1. Diane Arbus
Het turbulente leven van Diane Arbus ( 1923 - 1971)
Identieke tweeling 1967
Diane Arbus is geboren als Diane Nemerov in 1923 in New York City.
Ze was de dochter van een rijke Joodse familie.
Dianes grootvader verliet Rusland omdat hij niet meer kon voldoen aan de wensen van zijn orthodoxe ouders. Hij trouwde met de vrouw waar hij echt van hield
en niet met het vrome, religieuze meisje dat hij toegewezen kreeg. Dit verhaal herhaalde zich jaren later bij Diane.
Toen ze 14 jaar was, werd ze verliefd op Allan Arbus. Tegen de wil van haar ouders, had ze een geheime relatie met hem. Op haar 18de trouwt ze onmiddellijk
met Allan.
Diane en Allan Arbus
Het is Allan Arbus geweest die Diane in de wondere wereld van de fotografie heeft geïntroduceerd.
Na de oorlog begonnen ze samen een carrière in het modefotografie wereldje.
Vanaf 1957 begon ze op haar eentje te werken.
Het gevolgen hiervan waren dat haar huwelijk met Allen niet meer van een leien dakje liep. In 1959 gingen Allan en Diane dan ook uit elkaar. Vanaf dat mo-
ment begon ook haar carrière de hoogte in te gaan.
Haar breuk met Allen heeft veel invloed gehad op haar fotografie.
Ze verloor haar liefde en had het gevoel dat ze alleen was tussen al die andere mensen. Ze had het moeilijk met haar emoties.
We vinden het terug in haar werk.
Een donkere sfeer en de eenzaamheid komen steeds weer voor.
Toch komt de prille vrolijkheid ook weer terug.
Een van haar laatste projecten (1969) waren portretten van mentaalgehandicapte mensen.
Een paar van deze foto’s werden in 1972 gepubliceerd, maar haar werk werd pas in 1995 volledig uitgeven. ‘ Untitled’.
Er is veel kritiek geuit geweest op deze foto’s maar Arbus heeft zich daar altijd sterk tegen verweerd.
Veel van haar werken passen niet in de kapitalistische-sociale cultuur, want de foto’s kunnen schokkend overkomen.
Depressie en inzinking leidde tot haar dood in 1971.
Diane Arbus pleegde zelfmoord.

2. Kris Dewitte
Kris Dewitte (º1967) is bezeten door zowel film als fotografie. Hij trekt al jaren naar diverse filmfestivals om er filmmakers, acteurs en actrices te fotograferen.

3. Lisette Model
geboren in Wenen 1906, sterft in 1983
tijdsgenote van Weegee, ze fotografeerden soms samen, vooral in Sammy’s (club)
Een biografie is moeilijk te achterhalen, wou zelf een mysterie behouden rond haar leven en gaf bewust foute informatie tijdens interviews.
Ze kwam uit een zeer welvarend Weens gezin, maar had een moeilijke jeugd.
Ze begon als musicus, volgde een opleiding bij de bekende componist Shönberg. Ze leefde in de Weense kunstscène.
1926: haar vader sterft, ze verhuist naar Frankrijk, ervaart er voor het eerst vrijheid, blijft in Parijs, zet muziekcarrière verder. stopt opeens en begint te schil-
deren.
WOII
1933 krijgt het advies een job uit te oefenen met financïele zekerheid, wordt fotografe. Haar zus Olga studeert voor fotografe, zo leert ze de basis van haar zus
en van de vrouw van Kertesz.
Begon te experimenteren op straat, haar eerste reeks: zonnebadende toeristen in Nice.
Verhuist met haar man naar N.Y., had de beelden van Nice bij. Tijdens haar job als laborant was haar baas zeer onder de indruk van deze beelden en gaf het
portfolio ‘Why France fell’ uit.
1950 begint les te geven in N.Y.
techniek en stijl
meestal laag standpunt
werkt in het begin met Rolleiflex
fotografeerde van dichtbij, onderwerp heeft haar meestal wel gezien
herkadreerde in doka
ze had geen fotografische opleiding genoten en bijgevolg was haar techniek niet altijd even gaaf
één onderwerp in beeld - centraal - dichtbij - weinig omgeving - beeldvullend: vrij directe confrontatie
dynamisch, grafisch
onderwerp
fotografeerde in Parijs, Nice en N.Y.
Bracht de uitersten van de maatschappij in beeld, op een onbewaakt moment, het spontane die brutaal overkomt.
reeks: voeten van voorbijgangers, wou drukte van N.Y. weergeven
reeks: reflecties in etalagevensters
reeks: Sammy’s, fotografeerde er samen met Weegee tijdens mondaine etentjes, gebruikte flash

4. Lieve Blancquaert
Lieve Blancquaert groeide op in de stad Wetteren. Na haar middelbare studies ging ze aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten te Gent kunst studeren. De richting kunst hield zowel
film als fotografie in. Zoals ze zelf zegt, was fotografie al van kleins af haar passie en keek ze onder andere op naar fotografen zoals oorlogsfotograaf Tim Page. Uiteindelijk is ze in Gent bli-
jven wonen en daar woont ze nu samen met haar man Nic Balthazar en hun kinderen Martha en Boris.
Voor televisie werkte ze mee aan “Meisjes van Veertig” in De Laatste Show, ‘Zomer 2005’ en ‘Zomer 2006’, de zomershows van Jan Leyers en de eerste reeks van De film van mijn leven.
Carrière
Sinds 1985 werkt Lieve Blancquaert als freelance fotografe voor verschillende tijdschriften en Kranten. Ze begon als beginner fotografe bij de Morgen en werkt nu als professionele fotografe
voor de Volkskrant, Elsevier, De Standaard Magazine, de Knack en ook de Weekend Knack.
Naast haar werk als freelance fotografe is ze ook bekend om haar fotoboeken die ze samen met journalisten in elkaar zet. Met journaliste Annemie Struyf, die tevens haar boezemvriendin is,
maakte ze verscheidene fotoboeken, waaronder A La Limite, met verhalen en foto’s over liefde en dood, Insjallah, mevrouw, met als thema Afghaanse vrouwen en kinderen, Ontmoetingen (z)
onder de boerka en Mijn status is positief, dat over de aidsproblematiek in Afrika handelt. Hiernaast werkte ze ook samen met journaliste Betty Mellaerts en creëerden zij het fotoboek Vrouw.
Op eigen initiatief stelde ze het boek Straftijd samen met een bijhorende reportage. Straftijd is een indringend boek waarin 22 mensen - van gedetineerde en cipier tot verpleegkundige en di-
recteur - een stukje van hun leven, een stukje van hun wereld delen met mensen buiten de gevangenis.
Voor dichter Erwin Mortier maakte Lieve Blancquaert bijpassende foto’s voor zijn dichtbundel Uit één vinger valt men niet. Het zijn foto’s van doodgewone voorwerpen, maar ze geven een
speciaal gevoel weer. Soms neemt ze ook deel aan campagnes, zoals bijvoorbeeld de campagne van Oxfam waar ze bekende Belgen in speciale omstandigheden op de foto zette om de mensen
zo nog meer aan te spreken en zich in te zetten voor het goede doel. Journalistieke fotografie is haar passie, maar ze houdt zich ook bezig met reclamefotografie om toch dat ietsje meer te heb-
ben verwezenlijkt.
De tentoonstelling opgezet in 2003 in de Sint-Pietersabdij in Gent rond de foto’s uit het boek Vrouw reist reeds drie jaar rond in België en Nederland. Haar foto’s uit Inshallah werden tentoon-
gesteld in 2004 in het Fotomuseum van Antwerpen. Voor Plan International maakte ze de internationale tentoonstelling 1 op 3 bestaat niet.
[bewerken] Stijl
Lieve Blancquaert is vooral bekend om haar portretfotografie, omdat ze op die manier wil dat de schoonheid van een portret samen met de openheid van de gefotografeerde valt. Ze zei ooit
zelf eens: “Als je mensen fotografeert, neem je hun ziel mee in je zwarte doos. Dat beweren de zigeuners en ze hebben overschot van gelijk. De afweerreactie ‘Ik pak niet op foto’ is je reinste
bullshit. Wie zich goed in zijn vel voelt, pakt wel degelijk op foto.”
Voornaamste werken
* Vrouw, Betty Mellaerts en Lieve Blancquaert; uitgeverij lannoo 2003 * Twee borsten, Lieve Blancquaert
* Mijn status is positief, Annemie Struyf en Lieve Blancquaert; 2006 * Insjallah, mevrouw, Annemie Struyf, Lieve Blancquaert; 2004
* À la limite, Annemie Struyf, Lieve Blancquaert; 2006 * Uit één vinger valt men niet, Erwin Mortier, Lieve Blancquaert; 2005
* Straftijd, Lieve Blancquaert; 2006 * Voorbij de Grens, Lieve Blancquaert; 2008
* Mijn zachtste huid, Lieve Blancquaert; 2009

5. Steve Mc Curry Philadelphia (Pennsylvania), 24 februari 1950
Als een van de beste universele fotomakers wordt Steve mcCurry vandaag erkent. Vele awards heeft hij gewonnen voor zijn foto’s. McCurry was ook lid van
de Magnum photos.
Steve McCurry is geboren in Philadelphia en is daar afgestudeerd in de richting kunst en architectuur. Vervolgens heeft hij 2 jaar voor een nieuwsblad gewerkt
en is daarna vertrokken naar India als freelance fotograaf. Daar heeft hij geleerd dat geduld belangrijk is om de mensen hun ware ik tevoorschijn op de camera
te laten komen.
Zijn carrière als fotojournalist begon met de Russische bezetting van Afghanistan. Hij vermomde zich in inheemse kleding en verborg fotorolletjes in de zomen.
Zijn foto’s behoorden tot de eerste foto’s van het conflict en werden veel gepubliceerd. Hiermee won hij de ‘Robert Capa gold medal’ voor de beste reportage.
Verder heeft Steve McCurry nog vele awards gewonnen, zoals magazine fotograaf van het jaar. Dit was ook hetzelfde jaar waarin hij de prijzen had gewonnen
in “the word press contest”. Ook heeft hij 2 keer de Olivier Robbot prijs gewonnen.
Steve Mc Curry heeft erg veel conflicten meegemaakt, overal ter wereld. zoals de Iran-Irak oorlog, de desintegratie van de regio yoegoslavie, Beiroet, Cambo-
dia, De Fillipijnen, De Golf-oorlog, en hij blijft verslag geven van Afghanistan. Hij heeft zich daarbij vooral gefocust op de menselijke consequenties over de
oorlog. Niet alleen wat de oorlog doet aan het landschap, maar ook aan de mensen zelf.
In elk bekend magazine ter wereld is zijn werk wel getoond. Ook in het National Geograpic magazine met recente artikels over Tibet, Afganistan, Irak, Yemen
en de tempels van Angkor en Cambodia.
Een hoogtepunt in zijn carriëre was de herontdekking van het Afghaanse meisje dat vele mensen hebben beschreven als de meest herkenbare foto in de wereld.

6. Stephan Vanfleteren
His radical black-and-white documentary work covers the disappearance of small, anarchic worlds and the phenomena of everyday life in his homeland Bel-
gium as well as events from world’s conflict zones to every day life around the world. He also interested in portraying artists, actors, writers, directors, musi-
cians and all other people that express themselves by their profession.
Vanfleteren won several national and international photo awards and his work has been shown in numerous exhibitions across Europe.
He published several books like ‘Flandrien’ (Merz/Luc Derycke), Tales of a Globalizing world (Thames&Hudson), Elvis&Presley (Kruse Verlag), Buren/
Neighbours (De Verbeelding).

7. Nadar
Parijs, 6 april 1820 – aldaar, 21 maart 1910
pseudoniem van Gaspard-Félix Tournachon, was een Frans schrijver, tekenaar, fotograaf, journalist en ballonvaarder.
Nadar was als karikaturist verbonden aan het blad Charivari, net zoals Honoré Daumier. Hij was ook oprichter van de Revue Comique.
Zijn atelier (aan de Boulevard des Capucines) was een ontmoetingsplaats voor componisten (Claude Debussy, Fauré, Liszt, Berlioz), schilders (Monet, Ma-
net, Courbet, Corot) en schrijvers (Hugo, Zola, de Maupassant, George Sand).
Beroemd door zijn foto’s van tijdgenoten (onder andere Jules Verne en Sarah Bernhardt),
maar vooral door zijn eerste luchtfoto’s (reeds in 1858). Hij maakte deze vanuit ballonnen, o.a. vanuit de Géant, waarmee hij in 1863 tot in Hannover vloog.
Ook steeg hij, onder het oog van koning Leopold I, op 26 september 1864 vanuit de Kruidtuin te Brussel op. Hier maakte hij gebruik van dranghekken, om de
veiligheid van de omstanders te garanderen. Nog steeds spreekt men in België van een nadarafsluiting.

8. Richard Avedon
New York City, 15 mei 1923 – San Antonio (Texas), 1 oktober 2004 was een Amerikaans mode- en portretfotograaf.
Avedon werd geboren uit Joods-Russische ouders. In 1944 huwde hij Dorcas Nowell, die later model werd en onder de naam Doe Avedon gekend stond. Na
vijf jaar strandde het huwelijk. In 1951 trouwde Avedon met Evelyn Franklin met wie hij een zoon heeft, John. Ook dit huwelijk zou op een scheiding uitlopen.
Avedon overleed in 2004 op 81-jarige leeftijd ten gevolge van een beroerte.
Avedon maakte naam als revolutionair modefotograaf. Toen hij in 1946 naar Parijs trok, werd modefotografie nog in de studio bedreven, met statische model-
len als etalagepoppen. Avedon haalde de modellen uit de studio en trok er de wereld mee in, om zijn foto’s zo dynamisch mogelijk te maken: hij wou levende
beelden creëren in plaats van poserende mannequins.
Ook de portretten die Avedon maakte zijn indrukwekkend. Hij focust daarbij op de mens, haalt die uit de context van de dagelijkse bezigheid en isoleert hem of
haar in de leegheid van de studio. Hij drukt af op een onverwacht moment en slaagt er zo in de beroemden en machtigen der aarde te tonen op een verrassende
manier: hun onbekende kant, zonder pose of voorspelbaarheid, altijd in zwart-wit. Hij ging in tegen “de traditie van de vleierij en leugens in de portretkunst”,
zoals hij het noemde. De machtigen maakt hij menselijk, de onbekenden geeft hij opvallend veel kracht.
Avedon was aan het werken aan een nieuw project, On Democracy, over de op til zijnde presidentsverkiezingen, toen hij stierf.

9. Eve Arnold °1913
(The Tropicanna Bar Havanna)
Eve Arnold is in 1913 geboren in Pennsylvania, als de dochter van Russische immigranten.
Als jonge vrouw studeerde ze geneeskunde, maar in 1947 ging ze fotografie studeren in “ The New school for Social Research” In New York.
In 1951 werd zij de eerste vrouw die voor het beroemde Magnum agentschap mocht werken. In 1957 werd ze dan ook volwaardig lid.
Zo werd Eve Arnold een fotojournalist.
Ze is bekend voor haar foto-essays met mensen, verschillende culturen en ook om haar zeer gevoelige portretten.
Ze werkte ook samen met heel wat beroemdheden van de jaren ‘50 en ‘60. Van filmster tot religieus leider.
Mensen als Malcolm X, Marlene Dietrich, Richard Nixon, Marylin Monroe en de Dalai Lama, maar ze fotografeerde ook gewone mensen.
Haar meest beroemde onderwerp en waar ze waarschijnlijk ook het bekendst is door geworden, is de filmster en zangeres Marilyn Monroe.
Eve Arnold zei hierover in een interview : ‘I met Marilyn when she was a starlet, when we were both starting out and neither of us knew what we were doing.
Marilyn was very important in my career and I think I was helpful in hers.
She was very clever, although uneducated, but she was street smart and very witty.”
Sara Stevenson, conservator, zei over Eve Arnold en haar relatie met Marilyn Monroe
‘Most of the photographs of Monroe taken by men have a gloss of sexuality. She and Eve were both aware of her ability to turn this persona on, as an almost
mechanistic trick. It is Eve’s personal charm that gives us the relaxed individual and the subtler person of Marilyn Monroe.
Ze bleef Marilyn Monroe fotograferen tot het einde van haar carrière.
Ze reisde veel. In haar carrière nam ze ook enkel risico’s.
Zo werkte ze in haar eentje in de bergen van Tibet en in Afghanistan, maar ze had nog nooit in oorlogsgebied gewerkt.
Ze stond onder contract bij de New York Times die een reportage maakte over de oorlog in Vietnam, maar de directeur bleef maar tegen haar zeggen dat ze niet
snel genoeg kon lopen.
Ze publiceerde verschillende boeken over haar verre reizen waarin je meegesleept wordt in een andere wereld.
Haar werken tonen een interesse voor de vrouwen in de wereld en in de samenleving. Bv haar boek ‘The Un-retouched Woman ( 1976).