44 Μήνες blogging, από το blog του Δημήτρη Θανασά imagine.pblogs.gr

1. 44 µήνες blogging… 1
Δημ ή τρ η ς Θα νασ άς
44 μήνες blogging…
αποστάγματα καρδιάς
από μια διαδρομή 44 μηνών
στο Terra Incognita
και στον κόσμο
http://imagine.pblogs.gr
ΑΘΗΝΑ 2010
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

2. 44 µήνες blogging… 2
Περιεχόµενα
ΠΡΟΣ: αξιότιµο κο Πώλ Τόµσεν, "Κυβερνήτη" της Ελλάδας ..................................................... 4
Φοβάµαι πως οι σηµερινοί 25άρηδες έχουν Χάσει το Παιχνίδι .................................................. 6
Αγαπητή µου κυρία Μπακογιάννη... ..................................................................................... 7
Γιατί ∆ΕΝ θα εισπραχθεί ΠΟΤΕ η Φοροδιαφυγή ...................................................................... 8
Τώρα πώς θα διορίζεις κόσµο, κε Βουλευτά µας...; ................................................................ 9
Τέρµα οι ΓΚΡΙΝΙΕΣ και η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ. Ας πάρουµε τη ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ .......................10
Είναι πλέον η ΕΠΟΧΗ για ΗΡΩΕΣ ;......................................................................................11
∆ΕΝ µε πειράζει που µ' έχουν υπό Κηδεµονία. ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ, ΟΜΩΣ... .......................................12
"Εσείς οι Έλληνες είστε ο ΘΟΡΥΒΟΣ του Συστήµατος" ...........................................................13
∆εν υπάρχει ΑΓΑΠΗ χωρίς ΘΥΣΙΑ .......................................................................................14
Μεγαλώνω, πατέρα, µεγαλώνω... .......................................................................................15
Γιατί ∆ΕΝ Γουστάρω την "Γενιά των 700 Ευρώ" ....................................................................17
Ο Έλληνας που ΦΟΒΑΤΑΙ, ή ο Έλληνας που ΠΟΛΕΜΑΕΙ; .......................................................18
Αναρρωτιέµαι πού θα περάσει το Καλοκαίρι του ο Άστεγος του Θησείου ...................................19
Λίγη ΑΙΣΙΟ∆ΟΞΙΑ ρέεεεεεεε...............................................................................................20
Όσο ο Χριστός δεν απεργεί, έχω µια ελπίδα... ......................................................................21
Τέρµα οι ΓΚΡΙΝΙΕΣ και η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ. Ας πάρουµε τη ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ .......................22
Για ΕΣΕΝΑ φίλε ΝΕΟ-ΕΛΛΗΝΑΡΑ: Αϊ Σιχτήρ... .....................................................................23
Η Οικονοµική Κρίση είναι απλά το Σύµπτωµα... Άλλη είναι η Ασθένεια .....................................24
ΕΞΕΓΕΙΡΟΜΑΙ ως Έλληνας όταν µε θεωρούν ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟ ....................................................25
Όταν ΦΥΓΕΙ η ΚΑΡ∆ΙΑ σου απ' αυτό που κάνεις....................................................................26
ΠΑΡΑΦΑΓΑ... ...................................................................................................................27
Τί πάει να πει "ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΟΜΜΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ" ;......................................................................28
Τελικά ο Έλληνας ∆ΕΝ έχει ΑΙΣΘΗΣΗ του ΧΩΡΟΥ .................................................................29
2 Ευρώ για ΕΚΕΙΝΟΝ, ή 2 Ευρώ για τον ΠΑΚΙΣΤΑΝΟ των Φαναριών; ......................................30
Γιατί ∆ΕΝ θα πάψουµε ΠΟΤΕ να ΣΚΟΤΩΝΟΜΑΣΤΕ στους ∆ΡΟΜΟΥΣ.........................................31
Κύριε Πρόεδρε, ΕΝΑ είναι το Μοντέλο: να αλλάξει ο ΚΑΘΕΝΑΣ από ΕΜΑΣ ................................32
"Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ έχει ΧΑΣΕΙ την Αξιοπιστία της" .......................................................................33
"∆εχόµαστε ΟΛΟΥΣ τους ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ακόµα κι αν έρθουν 3 εκατοµµύρια"............................34
Νόµιζα ότι εγώ είχα προβλήµατα... .....................................................................................35
Θέλουµε ή δεν θέλουµε 1 εκατ. ∆ηµοσίους Υπαλλήλους; .......................................................36
"Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη..."...........................................................................................37
Η Μιζέρια του Κακοµοίρη ακτιβιστή Έλληνα blogger ..............................................................38
Είναι δυνατόν να εκλείψουν τα διαζύγια; ΕΙΝΑΙ!...................................................................39
Ο Βουλευτής Χ, και το ένστικτο αυτοσυντήρησης .................................................................40
Κάθε φορά που "κοιτάζω" εκτός Ελλάδος µε πιάνει θλίψη ......................................................41
"Μούσκεµα" τα 'κανα σήµερα... ..........................................................................................42
Η Ανακόλουθη Αιτιότητα του Αέναου Υπαρκτικού Γίγνεσθαι....................................................43
Προχτές βρέθηκα σ'ένα παιδικό πάρτυ.................................................................................44
Τα παιδιά χαίρονται µε απλά πράγµατα ................................................................................45
Εκατοµµύρια γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς καταγραφή .....................................................46
Χθες βράδυ µου έµεινε το αυτοκίνητο, κι έσπρωχνα..............................................................47
Η Ελλάδα δεν βγάζει πια Crazy Horse..................................................................................48
Το στοµάχι µας ∆ΕΝ είναι µόνο για φαγητό ..........................................................................49
Όταν οι νέοι βιάζονται να µεγαλώσουν... .............................................................................50
Όσοι παίζουν σκάκι ξέρουν... .............................................................................................51
Άλλος λέει αλλά ∆ΕΝ κάνει τίποτα... ...................................................................................52
Όταν καταρρέουν τα γνωστά σηµεία αναφοράς ....................................................................53
Περπατάµε στο δρόµο, και βλέπουµε πρόσωπα .....................................................................54
Ξυπνάµε το πρωί στις 7.30 ................................................................................................55
"Είσαι γυναίκα; Τόσο το καλύτερο!" ....................................................................................56
Το 95% των ανθρώπων... .................................................................................................57
Σ'εσένα µιλάω, εικοσάχρονε... ...........................................................................................58
Ένα τούβλο, σ'έναν τοίχο, ένα βράδυ... ..............................................................................59
Σε όσους έχουν κουραστεί.................................................................................................60
∆εν είναι ο επικριτής που µετράει .......................................................................................61
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

3. 44 µήνες blogging… 3
Το µέλλον ∆ΕΝ είναι πια αυτό που ήταν παλιά... ...................................................................62
Σ'έρριξαν κάτω, και σε πάτησαν; ........................................................................................63
Μπαίνεις σε ένα πάρτυ... ...................................................................................................64
"Πατρίδα µας όλη η Γη".....................................................................................................65
Είσαι στην πρώτη γραµµή..................................................................................................66
Παίξε µε τα κουζινικά σου, κυρά µου! .................................................................................67
Βία είναι..........................................................................................................................68
Όσο εµείς απολαµβάνουµε τη ζωούλα µας... ........................................................................69
"Θα µε παντρευτείς...;" .....................................................................................................70
Είναι δύσκολο το καπετανιλίκι ............................................................................................71
Τα απογεύµατα της Κυριακής... ..........................................................................................72
Η "∆ραπετσώνα" µας... .....................................................................................................73
Πού να βρίσκονται τώρα, άραγε...; .....................................................................................74
Μα καλά! Στα "Μυστικά της Εδέµ", ΜΙΑ νορµάλ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ δεν ΥΠΑΡΧΕΙ; .............................75
ΤΟΤΕ: "Ψωµί, Παιδεία, Ελευθερία". ΤΩΡΑ: "Φραπές, Τσιγάρο, και Παραλία"..............................76
Πώς θα µας φαινόταν να Πηγαίναµε ∆ιακοπές µια φορά κάθε 4 ΧΡΟΝΙΑ; .................................77
Μια γιαγιούλα... ...............................................................................................................78
ΠΡΟΣ: τον πατέρα µου......................................................................................................79
Αδέσµευτο Φοιτητικό Κίνηµα: υπάρχει; ...............................................................................81
"Με λένε Γιώργο, κι είµαι αλκοολικός..." ..............................................................................82
Όταν γκρεµίζεται ένα σπίτι... .............................................................................................83
Θυµάµαι τις Γυµναστικές Επιδείξεις... ..................................................................................84
Έρχονται στιγµές που λυγάµε... .........................................................................................85
Ποινή που Τιµωρεί, ή που Θεραπεύει; .................................................................................86
Τα κορίτσια µε την τσικλόφουσκα .......................................................................................87
Ξέρει κανείς την ιστορία του Υψώµατος 731; .......................................................................88
Μήν µε σκοτώσεις µαµά µου, σε παρακαλώ!.........................................................................89
Γιατί παίρνω ΦΑΚΕΛΑΚΙ ....................................................................................................90
∆εν θέλουµε να είµαστε "καλά παιδιά".................................................................................91
Μέχρι πού είσαι διατεθειµένη να θυσιαστείς; ........................................................................92
Γι' αυτούς που µένουνε, και περιµένουνε... ..........................................................................94
Τί έµαθα σήµερα από τον Ρούντολφ Ες................................................................................95
"τόλµησα"....................................................................................................................95
Μια φουρνάρισα στο Λεβίδι, µου έµαθε Μάρκετινγκ ..............................................................96
∆υό παιδιά παίζουν στην άµµο ...........................................................................................97
"Γιατί βάζω φωτιές" ..........................................................................................................98
Ασύµµετρε ταραξία ......................................................................................................... 100
Σε έναν παρ' ολίγον αυτόχειρα......................................................................................... 101
Ο εγκεφαλικός θάνατος, είναι ΘΑΝΑΤΟΣ ; ......................................................................... 102
Είναι ανθρώπινο να πέφτεις, είναι θεϊκό να ξανασηκώνεσαι .................................................. 103
...ώστε να διοριστούµε επιτέλους στο ∆ηµόσιο... ................................................................ 104
Για τον Οδηγό του Άρµατος που Έρριξε την Πόρτα.............................................................. 105
Μην φοβάσαι να σταθείς Όρθιος και να Τοποθετηθείς.......................................................... 106
Τί µίζα της SIEMENS, τί βύσµα για διορισµό; Το ίδιο είναι .................................................... 107
Ο θυµωµένος νεο-έλληνας .............................................................................................. 108
Κάποτε η βροχή χτυπούσε στα κεραµίδια µας... .................................................................. 109
"Γιατί Ντοπαρίστηκα" ...................................................................................................... 110
Κύριε Πρωθυπουργέ, αντέχετε να "χύσετε το νερό" ; .......................................................... 111
"Γιατί είµαι Φοροφυγάς" .................................................................................................. 112
Τα "Συγνώµη" και τα "Σε Συγχωρώ" που ∆ΕΝ είπαµε ποτέ ................................................... 114
Τα Παιδιά των Φαναριών ................................................................................................. 115
Ήταν ένα Πάσχα, πριν πολλά πολλά χρόνια... .................................................................... 116
Ο Φόβος είναι Επιλογή, όχι Αναγκαιότητα .......................................................................... 117
Τί ∆ΙΚΑΙΩΜΑΤΑ έχουν οι ΣΥΖΥΓΟΙ µεταξύ τους; ................................................................. 118
Και οι Άντρες Κλαίνε πότε πότε... ..................................................................................... 119
"Πατέρα φεύγω, θα ζήσω µακρυά σου" είπε ο Γιός .............................................................. 120
Φαντάσου... .................................................................................................................. 122
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

4. 44 µήνες blogging… 4
ΠΡΟΣ: αξιότιµο κο Πώλ Τόµσεν, "Κυβερνήτη" της Ελλάδας
Αγαπητέ κε Τόµσεν,
Ως, επί της ουσίας, "Κυβερνήτης" του τόπου µου εδώ και µερικούς µήνες, από τότε που τεθήκατε
επικεφαλής της "Τρόϊκας" ∆ΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ η οποία υπαγορεύει επακριβώς την πολιτική που ασκεί η
ελληνική κυβέρνηση, ήθελα απλά να σας επισηµάνω ορισµένα πράγµατα για την Ελλάδα και τους
Έλληνες, ορµώµενος από την πρώτη σας δήλωση στις 25 Απριλίου 2010 ότι: "Εχω πάει και ελέγξει
σχεδόν 30 χώρες. Αυτά που βλέπω εδώ δεν τα είδα πουθενά!".
Επιπλέον, παίρνω αφορµή από χθεσινές κατ' ιδίαν δηλώσεις υψηλόβαθµων στελεχών της οµάδας
σας, που, όπως είδαν το φως της δηµοσιότητας, τις παραθέτω:
- "Όταν τελειώσει η τριετία του µνηµονίου, η Ελλάδα πρέπει να είναι µία άλλη χώρα"
- οι ξένοι επόπτες, κατά τις χθεσινές τους συναντήσεις µε τους βασικότερους υπουργούς της
κυβέρνησης, ζήτησαν το ξήλωµα όλων των επενδυτικών αντικινήτρων και το γκρέµισµα του
σπάταλου και αντιπαραγωγικού κρατικού µηχανισµού
- Άµεση εξυγίανση των ελλειµµατικών ∆ΕΚΟ, πάταξη της γραφειοκρατίας, άνοιγµα των κλειστών
επαγγελµάτων και των υπηρεσιών, χτύπηµα των «πιράνχας» στην Υγεία και την Άµυνα,
τοποθέτηση ορκωτών ελεγκτών νοσοκοµεία, Ταµεία και ΟΤΑ, ευέλικτη αγορά εργασίας, είναι
µερικές µόνο από τις βασικές µεταρρυθµίσεις που ζήτησε η τρόικα τις τελευταίες µέρες.
Αν τις δει κανείς επί της ουσίας όλες αυτές τις δηλώσεις, εκτός Μνηµονίου, θα µπορούσε να τις
ταυτίσει µε τις θεαµατικές προεκλογικές εξαγγελίες καθενός από τα δύο µεγάλα κόµµατα που
κυβερνούν τον τόπο µου εδώ και 36 χρόνια.
Βέβαια, εσείς φαίνεστε άνθρωπος σοβαρός, που µετράτε τα λόγια σας, και κυρίως άνθρωπος της
πράξης.
Επιτρέψτε λοιπόν σ' εµένα, τον ελάχιστο πολίτη αυτής της χώρας, να σας επισηµάνω 3-4
πράγµατα, που ίσως δεν γνωρίζετε για τον τόπο µου:
1. Ξέρετε, ίσως, ότι η ιστορία του Ελληνισµού πηγαίνει πίσω 5000 χρόνια. ∆εν σας ζητάω
εύσηµα για τον Αισχύλο, τον Περικλή, τον Μεγαλέξανδρο, τον Παλαιολόγο, τον
Κολοκοτρώνη, το Βενιζέλο, τον Ελύτη, το Χατζηδάκη, και τόσους άλλους. Απλά, πρέπει να
γνωρίζετε ότι ο Έλληνας δεν είναι µόνο ρεµούλα, απάτη, κακοδιαχείριση, τεµπελιά. Είναι
λαός εύστροφος, µε φιλότιµο, που µπορεί να παθιαστεί για κάτι µεγάλο, που όµως µπορεί
εξίσου εύκολα να απογοητευτεί από κάτι µικρό. ∆εν έχουµε το δικό σας ψυχρό αίµα, γιατί
αν το είχαµε δεν θα είµασταν Έλληνες αλλά ∆ανοί όπως εσείς. Έχουµε όµως ζεστή καρδιά.
Και µυαλό "ξουράφι". Και εργατικότητα ατελείωτη. Αρκεί να πιστέψουµε σε αυτό που
κάνουµε.
2. Είµαστε προσωπικότητες διχασµένες. Έχουµε έναν "καλό" και έναν "κακό" εαυτό. Πότε
επικρατεί ό ένας, και πότε ό άλλος. Ο "καλός" εαυτός υπερισχύει όταν βρεθούµε στα
δύσκολα. Τότε αντρειωνόµαστε, θεριεύουµε. Τότε παίρνουµε το σπαθί µας, ή την πένα µας,
και µαστιγώνουµε την Οικουµένη ολόκληρη. Ο "κακός" εαυτός υπερισχύει όταν έρθουν οι
πρώτες επιτυχίες, ή οι πρώτες µεγάλες αποτυχίες. Τότε τα παρατάµε. Αράζουµε. Βγάζουµε
ό ένας το µάτι του αλλουνού. Κρυβόµαστε. Κάνουµε την µικροαπατεωνιά µας. ∆είτε ένα
παράδοξο: τη µία στιγµή θα µουτζώσουµε το γέρο που παρακωλύει την κυκλοφορία µε το
Φιατάκι του, και την άλλη θα του δώσουµε το χέρι µας για να ανεβεί τα σκαλιά. Μην
προσπαθήσετε να µας αλλάξετε, δεν θα το καταφέρετε. Έτσι είµαστε, τελεία και παύλα.
3. Έχουµε µερικά πράγµατα σε τεράστιο βαθµό. Τεράστιες αντοχές. Τεράστιο φιλότιµο.
Τεράστια αγάπη για τον άνθρωπό µας. Τεράστια ανυποµονησία. Τεράστια δυνατότητα
αυτοκαταστροφής. Τεράστια γενναιότητα. Τεράστιο πάθος για το άγνωστο και τεράστια
επιµονή, ειδικά όταν όλα έχουν καταρρεύσει. Τεράστια αγάπη για την Πατρίδα µας, ακόµα
κι όταν µας πετάει στο δρόµο. Τεράστια ευστροφία. Τεράστια αυτοθυσία. Τεράστια απέχθεια
για δυνάστες.
4. Όσο κι αν κάποιοι προσπαθήσουν ίσως να σας πείσουν για το αντίθετο, θέλουµε να είµαστε
στην πρώτη γραµµή των εξελίξεων στο παγκόσµιο χωριό. Υπάρχει χώρα όπου δεν θα βρείτε
Έλληνες; Υπάρχει τοµέας στον οποίο να έχουµε υστερήσει; Υπάρχει αρετή που να µην
έχουµε τιµήσει; Υπάρχει δραστηριότητα στην οποία να µην έχουµε επιδοθεί επιτυχώς;
Ίσως αναρρωτιέστε γιατί σας τα λέω αυτά.
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

5. 44 µήνες blogging… 5
Η απάντηση είναι απλή.
Αν περνούσε από το χέρι µου, θα σας είχα ζητήσει να φύγετε σήµερα από τον τόπο µου. Αλλά
αυτό δεν γίνεται.
Προσπαθώ λοιπόν να σας πώ: αν λάβετε σοβαρά υπόψιν σας, και εσείς και οι κουστουµάτοι
µανατζερίσκοι της οµάδας σας, το τί είδους λαός είµαστε, αν δείτε όχι µόνο τους αριθµούς αλλά
και τις καρδιές, ίσως υπάρχει µια πιθανότητα στο τέλος της τριετίας "η Ελλάδα να γίνει µια άλλη
χώρα".
Όχι επειδή εσείς µας το επιβάλλατε.
Αλλά επειδή οι συµπατριώτες µου, όταν στριµώχθηκαν στη γωνία που τους έβαλε ΚΑΙ η δική τους
αδιαφορία ΚΑΙ η διαχρονική απάτη όλων σχεδόν των πολιτικών µας, πήραν τις τύχες τους στα
χέρια τους.
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

6. 44 µήνες blogging… 6
Φοβάµαι πως οι σηµερινοί 25άρηδες έχουν Χάσει το Παιχνίδι
Είναι κρίµα το πώς η οικονοµική κρίση διαλύει µια ολόκληρη γενιά ανθρώπων.
Οι σηµερινοί 25-30άρηδες, πέρασαν τα πανεπιστηµιακά τους χρόνια καθώς και τα πρώτα
επαγγελµατικά τους χρόνια (µαζί µε το Στρατό) µε ένα µεγάλο όνειρο: το διορισµό στο ∆ηµόσιο.
Έµαθαν στα εύκολα: εύκολα περνάω τις εξετάσεις στη Σχολή (ίσως και µε λίγη αντιγραφή),
εύκολα παίρνω "βυσµατική" µετάθεση στο Στρατό, εύκολα διορίζοµαι ως συµβασιούχος (µε τη
βοήθεια του πολιτικού βύσµατος) σε κάποια από τις αναρίθµητες υπηρεσίες του ∆ηµοσίου.
Σε κάθε διαγωνισµό δηµόσιας υπηρεσίας, ήταν όλοι εκεί, σε ατελείωτες ουρές, µε τα έντυπα στα
χέρια.
Για να πάρουν εύκολα το δίπλωµα οδήγησης, έπρεπε να "λαδώσουν". Και το έκαναν.
Αν δούλευαν στο ελεύθερο επάγγελµα, χρειαζόταν µόνο να είχαν ένα βύσµα σε κρατική θέση, που
ενέκρινε κονδύλια.
Εύκολα τα stage µετατρέπονταν σε προϋπηρεσία και µετά σε µονιµοποίηση.
Εύκολα παντρεύονταν, και εξίσου εύκολα χώριζαν. ∆εν έµαθαν να έχουν υποµονή, να κάνουν
υποχωρήσεις, να δίνουν αντί να παίρνουν.
Το φαγητό ήταν γρήγορο, η διασκέδαση απρόσωπη, το ποτό ήταν σφηνάκι και πινόταν µονορούφι
και εύκολα.
Ο µπαµπάς εύκολα έδινε το χαρτζηλίκι.
ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ, ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ. ΗΡΘΕ η ΚΡΙΣΗ.
Και όλα αυτά τα παιδιά, έχασαν τη γή κάτω από τα πόδια τους. Έµειναν ξεκρέµαστα. Όλα όσα
είχαν µάθει, όλα όσα προσδοκούσαν, χάθηκαν στον άνεµο.
Όµως, τα παιδιά αυτά, που ορίζονταν ΟΧΙ από τις ιδέες και τα πιστεύω τους αλλά από το µέγεθος
του βασικού τους µισθού, 700 Ε, είχαν µεγαλώσει µόνο στα εύκολα.
∆εν είχαν µάθει να κάνουν "εξωπραγµατικά" όνειρα.
∆εν είχαν µάθει να αγωνίζονται για να ανακαλύψουν "νέες στεριές".
∆εν είχαν αντιστάσεις στη διαφθορά και στο "εύκολο".
∆εν είχαν µάθει να αντιπαρατίθενται, να διαφωνούν, να παθιάζονται.
∆εν είχαν µάθει να ρισκάρουν, για να κερδίσουν ή να χάσουν.
∆εν είχαν µάθει να κινούνται έξω από τη ζώνη ασφάλειάς τους.
Όταν τους έλεγες ότι "µέσα στους αιώνες, υπήρχαν πάντα άνθρωποι που έκανα τα πρώτα βήµατα
σε νέους δρόµους, οπλισµένοι µόνο µε το όραµά τους", σε κοιτούσαν σαν εξωγήινο.
Άραγε, είναι δικό τους φταίξιµο; Μήπως δεν βρήκαν αυτούς τους "κανόνες του παιχνιδιού"
έτοιµους και στρωµένους από τη γενιά των πενηντάρηδων;
Πράγµατι. ∆εν φταίνε 100% τα παιδιά αυτά. Κάποιος τους έπαιζε το σκοπό, και αυτά απλώς
"χόρευαν στο ρυθµό".
Τη λυπάµαι αυτή τη γενιά των 25-30άρηδων. Χάθηκαν µέσα στα συντρίµια της οικονοµικής
κρίσης. ∆εν έχουν τον τρόπο σκέψης "θα αγωνιστώ, θα παλέψω" που είχαν π.χ. οι νέοι του
1950/60. Και εκείνοι κρίση έζησαν. Αλλά είχαν µεγαλώσει στα δύσκολα.
Ελπίζω όµως στη γενιά των 15άρηδων. Αυτών που έχουν χρόνο να αφοµοιώσουν τις νέες Μετά-
Κρίση εποχές. Να καταλάβουν ότι ο εύκολος διορισµός και το χαρτζηλίκι του µπαµπά τελείωσαν.
Να κάνουν όνειρα.
Και να τολµήσουν να τα πραγµατοποιήσουν.
ΥΓ. ∆ΕΝ βάζω ΟΛΟΥΣ τους 25-30άρηδες στο ίδιο τσουβάλι. Υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις. Και δεν
θέλω να θίξω προσωπικά κανέναν. Τη λύπη µου εκφράζω, γι' αυτά τα παιδιά που συνήθως
βλέπουν µόνο "τοιχούς" και καµία "πόρτα".
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

7. 44 µήνες blogging… 7
Αγαπητή µου κυρία Μπακογιάννη...
Σήµερα µας ανακοινώσατε την ίδρυση του "Φόρουµ για την Ελλάδα".
Γεµάτο ιδέες, προβληµατισµό, συµµετοχή, προτάσεις, ανοίγµατα. Για την "Ελλάδα του αύριο".
Πριν πάµε όµως στο "αύριο", άς έρθουµε λίγο στο "χθες".
Αν το φάσµα της χρεωκοπίας µας είναι αποτέλεσµα µιας φαύλης, πελατοκεντρικής και
διαπλεκόµενης νοοτροπίας σύσσωµου του πολικο-κοινωνικού µας συστήµατος, που επέτρεπε σε
"εµένα" να διοριστώ επειδή ήξερα "εσάς, και σε "εσάς" να εκλεγείτε επειδή διορίσατε "εµένα", τί
σας κάνει να πιστεύετε ότι εσείς ∆ΕΝ αποτελείται κοµµάτι αυτού του συστήµατος;
Με απλά λόγια: αν αρρώσταινα, και πήγαινα στο "Νοσοκοµείο" σας, και αντί να µε κάνατε καλά
παραλίγο να µε στέλνατε στον τάφο, και χρειαζόταν να καλέσω γιατρούς "απ' έξω" για να µε
σώσουν, τί σας κάνει να πιστεύετε ότι θα ξανα-έρθω στο "Νοσοκοµείο" σας;
Αναγνωρίζω τη δήλωσή σας "ήταν λάθος µου που...". Αυτό δείχνει γενναιότητα.
Αναρρωτιέµαι όµως: στην πραγµατική ζωή, όταν εγώ κάνω κάποιο λάθος π.χ. δεν δηλώσω όλο
µου το εισόδηµα στη φορολογική µου δήλωση, δικαιούµαι να πω "ήταν λάθος µου" και να
ξεµπερδέψω χωρίς να πληρώσω το φόρο που µου αναλογεί + το πρόστιµο;
Αυτά συµβαίνουν στην πραγµατική ζωή. Για ποιό λόγο ζητάτε εσείς διαφορετικά µέτρα και σταθµά;
Βεβαίως, αναγνωρίζω και την ειλικρινή σας διάθεση να προσφέρετε στον τόπο.
Έχω λοιπόν 3-4 προτάσεις που είµαι σίγουρος ότι θα µετρήσουν σηµαντικά στην "πλάστιγγα" της
προσφοράς.
1. Να ιδρύσετε µια Μη Κυβερνητική Οργάνωση, χρηµατοδοτούµενη ΜΟΝΟ από συνεισφορές
εθελοντών, µε σκοπό να εξαλλείψει την πείνα στην Ελλάδα
2. Να ασκήσετε επιχειρηµατική δραστηριότητα, δίνοντας δουλειά σε απλούς ανθρώπους
3. Να γίνετε πρεσβευτής της χώρας µας στο εξωτερικό, µε σκοπό την προσέλκυση επενδύσεων και
την ανάπτυξη των εξαγωγών µας
4. Να ξεκινήσετε σειρά δωρεάν οµιλιών, χρηµατοδοτούµενες από εθελοντές, µε σκοπό να γυρίσετε
κάθε χωριό και κάθε γειτονιά της Ελλάδας, διδάσκοντας τους νέους πώς να κάνουν όνειρα για το
µέλλον τους και να τα πραγµατοποιούν.
Πιστεύετε ότι η Ελλάδα χρειάζεται άλλο ένα "Φόρουµ";
Πιστεύετε ότι η Ελλάδα χρειάζεται άλλο ένα "Κόµµα";
Πιστεύετε ότι η Ελλάδα χρειάζεται άλλον έναν Πολιτικό;
Αν όµως επιµένετε στη δράση του "Φόρουµ", τότε θα σας συµβούλευα τα εξής:
• γυρίστε όλη την Ελλάδα και αφουγκραστείτε τί θα σας πούν οι απλοί Έλληνες. Ζυµωθείτε
µε τον "κάθε" Έλληνα προσωπικά: µπείτε στο σπίτι του, σφίξετε το χέρι του, δείτε την
ανέχειά του, καταλάβετε το πρόβληµά του, συλλογιστείτε τα όνειρά του, επισκεφθείτε τον
στο Νοσοκοµείο ή στη δουλειά ή στο πεζοδρόµιο ή στη φυλακή
• δηµοσιοποιείστε τα όλα στο site σας
• φτιάξτε ένα ανοιχτό internet forum, όπου να µπορούν ΟΛΟΙ να συνεισφέρουν προτάσεις
και σκέψεις, χωρίς λογοκρισία, έστω κι αν σας πικραίνουν προσωπικά
και, αφού τα κάνετε όλα αυτά, αφού πλέον θα έχετε σπάσει το γυάλινο πύργο της κληρονοµικής
πολιτικής σας υπόστασης και θα έχετε τσαλαπατήσει την εικόνα του καριερίστα πολιτικού, ΤΟΤΕ
δεσµευτείτε για το πρόγραµµά σας ως εξής: "Εγώ αν εκλεγώ στη Βουλή, ΓΙ'ΑΥΤΑ θα παλέψω. Στον
πρώτο χρόνο, θα δεχτώ να µε κρίνουν ΟΛΟΙ, µε ανοιχτή ψηφοφορία. Αν η πλειοψηφία πει ότι δεν
τα κατάφερα, τότε θα παραιτηθώ από Βουλευτής" .
ΑΝ έχετε την τόλµη, την αντοχή και την ψυχή να τα κάνετε αυτά, εγώ θα σας στηρίξω.
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

8. 44 µήνες blogging… 8
Γιατί ∆ΕΝ θα εισπραχθεί ΠΟΤΕ η Φοροδιαφυγή
65 δις ανακοίνωσε η Κυβέρνηση ότι είναι το συνολικό ανείσπρακτο από φόρους.
Τεράστιο ποσό.
Όµως, δεν πρόκειται να εισπραχθεί ποτέ.
Κατά πρώτον, ∆ΕΝ υπάρχει. Απλά προέκυψε ως κόστος ζηµιογόνας διαχείρισης επιχειρήσεων και
επαγγελµατιών, που σηµαίνει ότι όλοι αυτοί είχαν ζηµιές και, συνεπώς, φέσωσαν και την Εφορία:
άρα δεν τα έχουν. Μην ξεχνάµε: η ελληνική αγορά είναι µικρή, άρα όταν οι επιχειρήσεις ζουν µόνο
από την εγχώρια ζήτηση, όπως έκαναν µέχρι τώρα, είναι µοιραίο να συσσωρεύουν ζηµιές.
Κατά δεύτερον, ο Έλληνας απεχθάνεται το ∆ηµόσιο. Είναι εκ πεποιθήσεως "φοροδιαφεύγων".
Πιστεύει ότι το ∆ηµόσιο είναι διεφθαρµένο και σπάταλο, άρα ∆ΕΝ θέλει να του δώσει λεφτά για
τίποτα.
Η λύση: η Κυβέρνηση να ΜΗΝ ξοδεύει ούτε 1 Ευρώ παραπάνω από όσα εισπράτει. Με ή χωρίς
φοροδιαφυγή, να πει: 100 ευρώ εισέπραξα, 100 ευρώ θα ξοδέψω, είτε φτάνουν (για σχολεία,
άµυνα, υγεία) είτε όχι. Μέχρι εκεί που φτάνουν!
Επιπλέον, να εκµηδενίσει ΑΥΡΙΟ ΚΙΟΛΑΣ τη σπατάλη και τη διαφθορά στο ∆ηµόσιο. Μόνο έτσι θα
χτίσει σχέση εµπιστοσύνης, συν τω χρόνω.
Τέλος, να δώσει κίνητρα σε επιχειρήσεις για επενδύσεις και ανάπτυξη. Είναι η µόνη διέξοδος, αν
θέλουµε να µην χρεωκοπήσουµε
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

9. 44 µήνες blogging… 9
Τώρα πώς θα διορίζεις κόσµο, κε Βουλευτά µας...;
Οι θέσεις στο ∆ηµόσιο έκλεισαν, είτε για µόνιµους είτε για συµβασιούχους: το είπε το ∆ΝΤ.
Τα κονδύλια σε επιχορηγήσεις ή στην Τοπική Αυτοδιοίκηση µειώθηκαν: το είπε το ∆ΝΤ
Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις απολύουν αβέρτα: λόγω ∆ΝΤ
Τώρα να σε δώ, "κε Βουλευτά µας": πού στην ευχή θα βολέψεις όλο τον κοσµάκη που έρχεται στη
γραφειάρα σου και σε χιλιοπαρακαλάει;
Να ξανα-πουλήσεις υπόσχεση και ελπίδα, δεν σε παίρνει: ο ψηφοφόρος δεν µασάει, είναι
ανυπόµονος.
Αλλά δεν έχεις και κάτι να "πουλήσεις": τελείωσε το παραµύθι, όποιοι διορίστηκαν, διορίστηκαν.
Άσε που όλοι σε βρίζουν άσχηµα, εσένα και τους υπόλοιπους 299.
Φοβάσαι λιγάκι, κε Βουλευτά µας, έτσι δεν είναι;
Φοβάσαι µήπως χαθούν οι πελατειακές σου σχέσεις µε τους ψηφοφόρους σου.
Αυτές που σε βοηθούσαν να εκλέγεσαι; τόσα χρόνια τώρα.
Για να σε δώ, τώρα...
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

10. 44 µήνες blogging… 10
Τέρµα οι ΓΚΡΙΝΙΕΣ και η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ. Ας πάρουµε τη ΖΩΗ ΜΑΣ
ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
Τα µέτρα ανακοινώθηκαν. Είναι εξαιρετικά έπαχθή.
Ό,τι ήταν να ειπωθεί για το τί έπρεπε να γίνει, για το ποιός φταίει ή όχι, ειπώθηκε. Όλα αυτά είναι
πλέον συζητήσεις του χθες.
Καλώς ή κακώς, πάρθηκαν τα µέτρα, και πήραµε τα 110 δις ευρώ ενίσχυση: ΑΥΤΑ είναι
∆Ε∆ΟΜΕΝΑ και δεν αλλάζουν, όσο κι αν γκρινιάξουµε, όσο κι αν απελπιστούµε, όσο κι αν
οργιστούµε.
Τώρα όλοι µας έχουµε ∆ΥΟ ΕΠΙΛΟΓΕΣ:
1. Να συνεχίσουµε να ζούµε σε "άρνηση αποδοχής της πραγµατικότητας", διαιωνίζοντας τις
κραυγές και τα αναφιλητά µας
2. Να αποδεχτούµε την πραγµατικότητα, όσο σκληρή κι αν είναι, φταίµε δε φταίµε, να
ανασκουµπωθούµε, και να δούµε τί χρειάζεται να ΚΑΝΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ από εδώ κι έπειτα:
• για να φροντίσει την οικογένειά του
• για να φέρει σε λογαριασµό τα ηµερήσια έξοδά του
• για να κάνει καλύτερα τη δουλειά του
• για να αναπτύξει την επιχείρησή του, έστω και σε συνθήκες κρίσης
• για να βοηθήσει το διπλανό του που ίσως είναι σε απόγνωση
• για να κρατήσει τα όνειρά του ζωντανά
Εγώ πήρα την απόφασή µου: διάλεξα το 2.
Γιατί; Μα είναι απλό.
Αρνούµαι να εκχωρήσω τη ζωή µου στο "σύστηµα" και τους "άλλους". Την εκχωρώ µόνο στο Θεό.
Αρνούµαι να ζήσω στο φόβο, τη γκρίνια και την αδιέξοδη απελπισία.
Επιλέγω, παρά τις δυσκολίες του περιβάλλοντος, να χαράξω το δικό µου δρόµο, να υλοποιήσω τα
δικά µου όνειρα, να κάνω τις δικές µου θυσίες.
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

11. 44 µήνες blogging… 11
Είναι πλέον η ΕΠΟΧΗ για ΗΡΩΕΣ ;
Για τα επόµενα 5 χρόνια θα περάσουµε πολύ δύσκολα.
Ανεργία, φτώχεια, απελπισία, φόβος, απογοήτευση: αυτό είναι το κοινωνικό κοκταίηλ που θα
βλέπει κανείς καθηµερινά.
Η εποχή µας είναι εποχή ηρώων.
∆εν εννοώ ήρωες που εξολοθρεύουν εχθρούς µε το σπαθί στο χέρι.
Εννοώ ήρωες της καθηµερινότητας.
Που αρνούνται να καταπατήσουν τα όνειρά τους και, ΠΑΡΑ την ανέχεια, βάζουν το µυαλό τους να
δουλέψει πρακτικά για να βρουν λύσεις.
Που κρατάνε την οικογένειά τους ενωµένη, και τους δίνουν κουράγιο και προοπτική.
Που, αν και δεν έχουν δεκάρα στο πορτοφόλι, δίνουν ένα κοµµάτι ψωµί στο ζητιάνο που δεν έχει
καν πορτοφόλι.
Που ανάβουν ένα κερί στην Παναγιά, και κάνουν µια προσευχή στο Χριστό που µας έδειξε τί
σηµαίνει θυσία.
Που βρίσκουν χρόνο να συµπαρασταθούν σε ένα φίλο που είναι σε απόγνωση, σε έναν γνωστό
που πτώχευσε, σε µια γιαγιά που δεν έχει λεφτά για τα φάρµακά της, σε ένα νέο που αρνείται να
πάρει τη ζωή του στα χέρια του.
Που δεν φοβούνται να κουραστούν, κάνοντας 2 και 3 δουλειές για να τα βγάλουν πέρα, ή
δουλεύοντας 18 ώρες την ηµέρα για να ζήσουν την οικογένειά τους.
Τέτοιους ήρωες βγάζει κατά χιλιάδες αυτός ο τόπος. Όπως έκανε το 480 π.Χ., το 330 π.Χ., το
1453, το 1821, το 1912, το 1940. Είναι η ψυχοσύνθεσή µας, το DNA µας. Τουλάχιστον όταν δεν
το αποκοιµίζουµε µε φραπέ, βόλτες, ωχαδελφισµό, και ψευτοδιεκδικήσεις.
Οι ήρωες δεν γίνονται επειδή το επιβάλλουν οι συνθήκες. Ούτε επειδή πρέπει.
ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΠΕΙ∆Η ΤΟ ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ ΟΙ Ι∆ΙΟΙ.
Και οι ήρωες θυσιάζονται.
Έχω µια ελπίδα ότι ο τόπος µου, στα δύσκολα χρόνια που θα έρθουν, θα ξαναβγάλει ήρωες...
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

12. 44 µήνες blogging… 12
∆ΕΝ µε πειράζει που µ' έχουν υπό Κηδεµονία. ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ,
ΟΜΩΣ...
Με πονάει που όλο αυτό το µπάχαλο είναι δικό µου δηµιούργηµα.
Και δικό σου... και όλων µας.
Η ∆ηµοκρατία, το κατεξοχήν πολίτευµα που πρεσβεύει ότι οι λαοί µπορούν µόνοι τους να
διαχειριστούν τις τύχες τους, χωρίς κηδεµόνες, γεννήθηκε στην Ελλάδα.
Στην Αρχαία Ελλάδα.
Γιατί στη νεώτερη Ελλάδα, αλλάξαµε τον ορισµό: έγινε το πολίτευµα όπου ΟΛΟΙ έχουν δικαίωµα
στην Απάτη, στη Ρεµούλα, στην Τεµπελιά, στον Ωχαδελφισµό.
∆εν εξαιρώ κανέναν από τη λίστα αυτή: ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΟΧΟΙ.
Όλοι βάλαµε το µικρό µας λιθαράκι.
Για να αποδείξουµε περίτρανα ότι, αφού µας ενδιαφέρει µόνο η πάρτη µας, ∆ΕΝ µπορούµε να
διαχειριστούµε µόνοι µας τις τύχες του τόπου µας.
Και παρακαλάµε, πλέον, τους ξένους να έρθουν να µας διαφεντέψουν.
ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ.
ΑΥΤΟ ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ...
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

13. 44 µήνες blogging… 13
"Εσείς οι Έλληνες είστε ο ΘΟΡΥΒΟΣ του Συστήµατος"
Είχα ζήσει στην Αγγλία για 9 χρόνια. Από αυτά, δούλευα τα 6, σε πολυεθνικές εταιρείες.
Θυµάµαι ένα αφεντικό µου, µου είχε πει το εξής καταπληκτικό:
"Ξέρετε γιατί σας θέλουµε εσάς τους Έλληνες στις Εταιρείες µας;
Είστε ο ΘΟΡΥΒΟΣ του Συστήµατος, επειδή σκέφτεστε αναπάντεχα και δηµιουργικά.
Ο θόρυβος βοηθά ένα σύστηµα να ξεφύγει από µια κατάσταση ισορροπίας και να πάει σε µια νέα
κατάσταση.
Να εξελιχθεί.
Αυτό ακριβώς κάνετε οι Έλληνες, γι' αυτό σας θέλουµε".
Απόλυτα αληθινή διαπίστωση.
Οι Έλληνες σκεφτόµαστε αναπάντεχα, δηµιουργικά, µη-προβλέψιµα.
Ανοίγουµε νέους δρόµους, παίρνουµε ρίσκα.
Έτσι, γινόµαστε καταλύτες εξελίξεων και προόδου.
Όπως ο θόρυβος σε ένα κλειστό σύστηµα: το βγάζει από την κατάσταση ισορροπίας/µούχλας, το
φέρνει σε νέες καταστάσεις.
Προχωρώντας όµως το παραπάνω σκεπτικό ένα βήµα παρακάτω, διαπιστώνω ότι ο θόρυβος είναι
χρήσιµος µόνο όταν είναι ενταγµένος σε ένα οργανωµένο σύστηµα.
Όταν είναι µόνος του, ή µαζί µε άλλους σαν κι αυτόν, όταν δηλαδή είναι στην Ελλάδα, εκτός του
οργανωµένου συστήµατος, τότε απλά το µόνο που καταφέρνει να παράγει είναι...
... περισσότερο θόρυβο.
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

14. 44 µήνες blogging… 14
∆εν υπάρχει ΑΓΑΠΗ χωρίς ΘΥΣΙΑ
Ρωτάµε τον/την σύντροφό µας αν µας αγαπά. Ζητάµε να λάβουµε µια διαβεβαίωση ότι µας
θέλουν, ότι µας σκέφτονται, ότι µας υπολογίζουν.
Στην πραγµατικότητα: κρυµένος εγωισµός. Θέλουµε προσωπική ικανοποίηση.
Θα µου πείτε: µα είναι ανθρώπινο να θέλεις να σε αγαπούν.
Πράγµατι. Όµως η διαστροφή είναι να θέλω να µε αγαπούν για λόγους προσωπικής ικανοποίησης
και όχι για λόγους συσχέτισης και συνύπαρξης µε το πρόσωπο που µε αγαπά.
Με άλλα λόγια: αν η ικανοποίηση του ότι "κάποιος µε αγαπά" είναι ότι "έχω τη δυνατότητα να
λάβω ικανοποίηση" και όχι "έχω τη δυνατότητα να δώσω, δηλαδή να θυσιαστώ" τότε η αγάπη
γίνεται εγωισµός, και, ακριβώς επειδή διαστρέφεται η πραγµατική της θυσιαστική φύση, καταντά
σχιζοφρένεια χωρίς δυνατότητα θεραπείας. Καταλήγω να γίνοµαι επαίτης της αγάπης, αλλά σε
έναν κόσµο επαιτών αγάπης ΚΑΝΕΙΣ δεν θα µου δώσει αγάπη αν πρώτα δεν λάβει, και
καταλήγουµε όλοι απελπιστικά µόνοι.
Η λύση: να θυσιαστώ πρώτος, χωρίς αντάλλαγµα. Να αγαπήσω χωρίς να επαιτώ να κάνουν
πράγµατα για µένα. Να δώσω.
Όταν το κάνω, τότε ανοίγω το δρόµο της σχέσης µε τον άλλον. Σχέσης που βασίζεται στο δόσιµο,
στη θυσία, που καταργεί την εµπορική ανταλλαγή, που τερµατίζει τη σχιζοφρένεια, που καταλύει
εγωισµούς.
Που θεραπεύει ψυχές.
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

15. 44 µήνες blogging… 15
Μεγαλώνω, πατέρα, µεγαλώνω...
∆εν είµαι πια 18, πατέρα... τότε που τέλειωνα το σχολείο, και ετοιµαζόµουν για το Πολυτεχνείο,
γεµάτος προσδοκίες, όνειρα, περιέργεια. Τότε που η γνώση ήταν ένα σεντούκι µε θησαυρούς που
µόλις είχα ανακαλύψει, ο κόσµος ήταν ακόµα άσπρο-µαύρο, στα πάρτυ χορεύαµε ατελείωτα, τα
αγόρια έκαναν ακόµα φλέρτ στα κορίτσια, τα µαλλιά ήταν µακρυά και τα µπλου-τζην στενά.
∆εν είµαι πια 23, πατέρα... τότε που ετοιµαζόµουν για το µεγάλο ταξίδι στην Αγγλία, για τα
µεταπτυχιακά, το νέο τρόπο ζωής, τότε που ξηµεροβραδυαζόµουν στα γυµναστήρια, που ο έρωτας
ήταν παιχνίδι, που το διάβασµα ήταν ακόµα µια συναρπαστική εξερεύνηση, που το µυαλό έπαιρνε
χιλιάδες στροφές, που τα µάτια αναζητούσαν το καινούργιο, που περπατούσα στη βροχή χωρίς
οµπρέλα αλλά δεν µ'ένοιαζε.
∆εν είµαι πια 28, πατέρα... τότε που µετρούσα ήδη δυό χρόνια εργασιακής εµπειρίας σε λονδρέζικη
εταιρεία και ετοιµαζόµουν για το µεγάλο ταξίδι στον κόσµο του µάρκετινγκ, τότε που έπαιρνα τo
Ph.D µου γεµάτος περηφάνεια, τότε που οι πολεµικές τέχνες ήταν περισσότερο πολεµικές και
λιγώτερο τέχνες, τότε που η Ευρώπη ανοιγόταν στα πόδια µου, τότε που δεν κόλαγα να κοιµηθώ
για βράδυ στο κάθισµα του οδηγού σε ένα παλιό Ford Capri σε κάποιο βενζινάδικο στην Πράγα, οι
δηµιουργικές ιδέες έβραζαν και έψαχναν διέξοδο, ο έρωτας ήταν πάθος και αίσθηµα ταυτόχρονα,
τότε που έκανα λάθη και τα πλήρωνα, τότε που µάθαινα να σκέφτοµαι µε ορίζοντα όχι τη χώρα
µου αλλά τον κόσµο ολόκληρο
∆εν είµαι πια 34, πατέρα... τότε που πήρα την απόφαση να γυρίσω στην Ελλαδίτσα µας γιατί µου
έλλειψε ο ήλιος και το γαλάζιο, που πρωτοένοιωσα το χρόνια να φεύγουν, που µπήκα στις µπίζνες
για να κυνηγήσω ένα όνειρο ζωής, που ξανα-ίδρωνα στα γυµναστήρια, που έπαψα να ακούω
συστηµατικά µουσική, που τα όνειρα απέκτησαν στόχους και χρονοδιαγράµµατα, που ξανα-
γνώρισα το Χριστό, που άφησα το παλιό Ford Capri και αγόρασα ένα ακόµα παλιότερο Lancia Beta
coupe, που η ζωή µου µπλέχτηκε µε τη δουλειά µου σε µια µεγάλη περιπέτεια, που ο έρωτας
απέκτησε τη στάµπα της µονιµότητας
∆εν είµαι ούτε 40, πατέρα... τότε που όλος ο κόσµος ήταν κλεισµένος στη χούφτα µου, ήµουν ήδη
3 χρόνια παντρεµένος και είχα µια κορούλα 1 έτους, τότε που το γυµναστήριο το θυµόµουν µόνο
από τον αχρησιµοποίητο πάγκο και τα σκουριασµένα βαράκια στο σαλόνι, που οι παλιές
φωτογραφίες έµοιαζαν κιόλας µακρυνές, που είχα γνωρίσει στο µεδούλι τα εύκολα και τα
δύσκολα, που τα όνειρα έπαιρναν σάρκα και οστά, που η αδρεναλίνη έτρεχε µε 1000, που ο παλιό
Lancia Beta coupe είχε δώσει τη θέση του στο Mazda, που η προσωπική µου ζωή και οι
προσωπικές µου ενασχολήσεις είχαν θυσιαστεί στο βωµό του ονείρου, που πάλευα κάθε µέρα µε
100 ανθρώπους και µε κάποιο µαγικό τρόπο κατάφερνα να τους κάνω να "παίζουν" όλοι σαν
ορχήστρα.
Είµαι πια 45, πατέρα... κοίταζα προχθές κάποιες παλιές φωτογραφίες και αναρρωτιόµουν πού πήγε
εκείνος ο ∆ηµήτρης. Τί έχει µείνει από εκείνον το ∆ηµήτρη; Τα µαλλιά γκριζάρισαν, το σώµα
κουράστηκε, το µυαλό υπερφορτώθηκε, οι κορούλες µου πηγαίνουν πια Νήπια και ∆ηµοτικό.
Έζησα τεράστια όνειρα να σκορπίζονται σαν χάρτινος πύργος, έζησα τί σηµαίνει να είσαι
στριµωγµένος στη γωνία µε 1000 εχθρούς γύρω σου. Ένοιωσα τί σηµαίνει να έχεις πολλά λεφτά
στην Τράπεζα, και τί σηµαίνει επίσης να έχεις άδειο πορτοφόλι. Τί έχει µείνει από εκείνον το
∆ηµήτρη; Τα µαλλιά είναι πια κοντά, το στοµαχάκι άρχισε να φαίνεται, η υποµονή άρχισε να
εξαντλείται εύκολα, ακόµα και το Mazda πάλιωσε.
Όµως, ακριβώς στα 45 µου, µέσα από τους πύργους αλλά και τα ερείπια που βρέθηκαν στο δρόµο
µου, ακριβώς τώρα, πατέρα, αποφάσισα να ξανακάνω µια καινούργια αρχή. Να ξανα-ονειρευτώ,
να ξαναβάλω τον κόσµο στη χούφτα µου, να ξανα-κάνω τεράστια σχέδια, να ξαναχτίσω από την
αρχή. Μαζί µε την οικογένειά µου, φυσικά, δεν θα έκανα βήµα χωρίς αυτή. Αλλά είµαι πάλι στο
ίδιο γνώριµο σηµείο στο οποίο έχω µάθει να αισθάνοµαι άνετα: στην αρχή ενός δρόµου, µε το
σπαθί στο χέρι, τον χάρτη απλωµένο µπροστά µου, το µυαλό να δουλεύει στα κόκκινα, και όλο τον
κόσµο σχεδόν στα πόδια µου. Ναι, πατέρα, τελικά ο ∆ηµήτρης στα 18, στα 23, στα 28, στα 34 και
στα 40 είναι ο ίδιος. Μπορεί να µην σηκώνει πια 110 κιλά στον πάγκο, να µην έχει αντοχές να δίνει
συνεχόµενους αγώνες Κουνγκ Φου, να µην κοιµάται πια στη θέση του οδηγού σε κάποιο σκοτεινό
πάρκινγκ τη νύχτα, να µην κυνηγάει τον εφήµερο έρωτα, να µην χορεύει µέχρι το πρωί. Όµως
έχει το ίδιο πάθος για να ανακαλύψει τί κρύβεται από την άλλη πλευρά του λόφου, να τολµήσει το
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

16. 44 µήνες blogging… 16
ακατόρθωτο, να ανοίξει το δικό του µονοπάτι, να τα βάλει µε τον κόσµο όλο, να ρισκάρει τα πάντα
επειδή εµπιστεύεται το ένστικτό του.
Εσύ, πατέρα, δεν µε ακούς πλέον, έχεις "φύγει" εδώ και 7 χρόνια. Με ακούς όµως από εκεί που
βρίσκεσαι. Και σου λέω πατέρα, θα το ανοίξω το µονοπάτι, το δικό µου µονοπάτι, αυτό που χάραξα
στο δικό µου χάρτη, µε το δικό µου σπαθί.
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

17. 44 µήνες blogging… 17
Γιατί ∆ΕΝ Γουστάρω την "Γενιά των 700 Ευρώ"
Γιατί αυτοκαθορίζεται από το µέγεθος του µισθού της και όχι από το µέγεθος των οραµάτων της.
Γιατί κυνηγάει αγωνιωδώς µια "θεσούλα στο ∆ηµόσιο": 10 θέσεις προκηρύσσονται, 10.000 οι
ενδιαφερόµενοι.
Γιατί νοµίζει ότι, επειδή έχει ένα πτυχίο και ένα Μάστερ, πρέπει δικαιωµατικά να της προσφέρουν
δουλειά.
Γιατί προτιµά να δουλέψει delivery σε πιτσαρία, αντί ρισκάρει στο ν'ανοίξει την δική της
επιχείρηση.
Γιατί ζεί ακόµα στο πατρικό σπίτι, αλλά έχει άποψη για το πώς πρέπει να λειτουργεί η κοινωνία. Κι
αυτή όµως η άποψη, είναι νερόβραστη και εγωκεντρική.
Γιατί αναζητά εύκολα, γρήγορα και εναλλασόµενα πρότυπα ζωής.
Γιατί έκανε σύνθηµα το "περνάω καλά".
Γιατί νοιάζεται µόνο για την πάρτη της, όχι για τον διπλανό της.
Γιατί δεν έχει κάτι καινούργιο να προσθέσει στον κοινωνικό διάλογο, πέρα του "δεν ΘΕΛΩ να είµαι
η γενιά των 700 Ε, ΘΕΛΩ να είµαι η γενιά των 1500 Ε"
Γιατί έµαθε να ζητάει, χωρίς να ξέρει πώς θα προσφέρει ή πώς θα αγωνιστεί.
Γιατί παίρνει 700 Ε παραπάνω από τον άνεργο 55άρη που µόλις απολύθηκε, αλλά κανείς δεν τον
ρώτησε πώς τα βγάζει πέρα.
Τελικά, µια γενιά που ορίζεται µόνο από το µέγεθος του µισθού της, έχει ένα χαρακτηριστικό:
ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ, µόλις πάρει ΑΥΞΗΣΗ ΜΙΣΘΟΥ.
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

18. 44 µήνες blogging… 18
Ο Έλληνας που ΦΟΒΑΤΑΙ, ή ο Έλληνας που ΠΟΛΕΜΑΕΙ;
Μας την έπεσαν όλοι: "είστε υπερχρεωµένοι, οδεύετε προς πτώχευση, συµµαζέψτε τα έξοδά σας"
Και µετά άρχισαν τα όργανα: φόροι, περικοπές, "δεν υπάρχει σάλιο".
Και ο Έλληνας φοβήθηκε, και κλείστηκε στο σπίτι του.
Στις 28 Οκτωβρίου 1940, µας την είχαν ξαναπέσει: "ή περνάµε, ή έχετε πόλεµο"
Και είπαµε: "Πόλεµο"
∆ΕΝ φοβηθήκαµε. ∆εν κλειστήκαµε στα σπίτια µας.
Σηκώσαµε τα µανίκια.
Τώρα, τί άλλαξε;
Ο ίδιος λαός δεν είµαστε;
ΠΟΛΕΜΟ και τώρα!
Πόλεµο στην τεµπελιά και τον ωχαδελφισµό µας.
Πόλεµο στο βόλεµα και το αραλίκι µας.
Πόλεµο στο να "τρώµε από τα έτοιµα, κι όταν τελειώσουν, να δανειστούµε".
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΚΑΚΟ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ.
Και τότε θα δουν οι ξένοι τί σηµαίνει "Ελληνικό ∆αιµόνιο".
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

19. 44 µήνες blogging… 19
Αναρρωτιέµαι πού θα περάσει το Καλοκαίρι του ο Άστεγος του
Θησείου
Το είχα συναντήσει το χειµώνα, ένα κρύο βράδυ που περνούσα από το Θησείο.
Είχε ένα χαρτόκουτο για σπίτι, και µια βρώµικη κουβέρτα για να διώχνει το κρύο.
Στριµωχνόταν κάτω από ένα υπόστεγο, µαζί µε 2-3 άλλους.
Φαινόταν πενηντάρης.
∆εν του µίλησα, τον είδα και τον προσπέρασα.
Από τότε, πέρασαν 8 µήνες.
Ήρθε το καλοκαίρι. Σχεδιάζουµε τις διακοπές µας, τις εκδροµές µας.
Παρά την οικονοµική κρίση, όλοι µας σε κάποια παραλία θα βρεθούµε, έστω και για λίγες µέρες.
Όλοι µας...;
Άραγε ο άστεγος που είδα (και προσπέρασα) εκείνο το κρύο βράδυ στο Θησείο, σε ποιά παραλία
θα περάσει το καλοκαίρι του;
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

20. 44 µήνες blogging… 20
Λίγη ΑΙΣΙΟ∆ΟΞΙΑ ρέεεεεεεε......
Είναι απίστευτη η µαυρίλα των τελευταίων µηνών.
Στα κανάλια, όλοι προφητεύουν πτωχεύσεις, περικοπές µισθών/συντάξεων, ανεργία, πείνα.
Βγάζουν στο γυαλί και την άρρωστη γιαγιά που της έκοψαν το ΕΚΑΣ, κατάκοιτη στο κρεβάτι,
έρµαιο της τροµολαγνείας που αποζητούν οι τηλεθεατές καθηµερινά.
Στο δρόµο, κατήφεια, επιθετικότητα, ανυποµονησία, φόβος.
Στο σπίτι, περικοπές, κλειδαµπάρωµα.
Στη δουλειά, ανασφάλεια, ρουφιανιά, µίσος για το κακό αφεντικό.
Μια κουρτίνα φόβου έχει σκεπάσει όλη την Ελλάδα.
Ο Έλληνας, ανήµπορος να κάνει κάτι, απλά παρακολουθεί τα τεκταινόµενα, έχοντας ήδη
παραχωρήσει τη λήψη αποφάσεων σε ξένα κέντρα, που δεν έχουν καµία πρόθεση να µας
υποτάξουν ή να µας εξαφανίσουν, απλά θέλουν να πάρουν πίσω τα λεφτουδάκια τους, που τόσα
χρόνια µας δάνειζαν για να χρηµατοδοτούµε έναν τρόπο ζωής πέρα από τις δυνατότητές µας.
Όµως, ο φόβος είναι το πρώτο βήµα προς την αδράνεια.
Και η αδράνεια, είναι το πρώτο στάδιο της παραίτησης.
Και η παραίτηση είναι το πρώτο στάδιο της εθνικής απαξίωσης.
Αδυνατώ να δεχτώ ότι η γή που έβγαλε το Σωκράτη, το Θεµιστοκλή, το Μ.Αλέξανδρο, τον
Βασίλειο Βουλγαροκτόνο, τον Κολοκοτρώνη, τον Βενιζέλο, τον Ελύτη, δεν µπορεί πλέον να
γεννήσει ανθρώπους που στρέφουν τα µάτια τους προς τον ουρανό, που αρνούνται να δεχτούν τη
µοίρα τους, που οραµατίζονται, που αντιστέκονται στη µαυρίλα, που σηκώνουν τα µανίκια, που
βάζουν στόχους, που αισιοδοξούν.
Που, σε τελική ανάλυση, είναι διατεθειµένοι να θυσιαστούν.
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

21. 44 µήνες blogging… 21
Όσο ο Χριστός δεν απεργεί, έχω µια ελπίδα...
Στον τόπο µου, το "εγώ" γλύστρισε στο κέντρο του κόσµου.
Πάψαµε να λέµε "η Αλήθεια". Λέµε "η δική µου αλήθεια".
Πάψαµε να ρωτάµε "τί µπορώ να κάνω για σένα". Ρωτάµε "τί έκανες εσύ για µένα".
Ξεχάσαµε τη µετάνοια. Θυµηθήκαµε την εκδίκηση.
Ξεχάσαµε τα "όνειρα". Τα αντικαταστήσαµε µε "φιλοδοξίες".
Αφήσαµε την "ασκητική" στο ντουλάπι. Τώρα µιλάµε για "φραπέ και παραλία".
Εξορίσαµε την υποµονή. Τα θέλουµε όλα τώρα.
Αποκηρύξαµε τη θυσία. Μεγαλοποιήσαµε τη λαµογιά.
Ο ανθρώπινος πόνος έγινε "νούµερα της AGB".
Ο άνθρωπος έγινε στατιστική: κατά κεφαλήν εισόδηµα, γενιά των 700 ευρώ, µέση
παραγωγικότητα, λειτουργική δαπάνη, αποζηµίωση απόλυσης, επίδοµα, δώρο Πάσχα.
Πού πήγε η εικόνα του Χριστού που έχουµε όλοι µέσα µας;
Πού πήγε ο Χριστός;
Πουθενά δεν πήγε, εδώ είναι. Στην Εκκλησία, την ώρα της Θ.Λειτουργίας, την ώρα της Θ.
Κοινωνίας, την ώρα της Εξοµολόγησης.
Στο "Κύριε Ελέησον" την ώρα της προσευχής.
∆εν απεργεί. Ούτε διαδηλώνει για να τον προσέξουµε. Ούτε πετάει µολότωφ για να διαµαρτυρηθεί.
Ούτε σπάει βιτρίνες για να αλλάξει τα πράγµατα.
Λειτουργεί µυστικά και ταπεινά, αλλά επαναστατικά, στην ψυχή του καθενός µας.
Περιµένει εµείς να τον ζητήσουµε.Για να µας θεραπεύσει.
Και όσο στον τόπο µου, την Κυριακή χτυπάει η καµπάνα στην Ενορία, έχω µια ελπίδα...
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

22. 44 µήνες blogging… 22
Τέρµα οι ΓΚΡΙΝΙΕΣ και η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ. Ας πάρουµε τη ΖΩΗ ΜΑΣ
ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
Τα µέτρα ανακοινώθηκαν. Είναι εξαιρετικά έπαχθή.
Ό,τι ήταν να ειπωθεί για το τί έπρεπε να γίνει, για το ποιός φταίει ή όχι, ειπώθηκε. Όλα αυτά είναι
πλέον συζητήσεις του χθες.
Καλώς ή κακώς, πάρθηκαν τα µέτρα, και πήραµε τα 110 δις ευρώ ενίσχυση: ΑΥΤΑ είναι
∆Ε∆ΟΜΕΝΑ και δεν αλλάζουν, όσο κι αν γκρινιάξουµε, όσο κι αν απελπιστούµε, όσο κι αν
οργιστούµε.
Τώρα όλοι µας έχουµε ∆ΥΟ ΕΠΙΛΟΓΕΣ:
1. Να συνεχίσουµε να ζούµε σε "άρνηση αποδοχής της πραγµατικότητας", διαιωνίζοντας τις
κραυγές και τα αναφιλητά µας
2. Να αποδεχτούµε την πραγµατικότητα, όσο σκληρή κι αν είναι, φταίµε δε φταίµε, να
ανασκουµπωθούµε, και να δούµε τί χρειάζεται να ΚΑΝΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ από εδώ κι έπειτα:
• για να φροντίσει την οικογένειά του
• για να φέρει σε λογαριασµό τα ηµερήσια έξοδά του
• για να κάνει καλύτερα τη δουλειά του
• για να αναπτύξει την επιχείρησή του, έστω και σε συνθήκες κρίσης
• για να βοηθήσει το διπλανό του που ίσως είναι σε απόγνωση
• για να κρατήσει τα όνειρά του ζωντανά
Εγώ πήρα την απόφασή µου: διάλεξα το 2.
Γιατί; Μα είναι απλό.
Αρνούµαι να εκχωρήσω τη ζωή µου στο "σύστηµα" και τους "άλλους". Την εκχωρώ µόνο στο Θεό.
Αρνούµαι να ζήσω στο φόβο, τη γκρίνια και την αδιέξοδη απελπισία.
Επιλέγω, παρά τις δυσκολίες του περιβάλλοντος, να χαράξω το δικό µου δρόµο, να υλοποιήσω τα
δικά µου όνειρα, να κάνω τις δικές µου θυσίες.
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

23. 44 µήνες blogging… 23
Για ΕΣΕΝΑ φίλε ΝΕΟ-ΕΛΛΗΝΑΡΑ: Αϊ Σιχτήρ...
Πώς κατάντησες έτσι;
Βολεψάκιας, φυγόπονος, απατεωνίσκος, ωχαδελφιστής.
Ο κόσµος όλος περιστρέφεται γύρω από την πάρτη σου.
Μάγκας µε τις γιαγιάδες και τους παπούδες: εκεί που σε παίρνει δηλαδή.
Η µόνη διαπαιδαγώγηση που ξέρεις να δώσεις στο παιδί σου είναι χρηµατική: "πάρε παιδί µου 200
ευρώ για να αγοράσεις Playstation και να µ' αφήσεις ήσυχο"
Στο δρόµο, πίσω από το βολάν, είσαι ο απόλυτος κυρίαρχος: όλοι πρέπει να υποχωρήσουµε
µπροστά στην ανυποµονησία και τις απεριόριστες οδηγικές σου ικανότητες, ακόµα και αυτές που
σε στέλνουν να στουκάρεις στην κολώνα στις 3 τα ξηµερώµατα.
Φωνακλάς και προκλητικός: πάντα ΕΣΥ έχεις δίκιο, πάντα φταίνε οι ΑΛΛΟΙ.
Αραχτός, είτε στην καρέκλα του ∆ηµοσίου, είτε λουφάροντας όσο µπορείς στην καρέκλα της
ιδιωτικής επιχείρησης που σου δίνει ένα κοµµάτι ψωµί ενώ εσύ βρίζεις το αφεντικό της ή
καρφώνεις τους συναδέλφους σου.
Εξπέρ στην βασανιστικά αργή κατανάλωση του φραπέ.
Έτοιµος για εκδίκηση, ποτέ δεν συγχωρείς κανέναν.
Κλεφταράκος εκ συστήµατος: στην εφορία, στο λογαριασµό του πελάτη, στο ζύγι, στα ρέστα, στην
ουρά.
Ηµιµαθής: ξέρεις 5 πράγµατα επί παντός επιστητού, αλλά αντιστέκεσαι στην εις βάθος γνώση.
Κοληµένος µε το "ένδοξο παρελθόν", που αποτελεί το άλοθί σου για το "ξεπουληµένο παρόν".
ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ, ∆ΕΝ ΓΕΝΙΚΕΥΩ: ∆ΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ Σ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ.
Αλλά για εσένα δόλιε τεµπελάκο πονηρέ Ελληναρά: ΑΪ ΣΙΧΤΗΡ...
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

24. 44 µήνες blogging… 24
Η Οικονοµική Κρίση είναι απλά το Σύµπτωµα... Άλλη είναι η
Ασθένεια
Μας έκοψαν το 14ο µισθό, µας αύξησαν τους φόρους, µας µείωσαν τα επιδόµατα...
Όλα εν ονόµατι της Οικονοµικής Κρίσης.
Κι εµείς επαναστατήσαµε. Αγανακτήσαµε.
Επειδή µας άδειασαν το πορτοφόλι.
Και δεν θα έχουµε πλέον να ξοδεύουµε όσο παλιά.
Να πηγαίνουµε διακοπές µε δανεικά.
Να διοριζόµαστε στο ∆ηµόσιο, χωρίς αντικείµενο απασχόλησης.
Να ξοδεύουµε ασύστολα.
ΜΑΣ ΕΠΛΗΞΑΝ ΩΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ.
Γιατί µάθαµε να ορίζουµε τον εαυτό µας από το τί αγοράζει, και όχι από το τί στόχους βάζει.
Από το πόσα λεφτά έχει στην Τράπεζα, και όχι από το πόσες φορές ζήτησε συγνώµη.
Από το πόσα κυβικά είναι το αυτοκίνητο, και όχι από το πόσες φορές βοήθησε τον διπλανό που
έχει ανάγκη.
ΜΑΘΑΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ ΜΑΣ ΣΤΟ
ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ
Και όταν ο κόσµος αυτός κατέρρευσε, µείναµε ξεκρέµαστοι.
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

25. 44 µήνες blogging… 25
ΕΞΕΓΕΙΡΟΜΑΙ ως Έλληνας όταν µε θεωρούν ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟ
Το ECOFIN, το EUROGROUP, το ∆ΝΤ, η Commission, η ΕΚΤ: όλοι θεωρούν ότι είµαστε ήδη
χρεωκοπηµένοι.
Μας εξευτελίζουν δηµόσια, µας εγκαλούν στην (δηµοσιονοµική) τάξη, µας θεωρούν επαίτες που
βγαίνουµε να ζητήσουµε ψιχουλάκια για να µην πεινάσουµε.
Μας βάζουν υπό κηδεµονία, επειδή δεν είµαστε ικανοί µόνοι µας να βάλουµε σε τάξη το σπίτι µας.
Μας υβρίζουν λέγοντας ότι έχουµε την απάτη στο DNA µας.
Αυτοί φταίνε για όλα αυτά τα απαξιωτικά; Όχι. Εµείς σκάψαµε το λάκο µας µόνοι µας τα τελευταία
30 χρόνια: πολλά δάνεια, λίγη δουλειά, πολλή κατανάλωση, πολλή καλοπέραση. Ο κακός µας
εαυτός πήρε το πάνω χέρι. Ξεχάσαµε τις ρίζες µας.
Ξεχάσαµε ότι ο Κολοκοτρώνης έφερε τη λευτεριά όταν ΚΑΙ ΤΟΤΕ όλοι οι Ευρωπαίοι µας
θεωρούσαν τελειωµένους.
Ξεχάσαµε ότι ο Μ. Αλέξανδρος γονάτισε τη µεγαλύτερη αυτοκρατορία της εποχής, όταν ΚΑΙ ΤΟΤΕ,
µόλις δολοφονήθηκε ο Φίλιππος, όλοι τον θεωρούσαν τελειωµένο.
Ξεχάσαµε ότι ο Ωνάσης έφτιαξε µια ναυτιλιακή αυτοκρατορία, παρότι στα 20 του χρόνια ξεκινούσε
για την Αργεντινή µε 100 δολλάρια στην τσέπη.
Ξεχάσαµε το δαιµόνιο του Έλληνα.
Και γι'αυτό, όταν οι ξένοι µε θεωρούν τελειωµένο, επαναστατώ. ∆ΕΝ δέχοµαι να βαδίσω στο
µονοπάτι της παρακµής που µου προδιαγράφουν.
Οι εποχές που ζούµε είναι δύσκολες. Προδιαγεγραµµένες λύσεις δεν υπάρχουν. Χρειάζεται κάτι
καινούργιο. Χρειάζεται να σκεφτούµε µε απρόβλεπτους τρόπους, να κάνουµε πράξη το
αναπάντεχο, να κινηθούµε γρήγορα, ο καθένας στον τοµέα του. Όλα αυτά τα έχουµε στο DNA
µας.
Είναι στο χέρι µας να τα ενεργοποιήσουµε.
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

26. 44 µήνες blogging… 26
Όταν ΦΥΓΕΙ η ΚΑΡ∆ΙΑ σου απ' αυτό που κάνεις...
Όταν πάψεις να δίνεις ένα κοµµάτι της καρδιά σου, σ'αυτό που ασχολείσαι
όταν πάψει να σε ηλεκτρίζει, µόλις το σκέφτεσαι
όταν σταµατήσεις να ιδρώνεις γι'αυτό
όταν δεν είσαι διατεθειµένος να ανέβεις βουνά και να διασχίσεις ερήµους
όταν δε σε συναρπάζει, δεν σε κρατάει ξάγρυπνο
όταν δεν έχεις όρεξη να ασχοληθείς µαζί του
ΤΟΤΕ ∆ΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙΣ Σ'ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ
ΑΝ ΟΜΩΣ κάτι µέσα σου, σου λέει να µην εγκαταλείψεις
αν ένα µικρό καρβουνάκι είναι ακόµα µισο-αναµένο
αν η σκέψη να τα παρατήσεις σε στεναχωρεί,
τότε µάζεψε τα κοµµάτια της καρδιά σου,
κάνε έναν απολογισµό του "πού βρίσκεσαι τώρα"
σκέψου τί είναι αυτό που, στο βάθος βάθος, σε συνάρπαζε σ'αυτό που κάνεις
βάλε ένα φιλόδοξο στόχο, φτιάξε ένα σχέδιο δράσης
σήκωσε τα µανίκια και ξεκίνα.
ΙΣΩΣ δεις την καρδιά σου να ξαναφουντώνει
και τα πόδια σου να ξαναπαίρνουν φωτιά.
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

27. 44 µήνες blogging… 27
ΠΑΡΑΦΑΓΑ...
Τελικά οι γιορτές είναι συνυφασµένες µε το φαγητό.
Όπου πάω αυτές τις µέρες, µε ταράζουν στους µεζέδες, στις γαλοπούλες, στα τσουρέκια, στα
γλυκά.
Απίστευτο φαγητό. Έχω πάρει τουλάχιστον 3 κιλά σε 5 µέρες.
Από αύριο δίαιτα. ∆ηλαδή... από µεθαύριο, γιατί αύριο θα πάµε στην κουµπάρα µας.
Γιατί ρε παιδιά γιορτάζουµε τα πάντα µε φαγητό και ποτό;
ΟΚ, το καταλαβαίνω, άλλαξε χρόνος, άλλαξε δεκαετία.
Αλλά µήπως τελικά η γαλοπούλα, το µελοµακάρονο, τα βεγγαλικά και το ξενύχτι είναι απλά
υπεκφυγές από την πραγµατικότητα;
Μήπως ξεχνάµε αυτούς που, στο γύρισµα του χρόνου, δεν ήταν σπίτι τους αλλά στη δουλειά τους,
επειδή εκείνη την ώρα είχαν βάρδια;
Μήπως ξεχνάµε τον Πακιστανό που, στο γύρισµα του χρόνου, στριµωχνόταν µαζί µε άλλους 15 σε
ένα άθλιο σπίτι στα Πατήσια.
Μήπως ξεχνάµε τον άρρωστο στο κρεβάτι του Ευαγγελισµού που, στο γύρισµα του χρόνου,
ψηνόταν στον πυρετό;
Μήπως ξεχνάµε τον φυλακισµένο που, πίσω από τις µπάρες, δεν προσδοκά τίποτα;
Μήπως τελικά ξεχνάµε τον Χριστό, που γεννήθηκε για όλους αυτούς;
Ουφ! Πολύ κουραστικές σκέψεις,
Ας πάω να χλαπακιάσω έναν κουραµπιέ...
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

28. 44 µήνες blogging… 28
Τί πάει να πει "ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΟΜΜΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ" ;
Την ακούγαµε αυτή τη φράση συχνά κατά τη διάρκεια της προεκλογικής καµπάνιας για την ηγεσία
της Ν∆: "η Ν∆ είναι κόµµα εξουσίας"
Το ίδιο ακούγαµε και από στελέχη του ΠΑΣΟΚ πριν τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου: "το ΠΑΣΟΚ
είναι κόµµα εξουσίας".
Τί σηµαίνει "κόµµα εξουσίας"; Ότι προετοιµάζεται για να κυβερνήσει τον τόπο; Ότι έχει
υλοποιήσιµες προγραµµατικές θέσεις; Ότι έχει στελέχη µε εµπειρία παραγωγής έργου;
Φοβάµαι πως η βασική ερµηνεία είναι διαφορετική. Αν συνδυάσουµε τη φράση "είµαστε κόµµα
εξουσίας" µε τη φράση "το κόµµα µας πρέπει να στοχεύσει στην ανάκτηση/διαχείριση της
εξουσίας", καθώς η δεύτερη σχεδόν πάντα συνοδεύει την πρώτη, τότε τα συµπεράσµατα είναι
διαφορετικά.
Από τη στιγµή που η "εξουσία" γίνεται στόχος, δηλαδή ισοδυναµεί µε τρόπαιο ενός αγώνα, τότε
καταλαβαίνουµε ότι τα κόµµατα αντιλαµβάνονται την εξουσία ως ένα αγαθό προς Ι∆ΙΟΝ ΟΦΕΛΟΣ:
"θέλω την εξουσία, όχι για να διακονήσω το λαό, αλλά επειδή έβαλα στόχο και αγωνίστηκα για να
την καταλάβω".
Εκείνο που παραµερίζεται στον στόχο της εξουσίας είναι ότι ο πραγµατικός στόχος ∆ΕΝ µπορεί
ποτέ να είναι η κατάληψή της, αλλά η έκφραση της λαϊκής βούλησης. Ο λαός επιλέγει τον
κυβερνήτη του. Άρα, ∆ΕΝ µπορείς να στοχεύεις στο να τον εξουσιάσεις, αλλά στο να τον
ενηµερώσεις, όσο καλύτερα µπορείς, για την δική σου πρόταση. Από εκεί κι έπειτα, ό,τι αποφασίσει
ο λαός είναι σεβαστό: αν διαλέξει το κόµµα Α, τότε το κόµµα Β δεν µπορεί σε καµία περίπτωση να
νοιώθει "ηττηµένο". Σε µια απόφαση του λαού, δεν υπάρχουν νικητές: ο λαός επιλέγει, και το
θέµα τελειώνει εκεί.
Η διαφορά είναι πολύ λεπτή. Για παράδειγµα, αν θέλεις να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο, και έχεις να
διαλέξεις ανάµεσα σε ένα Toyota και ένα Ford, εάν επιλέξεις τη Ford, η Toyota δεν µπορεί να
νοιώθει ηττηµένη. Έκανες µια επιλογή, µε βάση τα κριτήριά σου.
Αν όµως η Toyota είχε βάλει "στόχο" να κερδίσει οπωσδήποτε την "ψήφο" σου, τότε σίγουρα θα
νοιώσει ηττηµένη, γιατί δεν αποσκοπούσε στο να σε διακονήσει/υπηρετήσει αλλά στο να σε
εξουσιάσει.
Άρα, ο αγώνας για "κατάληψη της εξουσίας", αντί για τον αγώνα για "ενηµέρωση και διακονία του
λαού", γίνεται πάντα για ίδιον όφελος του εκάστοτε κόµµατος. Όφελος που θα προκύψει από την
διαχείριση της εξουσίας.
Πριν 2000 χρόνια, κάποιος Άλλος προσπαθούσε να κερδίσει την "ψήφο" µας: την καρδιά µας. ∆εν
έβαλε στόχους. Είπε: "όστις θέλει, οπίσω µου ελθείν". ∆εν έκανε εγγραφές µελών. Απλά δίδασκε
και θεράπευε. ∆εν ένοιωσε νικηµένος όταν Σταυρώθηκε, ούτε νικητής όταν Αναστήθηκε. ∆εν
εξουσίασε, διακόνησε.
Μπορούν τα "κόµµατα εξουσίας", άραγε, να γίνουν "κόµµατα διακονίας";
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

29. 44 µήνες blogging… 29
Τελικά ο Έλληνας ∆ΕΝ έχει ΑΙΣΘΗΣΗ του ΧΩΡΟΥ
Περπατά στο πεζοδρόµιο και προτιµά να "τρακάρει" µε αυτόν που έρχεται από απέναντι, παρά να
κάνει λίγο δεξιά.
Οδηγεί µε το αυτοκίνητό του και δεν παίρνει είδηση ούτε το αµάξι που είναι δίπλα του, ούτε το
µηχανάκι που ετοιµάζεται να του µπεί σφήνα, ούτε το αυτοκίνητο στη διασταύρωση που
ετοιµάζεται να του κόψει το δρόµο.
Κατεβαίνει στις κυλιόµενες σκάλες του ΜΕΤΡΟ και θρονιάζεται φαρδύς-πλατύς στην αριστερή
πλευρά της σκάλας, αδιαφορώντας για τους από πίσω του, που έχουν πάρει την αριστερή πλευρά
επειδή βιάζονται και θέλουν να περπατήσουν στις κυλιόµενες.
Κάθεται µε τον κολητό του στη µέση ενός στενού πεζοδροµίου και πιάνει κουβεντούλα, ενίοτε
χειρονοµώντας, και δεν παίρνει είδηση ότι έχει κόψει την κίνηση των πεζών.
Παρκάρει το αµάξι του όπου βρει: σε διασταυρώσεις, σε διαβάσεις πεζών, επάνω σε στενά
πεζοδρόµια, σε δρόµους ταχείας κυκλοφορίας. Όταν παρκάρει σε κανονικές θέσεις πάρκινγκ, θα
πιάσει θέσεις για δύο αυτοκίνητα επειδή βαριέται να κάνει λίγο µπρός-πίσω.
Ο Έλληνας είναι σίγουρος ότι ΟΛΟΣ ο διαθέσιµος χώρος του ανήκει δικαιωµατικά, και ότι όλοι οι
άλλοι είναι υποχρεωµένοι να παραµερίσουν ή να εξαφανιστούν.
∆εν ξέρω αν είναι θέµα εγωκεντρικής νοοτροπίας, ελλειπούς παιδείας, ή ελαττωµατικών
αισθητηρίων γεωγραφικού προσανατολισµού.
Το σίγουρο είναι ότι είµαστε 10 εκατοµµύρια Έλληνες, που ζει ο καθένας µας στη "δική του"
Ελλάδα.
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved

30. 44 µήνες blogging… 30
2 Ευρώ για ΕΚΕΙΝΟΝ, ή 2 Ευρώ για τον ΠΑΚΙΣΤΑΝΟ των
Φαναριών;
Σήµερα πηγαίνοντας στη δουλειά το πρωί, σταµάτησε στο ίδιο φανάρι, στη διασταύρωση
Καποδιστρίου και Ηρακλείου στη Νέα Ιωνία. Εκεί πάντα τον πιάνει κόκκινο. Εκεί ήταν και ο ίδιος
Πακιστανός που καθαρίζει παρµπρίζ, στο ίδιο φανάρι, µήνες τώρα.
Ο Πακιστανός δεν χρειάζεται να τον ρωτήσει, κάθε φορά που τον βλέπει: πιάνει αµέσως δουλειά.
Και αυτός, όλο και κάτι του δίνει.
Αυτή τη φορά, άνοιξε το πορτοφολάκι του, όσο ο Πακιστανός καθάριζε, και είδε µέσα κάτι κέρµατα
του 1 Ευρώ και των 2 Ευρώ. Η πρώτη του σκέψη ήταν να του δώσει το 1-ευρω.
Όµως, χωρίς να ξέρει γιατί, µια σκέψη καρφώθηκε στο µυαλό του: "το 2-ευρω ποιός το χρειάζεται
περισσότερο; Εγώ ή ο Πακιστανός;"
Χωρίς να το πολυ-ταλαιπωρήσει, έπιασε το 2-ευρω και το έδωσε στον Πακιστανό.
Η απάντηση ήταν ένα τεράστιο χαµόγελο και ένα "ευκαριστώ πάρα πάρα πολύ".
Το φανάρι έγινε πράσινο, έβαλε ταχύτητα, αποµακρύνθηκε. Και στο δρόµο σκεφτόταν: "Πότε ήταν
η τελευταία φορά που µου χαµογέλασε µε τέτοια καλοσύνη κάποιος Έλληνας; Πότε ήταν η
τελευταία φορά που χαµογέλασα εγώ σε κάποιον άλλον; Πότε ήταν η τελευταία φορά που είπα
ευχαριστώ σε κάποιον;"
Το αυτοκίνητο συνέχισε το δρόµο του. Απάντηση δεν πήρε...
∆ηµήτρης Θανασάς  All Rights Reserved