1. Ver Weg en Toch Dichtbij

2. Isa kijkt nieuwsgierig toe terwijl haar oom naar zijn slaapkamer loopt.

3. Ze probeert om het hoekje van de deur te kijken, maar het lukt haar niet.

4. Net als ze op wil staan om ook de kamer in te gaan, komt haar oom binnen met een kindje op zijn arm. Een kleine glimlach speelt om zijn lippen.

5. Het kindje ligt rustig in zijn armen. Een kindje met bruine ogen, en bruin haar…

6. ‘Hoe komt u daar nou aan?’ Vraagt ze lachend. Afwachtend kijkt ze haar oom aan. Dit kindje kon toch niet van hem zijn?

7. Zonder een woord te zeggen, pakt hij een flesje uit de koelkast en begint het kleintje te voeden.

8. Nadat het kindje een boer heeft gelaten, word ze weer naar de slaapkamer gebracht. Stilletjes schuift haar oom weer bij haar aan het tafeltje.

9. ‘Nou? Waar heeft u dit kindje vandaan?’ Vraagt Isa nogmaals. Ze probeert vriendelijk te lachen. Maar er klopt iets niet aan dat kindje…

10. Beteuterd kijkt haar oom haar aan. ‘U kunt me alles vertellen hoor. Daarvoor ben ik geloof ik hier.’ Zegt Isa bemoedigend.

11. ‘Isa, ik zal je een verhaaltje vertellen.’ Zegt hij terwijl hij druk met zijn hand gebaard.

12. Lachend kijkt Isa haar oom aan. ‘Ben ik niet wat te oud voor een verhaaltje?’ Vraagt ze glimlachend.

13. Hij knijpt zijn ogen dicht, alsof hij echt moeite moet doen om de woorden over zijn lippen te persen. ‘Het is zo moeilijk.’ Fluistert hij dan. Hij zucht diep.

14. ‘22 jaar geleden, wilde Hans een kindje.’ ‘Hans?’ Isa herinnert zich de vader van Heleen, die altijd bij hun in dienst was geweest. ‘Ja, ook toen werkte hij al bij je vader in dienst. Samen met zijn vrouw.’ Isa slikt. Zelfs Heleen wist niks over haar eigen moeder.

15. ‘Ze wilden het zo graag.’ Vertelt hij verder. ‘Maar…Het lukte gewoon niet. Op kosten van je vader mocht Hans een vruchtbaarheid test doen. Die was negatief. Die arme mensen waren kapot.’

16. ‘Nu komt het lastige deel van dit verhaal Isa. Luister goed.’ Isa knikt langzaam met haar hoofd. Het verband tussen de vader en moeder van Heleen en haar leven snapte ze niet zo.

17. ‘Jou vader was een rijk man. Ook toen al. Hij had een opvolger nodig. En het maakte niet uit wat voor een geslacht dat was. Ook was hij al jaren opzoek naar een goede vrouw die hem die opvolger kon geven. Snap je het nog?’ Vraagt hij dan ter duidelijkheid.

18. ‘Ja hoor.’ Zegt Isa terwijl ze vrolijk haar handen samen vouwt. Ze heeft nog geen idee wat dit verhaal voor haar zal betekenen.

19. ‘Jou vader wist dat hij geen goede kandidate meer zou kunnen vinden. Op een dag liep hij op die trouwe Hans af en vroeg of hij iets met zijn vrouw kon bespreken. Wat er binnen echt met haar gebeurde begrijp je wel toen 3 maanden later bleek dat ze zwanger was.

20. Geschrokken kijkt Isa haar oom aan. ‘Bedoeld u dat…? Dat Heleen niet…? Dat mijn vader…?

21. ‘Laat ik eerst verder vertellen goed?’ Vraagt hij kalm. ‘Toen ze eindelijk beviel, bleek dat niet van een, maar van twee kinderen te zijn.’ Even stopt hij en kijkt hij hoe Isa reageert.

22. ‘Isa, Heleen en jij zijn niet alleen zusjes, jullie zijn een tweeling.’ Stilte. ‘Dat kan niet!’ Gilt Isa. ‘Heleen is pas 4 maanden na mij jarig!’ ‘Nee, dat is de dag dat we vierden dat ze jarig was. Je vader… Hij wou niet dat een van jullie het zou weten.’

23. ‘Maar, hoe kan het dan… Heleen?’ Vraagt Isa snikkend. ‘Jou vader was zo goed om een van ‘zijn’ kinderen te schenken aan Hans. Met als belofte de twee meisjes apart op te voeden.’ Zegt haar oom treurig.

24. Even weet Isa niet wat ze moet zeggen. ‘Weet Heleen het ook?’ Vraagt ze zachtjes.

25. ‘Heleen...’ Mompelt hij treurig. ‘Heleen zal nooit meer iets te horen krijgen lieve Isa.’ Zegt hij snikkend.

26. ‘Bedoeld u dat ze…?’ ‘De oorlog kwam zijn tol halen.’ Haar oom balt zijn handen nu tot vuisten en slaat er mee in de lucht.

27. ‘En het kindje..?’ Vraagt Isa nogmaals. ‘Dat is de kleine Merel. Arme kind zo zonder vader en moeder.’ Een tijdje is alleen het gesnik van haar oom te horen.

28. ‘Neem haar mee Isa.’ Zegt hij met een krankzinnige blik in zijn ogen. ‘Mee naar waar?’ Vraagt Isa een beetje onzeker. ‘Naar je huis. Neem haar alsjeblieft mee. Ik kan niet meer voor haar zorgen hier. Hier kun je toch geen kind opvoeden?’ Vraagt hij half kwaad half verdrietig.

29. ‘Komt u dan ook mee?’ Vraagt Isa langzaam. Ze had haar oom nog nooit zo raar zien doen. ‘Nee Isa kindje, ik ben oud. In dit land ben ik geboren en ik zal hier sterven.’ Zegt hij opeens vastbesloten.

30. ‘Maar neem Merel alsjeblieft met je mee.’ Zegt hij nogmaals terwijl hij zijn armen om haar heen sluit. ‘Zal ik doen oom. Ik zal haar opvoeden als mijn eigen kind.’ Isa slikt. Dit had Hans waarschijnlijk 22 jaar geleden ook tegen haar vader gezegd.

31. 3 jaar later ‘Hallo Merel!’ Zegt Isa teder terwijl ze zich over het wiegje buigt. ‘Vandaag is de grote dag.’ Glimlachend tilt ze het meisje op.

32. ‘Vandaag word jij alweer vier! Grote meid!’ Roept Isa bewonderend naar het kleintje in haar handen. Het meisje kirt vrolijk.

33. Behendig houd Isa in haar ene arm Merel vast en met de andere trekt ze de koelkast deur open. ‘Eerst een flesje en dan weer naar bedje.’ Zegt ze gemaakt streng.

34. Even later heeft het meisje het hele flesje leeggedronken en word ze weer in haar wiegje gelegd. ‘Tot vanavond kleintje.’ Fluistert Isa haar toe.

35. Het is 5 uur s’ middags en Isa staat met de –nog wel- kleine Merel in haar armen. Geduldig wacht ze tot Nicolas zijn werkkleding heeft uitgetrokken.

36. Dan gaat het allemaal heel snel en heeft Isa een peutertje in haar armen. ‘Wat ben jij mooi zeg!’ Zegt ze trots tegen het meisje.

37. Langzaam loopt ze de trap op en zet ze haar in haar kamertje neer. ‘Ga jij maar lekker spelen.’ ‘Dada mama!’ Roept de kleine Merel vrolijk.

38. Ze kijkt nog even in de deuropening toe hoe Merel met haar poppetjes begint te spelen. Tuurlijk zou ze ooit te horen krijgen dat zij niet haar moeder is, maar daar was ze nu nog te klein voor. Isa wist in ieder geval wel zeker dat ze nooit geheimen over haar echte moeder zou hebben. Dit kleintje zou alles mogen weten over haar geweldige moeder.

39. Zuchtend gaat ze naast Nicolas op de bank zitten.

40. ‘Wat is er?’ Vraagt hij meteen terwijl hij een arm om haar heen slaat.

41. ‘Ik dacht aan mijn vader.’ Zegt ze eerlijk. ‘Wij zullen nooit geheimen voor Merel hebben Isa, dat weet je toch?’ Vraagt Nicolas lief terwijl hij haar op schoot trekt.

42. Meer woorden vallen er niet die avond… Hoewel het wel erg gezellig is.

43. En het feestje bereikt zelfs de slaapkamer.

44. En tot diep in de nacht is er nog gestommel te horen in de slaapkamer.

45. 3 maanden later Langzaam loopt Isa de trap af. Ze wist het gewoon. Dat misselijke gevoel de hele tijd.

46. Nicolas leest een boek, maar als ze trots voor hem gaat staan, klapt hij het met een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht dicht.

47. ‘Nu hebben we alles wat we ooit wilden.’ Zegt Isa terwijl Nicolas over haar buik wrijft. “Eindelijk kan ik een nieuw leven beginnen.” Denkt ze tevreden.

48. Ver Weg en Toch Dichtbij THE END <3