplir escrupulosa e externamente.
A vida interna da Igrexa católica –e das demais Igrexas-
condúcese polo Evanxeo ou polo Dereito Canónico-preceptos humanos?
As persoas de ambientes católicos -ou dotras relixións-
practican a relixión ou son seguidoras de Xesús?

5. e chamando de novo á xente, díxolles:
– Escoitádeme todos e entendede isto:
Nada do que entra no ser humano
pode manchalo.
O que sae de dentro é o que contamina
o ser humano.
Xesús non critica á xente, como aos letrados e fariseos,
senón que os invita a escoitar e axúdaos a entender ben.
Xesús declara puros todos os alimentos e desautoriza radicalmente o sistema socio-
relixioso baseado en ritos e tradicións.
Xesús proclama a liberdade ante as ataduras da Lei que escravizan as persons.
Demostra que non é tan complicado nin hai que purificarse tanto
para encontrar a Deus, que está nas relaciónes humanas,
en todo o que contribúe a facer máis libre, digna e feliz a vida das persoas.
A Palabra de Deus sempre é portadora de vida e de liberación para o ser humano.

6. Porque é de dentro, do corazón dos seres humanos, de onde saen os malos
pensamentos, fornicacións, roubos, homicidios, adulterios, cobizas,
perversidades, fraude, libertinaxe, envexa, inxuria, soberbia e insensatez.
Todas estas maldades saen de dentro e manchan o ser humano.
Xesús sinala claramente a verdadeira fonte do amor ou da ignorancia:
o corazón humano.
Ten un corazón que pensa ben, respectuoso, xeneroso, solidario, austero, alegre,
coherente, compasivo..., quen vive como viviu Xesús.
Aínda que non o saiba nin o coñeza.

7. Ti me espertaches
do falso soño da responsabilidade.
Descargaches a miña mochila
de inútiles seguridades
e falsas necesidades,
e dixéchesme con voz amiga:
camiña lixeiro de equipaxe.
Agora si, Señor.
Agora sei escoitar a túa voz amiga
e o seu eco no horizonte.
Agora si, Señor,
camiñe ou descanse,
síntote ao meu lado,
e non me pesa a vida
nin o seguir as túas pegadas.
Ulibarri Flo.