Tradución ao galego dunha presentación do prof. Tomás Pérez Molina, onde nos achega as principais obras arquitéctonicas do barroco italiano, centrándose en Bernini e Borromini
6. O punto de partida: Fachada de “Il Gesú”, de Roma 1575-84. Modelo Basilical de gran difusión orixinado ao final do Renacemento Igrexa xesuítica de “Il Gesú “, Roma. Vignola. 1568
7. Interior da Igrexa del Gesú (Roma) O interior del Gesù foi decorado a partir de 1670 en clave barroca , desvirtuando a concepción orixinal O espazo interior atópae vinculado ao de Santo Adré de Mantua
12. A COLUMNATA DE SAN PEDRO DEL VATICANO, ROMA. G. l. BERNINI
13.
14. A Praza de San Pedro componse en realidade de dúas prazas tanxentes , unha de forma trapezoidal e outra elíptica A praza trapezoidal cérrase cara á nosa fronte, reducindo opticamente a fachada de Maderno, e longrando que os espectadores situados na praza elíptica perciban a concepción orixinal da cúpula de Miguel Anxo
15. As columnas atópanse organizadas radialmente arredor do punto de xeneración da elipse, creando un espazo desbaratado opticamente O estilo cultivado por Bernini é bastante clásico, case que arqueolóxico, cun sentido moi sobrio no uso da orde toscana , aínda que en dinámica e en escenografía é barroco O uso de columnas con balaustradas e estatuas lémbranos a Palladio no Teatro Olímpico . Un eixe tetrástilo de columnas pareadas racha a monotonía dos tramos medios
16.
17. Bernini inicia a súa carreira con esta obra, situada baixo a grande cúpula da basílica de San Pedro. É un monumental dosel de bronce sostido por catro columnas salomónicas , onde non se utiliza a liña recta, senón que xira e se retorce cunha grande sensación de movemento Nesta obra consagra o uso deste tipo de columnas O BALDAQUINO DE SAN PEDRO BASÍLICA DE SAN PEDRO DO VATICANO, ROMA G. L. BERNINI.1624-1633
18.
19. O BALDQUINO DE SAN PEDRO Basílica de San Pedro do Vaticano, Roma DETALLE DAS COLUMNAS DE BRONCE
20. Igrxa de Santo André do Quirinal, 1658-70. G. L. Bernini Nesta igrexa utiliza unha planta ovalada con capelas dispostas arredor Na fachada , cóncava , coloca un pequeno pórtico, convexo , rematado cun frontón con volutas que sostén un gran escudo central
62. Palacio de Versalles, detalle da fachada Organízase en tres andares , correspondentes á zona de servizos (baixo), salóns principais (andar nobre) e apousentos privados da coroa (superior) A fachada posúe un primeiro corpo a xeito de gran zócolo, que destaca pola súa solidez . As pequenas xanelas do último andar alixeiran a pesantez tectónica do palacio, que resulta de aspecto moi clasicista , aínda que nalgúns puntos da fachada o muro decórase con columnas que avanzan cara ao espectador resaltando os seus volumes e os xogos de luz e sombra
66. Entrada cara á Galería dos Espellos Palacio de Versalles
67. Salón dos Espellos. Palacio de Versalles A riqueza e o luxo constitúen o vehículo de expresión do poder absolutista O estilo Rococó será, ao longo do s. XVIII, a marca deste boato decorativo