3. Η ζωγραφική ανήκει στις καλές τέχνες και
είναι η τέχνη της παραγωγής ή
αναπαράστασης μίας πραγματικής ή
φανταστικής εικόνας, μέσω προσωπικής
εργασίας, με την βοήθεια φυσικών ή
ηλεκτρονικών μέσων.
Η ζωγραφική ως εικονική αναπαράσταση
πρωτοεμφανίστηκε στη ζωή του ανθρώπου
στο τροφοσυλλεκτικό στάδιο, στην τελευταία
φάση της παγετωνικής εποχής και αποτελεί
το εκπληκτικό δείγμα ενός κορυφαίου
πολιτισμού. Εντυπωσιάζει μέχρι σήμερα με
τα έργα που σώθηκαν.
4. Η ζωγραφική αυτή είναι οι περίφημες
σπηλαιογραφίες της Γαλλίας, της Ισπανίας και
της Β.Δ. Αφρικής.
Η γενική αίσθηση των σπηλαίων με τις
σπηλαιογραφίες είναι ότι διαλέγονταν επίτηδες
σε απρόσιτα μέρη, πράγμα που σημαίνει ότι οι
σπηλαιογραφίες δεν είναι διακοσμητικές. Οι
σπηλαιογραφίες παριστάνουν μόνο άγρια ζώα.
Και οι ανώτερες και καθαρές σκηνές κυνηγιού,
όπου ο άνθρωπος σημαδεύεται απλώς σαν
φιγούρα που εκτελεί την κίνηση του κυνηγού με
τόξο, ενώ αντίθετα με τα ζώα αναπαριστάνονται
με φυσικότητα στην κίνησή τους.
5. Αίγυπτος
Η πραγματική ιστορία της ζωγραφικής κατά την
έννοια που της προσδίδει ο σύγχρονος κόσμος,
αρχίζει από την Αίγυπτο γύρω στις αρχές της 3ης
χιλιετίας.
Η αιγυπτιακή κοινωνία της εποχής εκείνης είναι
καθαρά αγροτική. Έτσι, οι γνώσεις που έπρεπε
να μνημονεύσουν ήταν σχετικές με τη γεωργία και
κτηνοτροφία.
6. Η ζωγραφική της Αιγύπτου γινόταν μέσα στους
τάφους των Φαραώ και πιο συγκεκριμένα στο
εσωτερικό των πυραμίδων. Ο σκοπός της
ζωγραφικής και στην Αίγυπτο είναι ανάλογος
προς εκείνο των σπηλαιογραφιών. Μέσα στα
σκοτεινά βάθη των τάφων και των πυραμίδων,
το ιερατείο εικονογραφεί τις αγροτικές δουλειές
σε κάθε τους λεπτομέρεια.
Στην Αίγυπτο η τέχνη δεν ασχολείται με την
παρουσίαση πραγματικών ανθρώπων, αλλά με
τον άνθρωπο στην αφηρημένη του έννοια. Αυτό
που ξεχωρίζει στις ανθρώπινες μορφές είναι η
κοινωνική τάξη. Επίσης οι μορφές τείνουν προς
το θεϊκό.
7. Ο κόσμος του Αιγαίου
Στην Κρήτη, στα χρόνια της ακμής των Μινώων
έχουμε σαφή επιρροή της τέχνης της Α. Μεσογείου.
Εδώ οι μορφές είναι ανθρώπινες, ενώ παράλληλα
διατηρούν το μεγαλείο της ιερατικής ακαμψίας και
κάποιας υπερβατικότητας. Ανάλογα είναι τα
έργα ζωγραφικής από τον αρχαιομυκηναϊκό κόσμο.
Στο μινωικό και ιδιαίτερα στον αρχαιομυκηναϊκό
κόσμο η ζωγραφική δεν είναι υπόθεση των ιερών,
αλλά των ανακτόρων. Δεν γίνεται για μύηση, για
καταγραφή γνώσεων, αλλά για να χαρίσει πραγματική
αισθητική απόλαυση. Είναι η καθαρή ζωγραφική στην
έννοια που την εννοούμε σήμερα. στον κόσμο του
Αιγαίου, οι θεοί θα εξανθρωπιστούν έτσι που η
αναπαράστασή τους σε κάθε μορφή τέχνης και
ιδιαίτερα στη ζωγραφική θα πάρει ανθρώπινα
χαρακτηριστικά.
8. Στην κλασσική εποχή γύρω στο 6- 4 αιώνα
π.Χ., ξαναεμφανίζεται η ζωγραφική ως
διακοσμητική και καλλιτεχνική έκφραση σε
τοιχογραφίες. Είναι και πάλι ανθρώπινη, με
ζωντανές κινήσεις και εκφράσεις αισθημάτων.
Εμφανίζεται βασικά ως αγγειογραφία και
τοιχογραφία. Στη μορφή αυτή συνεχίζεται και
γίνεται ακόμα πιο ανθρώπινη η ζωγραφική και η
ζωγραφική μωσαϊκών στα αλεξανδρινά και στα
ελληνορωμαϊκά χρόνια. Η ζωγραφική στην
περίοδο αυτή εκφράζει τον άνθρωπο και τα
αισθήματά του.
Η μεγάλη αυτή περίοδος της ζωγραφικής και της
αγγειογραφίας τερματίζεται απότομα στα χρόνια
του Ιουστινιανού με την καταστροφική επιθετική
μανία του χριστιανισμού, που αφού δεν
μπόρεσε να παραμερίσει την ιδεολογία και το
πολιτιστικό πιστεύω του κλασικού πολιτισμού,
τον σαρώνει κυριολεκτικά με φωτιά και με
σίδερο. Καταστρέφει έργα τέχνης και σωριάζει
σε ερείπια τα κέντρα του παλιού πολιτισμού.
9. Μεσαίωνας
Πάνω από τα συντρίμμια του αρχαίου πολιτισμού που
σώριασαν οι μανιασμένοι καλόγεροι, ο Χριστιανισμός
επιβάλλει το δικό του ιδανικό: ότι η γη είναι κοιλάδα
δακρύων, ότι τον άνθρωπο τον καταδιώκει ο σατανάς και
πως το καθήκον του ανθρώπου είναι να έχει στραμμένο
το βλέμμα του προς τον ουρανό.
Ο Χριστιανισμός χρησιμοποιεί έντονα τη ζωγραφική για
να προβάλλει τις αξιώσεις του. Τη θέση των αρχαίων
πολιτιστικών κέντρων την παίρνουν οι ναοί που
αναδύουν το μυστήριο της θεϊκής παντοδυναμίας. Έχουν
σκοπό να επιβάλλουν το θεϊκό δέος στον άνθρωπο.
Η πρώτη χριστιανική ζωγραφική εντοπίζεται στις
κατακόμβες. Εδώ ζωγραφίζονται περισσότερο σύμβολα
παρά μορφές. Μετά έχουμε τη βυζαντινή ζωγραφική που
είναι περισσότερο γνωστή ως αγιογραφία. Ιδανικό της σε
αυτή τη φάση είναι μορφές συμβολικές, που εκφράζουν
το μαρτύριο και τον πόνο αυτού που υποφέρει στη γη. Οι
άγιοι έχουν στραμμένο στο βλέμμα τους προς το Θεό, σε
μια υπερβατική έκσταση. Οι άγιοι, θαρρείς και έχουν βγει
όλοι από το ίδιο καλούπι, διακρίνονται με το όνομά τους,
που γράφεται δίπλα στο φωτοστέφανο. Στους
βυζαντινούς αγίους εκφράζεται η αγωνία του ανθρώπου
να φύγει στους ουρανούς.
10. Αναγέννηση
Γύρω στον 15ο αιώνα μ.Χ. είναι η μεγάλη
εποχή της Αναγέννησης της στροφής της
ζωγραφικής προς τον άνθρωπο και τον
εξανθρωπισμό του Θεού και των αγίων. Το
αρχαίο ελληνικό ιδανικό του εξανθρωπισμού
τοποθετείται ξανά σε νέα βάση.
Είναι η εποχή που παρουσίασε τους
μεγαλύτερους ζωγράφους όλων των εποχών.
Με την Αναγέννηση, αρχίζει η ιστορία της
σύγχρονης ζωγραφικής.
Η Αναγέννηση ως νέα καλλιτεχνική έκφραση
απλώνεται γρήγορα σε ολόκληρη την
Ευρώπη. Από την Αναγέννηση και μετά, η
Ιστορία της ζωγραφικής εκφράζεται με τις
σχολές και τα ρεύματα. Έτσι, μέσα από τα
πλαίσια της Αναγέννησης, ξεπηδάει το
μπαρόκ, ο νεοκλασικισμός, ο ρομαντισμός, ο
ρεαλισμός κτλ. Στο δεύτερο μισό του 19ου
αιώνα, ξεχωρίσουν δύο γενικά ρεύματα: ο
ιμπρεσιονισμός και ο εξπρεσιονισμός.
11. 20ος
αιώνας
Στις αρχές του 20ου αιώνα, έχουμε το ρεύμα
του φωβισμού αλλά και το ρεύμα του
εξπρεσιονισμού το οποίο καταλήγει στις
γεωμετρικές προβολές που είναι γνωστές
ως κυβισμός, με κύριους εκπρόσωπους τον
Picasso και τον Braque.
Μέσα από την τάση αυτή, θα ξεπροβάλλουν
άλλες τάσεις όπως ο φουτουρισμός, ο
ντανταϊσμός, ο σουρεαλισμός και η
αφηρημένη τέχνη.
