2. ΓΙΑΤΙ Η ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΙ ΤΗ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ
• Αναπτύσσει την φαντασία (Dewey)
• Αναπτύσσει τα πολλαπλά είδη νοημοσύνης
(Gardner, Harvard School of Education)
3. ΓΙΑΤΙ Η ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΙ ΤΗ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ
• Εξοικειώνει με τον αντισυμβατικό τρόπο
σκέψης
• Χαρακτηριστικά των αυθεντικών έργων
τέχνης:
– Μιλούν για σημαντικές αλήθειες
– Έχουν ολιστική διάσταση
– Απαιτούν νοητική και συναισθηματική εγρήγορση
για την κατανόηση τους
4. ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΟΥ PAULO FREIRE
Συνθετική, ολιστική επεξεργασία όλων των υποθεμάτων ενός
θέματος (με έναυσμα την παρατήρηση σκίτσων)
6. Ερωτήματα:
1.Ποιες είναι οι συνθήκες
εργασίας του αγγειοπλάστη;
2.Πόσο πουλάει το προϊόν του;
Ποιος κερδίζει από αυτό;
3.Τι σημαίνει εκμετάλλευση της
εργασίας;
4.Ποιες είναι οι επιπτώσεις στην
υγεία του αγγειοπλάστη;
7. Υποθέματα
Υποθέμα Α:
Συνθήκες
Υποθέμα Β:
Εργασίας
Τιμές αγοράς
και πώλησης
Υποθέμα Γ: Υποθέμα Δ:
Εκμετάλλευση Επιπτώσεις
της εργασίας στην υγεία
8. Στάδιο 1: Ανίχνευση εκπαιδευτικών αναγκών
• Υποκίνηση του ενδιαφέροντος για να εξεταστεί
το θέμα
• Ανίχνευση των απόψεων των εκπαιδευομένων
σχετικά με ένα συγκεκριμένο θέμα (γίνεται
μέσα από συζήτηση ή ερωτηματολόγιο)
12. Στάδιο 4: Ο εκπαιδευτής προσδιορίζει διάφορα
έργα τέχνης ως εναύσματα επεξεργασίας των
υποθεμάτων (τα έργα τέχνης σχετίζονται με τα
υποθέματα)
Χρησιμοποιούνται έργα αυθεντικής τέχνης από:
• τη ζωγραφική
• τη γλυπτική
• τη φωτογραφία
• τη λογοτεχνία, την ποίηση
• το θέατρο
• τον κινηματογράφο
• το χορό
• τη μουσική
• κ.ά.
14. Στάδιο 5:
• Αλλεπάλληλη παρουσίαση των έργων τέχνης.
• Γίνεται επεξεργασία καθενός έργου και
συσχέτισή του με το αντίστοιχο υποθέμα
(κάθε συμμετέχων εκφράζει τις εμπειρίες, τα
συναισθήματα και τις σκέψεις του)
15. Στάδιο 6:
• Επανεξέταση και εμπλουτισμός των αρχικών
απόψεων των εκπαιδευομένων
• Σύνθεση/ Συμπεράσματα
• Σύνδεση με την υπόλοιπη «ύλη» της
διδακτικής ενότητας ή/και του εκπαιδευτικού
προγράμματος
18. Δεν υπάρχουν ίσως ημέρες της παιδικής μας ηλικίας τόσο μεστές, όσο
εκείνες που νομίσαμε πως τις αφήσαμε να κυλήσουν δίχως να τις
ζήσαμε, οι ημέρες που περάσαμε μ’ ένα αγαπημένο βιβλίο. Όλα αυτά
που έμοιαζαν να τις γεμίζουν για τους άλλους και που εμείς τα
παραμερίζαμε σαν πεζά εμπόδια σε μια απόλαυση θεϊκή: το παιχνίδι
για το οποίο κάποιος φίλος ερχόταν να μας βρει τη στιγμή που
διαβάζαμε το πιο ενδιαφέρον σημείο, μια ενοχλητική μέλισσα ή
ηλιαχτίδα που μας ανάγκαζε να σηκώσουμε τα μάτια από τη σελίδα ή
ν’ αλλάξουμε θέση.
Έτσι, αν σήμερα μας τύχει να ξανανοίξουμε τα παλιά εκείνα βιβλία, τα
ξεφυλλίζουμε σαν να είναι τα μοναδικά ημερολόγια που κρατήσαμε
από τις ημέρες που χάθηκαν, και με την ελπίδα ότι θα δούμε να
καθρεπτίζονται στις σελίδες τους κατοικίες και τενάγη που δεν
υπάρχουν πια.
Μαρσέλ Προυστ, «Ημέρες Ανάγνωσης», 1909