3. Nunha noite de verán tuas máns marchitaronse coma voces terrestres no limbo. O amore facia aventuras nun intre decisivo, sen pensare en afogar os beizos sensuais que tiñas. Unha serea perdida nun lar sen penas nin gloria maís ben sombras de acebo, que vislumbran o abismo de algo inedito. Amore, que amo nunha noite de verán sen porcas nos pes com fame nas maos soñolentas voces se ven na rua sen pensare no máis minimo, quen son, ni quen chama. Non direi que tua traición me haxa ferido no máis profundo de teu ser, mais, si me deixou unha pegada invorrabel no meu corazón a cal nunca olvidarei. Mais vou buscando con frenesí esos anos perdidos nos que miña vida partiuse en dous lances que sixilosamente acompáñanme no pensamento, sen sabere coma nin cando o faréi.
4. Soberán ninfa ao balcon as de sair con vento ou marea para ver esas azuis pupilas degolladoras que transpasan o muro da alcoba. Soberan ninfa non te escondas que teo amore, reclama tua sombra para poderte tocar nesta noite lunática e a vista, non deixa de mirarte para poderte atrapar de detrás do cristal e poderte besar, e acariciarte… Sorte tes soberan ninfa que para chegar a ti enredadeira non posees e corda para trepar non hai a non ser que a lua me arrastre ata teu lar. De día soberan ninfa, escondeste coma o morcego, esperando que chegue a noite para poder recrear esa gasa que tapa esos fulgurantes seos de teu corpo enroxecido e esbelto Oh¡ soberan ninfa ti si que eres poderosa, fermosa e a máis bela das mulleres da miña troba.
5. Espida te atopas na miña alcoba unha gran sorpresa me levo ao verte desa forma no meu silon belo. Asi tal coma eres coma unha frol, coma unha papoula que van voando nun sinfín de mar de tulipans e rosas. Espida te atopas sen verbas na tua boca, cos cabelos tan longos que che fan cóxegas en ises seos de rosas Ábreste de pernas, coma unha princesa na sua alcoba esperando o principe para que che faga unha prosa en voz baixa suave e melancoliosa. Teos ollos son coma miradas que destrelan nos meos ollos e producen unha iluminación perigosa, que atopa un sinfín de verbas cortas. Princesa eres, princesa seguiras sendo na miña alcoba adornando o xardín de frols gloriosas.
6. Unios rios e rios de auga potabel que atravesas vales e montañas de rosas, claveis e doces páxaros que co seu cantar, alegran o ceo que esta triste e gris. Amaos tanto que os carballos produzan seu fruto e as miradas desenfunden sua espada para desenmascarar ao agresor de teu sonnifero mortifero. Deixad que as follas dos carballos caigan sobre miña solida pel transparente deixando discurrir por cauces de amore e de un pracer agobiante nunha tarde de verán. Seguro que na tua alba, despertas a tuas verdes pradeiras, cuchilleando e cuchilleando ata que o sol pide permiso e manda calar. E cando teu verdadeiro amore resurxe das tuas cinzas e te pos brilante e transparente, que os grandes pescadores non se poidan arrimar por temor a vista animal. Faste cariñosa e dulce, cando sais da blanca neve que se vai derritindo por teus costados facendo regos de sudor alucinantes. Viaxas tan deprisa que teu paso se nota pola gran sorisa, austera e sinceira, sei que non mintes, por teu gran corazón que non deixa de palpitar na orilla, con forza e vida.
7. Vou deixar este pobo bonito e belo onde as ruas non me gustan mais delas non me esquezo. O meu amore, deixame en silencio, sempre fun alguén que padeceu por elo inda que agora niste intre avisame que no podo escapar. Loitarei cos exercitos todos do mundo, montarei montañas de pedra ao longo do camiño para que non nos miren os ollos do pobo. Levareite a meu lar coa tua soa vondade deixarei de pensar no pobo desterrado polos caciques que non dan mais que labia. So ti e eo podemos facer cos pobos teñan paz e non guerra, amore e non avaricia alegria e non tristeza. So diremos algun día pomba da miña vida voa sen rexas nin paredes. Voa coa mais naturalidade sobre o ceo e a terra sobre montes e rios, lagos e mares homes e mulleres, sobre min douche a miña liberdade. Voa pomba.
8. Esa noite que declareiche o amore doce e diviño enseñachesme a amare inda máis tua inocente mirada, decrarada revelión. Nunha non moi lonxana época onde ti pomba non sonrias nen voabas con forza, para gritar liberdade. Meu primeiro contacto contigo foi tan duro que non supe reacionare quedeime cortado, que miñas verbas tartamudeaban sen deixar de tembrare. Era unha reación tan forte e vital que meus ollos ensobrecianse dando sensación de malestar. Máis unha vez no meu extasis de nadar sobre teu corpo fino e xugoso me atopo, con que meus brazos senten as brazadas finas e alegres. Miñas pernas non sinten o andare máis disfrutan con so verme nadar na soedade. É a revolución do día coa noite da mañá co serán do sol coa lua de ti e de min, que somos incapaces de falar.
9. Meus ollos divisaban un fondo de auga clara e salgada cando te apreciei coa miña vista no alto das rochas. Eras a sirea de meus ollos a dulzura de miñas máns a revelacion na miña mente era toda unha poesia. Non facias máis que mirare o mare suas ondas acariciaban a area as gaivotas revoloteaban a ras da auga buscando unha presa. O sol facia mella no teo corpo que seus raios saian disparados coma se foras un espello. Ninfa eras, no mais alto da rocha coma alba eras, no amanecer da mañá. Tua silueta axacente e solitaria ensombrecian as costas de rosas pegadas as rochas con aires alegres e pasacalles de gaitas entre laureis. Eras ti, ninfa da historia princesa do castelo sirena do mar de tebras a quen lle escribo este poema.
10. Onde estas onde durmes onde vives onde te sinceras. Escalofriante atopabame espida noite arrimabache e tí nunca estabas por onde eo pisaba. Aletargada atopabase a serpe aletargada atopabase tua mente ollos brilantes deleitabanse no auga máns doces palpaban o zume. Onde estas onde durmes onde vives onde te sinceras. Teos longos cabelos desmelenanse cruzandose coas frores desta terra tolas verbas gritabanche os cabaleiros desgarbados que facian a sembra Expresións amargas oianse polo pobo sen que tua vergoña se inmutara por elo eras unha divina soñadora que facias do amore unha cancion irresistible. Onde estas onde durmes onde vives onde te sinceras. As ruas ruxen os camiños se ensalzan os árbores ensobrecen as púrpuras pisadas cantan. Volvoretas, papoulas, activaron o relantín das tardiñas cansas penso nas tuas miradas como me van marcando as pausas. Onde estas onde durmes onde vives onde te sinceras.
11. Oh! Pomba despioxada por uns seos de montañas que se divisan no mais fondo do meu ser onde teos criados ollos alumean con forza o mais ala, dando sinais de paz e amistade. Ese fermoso corpo de verde dourado onde os arbores vanche facendo un vaiven do labirinto bosque encerellado dando unha bela armonia galega en bailoteo, estas no teo fervor. Si ese val preciso e apetecible en calquer rincon dél non fora tan fermoso e bagabundo, cuberto das mais extrañas e belas frores do verán. Diriache que eses cabelos dourados do metal preciado da terra e esa boca perfecta,pequena farían de ti a pomba mais humilde e calada da faz da esfera. Sabes miña amada pomba que nos meus ollos de amore atopas a doce paison despertada polo ainco dunha noite na que os buhos nos miraban. Os ollos estaban encaramaos onde as follas facian un zigzag de ondas caprichosas que discurrian polo vento despeinandonos no seo intento.
12. A noite se facia mais longa e nosos corpos cada vez mais inútiles máis mirando o paisaxe con satisfación e dozura. Contemplando os pantasmas da noite que voan e voan a gran velocidade entre os árbores sen chocar nunca. O frio empeza a penetrar en noso corpo que fai que nos unamos cada vez máis no noso enfasis de tolemia intima. As follas dos árbores empezan sua melodia, nosos corpos alumian dando vida mesma a vida. É unha noite estrelada, onde a lúa atopase no seo circulo mais brilante o silenzo da noite cada vez se fai menos ruidoso. Os farois alumian o fermos paisaxe que nos atopamos por primeira vez. Teos ollos brilabanche de tal forma que non me dixaban ver ao fronte senon que atraiasme coma un imán a tí. Empezaba a noite en que nin coruxas, nin sapos, nin bruxas nos podian poseer o noso amore era mais grande,cos espiritus.
