2. Giechelend en zoenend komt het stel het kleine huisje binnen. Daniël heeft Noëlle bij hem thuis uitgenodigd, en de chemie tussen hen is in de korte tijd duidelijk niet verdwenen. Ze stoppen bij Daniëls gloednieuwe slaaphoek- met tweepersoonsbed. Noëlle grijnst. ‘Weetje Daan, we zouden het nu kunnen doen, waar we het over hadden. Naar bed gaan.’

3. Vlug kleedt ze zich uit. Ze ploft op het bed neer en grijnst uitdagend. Daniël lacht en gaat naast haar zitten.

4. Hij slaat een arm om haar heen en streelt over haar wang in de heerlijke stilte die volgt. Plots betrekt Noëlle’s gezicht. ‘Heb je het eigenlijk al wel tegen Bianca gezegd?’ Daniël bijt op zijn lip. ‘Nog niet.’ Meteen staat Noëlle op en begint zich aan te kleden. ‘Dan ben ik weg hier.’

5. ‘Maar, No’ begint Daniël. Hij beseft dat ze groot gelijk heeft en zucht. Hij heeft groot geluk dat ze überhaupt nog bij hem is. Noëlle schud haar hoofd en maakt de voordeur open. ‘Het spijt me Daniël. Bel me als je Bianca bent vergeten.’ De deur klapt hard achter haar dicht.

6. Daniël zucht en zakt terug in het bed neer. Ze heeft echt eerlijk gelijk, maar hij wil Bianca ook geen pijn doen. Maar met Bianca, geen Noëlle… En hij houdt van Noëlle. Clifford geeft hem een kopje tegen zijn benen en springt dan op zijn kussen om te gaan slapen.

7. Daniel schopt zijn schoenen uit en trekt zijn pyjama aan. Clifford heeft gelijk. Misschien kan hij er maar het beste een nachtje over slapen, dan zal hij wel tot een oplossing komen.

8. De volgende morgen is hij er inderdaad uit. Hij vult Cliffords bakje en geeft hem een aai over zijn rug. ‘Als ik thuiskom van mijn werk, dan ga ik het tegen Bianca zeggen.’ Clifford geeft een stevig kopje tegen zijn knie aan en begint te eten.

9. Als Daniël thuiskomt van zijn werk –en promotie heeft binnengesleept- belt hij meteen Bianca op. Hij praat zichzelf nog even moed in, en dan loopt ze de kavel al op.

10. Ze loopt naar hem toe en zoent hem opgewekt. Voorzichtig duwt hij haar weg. Ze lijkt het niet te merken. ‘Ik heb je gemist.’ Daniël bijt op zijn lip. Zo maakt ze het niet makkelijker. ‘Kijk Bianca, ik…’ hij aarzelt en kiest zijn woorden zorgvuldig uit. ‘Afgelopen maandag overdonderde je me nogal, en, ik weet niet of ik hetzelfde had gezegd.’

11. Bianca fronst haar wenkbrauwen. ‘Je wilt het dus afzeggen.’ Ongemakkelijk staart Daniël naar zijn schoenpunten. ‘Eigenlijk wil ik het helemaal verbreken.’ fluistert hij bijna onverstaanbaar. ‘Natuurlijk niet Daan!’ roept Bianca uit. ‘We houden van elkaar, wij willen elkaar niet kwijt!’ Nu is het Daniëls beurt om verrast te zijn. ‘Hoor eens, we hebben elkaar nauwelijks gezien.’

12. ‘Je wílt me niet kwijt.’ mompelt Bianca indringend. ‘Bianca, het is nooit iets geweest, en nu ook niet meer. De date gaat niet door.’ moppert Daniël nu, een beetje boos. Haar ogen vernauwen zich. ‘Daar ga je spijt van krijgen, Daniël de Groot.’ Ze draait zich om en loopt de kavel op. ‘Spijt, wacht maar!’ roept ze hem nog na.

13. Meteen belt Daniël Noëlle. Nu is er niets meer dat tussen ze instaat. Enthousiast zoent hij haar. Noëlle lacht. ‘Ook hallo, Daan.’ grinnikt ze.

14. Daniël glimlacht. ‘Ik ben gewoon blij dat er nu niets meer tussen ons instaat. Als je het nog wilt tenminste.’ Noëlle glimlacht terug. ‘Ik zou niets liever willen, Daniël de Groot.’

15. Hij pakt haar handen en schommelt ze zachtjes heen en weer. ‘Noëlle, zou je dan bij mij in willen trekken? We zouden het huis iets kunnen verbouwen, en dan past het prima.’ Ze vliegt hem lachend om de hals. ‘Dat lijkt me geweldig!’