2. Update 1 Emily zette voor het eerst haar stap in haar nieuw huisje in Academie de Keizer. Tevreden keek ze rond in het huisje. “Klein maar gezellig.” knikte ze goedkeurend. Hiermee kon ze zeker vier jaar door.

3. Na de hele rondleiding van haar huis vond ze één ding grappig, dat haar bureau met een modern computer midden in de keuken stond. Waarschijnlijk omdat er elders geen plaats meer was maar dat stoorde Emily niet en zonder zorgen begon ze aan een paper over boeken.

4. Op het eigenste moment hoorde Emily ineens luide muziek afspelen tot in haar huis. “Wat is dat toch voor zooi?” gromde ze en zocht uit van waar die muziek kwam. Natuurlijk van haar buur.

5. Daar liet Emily natuurlijk niet bij. Ze hoorde graag muziek maar voorlopig wou ze haar paper nu afmaken. “Ik ga mijn buur maar eens een bezoekje brengen.” dacht ze bij zichzelf. Het duurde niet lang om naar het huisje hierlangs te lopen.

6. Emily haar buur, blijkbaar ook een vrouw, moest zonodig haar paper maken met een luide muziek erbij. Wanneer ze iemand op de deur hoorde kloppen, wist ze meteen dat iemand dit niet duldde. “Het is niet waar.” mompelde de vrouw.

7. De vrouw opende de voordeur en er stond een ruig geklede persoon voor haar neus. “En voor wat is het?” mompelde ze ongeïnteresseerd. “Ik ben je nieuwe buurvrouw, Emily Somers.” stelde Emily zich voor, “en ik wil je vragen jouw muziek wat zachter te zetten. Ik ben aan mijn paper bezig, wil je dat weten.”

8. “Oh, je bent de eerste die dat beleefd vraagt.” grinnikte de vrouw, “ik zal mijn muziek zachter zetten dan.” Emily glimlachte, dat was ook de eerste keer dat iemand van het eerste keer zoiets zou doen. “Bedankt.”

9. “Mijn naam is LiselotLoix. Maar geef toe, Emily, we zijn allebei toe aan een pauze?” Emily dacht heel diep na. Eigenlijk was ze hier niet zo lang hier en moest ze niet met een volle laag aan haar studies beginnen. “Oké, dat klinkt goed.” ging Emily in op Liselot haar aanbod.

10. Even later nodigde Liselot Emily uit op de koffie. Toen Emily het huis van haar buurvrouw verkende, zag ze maar één basiskleur: roze. “Het is heel gezellig.” vond ze, ook al was dit niet echt haar stijl. “Vind ik ook, anders heb ik mijn huis zo niet ingericht.” gniffelde Liselot en bood Emily een zitplaats aan.

11. “Vertel eens, Emily, uit welke buurt kom je?” opende Liselot het echt gesprek. “Uit Nemea.” vertelde Emily vol trots. Ja, eigenlijk was ze best trots dat ze haar jeugd in die buurt door had gebracht. “Oh, dat is een toeval!” keek Liselot verrassend toe, “ik kom ook uit Nemea! Heb je dan niet in Nemeacollege gezeten?”

12. Emily knikte zeker. “Jij ook dan? Oh, dan heb ik je nooit tegen gekomen.” Liselot lachte zachtjes. Best gênant dat je iemand tegenkwam die blijkbaar bij jou op school had gezeten en dat je die nooit had gekend.

13. “Ah, wat raar maar wat maakt het nu uit?” hield Emily haar schouders op, alsof ze wou zeggen dat er niets gebeurd was, “wat voor specialisatie doe je en in welk jaar zit je nu?”

14. “Eerste jaar literatuur.” antwoordde Emily, gewoon helemaal kort en klaar. Liselot voelde dat haar neus afgebeten werd. “Oh, ik doe nu biologie en zit in het tweede jaar. Oké, normaal moet ik in het derde zitten maar ik heb pech gehad.”

15. Veel tijd bleef er niet over om verder gezellig te babbelen, binnen een uur moest Emily in het college zijn. “Nog veel plezier in je college.” lachte Liselot, nadat ze een kus gaf op Emily haar wang. “Dat zal niet mankeren.” grijnsde Emily.

16. Met een knoop in haar maag verliet Emily het huis van haar buurvrouw Liselot. Ze had nochtans toch het gevoel dat ze Liselot van ergens kende maar van wat… dat was een raadsel.