221220 Hoe alles lijkt te verdwijnen in de Bermudadriehoek van DPG Media, bpost en PPP (+ translation UK FR)

1. ANALYSE
20 december 2022 Tom Cochez
Of en, zo ja, hoeveel de uitgevers aan bpost moeten betalen voor de verdeling van kranten en tijdschriften, moet zowat het best
bewaarde geheim van België zijn.
Hoe alles lijkt te verdwijnen in de
Bermudadriehoek van DPG Media,
bpost en PPP
dpg
mediaall
bpost
Alles wijst erop dat grote mediaconcerns, met
DPG Media voorop, een deal hebben gemaakt
met bpost over de ruim 170 miljoen euro
belastinggeld die jaarlijks naar distributiesteun
voor kranten en tijdschriften gaat. Een tijdslijn
levert een aantal evidenties op over het geritsel
achter de schermen en de dubieuze
communicatie erover van bpost.
!MENU
" # STEUN ONS

2. Dit artikel is enkel vandaag gratis te
lezen.
Wil je ons journalistiek werk ondersteunen?
Word nu lid en maak Apache mee mogelijk.
De voorbije week baadde in een zelden geziene
schandaalsfeer. Europa staat in rep en roer over
honderdduizenden euro’s smeergeld aan
Europarlementsleden. De voorzitter van het Waals
Parlement moest aftreden na een snoepreisje naar
Dubai, en de Wetstraat werd geteisterd door een
welles-nietes-spelletje over WhatsApp-berichtjes.
Over één zaak, die nochtans draait om bedragen die
doen duizelen, werd nauwelijks geschreven: de
mogelijke collusie tussen grote mediabedrijven,
bpost en distributeur PPP. Als er al over wordt
bericht, is het niet in de schandaaltermen die de
mogelijke collusie verdient: het contract dat wordt
afgesloten tussen bpost en de mediabedrijven is
(jaarlijks) ruim 170 miljoen euro waard.
Het gaat om een smak belastinggeld waarmee bpost
en de grote mediabedrijven handjeklap zouden
spelen, met als ultiem doel de portefeuilles van
vooral DPG Media en Mediahuis te
spijzen. Bovendien is er iets bijzonder aan de hand
met de recente ontslagen aan de top bij bpost en
met de communicatie daarover vanuit de raad van
bestuur.
Een tijdslijn levert pertinente vragen op over wie
wat op welk moment wist, over wie al dan niet aan
de alarmbel trok en wie geslachtofferd wordt.
Daarbovenop doen twee overnames door bpost
grote vragen rijzen.
Nauwelijks baat
Over het miljoenencontract houden uitgevers,
politici en het semi-overheidsbedrijf al jaren de
lippen stijf op elkaar. De onderlingen verwevenheid,
maar zeker ook de financiële belangen zijn
groot. De echte pineut van het verhaal is de
belastingbetaler: die mag simpelweg niet weten hoe
jaar in jaar uit honderden miljoenen euro’s
belastinggeld verdeeld worden tussen bpost en de
uitgevers van kranten en tijdschriften.

3. Want dat is de essentie van het contract: de
overheid betaalt bpost om op tijd kranten te bussen
bij abonnees. Dat betekent concreet dat de
uitgevers dat niet zelf moeten doen, of alleszins
niet de volle pot moeten betalen voor de
gesubsidieerde dienstverlening.
Of en, zo ja, hoeveel de uitgevers dan wel moeten
betalen aan bpost, moet zowat het best bewaarde
geheim van België zijn. Zakenkrant De Tijd, die als
enige krant afgelopen weekend uitgebreid stilstond
bij de kwestie, schrijft dat uitgevers bpost 25
eurocent per bedeelde krant betalen en dat de
overheid bpost 50 eurocent per krant toestopt.
Waar die cijfers vandaan komen, is niet duidelijk.
Een andere bron is Christian Van Thillo, topman
van DPG Media. Hij reageerde afgelopen voorjaar
furieus op de kritiek dat de forse winsten en de
overnamedrift van DPG Media betaald zouden zijn
met de indirecte overheidssteun.
Van Thillo liet daarbij verstaan dat DPG Media
jaarlijks 16 miljoen euro betaalde aan bpost om
kranten en tijdschriften te bussen en dat DPG
Media zelf eigenlijk nauwelijks baat heeft bij de
distributiesteun. Dat geld zou volgens de
mediabaas zowat integraal blijven plakken aan het
bijzonder inefficiënt werkende bpost. Voor DPG
Media zou de meerwaarde hoogstens 8% op de
Belgische winst voor belastingen bedragen. Dat is
ongeveer 11,4 miljoen euro.
Belangrijker dan de vraag of 11,4 miljoen euro gelijk
staat met “nauwelijks baat”, is de vaststelling dat we
het moeten stellen met verklaringen van
bedrijfsleiders waarvan momenteel wordt
onderzocht of ze onderling prijsafspraken hebben
gemaakt om het belastinggeld lucratief onderling te
verdelen.
De harde cijfers zoals ze in het contract staan? De
precieze verdeelsleutel? De specifieke
voorwaarden? Die krijgt de buitenwereld niet te
zien.
Eén zaak staat wel buiten kijf: volgens Europa gaat
het niet om illegale staatssteun aan bpost. Dat
betekent dat de distributiesteun van de overheid
niet naar bpost kan worden doorgesluisd. Dat
maakt van de distributiesteun per definitie een
verkapte subsidie aan mediabedrijven.
Christian Van Thillo
reageerde furieus op de
kritiek dat de forse
winsten en de
overnamedrift van DPG
Media betaald zouden
zijn met de indirect
overheidssteun

4. Non-argument
Of zo’n subsidie nu direct of indirect gebeurt, er
bestaan uitstekende argumenten om als overheid te
investeren in nieuwsvoorziening voor burgers. Een
pluralistisch en gedegen nieuwsaanbod is een
zegen voor elke democratie. Dat is meteen ook het
terechte argument waarmee politieke partijen de
distributiesteun bepleiten.
Helaas is dat prima argument steeds minder van
toepassing. De versneld voortschrijdende
mediaconcentratie, de krimpende redacties, de
gewijzigde invulling van het begrip 'nieuws' en de
doorgedreven evolutie tot hypercommerciële
‘contentfabrieken’, maakt de bestaande
mediaconcerns met de dag ongeloofwaardiger als
drager voor kritische journalistiek.
Of de distributiesteun (nog) bijdraagt tot een
versterking van de vierde macht is op zijn minst
een maatschappelijke discussie waard. Maar helaas
is zelfkritiek niet het wezenskenmerk van de
Vlaamse pers. Bovendien is de economische
reikwijdte van het dossier gigantisch.
Noch bpost noch de uitgevers hebben reden tot
klagen, dus wordt de hamvraag niet gesteld. Parallel
schermen uitgevers en bpost de contracten af met
als absoluut non-argument dat informatie daarover
de commerciële positie van de betrokken bedrijven
zou kunnen schaden.
Driehoek
Tot wat die inteelt en het stuitend gebrek aan
transparantie over zo’n smak belastinggeld kunnen
leiden, werd de voorbije weken stukje bij beetje
duidelijk. Van belang om daarbij in het achterhoofd
te houden is de wetenschap dat de
distributiesteun, gespreid over vele jaren intussen
in de miljarden euro’s loopt.
De belangen om die vetpotten ook voor de
toekomst te vrijwaren, zijn groot. Een “lastig
moment” daarbij is telkens het afsluiten van een
nieuw meerjarencontract. Blijft de politieke steun
daarvoor behouden, zeker nu de papieren
krantenoplages kelderen? Over die vraag werd in de
schoot van de federale regering flink gebikkeld bij
Noch bpost noch de
uitgevers hebben reden
tot klagen, dus wordt de
hamvraag niet gesteld

5. de afsluiting van de begroting. Dat is logisch in
volle crisistijd, en met een uit de pan swingende
overheidsschuld.
Bovendien moet er sinds 2014 een tender
georganiseerd worden voor de uitbesteding.
Vroeger ging het contract sowieso naar bpost, maar
intussen kunnen ook andere bedrijven zich
kandidaat stellen om de opdracht binnen te halen.
Dat was wat ook distributeur PPP initieel deed toen
de tender voor het nieuwe krantencontract werd
uitgeschreven. Tot het zich plots weer terugtrok.
Officieel omdat de aanbesteding op maat van bpost
zou zijn geschreven en het bedrijf dus geen schijn
van kans zou maken.
De Belgische Mededingsautoriteit (BMA) vermoedt
daar iets anders over. Zij onderzoekt of PPP zich
heeft teruggetrokken op vraag van bpost en DPG
Media. Mogelijk zijn er naast de uitgever van onder
meer Het Laatste Nieuws, De Morgen, Humo en
Dag Allemaal nog andere mediaconcerns betrokken
partij.
Prijsafspraken binnen de driehoek bpost-DPG-PPP
leiden potentieel tot een interessante win-win:
bpost haalt het contract binnen en PPP wordt
gecompenseerd (met krantenrondes in de stad)
door DPG Media.
Het mediabedrijf zelf heeft er dan weer alle baat bij
dat het contract bij bpost blijft. Mocht PPP de
tender winnen, dan zou DPG Media namelijk meer
moeten betalen dan aan bpost dat de prijzen kan
drukken: in tegenstelling tot PPP kan bpost, via zijn
postbodes, terugvallen op een fijnmazig
distributienetwerk tot in de kleinste steegjes van
het land. Kranten bedelen in de stad kan PPP
concurrentieel, maar op het platteland is dat heel
andere koek, als het al zou lukken.
Overnames
Daar komen twee opmerkelijke overnames
bovenop. Toen het krantencontract in 2014 een
eerste keer werd aanbesteed, kandideerde naast
bpost initieel ook AMP. Net zoals PPP deze keer,
trok ook AMP zich in de laatste rechte lijn terug als
kandidaat. Nauwelijks een jaar later nam bpost het
bedrijf AMP over. Volgens De Tijd zorgde die
overname toen voor nogal wat gefronste
De Belgische
Mededingsautoriteit
onderzoekt of PPP zich
heeft teruggetrokken op
vraag van bpost en DPG
Media

6. wenkbrauwen in de sector. AMP was niet meteen
een felbegeerde overnamebrok. Toch had bpost er
81 miljoen euro veil voor.
Deze keer staat het bedrijf Aldipress in de
schijnwerpers. De dochter van DPG Media werd
recent doorverkocht aan bpost-dochter AMP.
Hoeveel bpost voor de overname neertelde, werd
niet bekend gemaakt. Maar ook hier wijzen insiders
op het feit dat Aldipress voor bpost niet meteen
een gouden wissel op de toekomst is. De vraag ligt
dus op tafel: heeft bpost DPG Media indirect
gecompenseerd door de overname van Aldipress?
De BMA heeft die overname alleszins mee in haar
vizier. Bij bpost zelf werd het lopende interne
onderzoek dan weer uitgebreid naar de periode tot
2014, toen het vorige contract werd uitbesteed.
Bovendien werd eerder deze maand niet enkel CEO
Dirk Tirez ontslagen, ook de commercieel
directeur van bpost-dochter AMP werd aan de deur
gezet.
Vage melding
Naast de opvallende overnames, de huiszoekingen
bij DPG Media en PPP en de ontslagronde aan de
top bij bpost is er nog de bijzondere tijdslijn.
Wanneer en door wie werd in de schoot van bpost
alarm geslagen? Op een persconferentie eerder
deze maand maakte de raad van bestuur van bpost
duidelijk dat ze de zaak in handen hadden
genomen, met voorzitter Audrey Hanard voorop.
Het ontslag van CEO Dirk Tirez zette dat beeld
kracht bij.
Ondanks die krachtdadige aanpak bleef na afloop
een cruciale vraag onbeantwoord: waarom werd de
interne audit in de schoot van bpost pas gestart
eind augustus (en beëindigd eind september) terwijl
met de aanbesteding voor het nieuwe contract al in
november vorig jaar werd gestart?
Bovendien sprak Hanard op de persconferentie
over een “vage melding” dat er iets verkeerd zou
zijn gelopen, eind juni. Dat was ruim twee maanden
voor de start van de interne audit. Een interne
audit die verder niets opleverde.
Die “vage melding” aan de voorzitter van de raad
van bestuur en het gehoor dat er door de raad van
bestuur al dan niet aan werd gegeven, zijn op zijn
minst intrigerend. De melding was afkomstig van
Heeft bpost DPG Media
indirect gecompenseerd
door de overname van
Aldipress?
Waarom werd de
interne audit in de
schoot van bpost pas
gestart eind augustus?

7. Jean Muls, de directeur bpost Belgium. Op het
moment van die “vage melding”, eind juni, was Muls
nog maar een half jaar aan de slag bij bpost. Maar
goed drie maanden na de “vage melding” werd hij,
totaal onverwacht ontslagen.
Over de reden van het ontslag van Muls repte het
persbericht dat toen werd verstuurd met geen
woord. De focus lag volledig op de aanstelling van
Jos Donvil als opvolger. Donvil zetelde voor zijn
aanstelling als nieuwe CEO al jarenlang in de raad
van bestuur van bpost.
Bliksemafleider
Waarom moest Muls begin oktober vertrekken?
Omdat hij op de hoogte werd gesteld van het
gekonkelfoes en daar te laks mee zou zijn
omgegaan, wil het gespin in de media. Dat zou
kunnen, maar waarom werd hij opzijgeschoven
uitgerekend de dag nadat de audit leerde dat er
niets aan de hand zou zijn geweest?
Kon Muls, die nog maar net het bedrijf was
binnengekomen, wel op de hoogte zijn van het
mogelijke gesjoemel waarvan intussen wordt
onderzocht of het niet al vele jaren eerder op de
rails werd gezet? Kon hij op de hoogte zijn van
mogelijke illegale prijsafspraken die raken aan de
financiële kern van het bedrijf én aan overnames
voor tientallen miljoenen euro’s?
Of fungeerde Muls als gemakkelijke bliksemafleider
voor mensen die al jarenlang meedraaien in
topfuncties, of zelfs voor de raad van bestuur? Een
piste die in dat verband circuleert is dat het
uitgerekend Muls zou zijn geweest die de zaak al
langer geleden aankaartte maar daarbij op een
muur van stilzwijgen botste, zowel in het bedrijf
zelf als bij de raad van bestuur.
Of we de volledige toedracht ooit zullen kennen, is
onduidelijk. Een zaak is wel zeker: het dossier van
de krantencontracten kreunt sinds jaar en dag
onder een stuitend gebrek aan transparantie. Het
omstreden contract op tafel leggen, zou het begin
van een antwoord kunnen zijn. Voor de rest kunnen
we enkel hopen dat de BMA haar tanden toont en
ze niet stukbijt op het machtsblok.
Fungeerde de ontslagen
ex-CEO van bpost
Belgium als
gemakkelijke
bliksemafleider voor
mensen die al jarenlang
meedraaien in
topfuncties, of zelfs
voor de raad van
bestuur?

8. $ media, Krantencontract, dpg media, PPP, bpost,
Jean Muls, Christian Van Thillo, Audrey Hanard, Dirk Tirez,
Aldipress, AMP
% Reageer
& Deel dit artikel gratis
Tom Cochez stond mee aan de wieg van De Werktitel, het
latere Apache. Vandaag werkt hij als redacteur.
Lees alle artikels van Tom Cochez '
LEES OOK
Raad van bestuur van de VVJ / 19-12-2022
#UitgePerst: een dubbele klap voor
het nieuws
Vaak onderbetaalde freelancejournalisten
krijgen een bijkomende dubbele klap te
verwerken.
Luc Vanheerentals / 14-12-2022
VRT speelt commerciële megafoon
voor Vlaamse overheid
De openbare omroep liet zich voor de kar
spannen voor een promoprogramma voor
Flanders Technology.
Tom Cochez / 02-12-2022
Speurders onderzoeken of DPG Media
en bpost de kluit belazerden
Speelden DPG Media, bpost en PPP
handjeklap bij de verdeling van de
overheidssteun voor de krantenverdeling?
REACTIES
Neem eerst even de spelregels
door.
Comment
Voeg een publieke reactie toe ...
REAGEER

9. Hoe alles lijkt te verdwijnen in de Bermudadriehoek van DPG Media, bpost en PPP
20 december 2022Tom Cochez
Of en, zo ja, hoeveel de uitgevers aan bpost moeten betalen voor de verdeling van kranten
en tijdschriften, moet zowat het best bewaarde geheim van België zijn.
Alles wijst erop dat grote mediaconcerns, met DPG Media voorop, een deal hebben
gemaakt met bpost over de ruim 170 miljoen euro belastinggeld die jaarlijks naar
distributiesteun voor kranten en tijdschriften gaat. Een tijdslijn levert een aantal evidenties
op over het geritsel achter de schermen en de dubieuze communicatie erover van bpost.
De voorbije week baadde in een zelden geziene schandaalsfeer. Europa staat in rep en
roer over honderdduizenden euro’s smeergeld aan Europarlementsleden. De voorzitter van
het Waals Parlement moest aftreden na een snoepreisje naar Dubai, en de Wetstraat werd
geteisterd door een welles-nietes-spelletje over WhatsApp-berichtjes.
Over één zaak, die nochtans draait om bedragen die doen duizelen, werd nauwelijks
geschreven: de mogelijke collusie tussen grote mediabedrijven, bpost en distributeur PPP.
Als er al over wordt bericht, is het niet in de schandaaltermen die de mogelijke collusie
verdient: het contract dat wordt afgesloten tussen bpost en de mediabedrijven is (jaarlijks)
ruim 170 miljoen euro waard.
Het gaat om een smak belastinggeld waarmee bpost en de grote mediabedrijven handjeklap
zouden spelen, met als ultiem doel de portefeuilles van vooral DPG Media en Mediahuiste
spijzen. Bovendien is er iets bijzonder aan de hand met de recente ontslagen aan de top bij
bpost en met de communicatie daarover vanuit de raad van bestuur.

10. Een tijdslijn levert pertinente vragen op over wie wat op welk moment wist, over wie al dan
niet aan de alarmbel trok en wie geslachtofferd wordt. Daarbovenop doen twee overnames
door bpost grote vragen rijzen.
Nauwelijks baat
Over het miljoenencontract houden uitgevers, politici en het semi-overheidsbedrijf al jaren
de lippen stijf op elkaar. De onderlingen verwevenheid, maar zeker ook de financiële
belangen zijn groot. De echte pineut van het verhaal is de belastingbetaler: die mag
simpelweg niet weten hoe jaar in jaar uit honderden miljoenen euro’s belastinggeld
verdeeld worden tussen bpost en de uitgevers van kranten en tijdschriften.
Christian Van Thillo reageerde furieus op de kritiek dat de forse winsten en de
overnamedrift van DPG Media betaald zouden zijn met de indirect overheidssteun
Want dat is de essentie van het contract: de overheid betaalt bpost om op tijd kranten te
bussen bij abonnees. Dat betekent concreet dat de uitgevers dat niet zelf moeten doen, of
alleszins niet de volle pot moeten betalen voor de gesubsidieerde dienstverlening.
Of en, zo ja, hoeveel de uitgevers dan wel moeten betalen aan bpost, moet zowat het best
bewaarde geheim van België zijn. Zakenkrant De Tijd, die als enige krant afgelopen weekend
uitgebreid stilstond bij de kwestie, schrijft dat uitgevers bpost 25 eurocent per bedeelde
krant betalen en dat de overheid bpost 50 eurocent per krant toestopt. Waar die cijfers
vandaan komen, is niet duidelijk.
Een andere bron is Christian Van Thillo, topman van DPG Media. Hij reageerde afgelopen
voorjaar furieus op de kritiek dat de forse winsten en de overnamedrift van DPG Media
betaald zouden zijn met de indirecte overheidssteun.
Van Thillo liet daarbij verstaan dat DPG Media jaarlijks 16 miljoen euro betaalde aan bpost
om kranten en tijdschriften te bussen en dat DPG Media zelf eigenlijk nauwelijks baat heeft
bij de distributiesteun. Dat geld zou volgens de mediabaas zowat integraal blijven plakken
aan het bijzonder inefficiënt werkende bpost. Voor DPG Media zou de meerwaarde
hoogstens 8% op de Belgische winst voor belastingen bedragen. Dat is ongeveer 11,4
miljoen euro.
Belangrijker dan de vraag of 11,4 miljoen euro gelijk staat met “nauwelijks baat”, is de
vaststelling dat we het moeten stellen met verklaringen van bedrijfsleiders waarvan
momenteel wordt onderzocht of ze onderling prijsafspraken hebben gemaakt om het
belastinggeld lucratief onderling te verdelen.
De harde cijfers zoals ze in het contract staan? De precieze verdeelsleutel? De specifieke
voorwaarden? Die krijgt de buitenwereld niet te zien.
Eén zaak staat wel buiten kijf: volgens Europa gaat het niet om illegale staatssteun aan
bpost. Dat betekent dat de distributiesteun van de overheid niet naar bpost kan worden
doorgesluisd. Dat maakt van de distributiesteun per definitie een verkapte subsidie aan
mediabedrijven.
Non-argument
Of zo’n subsidie nu direct of indirect gebeurt, er bestaan uitstekende argumenten om als
overheid te investeren in nieuwsvoorziening voor burgers. Een pluralistisch en gedegen

11. nieuwsaanbod is een zegen voor elke democratie. Dat is meteen ook het terechte argument
waarmee politieke partijen de distributiesteun bepleiten.
Noch bpost noch de uitgevers hebben reden tot klagen, dus wordt de hamvraag niet gesteld
Helaas is dat prima argument steeds minder van toepassing. De versneld voortschrijdende
mediaconcentratie, de krimpende redacties, de gewijzigde invulling van het begrip 'nieuws'
en de doorgedreven evolutie tot hypercommerciële ‘contentfabrieken’, maakt de bestaande
mediaconcerns met de dag ongeloofwaardiger als drager voor kritische journalistiek.
Of de distributiesteun (nog) bijdraagt tot een versterking van de vierde macht is op zijn
minst een maatschappelijke discussie waard. Maar helaas is zelfkritiek niet het
wezenskenmerk van de Vlaamse pers. Bovendien is de economische reikwijdte van het
dossier gigantisch.
Noch bpost noch de uitgevers hebben reden tot klagen, dus wordt de hamvraag niet
gesteld. Parallel schermen uitgevers en bpost de contracten af met als absoluut non-
argument dat informatie daarover de commerciële positie van de betrokken bedrijven zou
kunnen schaden.
Driehoek
Tot wat die inteelt en het stuitend gebrek aan transparantie over zo’n smak belastinggeld
kunnen leiden, werd de voorbije weken stukje bij beetje duidelijk. Van belang om daarbij in
het achterhoofd te houden is de wetenschap dat de distributiesteun, gespreid over vele
jaren intussen in de miljarden euro’s loopt.
De belangen om die vetpotten ook voor de toekomst te vrijwaren, zijn groot. Een “lastig
moment” daarbij is telkens het afsluiten van een nieuw meerjarencontract. Blijft de
politieke steun daarvoor behouden, zeker nu de papieren krantenoplages kelderen? Over
die vraag werd in de schoot van de federale regering flink gebikkeld bij de afsluiting van de
begroting. Dat is logisch in volle crisistijd, en met een uit de pan swingende overheidsschuld.
De Belgische Mededingsautoriteit onderzoekt of PPP zich heeft teruggetrokken op vraag van
bpost en DPG Media
Bovendien moet er sinds 2014 een tender georganiseerd worden voor de uitbesteding.
Vroeger ging het contract sowieso naar bpost, maar intussen kunnen ook andere bedrijven
zich kandidaat stellen om de opdracht binnen te halen.
Dat was wat ook distributeur PPP initieel deed toen de tender voor het nieuwe
krantencontract werd uitgeschreven. Tot het zich plots weer terugtrok. Officieel omdat de
aanbesteding op maat van bpost zou zijn geschreven en het bedrijf dus geen schijn van kans
zou maken.
De Belgische Mededingsautoriteit (BMA) vermoedt daar iets anders over. Zij onderzoekt of
PPP zich heeft teruggetrokken op vraag van bpost en DPG Media. Mogelijk zijn er naast de
uitgever van onder meer Het Laatste Nieuws, De Morgen, Humo en Dag Allemaal nog
andere mediaconcerns betrokken partij.

12. Prijsafspraken binnen de driehoek bpost-DPG-PPP leiden potentieel tot een interessante
win-win: bpost haalt het contract binnen en PPP wordt gecompenseerd (met krantenrondes
in de stad) door DPG Media.
Het mediabedrijf zelf heeft er dan weer alle baat bij dat het contract bij bpost blijft. Mocht
PPP de tender winnen, dan zou DPG Media namelijk meer moeten betalen dan aan bpost
dat de prijzen kan drukken: in tegenstelling tot PPP kan bpost, via zijn postbodes,
terugvallen op een fijnmazig distributienetwerk tot in de kleinste steegjes van het land.
Kranten bedelen in de stad kan PPP concurrentieel, maar op het platteland is dat heel
andere koek, als het al zou lukken.
Overnames
Daar komen twee opmerkelijke overnames bovenop. Toen het krantencontract in 2014 een
eerste keer werd aanbesteed, kandideerde naast bpost initieel ook AMP. Net zoals PPP deze
keer, trok ook AMP zich in de laatste rechte lijn terug als kandidaat. Nauwelijks een jaar
later nam bpost het bedrijf AMP over. Volgens De Tijd zorgde die overname toen voor nogal
wat gefronste wenkbrauwen in de sector. AMP was niet meteen een felbegeerde
overnamebrok. Toch had bpost er 81 miljoen euro veil voor.
Heeft bpost DPG Media indirect gecompenseerd door de overname van Aldipress?
Deze keer staat het bedrijf Aldipress in de schijnwerpers. De dochter van DPG Media werd
recent doorverkocht aan bpost-dochter AMP. Hoeveel bpost voor de overname neertelde,
werd niet bekend gemaakt. Maar ook hier wijzen insiders op het feit dat Aldipress voor
bpost niet meteen een gouden wissel op de toekomst is. De vraag ligt dus op tafel: heeft
bpost DPG Media indirect gecompenseerd door de overname van Aldipress?
De BMA heeft die overname alleszins mee in haar vizier. Bij bpost zelf werd het lopende
interne onderzoek dan weer uitgebreid naar de periode tot 2014, toen het vorige contract
werd uitbesteed. Bovendien werd eerder deze maand niet enkel CEO Dirk Tirez ontslagen,
ook de commercieel directeur van bpost-dochter AMP werd aan de deur gezet.
Vage melding
Naast de opvallende overnames, de huiszoekingen bij DPG Media en PPP en de
ontslagronde aan de top bij bpost is er nog de bijzondere tijdslijn. Wanneer en door wie
werd in de schoot van bpost alarm geslagen? Op een persconferentie eerder deze maand
maakte de raad van bestuur van bpost duidelijk dat ze de zaak in handen hadden genomen,
met voorzitter Audrey Hanard voorop. Het ontslag van CEO Dirk Tirez zette dat beeld kracht
bij.
Waarom werd de interne audit in de schoot van bpost pas gestart eind augustus?
Ondanks die krachtdadige aanpak bleef na afloop een cruciale vraag onbeantwoord:
waarom werd de interne audit in de schoot van bpost pas gestart eind augustus (en
beëindigd eind september) terwijl met de aanbesteding voor het nieuwe contract al in
november vorig jaar werd gestart?
Bovendien sprak Hanard op de persconferentie over een “vage melding” dat er iets
verkeerd zou zijn gelopen, eind juni. Dat was ruim twee maanden voor de start van de
interne audit. Een interne audit die verder niets opleverde.

13. Die “vage melding” aan de voorzitter van de raad van bestuur en het gehoor dat er door de
raad van bestuur al dan niet aan werd gegeven, zijn op zijn minst intrigerend. De melding
was afkomstig van Jean Muls, de directeur bpost Belgium. Op het moment van die “vage
melding”, eind juni, was Muls nog maar een half jaar aan de slag bij bpost. Maar goed drie
maanden na de “vage melding” werd hij, totaal onverwacht ontslagen.
Over de reden van het ontslag van Muls repte het persbericht dat toen werd verstuurd met
geen woord. De focus lag volledig op de aanstelling van Jos Donvil als opvolger. Donvil
zetelde voor zijn aanstelling als nieuwe CEO al jarenlang in de raad van bestuur van bpost.
Bliksemafleider
Waarom moest Muls begin oktober vertrekken? Omdat hij op de hoogte werd gesteld van
het gekonkelfoes en daar te laks mee zou zijn omgegaan, wil het gespin in de media. Dat zou
kunnen, maar waarom werd hij opzijgeschoven uitgerekend de dag nadat de audit leerde
dat er niets aan de hand zou zijn geweest?
Fungeerde de ontslagen ex-CEO van bpost Belgium als gemakkelijke bliksemafleider voor
mensen die al jarenlang meedraaien in topfuncties, of zelfs voor de raad van bestuur?
Kon Muls, die nog maar net het bedrijf was binnengekomen, wel op de hoogte zijn van het
mogelijke gesjoemel waarvan intussen wordt onderzocht of het niet al vele jaren eerder op
de rails werd gezet? Kon hij op de hoogte zijn van mogelijke illegale prijsafspraken die raken
aan de financiële kern van het bedrijf én aan overnames voor tientallen miljoenen euro’s?
Of fungeerde Muls als gemakkelijke bliksemafleider voor mensen die al jarenlang
meedraaien in topfuncties, of zelfs voor de raad van bestuur? Een piste die in dat verband
circuleert is dat het uitgerekend Muls zou zijn geweest die de zaak al langer geleden
aankaartte maar daarbij op een muur van stilzwijgen botste, zowel in het bedrijf zelf als bij
de raad van bestuur.
Of we de volledige toedracht ooit zullen kennen, is onduidelijk. Een zaak is wel zeker: het
dossier van de krantencontracten kreunt sinds jaar en dag onder een stuitend gebrek aan
transparantie. Het omstreden contract op tafel leggen, zou het begin van een antwoord
kunnen zijn. Voor de rest kunnen we enkel hopen dat de BMA haar tanden toont en ze niet
stukbijt op het machtsblok.

14. Comment tout semble disparaître dans le triangle des Bermudes de DPG Media, bpost et
PPP.
20 décembre 2022Tom Cochez
La question de savoir si et, le cas échéant, combien les éditeurs doivent payer bpost pour
distribuer leurs journaux et magazines doit être le secret le mieux gardé de Belgique.
Tout porte à croire que les grands conglomérats médiatiques, DPG Media en tête, ont
conclu un accord avec bpost concernant les plus de 170 millions d'euros de l'argent des
contribuables qui sont consacrés chaque année au soutien de la distribution des journaux et
des magazines. Une chronologie fournit des preuves de l'agitation en coulisses et de la
communication douteuse de bpost à ce sujet.
La semaine dernière a baigné dans une atmosphère de scandale rarement vue. L'Europe est
en émoi devant les centaines de milliers d'euros de pots-de-vin versés aux députés
européens. Le président du Parlement wallon a dû démissionner après un voyage de
bonbons à Dubaï, et la Rue de la Loi a été en proie à un jeu de oui ou de non sur des
messages WhatsApp.
Une affaire, bien que tournant autour de montants qui donnent le vertige, n'a guère fait
couler d'encre : la possible collusion entre les grandes entreprises de médias, bpost et le
distributeur PPP. S'il en est fait état, ce n'est pas dans les termes scandaleux que mériterait
une éventuelle collusion : le contrat conclu entre bpost et les entreprises de médias vaut
plus de 170 millions d'euros (par an).
Il s'agit d'une partie de l'argent des contribuables avec laquelle bpost et les grandes
entreprises de médias joueraient à la poignée de main, dans le but ultime de garnir les
portefeuilles de DPG Media et de Mediahuiste en particulier. En outre, il y a quelque chose
de particulier dans les récents licenciements au sommet de bpost et dans la communication
du conseil d'administration à leur sujet.
Une chronologie révèle des questions pertinentes sur qui savait quoi à quel moment, sur qui
a ou n'a pas tiré la sonnette d'alarme et sur qui est sacrifié. En plus de cela, deux rachats par
bpost soulèvent de grandes questions.
Presque aucun avantage
Les éditeurs, les politiciens et la société semi-publique ont gardé le silence pendant des
années au sujet de ce contrat de plusieurs millions d'euros. L'interconnexion, mais
certainement aussi les intérêts financiers, sont énormes. Le vrai méchant de l'histoire est le
contribuable : il ne peut tout simplement pas savoir comment, année après année, des
centaines de millions d'euros de l'argent des impôts sont répartis entre bpost et les éditeurs
de journaux et de magazines.
Christian Van Thillo a réagi avec colère aux critiques selon lesquelles les bénéfices
considérables de DPG Media et sa campagne de rachat auraient été financés par des aides
publiques indirectes.
Parce que c'est l'essence même du contrat : le gouvernement paie bpost pour livrer les
journaux aux abonnés à temps. Plus précisément, cela signifie que les éditeurs ne devraient

15. pas avoir à le faire eux-mêmes, ou du moins ne pas payer le prix fort pour le service
subventionné.
La question de savoir si et, le cas échéant, combien les éditeurs doivent payer à bpost doit
être le secret le mieux gardé de Belgique. Le journal économique De Tijd, qui a été le seul
journal à s'attarder longuement sur la question le week-end dernier, écrit que les éditeurs
paient à bpost 25 centimes d'euro par journal doté et que le gouvernement lui accorde 50
centimes d'euro par journal. L'origine de ces chiffres n'est pas claire.
Une autre source est Christian Van Thillo, cadre supérieur de DPG Media. Au printemps
dernier, il a réagi avec fureur aux critiques selon lesquelles les bénéfices considérables de
DPG Media et sa prise de contrôle avaient été financés par un soutien indirect du
gouvernement.
Ce faisant, M. Van Thillo a laissé entendre que DPG Media versait annuellement 16 millions
d'euros à bpost pour le bus des journaux et des magazines, et que DPG Media elle-même ne
bénéficiait en fait guère de ce soutien à la distribution. Cet argent, selon le patron des
médias, resterait presque entièrement bloqué dans le fonctionnement extrêmement
inefficace de bpost. Pour DPG Media, la valeur ajoutée serait, au maximum, de 8% sur les
bénéfices belges avant impôts. Cela représente environ 11,4 millions d'euros.
Plus importante que la question de savoir si 11,4 millions d'euros équivalent à "presque
aucun gain", est l'observation selon laquelle nous devons nous contenter des déclarations
de dirigeants d'entreprises qui font actuellement l'objet d'une enquête pour savoir s'ils ont
passé des accords de prix entre eux afin de se répartir lucrativement l'argent des impôts.
Les chiffres précis tels qu'ils apparaissent dans le contrat ? La clé de répartition exacte ? Les
conditions spécifiques ? Le monde extérieur n'a pas l'occasion de les voir.
Une chose est cependant incontestable : selon l'Europe, il ne s'agit pas d'une aide d'État
illégale pour bpost. Cela signifie que l'aide à la distribution accordée par le gouvernement ne
peut pas être répercutée sur bpost. Par définition, cela fait de l'aide à la distribution une
subvention déguisée aux entreprises de médias.
Non-arguments
Que cette subvention soit directe ou indirecte, il existe d'excellents arguments pour que le
gouvernement investisse dans la fourniture de nouvelles aux citoyens. Une offre
d'informations pluraliste et complète est un atout pour toute démocratie. C'est aussi, dans
l'immédiat, l'argument justifié avec lequel les partis politiques plaident pour le soutien de la
distribution.
Ni bpost ni les éditeurs n'ont de raison de se plaindre, de sorte que la question clé n'est pas
posée...
Malheureusement, ce bel argument s'applique de moins en moins. L'accélération de la
concentration des médias, la diminution du personnel rédactionnel, le changement
d'interprétation du terme "nouvelles" et l'évolution actuelle vers des "usines à contenu"
hypercommerciales rendent les entreprises médiatiques existantes de moins en moins
crédibles en tant que support du journalisme critique.
La question de savoir si le soutien de la distribution contribue (encore) à renforcer le
quatrième pouvoir mérite au moins une discussion sociale. Mais malheureusement,

16. l'autocritique n'est pas la caractéristique essentielle de la presse flamande. De plus, la
portée économique du dossier est gigantesque.
Ni bpost ni les éditeurs n'ont de raison de se plaindre, de sorte que la question clé n'est pas
posée. Parallèlement, les éditeurs et bpost protègent les contrats avec le non-argument
absolu que des informations à leur sujet pourraient nuire à la position commerciale des
entreprises concernées.
Triangle
Les conséquences de cette consanguinité et de l'absence choquante de transparence
concernant une telle part de l'argent des contribuables sont apparues peu à peu au cours
des dernières semaines. Il est important de garder à l'esprit que l'aide à la distribution,
étalée sur de nombreuses années, se chiffre désormais en milliards d'euros.
L'enjeu est de taille : il s'agit de préserver ces gros pots pour l'avenir également. Un
"moment difficile" à cet égard est toujours la conclusion d'un nouveau contrat pluriannuel.
Le soutien politique à cet égard sera-t-il maintenu, surtout maintenant que la diffusion des
journaux papier est en chute libre ? Cette question a fait l'objet d'un débat animé dans le
giron du gouvernement fédéral lors de la conclusion du budget. Cela a du sens en pleine
période de crise, et alors que la dette publique est hors de contrôle.
L'Autorité belge de la concurrence examine si PPP s'est retiré à la demande de bpost et DPG
Media.
En outre, un appel d'offres a dû être organisé pour l'externalisation depuis 2014. Le contrat
était de toute façon attribué à bpost, mais entre-temps, d'autres entreprises peuvent
également se porter candidates pour remporter le contrat.
C'est aussi ce que le distributeur PPP a fait initialement lors du lancement de l'appel d'offres
pour le nouveau contrat de presse. Jusqu'à ce qu'il se retire soudainement à nouveau.
Officiellement parce que l'appel d'offres aurait été taillé sur mesure pour bpost et que
l'entreprise n'aurait donc eu aucune chance.
L'Autorité belge de la concurrence (BMA) soupçonne le contraire. Elle enquête pour savoir si
PPP s'est retiré à la demande de bpost et DPG Media. Il est possible que d'autres groupes de
médias que l'éditeur de Het Laatste Nieuws, De Morgen, Humo et Dag Allemaal, entre
autres, soient des parties impliquées.
Les accords sur les prix au sein du triangle bpost-DPG-PPP peuvent déboucher sur un accord
gagnant-gagnant intéressant : bpost remporte le contrat et PPP est rémunéré (par des
tournées de journaux dans la ville) par DPG Media.
De son côté, l'entreprise de médias bénéficie du maintien du contrat avec bpost. En effet, si
PPP remportait l'appel d'offres, DPG Media devrait payer plus qu'à bpost qui peut faire
baisser les prix : contrairement à PPP, bpost, par le biais de ses facteurs, peut s'appuyer sur
un réseau de distribution finement maillé jusque dans les moindres ruelles du pays. Mendier
des journaux en ville, le PPP peut le faire de manière compétitive, mais dans les zones
rurales, c'est une toute autre affaire, voire pas du tout.

17. Prises de contrôle
À cela s'ajoutent deux acquisitions notables. Lorsque le contrat relatif aux journaux a fait
l'objet d'un premier appel d'offres en 2014, AMP a initialement soumissionné aux côtés de
bpost. Comme le PPP cette fois, l'AMP a également retiré sa candidature dans la dernière
ligne droite. À peine un an plus tard, bpost a repris l'entreprise AMP. D'après De Tijd, cette
reprise a provoqué quelques froncements de sourcils dans le secteur à l'époque. AMP n'a
pas été immédiatement un morceau de reprise convoité. Pourtant, bpost avait 81 millions
d'euros d'enchères pour cela.
bpost a-t-elle indirectement indemnisé DPG Media en acquérant Aldipress ?
Cette fois, les projecteurs sont braqués sur Aldipress. La filiale de DPG Media a récemment
été vendue à AMP, filiale de bpost. Le montant que bpost a payé pour le rachat n'a pas été
divulgué. Mais là aussi, les initiés font remarquer qu'Aldipress n'est pas un ticket d'or
immédiat pour l'avenir de bpost. La question est donc posée : bpost a-t-elle indirectement
indemnisé DPG Media en reprenant Aldipress ?
La BMA a cette acquisition en ligne de mire par tous les moyens. Chez bpost même,
l'enquête interne en cours a ensuite été étendue à la période allant jusqu'en 2014, date à
laquelle le précédent contrat a été externalisé. De plus, non seulement le PDG Dirk Tirez a
été licencié au début du mois, mais le directeur commercial de la filiale AMP de bpost s'est
également vu montrer la porte.
Rapports vagues
Outre les rachats très médiatisés, les recherches chez DPG Media et PPP et la série de
licenciements au sommet de bpost, il y a la chronologie particulière. Quand et par qui la
sonnette d'alarme a-t-elle été tirée dans le giron de bpost ? Lors d'une conférence de presse
au début du mois, le conseil d'administration de bpost a clairement indiqué qu'il avait pris
l'affaire en main, la présidente Audrey Hanard en tête. La démission du PDG Dirk Tirez a
renforcé cette image.
Pourquoi l'audit interne dans le giron de bpost n'a-t-il été lancé qu'à la fin du mois d'août ?
Malgré cette approche vigoureuse, une question cruciale est restée sans réponse par la
suite : pourquoi l'audit interne au sein de bpost n'a-t-il commencé que fin août (et s'est
terminé fin septembre) alors que l'appel d'offres pour le nouveau contrat avait déjà
commencé en novembre de l'année dernière ?
En outre, M. Hanard a parlé, lors de la conférence de presse, d'un "vague rapport" selon
lequel quelque chose aurait mal tourné à la fin du mois de juin. C'était plus de deux mois
avant le début de l'audit interne. Un audit interne qui n'a rien donné de plus.
Ce "vague rapport" au président du conseil d'administration et l'audience qui lui a été
accordée ou non par le conseil d'administration sont pour le moins intrigants. La notification
est venue de Jean Muls, le directeur de bpost Belgique. Au moment de cette "vague
notification", fin juin, Muls n'était chez bpost que depuis six mois. Mais bien trois mois après
la "vague notification", il a été licencié, de manière totalement inattendue.
Sur la raison du licenciement de Muls, le communiqué de presse envoyé à l'époque ne dit
pas un mot. L'attention était entièrement portée sur la nomination de Jos Donvil comme

18. son successeur. M. Donvil a siégé au conseil d'administration de bpost pendant de
nombreuses années avant sa nomination en tant que nouveau CEO.
Paratonnerre
Pourquoi Muls a-t-il dû partir début octobre ? Parce qu'il était informé de la machination et
qu'il l'a prétendument traitée avec trop de laxisme, veut le spin des médias. C'est possible,
mais pourquoi a-t-il été mis sur la touche le jour même où l'audit a appris que rien n'était
prétendument faux ?
L'ex-CEO licencié de bpost Belgium a-t-il servi de paratonnerre à des personnes qui
occupaient des postes de direction depuis des années, voire au conseil d'administration ?
Muls, qui venait d'entrer dans l'entreprise, pouvait-il être au courant du possible truquage
qui a fait l'objet d'une enquête depuis, s'il n'avait pas été mis en route plusieurs années
auparavant ? Aurait-il pu être au courant d'une éventuelle fixation illégale des prix touchant
le cœur financier de l'entreprise ainsi que d'acquisitions représentant des dizaines de
millions d'euros ?
Ou bien Muls était-il un paratonnerre facile pour les personnes qui occupaient des postes à
responsabilité depuis des années, ou même pour le conseil d'administration ? Un
raisonnement qui circule dans ce contexte est que ce serait Muls de tous qui aurait soulevé
la question il y a quelque temps, mais se serait heurté à un mur de silence, tant dans
l'entreprise elle-même qu'au conseil d'administration.
Il est difficile de savoir si nous connaîtrons un jour tous les faits. Une chose est sûre,
cependant : le dossier des contrats de presse gémit depuis longtemps sous un manque de
transparence choquant. Mettre le contrat controversé sur la table pourrait être un début de
réponse. Pour le reste, il ne reste plus qu'à espérer que la BMA montre les dents et ne les
morde pas sur le bloc de pouvoir.

19. How everything seems to disappear in the Bermuda Triangle of DPG Media, bpost and PPP
20 December 2022Tom Cochez
Whether and, if so, how much publishers should pay bpost to distribute newspapers and
magazines must be just about Belgium's best-kept secret.
All indications are that major media conglomerates, with DPG Media at the forefront, have
made a deal with bpost over the more than 170 million euros of taxpayers' money that goes
towards distribution support for newspapers and magazines every year. A timeline provides
some evidences about the hustling behind the scenes and bpost's dubious communication
about it.
The past week was bathed in a rarely seen atmosphere of scandal. Europe is in an uproar
over hundreds of thousands of euros in bribes to MEPs. The president of the Walloon
Parliament had to resign after a candy trip to Dubai, and the Rue de la Loi was plagued by a
yes-no game over WhatsApp messages.
One case, though revolving around amounts that make one dizzy, was barely written about:
the possible collusion between big media companies, bpost and distributor PPP. If it is
reported at all, it is not in the scandal terms that the possible collusion deserves: the
contract concluded between bpost and the media companies is worth over EUR 170 million
(annually).
We are talking about a chunk of taxpayers' money with which bpost and the big media
companies are allegedly playing handshake, with the ultimate aim of feathering the
portfolios of DPG Media and Mediahuiste in particular. Moreover, there is something
peculiar about the recent layoffs at the top at bpost and the communication about them
from the board of directors.
A timeline reveals pertinent questions about who knew what at what time, about who did
or did not raise the alarm and who is being slaughtered. On top of that, two takeovers by
bpost raise big questions.
Hardly any benefit
Publishers, politicians and the semi-public company have kept their lips sealed for years
about the multi-million euro contract. The interconnectedness, but certainly also the
financial interests, are huge. The real villain of the story is the taxpayer: he simply cannot
know how, year after year, hundreds of millions of euros of tax money are divided between
bpost and the publishers of newspapers and magazines.
Christian Van Thillo reacted furiously to criticism that DPG Media's hefty profits and
takeover drive would have been paid for with indirect state aid
Because that is the essence of the contract: the government pays bpost to deliver
newspapers to subscribers on time. Specifically, that means the publishers should not have
to do that themselves, or at least not pay full price for the subsidised service.
Whether and, if so, how much the publishers do have to pay bpost must be pretty much
Belgium's best-kept secret. Business newspaper De Tijd, which was the only newspaper to
dwell extensively on the issue last weekend, writes that publishers pay bpost 25 eurocents

20. per endowed newspaper and that the government grants bpost 50 eurocents per
newspaper. Where these figures come from is not clear.
Another source is Christian Van Thillo, top executive of DPG Media. He reacted furiously last
spring to criticism that DPG Media's hefty profits and takeover drift had been paid for with
indirect government support.
In doing so, Van Thillo hinted that DPG Media paid 16 million euros annually to bpost to bus
newspapers and magazines and that DPG Media itself actually hardly benefited from the
distribution support. That money, according to the media boss, would remain almost
entirely stuck to the extremely inefficiently operating bpost. For DPG Media, the added
value would be, at most, 8% on Belgian pre-tax profits. That is about 11.4 million euros.
More important than the question of whether 11.4 million euros equals "hardly any gain", is
the observation that we have to make do with statements by company managers who are
currently under investigation as to whether they made price agreements among themselves
in order to lucrative divide the tax money among themselves.
The hard numbers as they appear in the contract? The exact allocation key? The specific
terms and conditions? The outside world does not get to see those.
One thing is beyond dispute though: according to Europe, it is not illegal state aid to bpost.
That means the government's distribution aid cannot be passed on to bpost. By definition,
that makes distribution aid a disguised subsidy to media companies.
Non-argument
Whether such a subsidy happens directly or indirectly, there are excellent arguments for
government to invest in news provision for citizens. A pluralistic and thorough news supply
is a boon to any democracy. This is also immediately the justified argument with which
political parties argue for distribution support.
Neither bpost nor the publishers have reason to complain, so the key question is not asked
Unfortunately, that fine argument applies less and less. The accelerating media
concentration, the shrinking editorial staff, the changed interpretation of the term 'news'
and the ongoing evolution into hyper-commercial 'content factories', makes the existing
media corporations more and more implausible as a carrier for critical journalism.
Whether distribution support (still) contributes to strengthening the fourth estate is at least
worthy of social discussion. But unfortunately, self-criticism is not the essential
characteristic of the Flemish press. Moreover, the economic scope of the dossier is gigantic.
Neither bpost nor publishers have reason to complain, so the key question is not asked. In
parallel, publishers and bpost shield the contracts with the absolute non-argument that
information about them could harm the commercial position of the companies involved.
Triangle
What this inbreeding and the shocking lack of transparency about such a chunk of
taxpayers' money can lead to has become clear bit by bit over the past few weeks.
Important to keep in mind is the knowledge that the distribution support, spread over many
years, now runs into billions of euros.

21. The stakes are high to safeguard these fat pots for the future as well. A "difficult moment" in
this respect is always the conclusion of a new multiannual contract. Will political support for
this be maintained, especially now that paper newspaper circulation is plummeting? That
question was hotly debated in the lap of the federal government at the conclusion of the
budget. That makes sense in full crisis time, and with public debt swinging out of control.
The Belgian Competition Authority is investigating whether PPP withdrew at the request of
bpost and DPG Media.
Moreover, a tender has had to be organised for the outsourcing since 2014. The contract
used to go to bpost anyway, but in the meantime other companies can also apply to win the
contract.
That was what distributor PPP also initially did when the tender for the new newspaper
contract was launched. Until it suddenly pulled out again. Officially because the tender
would have been tailor-made for bpost and the company would therefore have no chance.
The Belgian Competition Authority (BMA) suspects otherwise. It is investigating whether
PPP withdrew at the request of bpost and DPG Media. It is possible that other media groups
besides the publisher of Het Laatste Nieuws, De Morgen, Humo and Dag Allemaal, among
others, are involved parties.
Price agreements within the bpost-DPG-PPP triangle potentially lead to an interesting win-
win: bpost wins the contract and PPP is compensated (with newspaper rounds in the city) by
DPG Media.
In turn, the media company itself benefits from the contract remaining with bpost. Indeed,
should PPP win the tender, DPG Media would have to pay more than to bpost which can
drive down prices: unlike PPP, bpost, through its postmen, can fall back on a finely-meshed
distribution network to the smallest alleys in the country. Begging for newspapers in the city
PPP can do competitively, but in rural areas it is a very different matter, if at all.
Takeovers
Adding to this are two notable acquisitions. When the newspaper contract was first put out
to tender in 2014, AMP initially bid alongside bpost. Like PPP this time, AMP also withdrew
as a candidate in the final straight. Barely a year later, bpost took over the company AMP.
According to De Tijd, that takeover caused quite a few furrowed brows in the industry at the
time. AMP was not immediately a coveted takeover chunk. Yet bpost had 81 million euros of
auction for it.
Did bpost indirectly compensate DPG Media by acquiring Aldipress?
This time the spotlight is on Aldipress. DPG Media's subsidiary was recently sold on to bpost
subsidiary AMP. How much bpost paid for the takeover was not disclosed. But here, too,
insiders point out that Aldipress is not an immediate golden ticket to the future for bpost.
So the question is on the table: did bpost indirectly compensate DPG Media by taking over
Aldipress?
The BMA has that acquisition in its sights by all means. At bpost itself, the ongoing internal
investigation was then extended to cover the period up to 2014, when the previous contract

22. was outsourced. Moreover, not only CEO Dirk Tirez was fired earlier this month, the
commercial director of bpost subsidiary AMP was also shown the door.
Vague reporting
Apart from the high-profile takeovers, the searches at DPG Media and PPP and the round of
dismissals at the top at bpost, there is the peculiar timeline. When and by whom was the
alarm raised in the bosom of bpost? At a press conference earlier this month, bpost's board
of directors made it clear that they had taken the matter in hand, with chairman Audrey
Hanard leading the way. The resignation of CEO Dirk Tirez reinforced that picture.
Why was the internal audit in bpost's lap only started at the end of August?
Despite this vigorous approach, a crucial question remained unanswered afterwards: why
was the internal audit in the bosom of bpost only started at the end of August (and ended at
the end of September) when the tender for the new contract had already started in
November last year?
Moreover, Hanard spoke at the press conference of a "vague report" that something had
gone wrong at the end of June. That was more than two months before the start of the
internal audit. An internal audit that yielded nothing further.
That "vague report" to the chairman of the board of directors and the hearing that may or
may not have been given to it by the board are intriguing, to say the least. The notification
came from Jean Muls, the director bpost Belgium. At the time of that "vague notification",
in late June, Muls had only been at bpost for six months. But well three months after the
"vague notification" he was fired, totally unexpectedly.
About the reason for Muls' dismissal, the press release sent out at the time did not say a
word. The focus was entirely on the appointment of Jos Donvil as his successor. Donvil had
sat on the board of bpost for many years before his appointment as new CEO.
Lightning rod
Why did Muls have to leave in early October? Because he was informed of the scheming and
allegedly dealt with it too laxly, wants the media spin. That could be, but why was he
sidelined the very day after the audit learned that nothing was allegedly wrong?
Did the sacked ex-CEO of bpost Belgium act as a convenient lightning rod for people who
had been in top positions for years, or even for the board of directors?
Could Muls, who had only just entered the company, have known about the possible rigging
that has since been investigated if it was not set in motion many years earlier? Could he
have known about possible illegal price-fixing touching the company's financial core as well
as acquisitions worth tens of millions of euros?
Or did Muls act as an easy lightning rod for people who had been in top positions for years,
or even for the board of directors? One line of reasoning that circulates in this context is
that it would have been Muls of all people who raised the matter some time ago, but came
up against a wall of silence, both in the company itself and at the board of directors.

23. Whether we will ever know the full facts is unclear. One thing is certain, however: the
newspaper contract dossier has long been groaning under a shocking lack of transparency.
Putting the controversial contract on the table could be the beginning of an answer. As for
the rest, we can only hope that the BMA shows its teeth and does not bite them on the
power block.