5 de xullo de 2015
14º Domingo do TOB.
Marcos 6, 1-6
Presentación: B.Areskurrinaga HC
Euskaraz: D. Amundaraian
Música: Viool. Endless
José Antonio Pagola

O relato non deixa de serO relato non deixa de ser
sorprendente. Xesús foisorprendente. Xesús foi
rexeitado precisamente narexeitado precisamente na
súa propia aldea, entresúa propia aldea, entre
aqueles que crían coñeceloaqueles que crían coñecelo
mellor ca ninguén.mellor ca ninguén.

Chega a Nazaré, acompañado dos seus
discípulos, e ninguén sae ao seu encontro,
como sucede ás veces noutros lugares.
Tampouco o presentan aos enfermos da
aldea para que os cure.

A súa presenza
só esperta
neles asombro.
Non saben
quen lle puido
aprender unha
mensaxe tan
chea de
sabedoría.
Tampouco se
explican de
onde provén a
forza curadora
das súas mans.

O único que saben é que Xesús é un
traballador nacido nunha familia
da súa aldea.
Todo o demais «resúltalles escandaloso»

Xesús sénteseXesús séntese
«desprezado»: os«desprezado»: os
seus non o aceptanseus non o aceptan
como portador dacomo portador da
mensaxe e damensaxe e da
salvación de Deus.salvación de Deus.
Fixéronse unhaFixéronse unha
idea do seu veciño
Xesús e resístense
a abrirse ao
misterio que se
encerra na súa
persoa.

Xesús recórdalles un refrán que,
probablemente, coñecen todos:
«Non desprezan un profeta máis ca na súa
terra, entre os seus parentes e na súa casa».

Ao mesmo tempo, XesúsAo mesmo tempo, Xesús
«estráñase da súa falta de fe».«estráñase da súa falta de fe».
É a primeira vez que experimenta unÉ a primeira vez que experimenta un
rexeitamento colectivo, non dos dirixentesrexeitamento colectivo, non dos dirixentes
relixiosos, senón de toda a súa aldea.relixiosos, senón de toda a súa aldea.
Non se esperaba isto dos seusNon se esperaba isto dos seus..

A súa incredulidade chega incluso a
bloquear a súa capacidade de curar:súa capacidade de curar:
«non puido facer alí ningún milagre, só«non puido facer alí ningún milagre, só
curou algúns enfermos».curou algúns enfermos».

Marcos non narra esteMarcos non narra este
episodio paraepisodio para
satisfacer asatisfacer a
curiosidade dos seuscuriosidade dos seus
lectores, senón paralectores, senón para
advertir asadvertir as
comunidades cristiáscomunidades cristiás
que Xesús pode serque Xesús pode ser
rexeitadorexeitado
precisamente porprecisamente por
quen cren coñeceloquen cren coñecelo
mellor: os que semellor: os que se
encerran nas súasencerran nas súas
ideas preconcibidasideas preconcibidas
sen abrirse nin ásen abrirse nin á
novidade da súanovidade da súa
mensaxe nin aomensaxe nin ao
misterio da súamisterio da súa
persoa.persoa.

Como estamos acollendo a Xesús os
que nos cremos «seus»?
No medio dun mundo que se fixo
adulto, non é a nosa fe demasiado
infantil e superficial?

Non vivimos demasiado indiferentes á novidade
revolucionaria da súa mensaxe?
No é estraña a nosa falta de fe na súa forza
transformadora?
No temos o risco de apagar o seu
Espíriou e desprezar a súa profecía

Ésta era a preocupación de Paulo de
Tarso: «Non apaguedes o Espírito,
non desprecedes o don de Profecía.
Revisádeo todo e quedádevos só co
bo»
(1ª Tesalonicenses 5, 19-21).
Non necesitamos algo disto os
cristiáns dos nosos días?

NON DESPREZAR O PROFETA
O relato non deixa de ser sorprendente. Xesús foi rexeitado precisamente na súa propia
aldea, entre aqueles que crían coñecelo mellor ca ninguén. Chega a Nazaré, acompañado dos seus
discípulos, e ninguén sae ao seu encontro, como sucede ás veces noutros lugares. Tampouco o
presentan aos enfermos da aldea para que os cure.
A súa presenza só esperta neles asombro. Non saben quen lle puido aprender unha
mensaxe tan chea de sabedoría. Tampouco se explican de onde provén a forza curadora das súas
mans. O único que saben é que Xesús é un traballador nacido nunha familia da súa aldea. Todo o
demais «resúltalles escandaloso».
Xesús séntese «desprezado»: os seus non o aceptan como portador da mensaxe e da
salvación de Deus. Fixéronse unha idea do seu veciño Xesús e resístense a abrirse ao misterio que
se encerra na súa persoa. Xesús recórdalle un refrán que, probablemente, coñecen todos: «Non
desprezan un profeta máis ca na súa terra, entre os seus parentes e na súa casa».
Ao mesmo tiempo, Xesús «estráñase da súa falta de fe». É a primeira vez que
experimenta un rexeitamento colectivo, non dos dirixentes relixiosos, senón de toda a súa aldea.
Non se esperaba isto dos seus. A súa incredulidade chega incluso a bloquear a súa capacidade de
curar: «non puido facer alí ningún milagre, só curou algúns enfermos».
Marcos non narra este episodio para satisfacer a curiosidade dos seus lectores, senón
para advertir as comunidades cristiás que Xesús pode ser rexeitado precisamente por quen cren
coñecelo mellor: os que se encerran nas súas ideas preconcibidas sen abrirse nin á novidade da
súa mensaxe nin ao misterio da súa persoa.
Como estamos acollendo a Xesús os que nos cremos «seus»? No medio dun mundo que
se fixo adulto, non é a nosa fe demasiado infantil e superficial? Non vivimos demasiado
indiferentes á novidade revolucionaria da súa mensaxe? Non é estraña a nosa falta de fe na súa
forza transformadora? Non temos o risco de apagar o seu Espírito e desprezar a súa Profecía?
Esta era a preocupación de Paulo de Tarso: «Non apaguedes o Espírito, non
desprecedes o don de Profecía. Revisádeo todo e quedádevos só co bo» (1ª Tesalonicenses 5, 19-
21). Non necesitamos algo disto os cristiáns dos nosos días?
José Antonio Pagola