Presentación: B.Areskurrinaga HC
Euskaraz: D. Amundarain
Música: Bruch. Adagio.
21 de agosto de 2016
21º Tempo ordinario – C
(Lucas 13, 22-30)José Antonio Pagola
Non todo vale

Xesús vai camiñando cara a Xerusalén.
A súa marcha non é a dun peregrino
que sobe ao templo para cumprir
os seus deberes relixiosos.

Segundo Lucas, Xesús recorre cidades eSegundo Lucas, Xesús recorre cidades e
aldeas «ensinando».aldeas «ensinando».
Hai algo que necesita comunicar a aquelasHai algo que necesita comunicar a aquelas
xentes: Deus é un Pai Bo que ofrece a todos axentes: Deus é un Pai Bo que ofrece a todos a
súa salvación.súa salvación.
Todos son invitados a acoller o seu perdón.Todos son invitados a acoller o seu perdón.

A súa mensaxe sorprende a todos.
Os pecadores énchense de ledicia ao oílo
falar da bondade insondable de Deus:
tamén eles poden esperar a salvación.

Nos sectores fariseos, con todo, critican a
súa mensaxe e tamén a súa acollida a
recadadores, prostitutas e pecadores:
non está Xesús abrindo o camiño cara a unha
relaxación relixiosa e moral inaceptable?

Segundo Lucas, un descoñecido interrompe aSegundo Lucas, un descoñecido interrompe a
súa marcha e pregúntalle polo número dos quesúa marcha e pregúntalle polo número dos que
se salvarán: serán poucos?, serán moitos?,se salvarán: serán poucos?, serán moitos?,
salvaranse todos?, só os xustos?salvaranse todos?, só os xustos?
Xesús non responde directamente á súaXesús non responde directamente á súa
pregunta.pregunta.

O importante non é saberO importante non é saber
cantos se salvarán.cantos se salvarán.
O decisivo é vivir con actitudeO decisivo é vivir con actitude
lúcida e responsable paralúcida e responsable para
acoller a salvaciónacoller a salvación
dese Deus Bo.dese Deus Bo.
Xesús recórdallo a todos:Xesús recórdallo a todos:
««Esforzádevos por entrar polaEsforzádevos por entrar pola
porta estreitaporta estreita».».

Desta maneira,Desta maneira,
corta de raíz a reacción doscorta de raíz a reacción dos
que entenden a súa mensaxeque entenden a súa mensaxe
como unha invitación aocomo unha invitación ao
laxismo.laxismo.
Sería burlarse do Pai.Sería burlarse do Pai.
A salvación non é algo que seA salvación non é algo que se
recibe de maneirarecibe de maneira
irresponsable dun Deusirresponsable dun Deus
permisivo.permisivo.

Non é tampouco o privilexio dalgúns elixidos.
Non abonda ser fillos de Abrahán.
Non é suficiente ter coñecido o Mesías.

Para acoller a salvación de Deus éPara acoller a salvación de Deus é
necesario esforzarnos, loitar, imitar o Pai,necesario esforzarnos, loitar, imitar o Pai,
confiar no seu perdón.confiar no seu perdón.
Xesús non rebaixa as súas esixencias:Xesús non rebaixa as súas esixencias:
««Sede misericordiosos como o voso Pai éSede misericordiosos como o voso Pai é
misericordioso»misericordioso»;;
«Non xulguedes e non seredes xulgados».«Non xulguedes e non seredes xulgados».
«Perdoade setenta veces sete»«Perdoade setenta veces sete»
como o voso Pai.como o voso Pai.
«Buscade o reino de Deus e a súa xustiza»«Buscade o reino de Deus e a súa xustiza»..

Para entender
correctamente a
invitación a
«entrar pola porta
estreita»,
temos que recordar
as palabras de Xesús
que podemos ler no
evanxeo de Xoán:
«Eu son a porta; se
un entra por min
será salvo»
(Xoán 10,9).

Entrar pola porta estreita é «seguir a Xesús»;
aprender a vivir coma El; tomar a súa cruz e
confiar no Pai que o resucitou.

Neste seguimento a Xesús, nonNeste seguimento a Xesús, non
todo vale, non todo dá igual;todo vale, non todo dá igual;
temos que responder ao amor detemos que responder ao amor de
Pai con fidelidade.Pai con fidelidade.
O que Xesús pide non é rigorismoO que Xesús pide non é rigorismo
legalista,legalista,
senón amor radical a Deus e aosenón amor radical a Deus e ao
irmán.irmán.

Por iso, a súa chamada é fonte de esixencia,
pero non de angustia.
Xesucristo é unha porta sempre aberta.
Ninguén a pode pechar, só nós se nos
pechamos ao seu perdón.

NON TODO VALE
Xesús vai camiñando cara a Xerusalén. A súa marcha non é a dun peregrino que sobe
ao templo para cumprir os seus deberes relixiosos. Segundo Lucas, Xesús recorre cidades e aldeas
«ensinando». Hai algo que necesita comunicar a aquelas xentes: Deus é un Pai Bo que ofrece a
todos a súa salvación. Todos son invitados a acoller o seu perdón.
A súa mensaxe sorprende a todos. Os pecadores énchense de ledicia ao oílo falar da bondade
insondable de Deus: tamén eles poden esperar a salvación. Nos sectores fariseos, con todo,
critican a súa mensaxe e tamén a súa acollida a recadadores, prostitutas e pecadores: non está
Xesús abrindo o camiño cara a unha relaxación relixiosa e moral inaceptable?
Segundo Lucas, un descoñecido interrompe a súa marcha e pregúntalle polo número
dos que se salvarán: serán poucos?, serán moitos?, salvaranse todos?, só os xustos? Xesús non
responde directamente á súa pregunta. O importante non é saber cantos se salvarán. O decisivo é
vivir con actitude lúcida e responsable para acoller a salvación dese Deus Bo. Xesús recórdallo a
todos: «Esforzádevos por entrar pola porta estreita».
Desta maneira, corta de raíz a reacción dos que entenden a súa mensaxe como unha
invitación ao laxismo. Sería burlarse do Pai. A salvación non é algo que se recibe de maneira
irresponsable dun Deus permisivo. Non é tampouco o privilexio dalgúns elixidos. Non abonda ser
fillos de Abrahán. Non é suficiente ter coñecido o Mesías.
Para acoller a salvación de Deus é necesario esforzarnos, loitar, imitar o Pai, confiar no
seu perdón. Xesús non rebaixa as súas esixencias: «Sede misericordiosos como o voso Pai é
misericordioso»; «Non xulguedes e non seredes xulgados»; «Perdoade setenta veces sete» como o
voso Pai; «Buscade o reino de Deus e a súa xustiza».
Para entender correctamente a invitación a «entrar pola porta estreita», temos que
recordar as palabras de Xesús que podemos ler no evanxeo de Xoán: «Eu son a porta; se un entra
por min será salvo» (Xoán 10, 9). Entrar pola porta estreita é «seguir a Xesús»; aprender a vivir
coma El; tomar a súa cruz e confiar no Pai que o resucitou.
Neste seguimento a Xesús, non todo vale, non todo dá igual; temos que responder ao
amor de Pai con fidelidade. O que Xesús pide non é rigorismo legalista, senón amor radical a Deus
e ao irmán. Por iso, a súa chamada é fonte de esixencia, pero non de angustia. Xesucristo é unha
porta sempre aberta. Ninguén a pode pechar, só nós se nos pechamos ao seu perdón.
José Antonio Pagola