1. 14 de xullo de 2013
15º Tempo ordinario (C)
Lucas 10, 25-37
Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Contribúe a reavivar no mundo a compaixón.
Pásao.
José Antonio Pagola
Música:Mahler Adagio sinfonía 5
Presentación:B.Areskurrinaga HC
Euskaraz:D.amundarain

2. ““Sede compasivos comaSede compasivos coma
o voso Pai é compasivo”.o voso Pai é compasivo”.
Esta é a herdanza que Xesús deixouEsta é a herdanza que Xesús deixou
á humanidade.á humanidade.

3. Para comprender a
revolución que quere
introducir na historia,
temos que de ler con
atención o seu relato
do
““bo samaritano”.bo samaritano”.
Nel descríbesenos a
actitude que temos
que promover, máis
alá das nosas crenzas
e posicións
ideolóxicas ou
relixiosas, para
construír un mundo
máis humano.

4. Na beira dun camiño
solitario xace un ser
humano, roubado,
agredido, despoxado
de todo, medio morto,
abandonado á súa
sorte.
Neste ferido sen nome e sen patria resume Xesús a situación
de tantas vítimas inocentes maltratadas inxustamente e
abandonadas a carón de tantos camiños da historia.

5. No horizonte aparecen dous viaxeros:No horizonte aparecen dous viaxeros:
primero un sacerdote, logo un levita.
Os dous pertencen ao mundo respectado da
relixión oficial de Xerusalén.
Os dous actúan de maneira idéntica:
“ven o ferido, dan un rodeo e pasan de largo”.

6. Os dous pechan os seus ollos e o seu corazón,Os dous pechan os seus ollos e o seu corazón,
aquel home non existe para eles,aquel home non existe para eles,
pasan sen deterse.pasan sen deterse.
Esta é a crítica radical de Xesús a toda relixiónEsta é a crítica radical de Xesús a toda relixión
incapaz de xerar nos seus membrosincapaz de xerar nos seus membros
un corazón compasivo.un corazón compasivo.
Que sentido ten unha relixión tan pouco humana?Que sentido ten unha relixión tan pouco humana?

7. Polo camiño vén un terceiro personaxe.Polo camiño vén un terceiro personaxe.
Non é sacerdote nin levita.Non é sacerdote nin levita.
Nin sequera pertence á relixión do Templo. ConNin sequera pertence á relixión do Templo. Con
todo, ao chegar,todo, ao chegar,
““ve o ferido, conmóvese e achégase”ve o ferido, conmóvese e achégase”..

8. Logo, fai por aquel descoñecido todo o
que pode para rescatalo con vida e
restaurar a súa dignidade.
Esta é a dinámica que Xesús quere
introducir no mundo.

9. O primeiro é non pecharar os
ollos.
Saber “mirar” de maneira atenta e
responsable ao que sofre.

10. Esta mirada pódenos liberar do egoísmo eEsta mirada pódenos liberar do egoísmo e
a indiferenza que nos permiten vivir coaa indiferenza que nos permiten vivir coa
conciencia tranquila e a ilusión deconciencia tranquila e a ilusión de
inocencia no medio de tantas vítimasinocencia no medio de tantas vítimas
inocentes.inocentes.
Ao mesmo tempo, “conmovernos” e deixar queAo mesmo tempo, “conmovernos” e deixar que
o seu sufrimento nos doa tamén a nós..o seu sufrimento nos doa tamén a nós..

11. O decisivo é reaccionar e
“achegarnos” ao que sofre, non
para preguntarnos se teño ou non
algunha obriga de axudalo,
senón para descubrir de cerca
que é un ser necesitado que nos
está chamando.
A nosa actuación concreta
revelaranos a nosa calidade
humana.

12. Todo isto non é teoría.Todo isto non é teoría.
O samaritano do relatoO samaritano do relato
non se sente obrigado anon se sente obrigado a
cumplir un determinadocumplir un determinado
código relixioso oucódigo relixioso ou
moral. Sinxelamente,moral. Sinxelamente,
responde á situación doresponde á situación do
ferido inventando todaferido inventando toda
clase de xestosclase de xestos
prácticos orientados aprácticos orientados a
aliviar o seu sufrimentoaliviar o seu sufrimento
e restaurar a súa vida ee restaurar a súa vida e
a súa dignidade.a súa dignidade.

13. Xesús conclúe con estas palabras.Xesús conclúe con estas palabras.
““Vai e fai ti o mesmo”Vai e fai ti o mesmo”..

14. NO PASAR DE LARGO
“Sede compasivos coma o voso Pai é compasivo”. Esta é a herdanza que Xesús deixou á humanidade.
Para comprender a revolución que quere introducir na historia, temos qu ler con atención o seu relato do “bo
samaritano”. Nel descríbesenos a actitude que temos que promover, máis alá das nosas crenzas e posicións
ideolóxicas ou relixiosas, para construír un mundo máis humano.
Á beira dun camiño solitario xace un ser humano, roubado, agredido, despoxado de todo, medio
morto, abandonado á súa sorte. Neste ferido sen nome e sen patria resume Xesús a situación de tantas vítimas
inocentes maltratadas inxustamente e abandonadas a carón de tantos camiños da historia.
No horizonte aparecen dous viaxeiros: primero un sacerdote, logo un levita. os dous pertencen ao
mundo respectado da relixión oficial de Xerusalén. Os dous actúan de maneira idéntica: “ven o ferido, dan un
rodeo e pasan de largo”. Os dous pechan os seus ollos e o seu corazón, aquel home non existe para eles, pasan
sen deterse. Esta é a crítica radical de Xesús a toda relixión incapaz de xerar nos seus membros un corazón
compasivo. Que sentido ten unha relixión tan pouco humana?
Polo camiño vén un terceiro personaxe. Non é sacerdote nin levita. Nin sequera pertence á relixión
do Templo. Con todo, ao chegar, “ve o ferido, conmóvese e achégase”. Logo, fai por aquel descoñecido todo o
que pode para rescatalo con vida e restaurar a súa dignidade. Esta é a dinámica que Xesús quere introducir no
mundo.
O primeiro é non pechar os ollos. Saber “mirar” de maneira atenta e responsable ao que sofre. Esta
mirada pódenos liberar do egoísmo e a indiferenza que nos permiten vivir co a conciencia tranquila e a ilusión de
inocencia no medio de tantas vítimas inocentes. Ao mesmo tempo, “conmovernos” e deixar que o seu sufrimento
nos doa tamén a nós.
O decisivo é reaccionar e “achegarnos” ao que sofre, non para preguntarnos se teño ou non algunha
obriga de axudalo, senón para descubrir de cerca que é un ser necesitado que nos está chamando. A nosa
actuación concreta revelaranos a nosa calidade humana.
Todo isto non é teoría. O samaritano do relato non se sente obrigado a cumprir un determinado
código relixioso ou moral. Sinxelamente, responde á situación do ferido inventando toda clase de xestos
prácticos orientados a aliviar o seu sufrimento e restaurar a súa vida e a súa dignidade. Xesús conclúe con estas
palabras. “Vai e fai ti o mesmo”.
José Antonio Pagola