IAF140 nº9dixital

Infórmate
aFondo
Número 140 4º trimestre 2015
Autorízase a reprodución e divulgación desta folla informativa
www.fondogalego.org
Novas liñas estratéxicas para
incorporar máis concellos
2
O voluntariado como
ferramenta de aprendizaxe
5
Entrevista co presidente
do Fondo, Juan González
3
Conversamos con Ali Ali,
pintor sirio afincado
en Galicia
7
FONDO DE ARMARIO
10
OS PROXECTOS EN TERREO:
A prol da saúde materno-
infantil en Mozambique
11
A OLLADA EXTERNA:
Entrevista con Lucía Regueiro
“A cooperación non é un
concepto abstracto, cobra
sentido con cada vida individual
que gaña novas opcións”
12

>
Fondo Galego de Cooperación e Solidariedade [ 2] N o Fon do fu nciona a solidariedade
INFÓRMATEAFONDO:140º·www.fondogalego.org
ACTUALIDADE DO FONDO
As novas liñas
estratéxicas
inciden na
incorporación de
máis concellos
Co remate de 2015 ábrese no
Fondo Galego de Cooperación e
Solidariedade unha etapa na que
a nova Comisión Executiva terá
catro anos para levar adiante as
súas liñas estratéxicas. A folla
de ruta da lexislatura vén mar-
cada polo reto de intensificar a
participación das administra-
cións locais e provinciais so-
cias, pero tamén de incorporar
novos concellos comprometidos
coa solidariedade internacional,
alén de recuperar aqueles que
tiveran cursado a baixa.
O traballo en rede coa Xunta, a
Fegamp e as ONGD, así como
con outras entidades estatais
e internacionais, será un dos
aspectos a reforzar no período
2016-2019, no que se promove-
rá asemade o recoñecemento
das políticas de cooperación
desde o eido local. Neste senso,
o Fondo Galego xa manifestou
a súa vontade de formar parte
da mesa de coordinación para
a collida das persoas refuxiadas
que cheguen a Galicia, sen que
a solicitude fose aceptada polo
de agora.
As tarefas de cooperación para
o desenvolvemento e sensibili-
zación da solidariedade galega
a prol dos dereitos humanos
seguirán centrando o labor do
Fondo Galego. Para apoiar os
países do Sur proponse pasar
de proxectos puntuais a progra-
mas plurianuais que teñan un
maior impacto na loita contra
a pobreza, ao tempo que se
afondará na colaboración cos
países lusófonos. Apóstase ade-
mais por poñer en marcha ini-
ciativas de codesenvolvemento,
así como por implicar máis ás
cidades e deputacións e por am-
pliar as misións a terreo.
Para facer máis efectiva a sensi-
bilización en Galicia, innovarase
con actividades máis atracti-
vas, que poderán estar vincu-
ladas, por exemplo, á arte e a
cultura galega ou ao deporte.
Terase en conta o ámbito rural
e ás persoas maiores, deseñan-
do actividades acaídas para este
perfil. Seguirase potenciando
ademais o programa Vacacións
con Traballo, que permite a per-
soal das deputacións e concellos
socios do Fondo Galego coope-
rar durante un mes cos parcei-
ros en países empobrecidos.
Sumar novos concellos e deputacións é un dos retos da nova lexislatura
1

>
Juan González,
presidente do
Fondo Galego:
“A solidariedade
internacional é
posible dende
o concello máis
pequeno ao máis
grande de Galicia”
O alcalde de Nigrán, Juan
González, áchase á fronte do
Fondo Galego de Cooperación
e Solidariedade desde o mes
de setembro. Chega á Presiden-
cia levando os Servizos Sociais
no seu concello e co aval de ter
vivido en Latinoamérica e dirixir
a Fundación Érguete .
Que lle levou a poñerse á fron-
te do Fondo Galego de Coope-
ración?
Despois de traballar 18 anos
no eido social ao fronte da Fun-
dación Érguete-Integración, o
Fondo é unha magnífica opor-
tunidade de levar a cabo un
proxecto solidario e dirixido ás
persoas que máis o precisan.
Xa tiña experiencia no sector
social, en que medida estas
vivencias previas poden axu-
darlle no cargo?
Sobre todo a sensibilidade e a
concienciación total e absoluta
de que a través de decisións téc-
nicas e políticas podemos me-
llorar o noso mundo e, agora, a
través do Fondo Galego, outros
mundos.
Vostede viviu en Centroa-
mérica, diría que o contacto
directo coa realidade do Sur
resulta clave para que as e os
políticos aposten pola coope-
ración?
Non só clave para apostar pola
cooperación, senón para coñe-
cer a forma de pensar dos paí-
ses obxectivo do Fondo. É un
erro das sociedades máis des-
envolvidas acudir ás menos des-
envolvidas con pensamentos
de esmola, de trasladar a nosa
cultura, de cambiar os seus cos-
tumes... Iso é un erro, nós debe-
mos ir aos países a aprender e
a ensinar, pero sabendo sempre
respectar e pór en valor a súa
forma de vida e os seus costu-
mes.
Cal será a folla de ruta a se-
guir polo Fondo Galego nesta
lexislatura?
Marcarana as Liñas Estratéxicas
2016-2019. Achegarnos a máis
O presidente do Fondo Galego e alcalde de Nigrán, Juan González.
2

>
países, conseguir que máis entida-
des se unan ao Fondo, facer e exe-
cutar proxectos que deixen pega-
da nos países de destino e que os
galegos e galegas saiban que hai
unha entidade que fai un inmen-
so traballo no exterior. Reforzar o
programa Vacacións con Traballo,
etc.
Cales son os plans máis inme-
diatos para o ano que comeza?
Pór en marcha os novos proxectos
de desenvolvemento.
Que lle aportou a Nigrán ser so-
cio do Fondo Galego desde os
seus inicios?
Sen lugar a dúbida, coñecer outras
realidades e saber que cunha mí-
nima cota anual pódese cambiar e
mellorar a vida de moitas persoas.
Cal debe ser o papel dos conce-
llos e do Fondo Galego ante a
crise de persoas migrantes e re-
fuxiadas?
O Fondo xa está xogando un pa-
pel importante pondo a disposi-
ción da administración autonómi-
ca toda a súa experiencia e todos
os anos de traballo con persoas de
características semellantes ás das
refuxiadas e refuxiados.
En que medida o novo escenario
que se abriu tras as eleccións
locais pode animar a máis con-
cellos a apostar pola solidarie-
dade internacional?
Iso vai depender de cada adminis-
tración local, vai ser labor do pro-
pio Fondo Galego concienciar ás
administracións locais para que a
aposta sexa cada vez maior.
Que lles diría aos concellos que
aínda non son socios do Fondo
Galego para animalos a unirse?
Que con moi pouco esforzo eco-
nómico pódese ser partícipe de
proxectos que axudan ás persoas,
ás persoas que máis o precisan e
en países non desenvolvidos. A so-
lidariedade internacional é posible
dende o concello máis pequeno
ao máis grande de Galicia, cun-
ha achega case simbólica. Paga a
pena.
Juan González tomou o relevo de Teresa París na Asemblea de setembro
2

>
O voluntariado
como ferramenta
de aprendizaxe
mutua
O voluntariado internacional re-
velouse como unha ferramenta
de aprendizaxe mutua nas X
Xornadas Anuais de Coopera-
ción que o Fondo Galego cele-
brou en decembro baixo o título
‘Vacacións con Traballo. Unha
década de cooperación dende
o local’. O presidente do Fondo
Galego e alcalde do Concello de
Nigrán, Juan González, lembrou
na presentación que a través
da cooperación para o desen-
volvemento “aprendemos as
dúas partes”. No mesmo senso
se pronunciou a vicepresidenta
e edil de Redondela, Teresa Pa-
rís, mentres que a tesoureira da
entidade e concelleira en Ponte-
vedra, Carme Fouces, chamou
a que máis administracións
locais e provinciais se unan á
asociación.
Técnicas e técnicos que ao lon-
go da última década participa-
ron nas Vacacións con Traballo
achegáronse ata a cidade do
Lérez para compartir as súas vi-
vencias. “As Vacacións con Tra-
ballo en Nicaragua marcaron
un antes e un despois na miña
vida”, comentaba María López.
“A experiencia en Cabo Verde
foi única no persoal e no profe-
sional, recoméndoa ao 100%”,
aseguraba Ana Ferradáns. A
elas sumouse o arquitecto Jorge
Duarte, que colaborou en San-
tiago de Cuba.
As xornadas contaron con dous
convidados chegados desde
Cabo Verde: José Belmiro Fon-
seca, concelleiro da Cámara Mu-
nicipal de Santa Cruz, e mais Ma-
nuel Monteiro de Pina, alcalde
de Ribeira Grande e presidente
da Asociación Nacional de Muni-
cipios Caboverdianos. O primei-
ro destacou tanto o proxecto de
rego gota a gota financiado no
seu municipio como a asistencia
técnica recibida a través das Va-
cacións con Traballo. O segundo
apostou por darlle continuida-
de á parcería desenvolvida co
Fondo Galego en sectores como
xénero, urbanismo ou xestión fi-
nanceira, pero tamén ao progra-
Participantes nas Vacacións con Traballo compartiron as súas experiencias nas Xornadas
3

>
ma de voluntariado internacional
“onde todo o mundo gaña”, de xei-
to que “a cooperación sobrepasa
as esferas institucionais para
chegar á sociedade civil, ás fami-
lias e ás persoas”.
Tamén na mesa conformada por
representantes sindicais se abor-
daron fórmulas para a impli-
cación da administración local
en proxectos de cooperación
ao desenvolvemento. O secreta-
rio nacional de Comunicación da
CIG-Administración Pública, Xosé
Carlos Crespo, avogou por que as
centrais animen aos empregados
públicos a participar nos progra-
mas de voluntariado no Sur. Ta-
mén Ángel Gil, da Central Sindical
Independiente y de Funcionarios
(CSI-F), insistiu en que o asocia-
cionismo e o traballo en rede son
clave para unha mellor xestión da
cooperación internacional desde
o local.
Os relatorios pecháronse coa des-
crición do programa Voluntari@s
Expert@s por parte de Nuria Mo-
rán, técnica do Fondo Extremeño
Local de Cooperación para el De-
sarrollo (Felcode). No entanto, as
X Xornadas Anuais de Coopera-
ción culminaron coa inauguración
da exposición fotográfica ‘Nica-
ragua: o futuro’ realizada polo
vigués Felipe Carnotto como ga-
ñador da segunda edición do cer-
tame Imaxes con Fondo. Tamén
houbo oco para degustar produ-
tos de comercio xusto da man
da ONGD Amarante e para emo-
cionarse cos ‘Contos coas mans
abertas’ da compañía A Tropa de
Trapo.
As X Xornais Anuais de Coopera-
ción contaron coa colaboración
do Concello de Pontevedra e da
Universidade de Vigo, así como
con apoio económico da Xunta de
Galicia.
Membros da Comisión Executiva inauguraron as X Xornadas Anuais de Cooperación Representantes municipais de Cabo Verde asistiron ao encontro en Pontevedra
3

>
Ali Ali, artista
sirio: “A única
solución é que
Estados Unidos e
Europa quiten a
man de Oriente
Medio”
Ali Ali chegou a Madrid en 2003
para representar a Siria nunha
feira de arte, onde tomou con-
tacto co Centro Internacional da
Estampa Contemporánea (CIEC),
que se acha en Betanzos. Dende
entón quedaría ligado a Galicia
e hoxe segue creando desde o
seu estudio da Coruña. Á entra-
da, unha morea de libros dan a
benvida canda alegres pinturas
cheas de cor. Ao fondo, os gran-
des cadros nos que o artista
está traballando actualmente,
tamén coloridos pero con temá-
ticas máis tráxicas. Conversa-
mos observados polos grandes
ollos das e dos seus protagonis-
tas, entre o arrecendo do té con
canela.
Levas case trece anos en Ga-
licia, sénteste ben acollido?
Notaches certos prexuízos
contra as persoas árabes e
musulmás, sobre todo nos úl-
timos tempos?
Gústame Galicia, aínda que ao
final é o traballo o que che vai
levando a un sitio ou outro. Ga-
licia é o contraste de Siria, con
tanto verde e tanta choiva; para
min era unha terra virxe que
estaba por descubrir. A xente é
en xeral amable, aínda que en
todos os lugares do mundo hai
persoas malas e maleducadas.
Para min, esas son persoas po-
O pintor sirio Ali Ali
4

>
bres de cabeza, ignorantes, que
non teñen nada mellor que fa-
cer que atacar a xente cun nivel
de vida máis baixo. Aquí hai de
todo. Cando cheguei, xa sabía
que ía atopar malas persoas,
pero o meu obxectivo non era
relacionarme con elas. Nesta te-
rra hai moitas cousas boas que
ver e intercambiar, falas sobre
o teu país e ao mesmo tempo
aprendes sobre este. Os sirios
veñen a Galicia sobre todo para
estudar e hai moitos médicos.
Como era a vida no teu país?
Eu vivía da arte, traballei na Uni-
versidade de Damasco despois
de licenciarme, tiña o meu estu-
dio e as miñas galerías, a miña
vida feita. Quería doutorarme
e pensaba irme a Francia, pero
de casualidade todo cambiou, e
considérome afortunado. Den-
tro do mundo árabe, Siria era un
país estable. A xente tiña as súas
necesidades básicas cubertas:
comida, auga, luz, educación,
sanidade… Pero vivimos nun-
ha ditadura e non se respectan
moitos dereitos e liberdades.
Ademais, chegas a un límite e
non podes seguir prosperando,
non deixan que mellores a túa
vida a nivel económico, estudos,
etc. Tes que estar dentro dun-
ha cuadrícula e non podes saír
dela. Por iso a gran maioría das
persoas que están a entrar en
Europa ten capacidades, carrei-
ras universitarias, pero non tra-
ballo. Despois de cinco anos en
guerra, a xente perdeu a espe-
ranza. Agora un quilo de toma-
tes vale máis que unha persoa.
Queren salvar aos seus fillos!
A nenos con dous ou tres anos
córtanlles a cabeza, grávano e
fan diso un espectáculo. A que
niveis se chegou?
Cal é, para ti, a orixe do pro-
blema en Siria?
Oriente Medio é unha área moi
interesante a nivel xeoestraté-
xico. Coa creación do Estado
de Israel, Occidente conseguiu
situarse e ante calquera amea-
za xa vai protexer as fronteiras
israelís. Non queren arranxar o
conflito, porque desde o ano 48
sabemos que a solución para a
estabilidade na zona é que haxa
tamén un Estado palestino. Se
non arranxaron iso, non van
querer solucionar a situación de
Iraq nin de Siria. Fálase de gran-
des negociacións, conferencias,
etc. pero todo é mentira, todas
estas reunións só alargan o pro-
blema.
Entón, non ves posible unha
solución diplomática?
A única solución é que Estados
Unidos e Europa quiten a man
de alá e deixen en paz non só
a Siria, senón ao mundo. Se o
deixan en paz, o mundo arránxa-
se. Estados Unidos, Europa e Ru-
sia son os que están a protexer
eses gobernos ditatoriais polo
seu propio interese; cando non
se reparten a torta entre eles,
non solucionan o problema, e
quen morre é a pobre xente.
Eu son musulmán e teño moi-
tos amigos cristiáns e xudeus, e
nunca tivemos problemas entre
nós. Todos sabemos onde está
o problema e onde está a solu-
ción, pero non queren arranxa-
lo; polos intereses duns poucos
amólase a países enteiros e só
queren intervir para xerar o caos
e vender armamento. Desde os
anos 70 estivo saíndo diñeiro de
Siria cara aos bancos suízos, iso
xa non se vai a recuperar.
Como debe reaccionar Europa
ante a chegada de refuxiadas
e refuxiados?
Se deixan á xente en paz, a xen-
te non quererá vir a Europa.
O meu pobo, Khatounie, leva
case dous anos baixo control
do Estado Islámico. Despois dos
atentados de París borrárono
do mapa, bombardearon toda
a zona, onde vivían 3.000 per-
soas. É esa a solución de Euro-
pa? Eu perdín moitos sobriños,
curmáns… Todas as familias
perderon alguén. O mundo non
é xusto. Cando empezan a le-
vantar os campos de refuxiados
e a instalarse as ONG, é un mal
sinal: a guerra vaise alongar e
non van buscar unha solución.
É o que pasou con Palestina, a
xente foxe das súas casas e em-
pezan a conformarse cidades
enteiras nestes campamentos.
4

>
Moita xente vén aquí, ao taller, e
chora, pero a min as bágoas non
me serven. Chega un punto no
que digo “Basta!”. Basta de ter que
defenderme. Os sirios non necesi-
tan sacos de arroz nin tendas de
campaña, necesitan que os deixen
en paz.
Pode a cidadanía facer algo res-
pecto diso? Quizais presionar
aos nosos políticos?
O pobo, se quere, pode cambia-
lo todo. O problema é que cando
alguén empeza a actuar, pois só-
benlle a luz, e entón xa ten que
empezar a preocuparse por iso ta-
mén. Refírome a que, cando a ci-
dadanía empeza a reaccionar, ao
día seguinte os políticos fabrican
un novo problema económico, e
os medios de comunicación cén-
transe niso, xa que só se moven
por interese, pois gañan moito
diñeiro con iso. Os sirios non bus-
can saír nos medios; hai cousas
moito máis bonitas nestes paí-
ses sobre as que escribir, pero só
sae o sangue e as matanzas. Non
culpo á xente, pero o certo é que
non quere actuar. A poboación de
Occidente vive ben á conta des-
tas mortes, se non o seu nivel de
vida baixaría, por iso o pobo de
Estados Unidos e Europa para min
está a participar nesta guerra ta-
mén. Se lles quitan a neveira, ao
día seguinte danlles igual as mor-
tes con tal de recuperala.
É moi grave o que estás a dicir…
Todo é un círculo, hoxe tócanos a
nós e mañá non sabemos a quen...
O teu último proxecto reflicte
a difícil situación do pobo sirio,
fálanos desta evolución na túa
pintura.
Eu son unha persoa optimista,
gústame a tranquilidade e a paz, e
a miña obra céntrase niso, na be-
leza... Pero perdín a moita xente,
a miña familia atravesa unha moi
mala situación, non teñen casa.
Esa xente que estaba tranquila-
mente na súa aldea, con toda a po-
breza e os problemas que tiveron
que soportar, agora non sabe que
facer, onde ir. Non é xusto. Moita
xente non o entende, pero eu non
quero chorar. Estou a terminar
o proxecto e buscando espazos
para expoñelo, xa que me gusta-
ría presentalo no Kiosko Alfonso,
aquí na Coruña, e logo trasladalo
a outras cidades galegas. Será un
proxecto multidisciplinar, con ins-
talacións, performance… O obxec-
tivo é sensibilizar á xente, a ver se
serve de algo; non o creo, pero hai
que intentalo.
Nenos sirios na busca de refuxio en Europa. FOTO: Felipe Carnotto
4

>
Remata a xira “Ti tamén contas” da Tropa de Trapo
A Tropa de Trapo vén de pechar a xira “Ti tamén contas” tras perco-
rrer 24 concellos socios do Fondo Galego de Cooperación. Sensibilizar
sobre a solidariedade internacional era o obxectivo deste espectáculo
que entre marzo e decembro pasou por escenarios de Carballo, Laxe,
Culleredo, Sandiás, Pontecesures, Moraña, A Laracha, Ourense, Ca-
banas, Porto do Son, Cuntis, Tomiño, Malpica, Mondoñedo, O Barco,
Bergondo, Oleiros, Pontevedra, Poio, Fene, Burela, Arteixo, Vilar de
Santos e Corcubión. Centos de nenas e nenos gozaron de historias
que introducen cuestións coma o materialismo, o traballo infantil ou
as catástrofes naturais, para pasar logo ao debate a través de dinámi-
cas participativas. Nas representacións para persoas adultas os contos
abordaban a importancia dos pequenos retos cotiás, as mulleres que
se organizan rompendo tabús relixiosos para acadar a paz ou a diver-
sidade de respostas que culturalmente se lle poden dar a un proble-
ma, para culminar cunha escena de teatro-foro.
A Rede Municipalista Solidaria reuniuse en seis vilas
Os concellos de Nigrán, Ames, Caldas de Reis, Cartelle, Monforte de
Lemos e a Deputación da Coruña acolleron entre o 17 e o 24 de no-
vembro as xuntanzas da Rede Municipalista Solidaria, integrada polo
persoal técnico que se encarga das relación co Fondo en cada adminis-
tración socia. As e os asistentes amosáronse moi participativos, aínda
que moitos se estreaban neste tipo de reunións, encamiñadas a dar
conta dos proxectos apoiados en países do Sur e valorar as actividades
de sensibilización que se poden implementar ao longo do ano en Ga-
licia. Neste senso, recolléronse as propostas para o próximo ano, alén
de informar sobre o estado da asociación. As xuntanzas da Rede Muni-
cipalista Solidaria coa Secretaría do Fondo Galego celébranse cada seis
meses co obxectivo de render contas e favorecer un contacto directo
que garanta o correcto funcionamento da asociación. O intercambio
de ideas e opinións permite unha boa circulación da información, a
comunicación e a transparencia.
FONDO DE ARMARIO
Fondo Galego de Cooperación e Solidariedade [ 10] N o Fon do funciona a solidariedade
*

>
OS PROXECTOS EN
TERREO: A prol da saúde
materno-infantil en
Mozambique
Co remate de 2015 finalizaron os proxec-
tos cofinanciados a ONGD galegas durante
o último ano e pecháronse tamén as dúas
iniciativas de cooperación directa apoiadas
polo Fondo Galego en Cabo Verde. Ata xullo
de 2016 permanecerá activo en Mozambique
o proxecto iniciado o pasado mes de agosto
coa Fundaçao Encontro a prol da saúde ma-
terna e infantil, ao que se destinan 24.988
euros.
Visitas a 240 domicilios e mais un cento
de charlas e obras teatrais sobre coidados
básicos de saúde e prevención de doenzas
son algunhas das actividades que un grupo
de activistas está a levar a cabo para concien-
ciar a mulleres e familias sobre a importancia
de acudir ás consultas pre e post parto, así
como de dar a luz na maternidade. Tamén
se crearán grupos de “nai para nai”, onde se
intercambian experiencias a fin de multipli-
car a sensibilización e superar as barreiras
socioculturais.
Segundo as crenzas locais, o embarazo debe
ocultarse ata que a barriga sexa grande, xa
que falar sobre o tema atraería a mala sor-
te. Isto leva ao sufrimento e morte de moitas
mulleres durante a xestación e en partos non
seguros. As nenas e nenos tampouco adoi-
tan seguir os pertinentes controis e hai un
elevado risco de desnutrición, polo que a
intervención incide asemade en identificar á
poboación infantil que precisa unha atención
especial neste senso.
O proxecto lévase a cabo nos distritos de
Boane e Namaacha, na provincia de Mapu-
to, e agárdase que nos doce meses de exe-
cución aumenten nun 25% as embarazadas
que acuden a consulta e que 1.290 nenos e
nenas leven control pediátrico. Realizar un
acompañamento individualizado, ao tem-
po que se involucra a toda a comunidade, é
unha das claves da intervención.
Mozambique áchase entre os países cun Índi-
ce de Desenvolvemento Humano máis baixo
do mundo, xa que é o noveno pola cola. Ade-
mais da pobreza, o contexto da intervención
vén marcado pola desigualdade de xénero, a
prevalencia de enfermidades como a sida
ou as dificultades de acceso á auga. A desnu-
trición crónica afecta a un 44% da poboación
infantil.
O teatro permite concienciar sobre coidados básicos
e prevención de doenzas
As familias acoden aos servizos sanitarios para
os controis pediátricos
*

>
A OLLADA
EXTERNA
Lucía Regueiro:
“A cooperación
non é un concepto
abstracto, cobra
sentido con cada
vida individual
que gaña novas
opcións”
O papel de María na serie ‘Libro
de familia’ fixo que a empezaran
a recoñecer pola rúa, pero Lucía
Regueiro xa levaba anos curtín-
dose no teatro e con algunha
que outra incursión no audio-
visual. Logo pasaría a presen-
tar o “Luar” canda Xosé Ramón
Gayoso e hoxe toma as armas
en “Serramoura”. Polo camiño,
a danza, o violín, a súa egua e
unha chea de colaboracións que
a fan medrar como profesional
e como persoa.
A mediados de novembro
poñías rostro á V Semana
coa Infancia da CRTVG e
Unicef, supón moita respon-
sabilidade auspiciar este
tipo de campañas?
Supón sobre todo un privilexio.
Xa colaborei na Semana coa In-
fancia o ano pasado, pero des-
ta volta a miña implicación foi
moito máis profunda e activa,
xa que tiven ocasión de viaxar
como convidada de Unicef a
Bolivia. Alí puiden coñecer de
primeira man o traballo que fan
na zona de Cochabamba, nun
proxecto no que os galegos te-
mos un papel fundamental gra-
zas á colaboración da Xunta nun
programa de atención ás ma-
más e os neonatos. Si que sen-
tín certa responsabilidade no
sentido de que debía transmitir
correctamente a importancia
do traballo que realiza Unicef, e
tratar de mover aos espectado-
res da Televisión de Galicia para
que colaborasen mediante o en-
vío de sms.
*
A actriz e presentadora Lucía Regueiro

>
Que balance fas da viaxe a
Bolivia cun equipo dos in-
formativos, no marco desta
iniciativa contra a desnutri-
ción infantil?
Superou todas as miñas expec-
tativas. Eu xa coñecía o traballo
de Unicef, pero a posibilidade de
velo sobre o terreo modificou to-
talmente o meu punto de vista.
Poñerlle nome e cara ás persoas
polas que traballan, ver como
melloran as súas vidas en aspec-
tos concretos e tanxibles... Iso
dálle un sentido novo. Nós tive-
mos a oportunidade de coñecer
comunidades indíxenas case illa-
das, ás que hai que acceder por
camiños imposibles ou mesmo
en canoa, que non teñen nin luz
nin auga potable, e ás que por
suposto non chegaban os servi-
zos sanitarios mínimos, que ago-
ra si están presentes grazas ao
labor de Unicef en colaboración
coas autoridades locais. Esta
viaxe fíxome comprender que a
cooperación non é un concepto
abstracto, senón que cobra sen-
tido con cada vida individual á
que se lle dan novas opcións.
Como licenciada en Xorna-
lismo, consideras que os
medios deberían prestar
máis atención á coopera-
ción internacional e á loita
contra a pobreza?
Si, sen dúbida. Non só á coope-
ración internacional, creo que
os niveis de pobreza infantil
que hai agora mesmo no noso
país son demasiado alarmantes
como para non prestarlles unha
atención xornalística apropiada.
Tamén tes apoiado iniciati-
vas solidarias no eido local,
como as de persoas afecta-
das pola Síndrome de As-
perger ou pola Síndrome de
Down. Semella que é nece-
sario o aval dunha perso-
naxe pública para dar a co-
ñecer estas problemáticas
e que a sociedade se impli-
que...
Supoño que unha foto cunha
cara coñecida fai que algunhas
persoas dediquen una maior
atención a esas situacións, pero
o traballo real, e os logros reais,
son outros, por suposto.
Hai uns meses poñías en
marcha o proxecto Anima-
liños para impulsar a adop-
ción de cans e gatos aban-
donados. Como funciona?
A intérprete viaxou a Bolivia na Semana coa Infancia da CRTVG
“O proxecto Animaliños
aproveita as redes sociais
para poñerlle imaxe e
nome a centos de animais
abandonados”
O proxecto Animaliños emprega as redes
para atoparlles un fogar a cans e gatos
“En Bolivia sentín a
responsabilidade de
transmitir correctamente a
importancia do traballo que
realiza Unicef”
*

>
Que acollida está a ter?
Trátase dunha iniciativa que tra-
ta de aproveitar a inmediatez
das redes sociais para poñerlle
imaxe e nome aos centos de ani-
mais abandonados que ateigan
os refuxios galegos. A idea é moi
sinxela: nós visitamos as protec-
toras con compañeiros e amigos
do audiovisual e fotografámo-
nos cos casos máis complicados:
gatos e cans maiores, con pro-
blemas de saúde, etc. Despois,
compartimos esas fotos e unha
pequena biografía do animaliño
coa esperanza de que alguén se
namore del e decida ampliar a
familia. É un proxecto moi mo-
desto e que aínda está dando os
seus primeiros pasos, pero a aco-
llida foi moi boa desde o minuto
un, e a maioría dos meus com-
pañeiros televisivos adheríronse
sen pensalo. Para os próximos
meses imos abrir o abano de
actividades, como a elaboración
dun calendario moi especial ou
a colaboración cunha firma de
xoias para recadar fondos me-
diante a venda dunhas pulseiras
deseñadas para nós.
Son as redes sociais unha
boa ferramenta para fo-
mentar a solidariedade ou
córrese o risco de ficar no
“click” e non pasar á acción?
Creo que son unha arma de do-
bre fío. Por unha banda, acáda-
se unha notoriedade moi inme-
diata, e é moi fácil lograr que a
xente comparta e difunda a túa
mensaxe, pero por outro lado
esa mesma facilidade leva a que
un simple “me gusta” xa pareza
suficiente como acción solidaria,
e non é así. O difícil é conseguir
que o compromiso virtual se tra-
duza en actos reais e útiles.
Comezaches sendo unha
nena no teatro e vímoste
presentar programas de te-
levisión, pero pódese dicir
que te consolidaches nas
series. Que ensinanzas tira-
ches de cada unha destas
tres facetas?
Tiven moita sorte de ter caí-
do nas series nas que traballei.
Tanto ‘Libro de familia’ como
‘Serramoura’ chegaron moi ben
ao público e permitiron que eu
tivese unha continuidade laboral
da que estou moi agradecida. O
teatro, sen embargo, foi a miña
base. É unha escola insustituíble
que che dá as ferramentas im-
prescindibles para desempeñar
o oficio. No meu caso, o feito de
ter experiencia teatral serviume
moito á hora de enfrontarme a
un programa en directo e con
público no plató como é ‘Luar’.
E creo que é nesa faceta, na de
presentadora, na que máis dis-
fruto. Hai un tempo tiven unha
pequena crise de valores, na que
me preguntaba se realmente era
útil o que eu facía para vivir. A
resposta chegoume na rúa e nas
redes sociais: hai moita xente
moi soa á que lle facemos com-
pañía desde a pantalla e que nos
considera case da familia por-
que contribuímos a que esque-
zan os seus problemas por un-
has horas. Con iso, eu xa me dou
por satisfeita. Encántame facer
entretemento e dedicar grandes
doses de enerxía positiva e vita-
lidade a este propósito.
Tes denunciado que hai
máis papeis interesantes
para homes que para mulle-
res, queda moito por facer
pola igualdade de xénero na
profesión?
Lucía visitou o proxecto de atención ás nais
e os neonatos apoiado pola Xunta
“O difícil é conseguir que
o compromiso virtual se
traduza en actos reais e
útiles” “Hai moita xente soa á
que lle facemos compañía
desde a pantalla e que nos
considera case da familia”
*

>
Lamentablemente, si. Creo que
no audiovisual, como na vida,
queda moito por facer pola
igualdade de xénero. Tanto na
ficción como en programas, e
en múltiples aspectos, como as
esixencias físicas ás que esta-
mos sometidas as mulleres que
aparecemos en pantalla.
É a sarxento Marga, de ‘Se-
rramoura’, unha desas mu-
lleres que racha cos estereo-
tipos habituais na ficción?
Faltan referentes femininos
neste senso?
Eu agora mesmo síntome unha
privilexiada interpretando a
unha muller profesional, que se
define polas súas accións e non
polas súas relación amorosas
ou familiares, porque non é o
habitual. Ademais, gústame in-
terpretar a unha muller á que
non lle parece importante estar
guapa ou non, e que di e fai o
que considera oportuno aínda
cando sabe que non vai conten-
tar aos homes do seu entorno.
Creo que iso é moi poderoso e
debería ter moito máis reflexo
no noso audiovisual.
Como valoras a actual mar-
cha de xente nova cara o
estranxeiro? É unha opción
para ti ou ves o teu futuro
en Galicia?
Eu creo que o éxito reside en
vivir e traballar onde queres es-
tar, e rodeada da túa xente. E iso
para min está en Galicia. Pero se
as cousas se poñen feas irei a
onde teña que ir para buscar as
fabas como tantos outros. Creo
que é moi bo que a xente nova
teña a posibilidade de saír ao
estranxeiro e aprender, ver, co-
ñecer... Pero cando non é unha
elección, senón unha saída des-
esperada, algo moi gordo e moi
terrible está pasando.
“Creo que no audiovisual,
como na vida, queda moito
por facer pola igualdade de
xénero”
“É moi bo que a xente nova
teña a posibilidade de ir ao
estranxeiro, pero cando non
é unha saída desesperada”
Lucía caracterizada como Cisne Negro para o almanaque solidario de Asperga. FOTO: Edu Pereira
A sarxento Marga racha cos estereotipos en ‘Serramoura’
Lucía Regueiro copresentou ou sonado ‘Luar’ canda Xosé Ramón Galloso
1

>INFÓRMATEAFONDO:140º·www.fondogalego.org
Socios do Fondo Galego Concellos: A Coruña, A Estrada, A Guarda, A Laracha, A Pobra de Trives, A
Pobra do Caramiñal, A Teixeira, Abegondo, Allariz, Ames, Arteixo, As Pontes, Bergondo, Betanzos, Boiro,
Brión, Burela, Cabanas, Caldas de Reis, Cambre, Carballo, Cartelle, Castrelo de Miño, Castroverde, Cedeira,
Corcubión, Covelo, Culleredo, Cuntis, Dumbría, Fene, Ferrol, Fornelos de Montes, Gondomar, Laxe,
Lousame, Lugo, Malpica de Bergantiños, Manzaneda, Moaña, Mondoñedo, Monforte, Moraña, Mugardos,
Narón, Neda, Nigrán, Noia, O Barco, O Irixo, O Porriño, O Valadouro, Oímbra, Oleiros, Ourense, Outes, Poio,
Ponteareas, Pontecesures, Pontedeume, Pontevedra, Porto do Son, Ramirás, Redondela, Rianxo, Ribeira,
Riotorto, Rodeiro, Sada, San Cibrao das Viñas, Sandiás, Santiago de Compostela, San Sadurniño, Sarria,
Soutomaior, Teo, Tomiño, Triacastela, Valga, Verea, Verín, Vigo, Vilar de Santos, Vilardevós, Viveiro, Xove
Deputacións: A Coruña, Lugo.
Infórmate
aFondo
Edita: Fondo Galego de Cooperación e Solidariedade
Redacción e Administración: Centro Cívico Sur, Rúa Luís Braille, 40
36003 Pontevedra
Tel/Fax: 986 84 34 36 / 698 14 45 36
Internet: http://www.fondogalego.org email: info@igadi.org
Depósito Legal: VG-473-2007
Autorízase a reprodución e divulgación desta folla informativa

IAF140 nº9dixital

Recommended

Recommended

More Related Content

Viewers also liked

Viewers also liked (20)

Similar to IAF140 nº9dixital

Similar to IAF140 nº9dixital (20)

IAF140 nº9dixital