Voor wie de voorgeschiedenis van het huidig conflict in Oekraïne wil begrijpen.

1. 1
Annie Lacroix-Riz: “Er is een historische context die verklaart
waarom Rusland in het nauw werd gedreven”
28 maart 2022
Annie Lacroix-Riz, emeritus-hoogleraar eigentijdse geschiedenis aan de Université
Paris VII-Denis Diderot, heeft verschillende boeken geschreven over de twee
wereldoorlogen en de politieke en economische overheersingen. Zij heeft een scherp
oog voor de situatie in Oekraïne met betrekking tot de geschiedenis van het
imperialisme in het begin van de 20e eeuw en de voortzetting daarvan. Wat ons al te
vaak in de media wordt verteld, stelt ons niet in staat het conflict te begrijpen en dus
een oplossing voor vrede te zoeken. In dit interview biedt zij een blik in de
achteruitkijkspiegel die nuttig is om de gebeurtenissen en de recente geschiedenis
van de regio te begrijpen.
In de media heeft men de indruk dat de oorlog in Oekraïne uit het niets is
ontstaan. Wat kunt u ons vertellen over de historische context?
In de eerste plaats ontbreken historische feiten vrijwel volledig in wat nauwelijks een
“analyse” van de situatie kan zijn. Er zijn echter twee belangrijke aspecten waarmee
bij de huidige gebeurtenissen rekening moet worden gehouden. Ten eerste is er een
algemene situatie, namelijk de agressie van de NAVO tegen Rusland. Ten tweede is
er een soort obsessie tegen Rusland - en zelfs tegen China. Deze obsessie is niet
nieuw en plaatst de huidige anti-Poetin razernij dus in perspectief. De essentie van
de vermeende “Westerse analyse” is dat Poetin een paranoïde gek is en/of een
nieuwe Hitler. Maar de haat tegen Rusland en de afkeer van de rol van Rusland in de
wereld gaat terug tot het Amerikaanse imperialisme.
Hoe verklaar je deze obsessie?
Het is een obsessie die kenmerkend is voor een dominant imperialisme dat
gedurende bijna de gehele 20e eeuw hegemoniaal was. Dit imperialisme wil zijn
hegemonie, die het aan het verliezen is, niet verliezen. Wij bevinden ons vandaag
inderdaad niet meer in dezelfde situatie als in de jaren vijftig, toen de VS 50% van de
wereldproductie voor hun rekening namen. China nadert de nummer één positie in

2. 2
de wereld, en dat bevalt de Verenigde Staten niet. In de afgelopen jaren hebben wij
een bijzonder acuut moment in de confrontatie bereikt, dat wordt gekenmerkt door
een reeks verbijsterende agressies.
Rusland is ook een doelwit. Wij hebben de indruk dat er een soort rancune jegens de
bolsjewieken bestaat, maar er zij op gewezen dat deze russofobie jegens het
Amerikaans imperialisme is begonnen in het tsaristische tijdperk en daarna is blijven
bestaan, ook na de ontbinding van de Sovjet-Unie. De door de VS aangegane
verbintenissen om niet militair op te rukken in de voormalige Sovjet-zone werden
allemaal geschonden. Het vooruitzicht dat Rusland de NAVO voor zijn deur ziet
staan en dat Oekraïne wordt gekanaliseerd, is dus een onmiddellijke realiteit
geworden.
Wat is de plaats van Oekraïne in de confrontaties tussen de imperialistische
machten?
Oekraïne is onlosmakelijk verbonden met de geschiedenis van Rusland sinds de
vroege Middeleeuwen. Rusland met al zijn natuurlijke rijkdommen is een grot van Ali
Baba en Oekraïne is zijn grootste juweel: het is een buitengewone bron van
steenkool, ijzer en zovele andere minerale rijkdommen, en een formidabele
graanschuur voor tarwe en andere granen. Dit heeft lang begerigheid aangetrokken.
Als we ons beperken tot de imperialistische periode (sinds de jaren 1880), kunnen
we zeggen dat het Duitsland was dat aanvankelijk geïnteresseerd was in Oekraïne.
Vóór de oorlog van 1914 besloot het Duitse Rijk het Russische rijk te controleren
door zich te verzekeren van de controle over zijn meest ontwikkelde “markten”, de
Oekraïne en de Baltische Staten. Tijdens het conflict maakte Duitsland van deze
staten en van Oekraïne een militair bolwerk, de uitvalsbasis voor zijn aanval op het
Russische Rijk. Tijdens de Eerste Wereldoorlog faalde Duitsland al in 1917 aan het
westelijk front, maar hetzelfde kan niet worden gezegd van het oostelijk front, dat het
tot zijn nederlaag domineerde. Terwijl het nieuwe Sovjet-Rusland sinds januari 1918
nog meer agressie te verduren kreeg van alle andere imperialistische mogendheden
(14 landen vielen het binnen zonder oorlogsverklaring), slaagde Berlijn erin om het in
maart 1918 het Verdrag van Brest-Litovsk op te leggen, waarbij Oekraïne werd
ingepalmd. Na de nederlaag van Duitsland aan het einde van de Eerste
Wereldoorlog werd heeft het land niet teruggegeven aan de Sovjet-Unie, gezien de
oorlog die op zijn grondgebied werd gevoerd door de “geallieerden”, gesteund door
alle antibolsjewistische elementen, Russische en Oekraïense.
Oekraïne genoot toen van een korte periode van onafhankelijkheid...
Van 1918 tot 1920 was er inderdaad een korte periode van folkloristische
“onafhankelijkheid”, tegen de achtergrond van de agressie van de blanke (pogrom)
legers van Denikin, en van de pogromist Piłsudsk, officieel “onafhankelijk” en
geallieerd met Polen (dat zijn oog had laten vallen op heel West-Oekraïne). Oekraïne
bleef het doelwit van het Reich. Deze Germaanse voogdij vormde een belangrijke
basis voor de verzwakking van Rusland en de orthodoxe Slavische kerk (die vanaf
de tijd van de Habsburgers, met het uniatisme (behoort tot de Katholieke kerk maar

3. 3
gebruikt de Orthodoxe ritus), werd geleid door het Vaticaan, als een belangrijk
instrument.
Welke rol speelde het Vaticaan?
Het katholieke uniatisme, de ideologische steun van de Germaanse verovering, had
een deel van de West-Oekraïense bevolking verleid, dankzij zijn formele verschijning
die zeer dicht bij de orthodoxie lag. Dit instrument van de Oostenrijkse verovering
werd in het imperialistische tijdperk door Duitsland overgenomen: het Vaticaan, dat
begreep dat het niet langer kon steunen op het stervende katholieke rijk, onderwierp
zich in het begin van de 20e eeuw definitief aan het machtige protestantse Rijk, ook
in Oekraïne.
In het interbellum speelde Oekraïne dus een beslissende rol in de alliantie tussen
Duitsland en het Vaticaan, dat Berlijn via de Uniate geestelijken met militaire
spionage belastte. We kunnen zien hoe de poging om de Oekraïne te veroveren in
die tijd werd georganiseerd, ingewijd door de ondertekening van het
Reichsconcordaat van juli 1933. Een van de twee geheime artikelen ervan bepaalde
dat Duitsland en het Vaticaan geallieerd zouden worden bij de inname van de
Oekraïne, wat een van de belangrijkste oorlogsdoelen van Duitsland was, zowel in
de Eerste als in de Tweede Wereldoorlog. Voor de militaire aanval, de bezetting en
de economische uitbuiting zou Duitsland op zich nemen, het katholieke “her-
christianiseren” het Vaticaan.
De VS was ook geïnteresseerd...
Oekraïne is op zichzelf al een groot probleem, maar het is ook de toegangspoort tot
de olierijke Kaukasus. De Verenigde Staten sloten zich aan bij het Duitse
imperialisme om Rusland en vooral de Oekraïne binnen te dringen na het einde van
de Eerste Wereldoorlog. Tegen 1930 droomden alle imperialistische machten ervan
zich tegoed te doen aan het rijke Oekraïne. In mijn boek “Aux origines du carcan
européen”(De oorsprong van het Europees carcan) heb ik laten zien hoe Roman
Dmovski, een extreemrechtse Pools politicus, in 1930 de “Oekraïense kwestie”
perfect had geanalyseerd. Hij schreef dat de grote imperialistische staten allen
Oekraïne wilden opeten. De twee die zich het meest koortsachtig aan deze taak
wijdden waren het Duitse en het Amerikaanse imperialisme. Hij zei ook dat als
Oekraïne van Rusland zou worden losgescheurd, het een zuiver “consumptieland”
zou worden, dat verplicht zou zijn zijn industrieproducten elders te kopen. Het zou
nooit een dergelijk verlies kunnen dragen, voegde hij eraan toe.
Het werkte niet, Oekraïne bleef in de Sovjet-Unie. Maar er was tich nog steeds
het Oekraïens nationalisme?
Het Oekraïense nationalisme was eerst Duits en daarna Amerikaans (of liever
gezegd beide), omdat het niet echt onafhankelijk kon zijn: het Reich financierde het
vóór 1914, en is er sindsdien nooit mee opgehouden. In feite behoorden de mensen
die beweerden dat zij wilden dat Oekraïne “onafhankelijk” zou worden (Bandera meer
dan sommige van zijn eigen mensen, die niet eisten dat dit “onmiddellijk” moest
gebeuren) alsook behoren tot de Uniatische kerk. De Banderisten werden tijdens het

4. 4
interbellum, en gedurende de gehele Tweede Wereldoorlog, werd verward met het
Duitse nazisme.
Het is moeilijk niet de link te leggen met deze bewegingen die wij vandaag
aantreffen: het Azov bataljon, Pravy Sektor, enz., zijn de rechtstreekse overtuigde
erfgenamen van de Oekraïense autonomistische beweging van het interbellum,
waarbinnen de Bandera beweging ontstond reeds in 1929. Deze organisatie, die de
“Organisatie van Oekraïense Nationalisten” (OUN) werd genoemd, werd volledig
gefinancierd door door het Duitse Reich, door de Weimar Republiek en vervolgens
door het Reich van Hitler.
Hoe heeft deze beweging zich ontwikkeld?
De beweging van Stepan Bandera, nu de officiële “nationale held” van de staat
Oekraïne, en aan wie het Azov Bataljon en andere pro-Nazi groeperingen
voortdurend hulde brengen, verspreidde zich vanaf 1929 naar het Poolse en
Slowaakse deel van Oekraïne. Het was niet aanwezig in Sovjet en orthodox deel van
Oekraïne. De “Banderisten” waren, net als andere stromingen van het “Oekraïense
nationalisme”, anti-Joods, anti-Russisch, en ook gewelddadig anti-Pools. Zij vielen
ook de niet-autonome Oekraïners en de Oekraïners die dicht bij Rusland waren
gebleven, radicaal aan.
Deze Duitse gemilitariseerde bendes vormden vanaf 1939 in bezet Polen, en vanaf
22 juni 1941 in de bezette USSR, een zogenaamd “opstandelingenleger”, de UPA.
Deze 150 tot 200.000 oorlogsmisdadigers slachtten zonder onderscheid
honderdduizenden van hun “vijanden” af: Joden, Oekraïners die trouw waren aan het
Sovjetregime, Russen en Polen (die zij evenzeer haatten als de anderen). Om alleen
het voorbeeld van de Polen te nemen: tijdens de oorlog werden tussen 70.000 en
100.000 burgers gedood door de Bandera milities. De sentimentele propaganda dat
de Poolse staat nabije “buren” Oekraïners van harte welkom heet, is in het licht van
deze lange criminele geschiedenis (beginnend voor de oorlog), ongerijmd.
In 1944, toen de Sovjet-Unie de controle over geheel Oekraïne, met inbegrip van
Lvov (in juli), had heroverd, vluchtten 120.000 van deze oorlogsmisdadigers naar
Duitsland. De Verenigde Staten rekruteerde ze toen ze in de lente van 1945
aankwamen.
Twee Amerikaanse historici hebben een boek over dit onderwerp gepubliceerd,
“Hitlers Shadow” (“De schaduw van Hitler”)- (dat online beschikbaar is in het Engels).
Het is des te interessanter omdat de twee auteurs ervan door het Ministerie van
Buitenlandse Zaken erkende historici zijn, met wie zij officieel samenwerken aan de
geschiedenis van de uitroeiing van de Joden: Richard Breitman en Norman J.W.
Goda. Zij toonden aan hoe de Verenigde Staten, zodra zij in het voorjaar van 1945 in
Duitsland waren aangekomen, alle oorlogsmisdadigers, Duitsers of niet, hadden
opgepakt. Een deel van de Banderisten bleef in Duitsland, in de westelijke zones,
voornamelijk in de Amerikaanse zone, met een grote groep in München. Een andere
groep werd via de CIA met open armen ontvangen in de Verenigde Staten, in
weerwil van de immigratiewetten, en weer een ander bleef in West-Oekraïne.

5. 5
Deze laatste groep, tienduizend mansterk, voerde een onverklaarbare oorlog tegen
de Sovjet-Unie: tussen de zomer van 1944 en het begin van de jaren vijftig
vermoordde zij 35.000 civiele en militaire functionarissen, met Duitse en
Amerikaanse financiële steun, vooral vanaf 1947-48. Een uitstekende Duits-Poolse
historicus, Grzegorz Rossolinski-Liebe, heeft aangetoond dat het Banderisme ook
vandaag nog een onuitputtelijke bron van pro-Nazistische ideeën is: de vele
erfgenamen van Bandera zijn even haatdragend jegens Polen, Russen, Joden en
Oekraïners die geen fascisten zijn, als voorheen. Het behoeft geen betoog dat deze
onderzoeker sinds de Oranje Revolutie van 2004, en nog meer in het Maidan
tijdperk, grote censuurproblemen heeft gehad, vooral omdat zijn proefschrift
bestudeerde hoe de Banderisten sinds 1943 een legende hadden gecreëerd van
“verzet tegen de Nazi's” evenzeer als tegen de Roden en de Joden. Een legende die
zeer nuttig was voor hun opname in de lijst van door Washington gesteunde
“democratische” groeperingen.
Wat waren de gevolgen van deze heimelijke verstandhouding?
Onder de oorlogsmisdadigers die in de Verenigde Staten warm onthaald werden,
waren de vele intellectuelen erg belangrijk. Sinds 1948 zijn zij in groten getale
gerekruteerd door de Amerikaanse universiteiten, in de eerste plaats door de Ivy
League-universiteiten, waaronder Harvard en Columbia. In de “Rusland-
onderzoekscentra”, die sinds 1946-1947 in aantal zijn toegenomen, hebben zij,
samen met hun prestigieuze Amerikaanse collega's een koortsachtige ideologische
oorlog tegen Rusland gevoerd. Het was in deze context dat de legende van de
“Holodomor” werd verspreid. Deze legende speelde een beslissende rol bij de
verovering van Oekraïne. Dit “onderzoek” en “onderricht”, dat al meer dan 70 jaar
wordt aan de gang is, en dat door de massamedia in de loop van de decennia
massaal is verspreid in Amerikaans Europa, heeft de “westerse” kennis van de
geschiedenis van Oekraïne (en meer in het algemeen van de USSR) letterlijk
“verrot”.
De ruggengraat van 2014 was de politieke steun van Euro Maidan beweging, een
avatar van de talloze gekleurde revoluties van de afgelopen twintig jaar. Het was
mede het product de oligarchen die alle rijkdom van Oekraïne sinds 1991 hadden
gemonopoliseerd. Er zij op gewezen dat dit soort plundering niet uniek is voor het
Rusland van Poetin. Het kan worden waargenomen in bijna alle landen die na de val
van de Sovjet-Unie ontstonden. In Oekraïne hebben de oligarchen zich gebaseerd
op deze Banderisten. Het Oekraïense regime van Porosjenko en zijn opvolgers sinds
2014 leunt openlijk aan bij deze nazibewegingen die de Verenigde Staten hebben
gesteund sinds 1944-1945.
De Verenigde Staten hadden inderdaad een expliciet programma, gecodificeerd in
juni 1948 in het kader van de CIA, om niet alleen de Sovjetinvloedssfeer maar ook de
Sovjetstaat zelf volledig te liquideren. Het was onder de regering van de Democraten
dat het beleid van “terugslaan” werd ingevoerd om het communisme te verpletteren
waar het ook gevestigd was (en om te voorkomen dat het zich ergens in de
Amerikaanse invloedzone zou vestigen). Zoals een hele reeks historische werken
heeft aangetoond, waaronder werken van Amerikaanse onderzoekers met sterke

6. 6
banden met het staatsapparaat en sterke anti-Sovjet sentimenten, werd dit
programma wel degelijk vanaf het begin in juli 1947 samen met de CIA uitgevoerd.
De volledige omvang van het programma kan worden begrepen in de tekst van
februari 1952 van Armand Bérard, een in Bonn gedetacheerd Frans diplomaat, die ik
in extenso citeer in “Aux origines du Carcan européen”. Bérard voorspelde dat
Rusland, dat zo verzwakt was door de Duitse uitputtingsoorlog die van 1941 tot 1945
tegen het land werd gevoerd (27 tot 30 miljoen doden, de USSR in Europa
verwoest), zou capituleren onder de slagen van de Verenigde Staten en het
Duitsland van Adenauer, dat officieel was vrijgepleit voor zijn misdaden en tot de
tanden toe bewapend was. Moskou zou uiteindelijk heel Midden- en Oost-Europa
afstaan dat onder de Sovjetcontrole stond na de Tweede Wereldoorlog.
Het heeft echter een paar jaar langer geduurd.
Na 1945 kostte een dergelijk project tijd, omdat de Sovjetregering veel populairder
was onder haar eigen volk en voor de omringende volkeren dan het “westerse”
propaganda beweert. Het werd vastberaden uitgevoerd met een opmerkelijke
continuïteit en enorme financiële middelen. De gehele bevolking was het doelwit,
maar bijzondere aandacht ging uit naar de staats- en intellectuele elites van het land,
die bij voorrang moesten worden losgemaakt van de Sovjetstaat. Na de Amerikaanse
overwinning in 1989 kwam die inspanningen in een stroomversnelling, en met nog
grotere doeltreffendheid, toen Rusland een decennium van volledig verval
doormaakte. Onder Jeltsin regeerden de buitenlandse mogendheden, hoofdzakelijk
de Verenigde Staten, het land de economie werd geveild, de bevolking nam af met
0,5% per jaar afnam (dramatisch in Siberië en het Verre Oosten), en de
levensverwachting van de Russische bevolking daalde tegen 1994 drastisch (met
bijna tien jaar voor mannen).
In deze jaren is het Duits-Amerikaanse termietenwerk dat Breitman en Goda voor de
jaren 1945-1990 beschreven (en waarbij de Duitsers er nauw bij betrokken waren)
duidelijk geïntensiveerd. Het “National Endowment for Democracy” (NED), dierbaar
aan Victoria Nuland (een eminentie van de Bush-regering) en vervolgens van al zijn
Democratische opvolgers, Biden inbegrepen, heeft onlangs van haar site haar
dossiers (tot dan toe althans gedeeltelijk openbaar), verwijderd over de financiering
van de afscheiding van Oekraïne, en vervolgens van de opname van dit land in het
agressie-apparaat tegen Rusland. Maar de site van het State Department
censureerde niet de bekentenis van 13 december 2013 van de “Under Secretary of
State” Nuland, de dame van de Maidan “goede werken”, zo aanwezig in Kiev in
februari 2014, voor het Congres: zij verklaarde trots dat de Verenigde Staten sinds
de val van de USSR (1991) meer dan 5 miljard dollar hadden geïnvesteerd om
Oekraïne bij te staan. Het doel was zeker om definitief greep te krijgen op de
agrarische en industriële rijkdommen van Oekraïne, het uiteindelijke doel van deze
lange kruistocht. Maar het was ook de bedoeling het land op te nemen in de NAVO,
waarvan bijna alle landen van de voormalige invloedssfeer van de Sovjet-Unie en
verschillende voormalige Sovjetrepublieken reeds lid zijn. Dit wordt al vele jaren
erkend. Het werd duidelijk bevestigd in het “Strategisch partnerschapshandvest VS-
Oekraïne”, dat op 10 november 2021 werd ondertekend door de Amerikaanse

7. 7
minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken en de Oekraïense minister van
Buitenlandse Zaken Dmytro Kuleba. Dit handvest werd trots in het Europees
Parlement in Straatsburg ten toon spreidt in zijn “Resolutie van 16 december 2021
over de situatie aan de Oekraïense grens en in de door Rusland bezette gebieden
van Oekraïne”.
Vanaf dat moment moest Moskou binnen vijf minuten in het bereik komen van de
atoomwapens die sinds het ontstaan van het Atlantisch Pact (in sommige gevallen al
sinds het begin van de jaren vijftig) in de NAVO-lidstaten lagen opgeslagen. Het was
bedoeld om de agressie tegen de bevolking van Donbass (in flagrante strijd met de
akkoorden van Minsk) nog aan te wakkeren. De westerse propaganda zweeg van
2014 tot februari 2022 over deze oorlog en over deze schending van
overeenkomsten waarvoor Parijs en Berlijn “garant” stonden.
De lange historische ontwikkelingen sinds 1989, die sinds 2014 ernstig zijn
verergerd, hebben Rusland in het nauw gedreven. Alle redelijke waarnemers wijzen
erop dat zij op 24 februari 2022, tot het uiterste gedreven, de oorlog tegen Oekraïne
is begonnen. Deze stap doet denken aan de stap die de Sovjet-Unie eind 1939 zette.
Wat bedoel je daarmee?
Dit is een essentieel element. Eind 1939 deed de Sovjet-Unie een oprechte poging
om te onderhandelen met Finland, dat in de historische en militaire archieven wordt
beschreven als een trouwe bondgenoot van nazi-Duitsland. Sinds 1935 had
Duitsland een reeks militaire vliegvelden in Finland aangelegd, die de facto aan
Duitsland afgestaan waren als aanvalsbases tegen de USSR, en die tijdens de
oorlog daadwerkelijk werden gebruikt voor Duitse agressie tegen de USSR.
Wekenlang voerde Moskou tevergeefs besprekingen met Finland, dat ooit deel had
uitgemaakt van het Russische Rijk maar in 1918-1919 een belangrijk land was
geworden in het antibolsjewistische “cordon sanitaire”. De Sovjets vroegen Finland
een deel van zijn grondgebied te ruilen om een sterke defensieve bufferzone rond
Leningrad te creëren tegen een groter (Sovjet-) grondgebied. De besprekingen
mislukten onder druk van Duitsland en alle “democratische” landen die, zoals een
Italiaanse fascistische diplomaat indertijd verklaarde, droomden van een “Heilige
Alliantie” tegen de Sovjets.
De USSR viel Finland binnen op 30 november 1939. Het kreeg te maken met
propaganda van het soort dat nu wordt verspreid en met sancties (waaronder een
uitzetting uit de Volkenbond, die op 14 december met algemene stemmen werd
bereikt). Het ging allemaal over “het Sovjetmonster tegen het arme kleine Finland”,
en het Vaticaan van de pro-Nazi Pius XII sprak net als als de huidige Paus over de
Oekraïense “rivieren van bloed”. De “winteroorlog”, in een belangrijk land van het
“cordon sanitaire” waar de bevolking al meer dan twintig jaar “opgejut” was tegen het
communisme en de USSR, was verschrikkelijk.
Pijnlijk, het Rode Leger versloeg uiteindelijk Finland. Op 12 maart 1940 gaf het
bereikte akkoord Helsinki wat Moskou reeds in 1939 had aangeboden, niet meer en
niet minder. Het akkoord beschermde ongetwijfeld Leningrad tegen een verovering in
1941. Het is veelbetekenend dat de huidige propagandacampagne de lange periode

8. 8
van neutraliteit bekritiseerd die het naoorlogse Finland in acht heeft genomen, nadat
het pro-Nazi Finland de oorlog aan de zijde van Duitsland had doorgebracht
Dit doet je denken aan de huidige situatie in Oekraïne?
Ja, als je je aan de historische feiten houdt en niet alleen zegt dat we tegenover “een
waanzinnig monster” staan. Ik lees vandaag in petities of in referentiekranten dat
Poetin Europa, dat voordien kalm en rustig was, te vuur en te zwaard legt. Maar we
hebben deze intellectuelen, massaal gerekruteerd door de mainstream pers en
ontketend tegen de “nieuwe Hitler”, niet horen protesteren en demonstreren tegen de
honderdduizenden doden veroorzaakt door Amerikaanse en Europese
bombardementen in Irak, Libië, Afghanistan en Syrië. Dezelfde mensen die Poetin
vervloeken vonden de 78 dagen van bombardementen tegen Belgrado en de
“nieuwe Hitler” Milosevic uitstekend. De vergelijking “nieuwe Hitler” werd overigens
toegepast op alle “vijanden” die het Westen voor zichzelf heeft gecreëerd sinds
Nasser het Suezkanaal nationaliseerde.
Evenmin herinner ik mij de luide verontwaardiging van deze nieuwe “antifascisten”
over de 500.000 kinderen die in Irak zijn gestorven door gebrek aan voedsel en
medische verzorging als onmiddellijk gevolg van de Anglo-Amerikaanse blokkade,
kinderen wier offer “de moeite waard” was volgens de onlangs overleden voormalige
Democratische minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright. Deze
systematische dubbele standaard wordt ook toegepast tegen de gemartelde
bevolkingsgroepen van de Donbass. Poetin wordt ervan beschuldigd dat hij deze
bevolking acht jaar lang heeft gebruikt tegen “het zo sympathieke Oekraïne”.
Deze oorlog, hoe betreurenswaardig ook, werd lang geleden aangekondigd, en de
ernstige stemmen van militairen, diplomaten en academici in het Westen, die geen
toegang hebben tot de massamedia, zijn categorisch over de zware
verantwoordelijkheden van de Verenigde Staten bij het uitbreken van het conflict dat
zij onvermijdelijk hebben gemaakt.
Hoe denk je dat het nu verder zal gaan?
Ik geef geen commentaar over de toekomst, omdat historici niet de rol van
voorspellers moeten spelen, vooral gezien de erbarmelijke informatie die thans
beschikbaar is. Maar ik heb het recht te zeggen dat de Verenigde Staten de
imperialistische mogendheid zijn waarvan de agressie-oorlogen sinds het einde van
de Tweede Wereldoorlog miljoenen doden hebben geëist. Ik beveel het vertaalde
boek aan van William Blum, een voormalige CIA-functionaris (dat zijn de beste
analisten), die een strikte chronologie heeft opgesteld van de misdaden van de VS
tegen een groot aantal zogenaamde “schurkenstaten”.
Rusland werd door het “Westen” niet altijd als zodanig gezien, in de tijd van de
“Grote Alliantie” met “Uncle Joe” (Jozef Stalin). De laatste decennia beweert de
eenzijdige “Westerse” propaganda dat de bevrijding van Europa gebeurde door de
Amerikaanse landing in juni 1944. Vroeger werd algemeen erkend dat alleen het
Rode Leger de Wehrmacht had verslagen, en tegen welke prijs! Volgens recente
schattingen zijn er in de Tweede Wereldoorlog in de Verenigde Staten aan het
Pacifische en het Europese front in totaal minder dan 300.000 doden gevallen,

9. 9
allemaal militairen. De Sovjet-Unie kende 10 miljoen militaire slachtoffers, 17 tot 20
miljoen burgerslachtoffers.
Tot nu toe heeft Rusland, Sovjet of niet, geen puin gezaaid in buitenlandse oorlogen.
Het is sinds januari 1918 het voorwerp geweest van ononderbroken agressie door de
grote imperialistische mogendheden. Ik zeg dit niet omdat ik een aanhanger van
Poetin ben. Alle archiefdocumenten wijzen in die richting, Westerse diplomaten en
militairen zijn de eersten om dit te weten en om het toe te geven in hun
ongepubliceerde correspondentie. Dit is het soort documentatie dat ik al meer dan
vijftig jaar aan het opgraven ben. Ik doe slechts mijn werk als historicus door mijn
werk en door het beoordelen van de huidige situatie.