2. Dave en Tessa Nadat Tessa deze korte woordjes heeft uitgesproken, draait Dave zich aan en blijft met zijn rug naar haar toe staan. Tessa kijkt naar de grond, bang om iets te zeggen. Ze kijkt naar zijn rug. Zijn schouders staan gespannen en zijn hoofd is naar de grond gedraaid. ‘Dave?’ vraagt ze met een zachte stem.
3. Dave draait zich langzaam om en blijft naar de grond kijken. ‘Dave?’ vraagt ze nog eens en hij kijkt op. Zijn gezicht is uitdrukkingloos en het maakt haar bijna bang. ‘Ik denk dat we hier over moeten praten.’ Zegt Tessa zonder naar zijn gezicht te kijken.
4. ‘Dit kunnen we niet blijven ontkennen.’ Zegt ze en kijkt hem nog steeds niet aan. ‘Ik ben zwanger en ik weet zeker dat jij de vader bent.’ Bij die woorden kijkt ze pas naar zijn gezicht. Dit keer staat zijn gezicht minder onleesbaar en zijn ogen kijken indringend in die van haar alsof hij hoopt dat ze zo zegt dat het allemaal een grap is.
5. Maar het is geen grap, Tessa is serieus. Dave houdt zijn lippen nog steeds als een dunne streep op elkaar. Tessa praat verder. ‘Ik weet niet wat jij wil, maar ik wil het kindje graag houden.’ Dave knikt dus Tessa gaat verder.
6. ‘Wat wil jij?’ vraagt ze waardoor Dave wel iets terug moet zeggen. ‘Ik eh, het is jou beslissing.’ Zegt hij met een vervormde stem. Tessa knikt. ‘Ik denk dat het voor jou ook het prettigste is als je zo veel mogelijk bij de zwangerschap betrokken bent.’
7. Dave kijkt naar haar buik alsof er elk moment een bevestiging van leven kan komen en Tessa negeert het. ‘Ik weet niet wat jij naar je studie wil gaan doen, maar ik zou bij mijn ouders kunnen gaan wonen. Als je wil hoef je zo min mogelijk met ons te maken te hebben.’ Zegt ze en kijkt nu ook naar beneden.
8. De woorden doen haar pijn, het liefste wil ze met hem samenwonen, met hem het kindje opvoeden, met hem oud worden, maar ze weet dat hij dat niet wil. Op dat moment draait Dave zich om en loopt naar binnen. Verbaasd volgt Tessa hem ‘Wat ga je doen?’ vraagt ze. ‘Ik moet nadenken.’ Zegt Dave en hij loopt de voordeur uit.
9. Tessa kijkt hem na terwijl hij de deur uit loopt en zijn pas versneld. Ze loopt terug naar buiten en gaat op de stoel zitten waar ze eerder die avond ook zat. Haar hoofd tolt van alle vragen. Even had ze gehoopt dat Dave blij zou zijn, maar die hoop was bijna meteen weer verdwenen. Ze kijkt even naar het bord voor haar en neemt een hap. Ze heeft toch meer honger dan ze dacht.
10. Als ze haar bord leeg heeft is de plek tegenover haar nog steeds leeg. Het bord spaghetti is koud geworden. Tessa staat op en neemt de borden mee naar de keuken om ze af te wassen. Als ze allebei schoon zijn, is Dave nog steeds niet terug. Tessa gaat op de bank liggen en probeert wat te slapen.
11. Opnieuw verpesten de dromen haar slaap en opnieuw voelt ze een warme hand op haar schouder. Slaperig opent ze haar ogen en kijkt in de grijze ogen van Dave. ‘Wat?’ vraagt ze verbaasd, maar dan weet ze alles weer.
12. Ze knippert een paar keer met haar ogen en kijkt omhoog waar Dave weer rechtop staat. ‘Waar was je?’ vraagt ze terwijl ze in haar ogen wrijft en omhoog komt.
13. ‘Nadenken.’ Is het enige antwoord wat ze krijgt. Ze knikt en schuift op zodat Dave naast haar kan zitten, maar hij loopt naar de stoel naar de bank en gaat daar zitten.
14. Tessa kijkt erna, maar durft er niets van te zeggen. Bang dat hij opnieuw weg zal gaan en op een of andere manier heeft ze nu behoefte aan hem om haar heen.
15. Ze schraapt haar keel. ‘Is het gelukt met nadenken?’ vraagt ze voorzichtig. Dave knikt langzaam. ‘Ik denk het wel.’ Tessa knikt. ‘Mooi.’ Zegt ze en wacht tot hij weer iets zegt, maar dat gebeurd niet.
16. Daarom begint ze zelf maar. ‘Ik snap als ik je hiermee overval. Het is voor mij ook heel onverwachts. Ik had ook niet verwacht dat ik na die nacht…’ Ze maakt haar zin niet af, want ze ziet hoe de knokkels van Dave wit worden. ‘Sorry.’ Fluistert ze.
17. ‘Het is jou schuld niet.’ Is de eerste hele zin die Dave uitspreekt sinds hij thuis is. ‘We waren er allebei bij die nacht en we hebben er allebei een even groot aandeel in. Daarom moeten we dit ook samen oplossen.’
18. ‘Ik laat het niet weghalen.’ Zegt Tessa snel en Dave knikt. ‘Dat bedoelde ik ook niet.’ Zegt hij en Tessa ontspant weer. ‘Ik bedoelde dat ik er wil zijn, voor jou en het kindje. Niet alleen financieel.’
19. ‘Wat versta je daar precies onder?’ vraagt Tessa zo rustig mogelijk. ‘Ik zal opzoek gaan naar een huisje zo dicht mogelijk bij jou en je ouders zodat ik altijd in de buurt ben als er iets is.’ Tessa knikt. Natuurlijk had ze veel meer gewild, maar ze weet dat het niet kan. Hij voelt niet hetzelfde voor haar als zij voor hem.
20. Ze zegt er dus niets van. Ze knikt alleen en tovert een klein glimlachje op haar gezicht. De weken daarna wordt er niet meer gesproken over de zwangerschap dan nodig. Ze zitten in hun laatste semester en daarmee heeft Dave een goede reden om zich op zijn schoolwerk te storten.
21. Tessa begint er maar niet meer over. Ze moet zich erbij neerleggen dat het niets zal worden tussen hen. Ze probeert zoveel mogelijk van haar zwangerschap te genieten.
22. Terwijl ze staat te schilderen laat ze haar gedachten de vrij loop. Ze denkt aan Dave en aan haar zwangerschap. Ze had het zich allemaal anders voorgesteld. Een leuke man, trouwen en kinderen krijgen, maar het echte leven heeft een heel andere volgorde. ‘Schilder je nu nog steeds?’
23. Tessa legt haar kwast neer en draait zich om naar Dave die een paar stappen dichterbij komt. Hij wacht vast op een antwoord dus ze knikt. ‘Doe je niet te veel? Je moet jezelf niet overbelasten.’
24. Tessa kijkt hem even verbaasd aan. ‘Er is niets aan de hand.’ Zegt ze. ‘Ik ben gewoon aan het schilderen.’ Dave knikt. ‘Het is niet goed voor je om zo lang te blijven staan.’
25. ‘Ik wilde net naar bed gaan.’ Zegt Tessa en maakt aanstalten om naar het bed te lopen. Dave knikt en loopt naar de badkamer. Tessa kleedt zich om en gaat op de rand van het bed zitten. Dave is de laatste tijd zo bezorgd.
26. Dat is natuurlijk wel heel lief, maar ergens ergert ze zich er ook aan. Zolang had ze hier op gehoopt, maar al die jaren had ze haar tijd verspilt. Ze wil helemaal niet dat hij bezorgd om haar is, alleen maar omdat ze zijn kind draagt. Dave komt de slaapkamer in en ze gaat snel onder haar dekbed liggen.
27. Het lijkt bijna een gewoonte te zijn geworden, maar na weer een nacht met weinig slaap wordt Tessa wakker. Ze komt langzaam overeind terwijl ze nog net ziet hoe Dave de badkamer in verdwijnt. Ze laat zich weer terug in bed zakken en blijft even naar het plafond staren.
28. ‘Kom je zo? Ik ga ontbijt maken.’ Zegt Dave als hij via de trap naar beneden verdwijnt. Tessa gaat opnieuw rechtop zitten en gooit haar benen over de rand van het bed. Ze gaat staan en wrijft de slaap uit haar ogen, maar er staat al snel een verrassing op haar te wachten.
29. Verbaasd kijkt ze naar haar buik die duidelijk een stukje dikker is geworden. ‘Volgens mij kunnen we je komst nu niet meer ontkennen, kleintje.’ Zegt ze liefkozend tegen haar buik.
30. Ze loopt naar de kledingkast waar ze al even een nieuw setje heeft klaarliggen. Het grijze shirtje zit losjes om haar buik. Ze zucht. ‘Laten we je papa ook maar even gedag gaan zeggen.’
31. Met een knoop in haar maag loopt ze naar beneden. Zelf is ze blij met de verrassing van die ochtend, maar of Dave daar hetzelfde over denkt weet ze nog niet. ‘Goedemorgen.’ Zegt ze als ze onderaan de trap verschijnt.
32. ‘Goedemorgen.’ Zegt Dave en hij staat op van zijn stoel. ‘Ik ben maar vast begonnen aan mijn ontbijt, ik moet zo naar college. Jou ontbijt staat in de koelkast, ik zal het wel even pakken.’
33. Dave wil naar de koelkast lopen, maar Tessa houdt hem tegen. Verbaasd dat hij nog niets heeft gezegd wijst ze naar haar buik. ‘Zie je niet iets?’ vraagt ze.
34. Dave kijkt haar aan en Tessa kijkt met een veelbetekenende blik terug. Dan opent Dave zijn mond: ‘Is dat setje niet een beetje koud, het is al bijna winter en ik wil niet dat je kou vat.’
35. Op dat moment lijkt er iets te knappen bij Tessa. Alle woede die ze al die jaren opgespaard heeft lijkt nu te exploderen. ‘Wat is er met jou aan de hand!?’ roept ze kwaad en kijkt hem woedend aan.
36. Dave kijkt haar niet begrijpend aan. ‘Wat maakt jou het nou uit dat ik kou vat. Het gaat je toch alleen maar om je kind? Je geeft helemaal niets om mij!’ schreeuwt ze.
37. Dave plant zijn handen in zijn zij. ‘Dat is niet waar.’ Probeert hij rustig te zeggen. ‘Oh nee? Waarom merk ik daar dan niets van? Elke keer als je me zoent of wat dan ook lijk je spijt te hebben?’
38. De woorden doen Dave pijn, maar Tessa gaat door. ‘Elke keer hou je me bij je weg. Vanaf het eerste moment dat ik wist wie je was liep je al weg van me. Als je niets met me te maken wil hebben kun je het ook gewoon zeggen!’
39. ‘Tess, dat is niet waar.’ ‘Wat is dan wel waar? Ik heb toch geen idee wat er in je om gaat!’ Nu wordt Dave ook boos. ‘Misschien heeft dat wel een reden.’ Roept hij zonder er bij na te denken. ‘Je snapt er toch niets van.’ Zegt hij en kijkt weg.
40. ‘Hm, hoe zou dat nu komen?’ vraagt Tessa sarcastisch. ‘Misschien omdat jij mij nooit iets vertelt.’ Zegt ze overdreven. ‘Je doet niet eens moeite om het me te laten begrijpen. Terwijl ik je wel wil begrijpen. Ik ben verdomme nog steeds verliefd op je!’
41. De woorden zijn eruit voor ze het weet. Dave kijkt haar een kort moment aan. ‘Het spijt me.’ Zegt hij zacht en loopt dan langs haar heen naar buiten. Met een droevige blik in haar ogen kijkt ze hem na.
42. Ze voelt hoe zich kleine druppeltjes in de hoeken van haar ogen vormen. Ze laat zich op de stoel zakken en kijkt naar het bord voor zich. Voorzichtig neemt ze een hap. Ondanks alles heeft ze toch honger.
43. Ze eet het bord leeg en kijkt dan voor zich uit. Ze had het zich allemaal heel anders voorgesteld. Ze had zo gehoopt dat Dave blij zou zijn, maar dromen blijven bedrog. De ringtone van haar mobiel laat haar ontwaken uit haar gedachten en ze neemt vlug op. ‘Met Tessa.’
44. ‘Hoi zusje. Hoe is het?’ klinkt de stem van Pim vrolijk aan de andere kant van de lijn. Zonder het te willen glimlacht Tessa toch. ‘Gaat wel.’ Zegt ze.
45. ‘Dat klinkt niet heel erg overtuigend.’ Tessa glimlacht opnieuw. ‘Is er iets gebeurd? Iets met de baby?’ Tessa schudt haar hoofd, maar realiseert zich dat Pim dat niet kan zien. ‘Nee, nee.’ Zegt ze snel.
46. ‘Wat is er dan wel?’ ‘Ik heb ruzie gehad met Dave.’ Pim is even stil. ‘Waarover?’ ‘Nou, hij is de laatste tijd zo bezorgd en hij probeert me zoveel mogelijk uit zijn leven te houden. Vanochtend knapte er gewoon iets.’
47. ‘En nu heb je hem eens goed de waarheid gezegd?’ ‘Dat kan je wel zeggen. Ik heb me een beetje laten gaan.’ Zegt ze beschaamd. ‘En nu?’ ‘Hij is weggelopen. Volgens mij heb ik het nu echt verpest.’ Zucht ze. ‘Heb je er spijt van?’
48. ‘Natuurlijk. Ik wilde hem geen spijt doen, maar ik liet me gewoon helemaal gaan.’ ‘Dan moet je dat tegen hem zeggen.’ ‘Denk je?’’Ik weet het wel zeker. Hij geeft om je Tess. Dat zie je gewoon.’ Op dat moment komt Dave weer binnen lopen. ‘Ik moet gaan Pim, ik bel je straks terug.’
49. Voor Pim weer iets kan zeggen drukt ze het gesprek weg. ‘Dave, wacht even.’ Zegt ze en gaat snel voor hem staan. ‘Ik wil even wat zeggen.’ Dave kijkt naar de grond, maar Tessa ziet zijn hoofd langzaam heen en weer gaan.
50. ‘Het spijt me van vanochtend.’ Dave kijkt haar aan en Tessa ziet iets van verbazing in zijn ogen. ‘Ik had me niet zo mogen laten gaan. Natuurlijk was je alleen bezorgd en dat mag natuurlijk.’ Zegt ze.
51. ‘Ik had die dingen niet mogen zeggen en het spijt me.’ Zegt ze. Dave kijkt haar nog steeds aan. ‘Het spijt mij ook.’ Zegt hij. ‘Ik had de dingen misschien wat anders aan moeten pakken.’ ‘Hoe bedoel je?’ vraagt Tessa verbaasd. ‘Ik geloof dat we even moeten praten.’ Zegt Dave en wijst naar de bank.
