2. In een klein stadje genaamd Clarksville, is een normale, doordeweekse straat. Hij staat vol met doodgewone, statige witte rijtjeshuizen. In die statige witte rijtjeshuizen wonen doodgewone, normale gezinnen. Liefdevolle gezinnen, met hun problemen, maar toch komen ze altijd weer bij elkaar terug. Het is een doodnormale straat.

3. In een van die doodnormale huizen, woont Beth Jones. De familie Jones is net zo normaal als alle andere gezinnen. Beth woont thuis met haar oudere broer en ouders, en hoe vaak ze ook ruzie maken, altijd blijven ze van elkaar houden. Omdat dat gewoon is wat familie doet. Beth zat in haar kamer, en staarde in de spiegel voor zich. Ze had donker, lang, zwart haar en blauwe ogen. Niet onknap, en al zegt ze zelf, niet onpopulair.

4. Toch had er zich een probleem gevormd in haar leven, bedacht ze zich afkeurend. Elke vrouwelijke generatie van de familie Jones, was telkens bij het eindexamen promqueen geworden. Geen uitzonderingen. En nu was het haar beurt. Haar beurt om samen met een jongen naar het eindfeest te gaan en promking- en queen te worden. Een van de mooiste momenten in haar leven zou het worden.

5. Tenminste, dat zou het moeten worden, als ze eindelijk eens een jongen vond. Het was niet alsof ze niet genoeg vriendjes had gehad, maar ze was gewoon niet verliefd en ze wilde het moment wel met een beetje een speciaal iemand delen. Met een zucht kauwde ze op haar pen en liet ze haar ogen over de schoolgids gaan. Ze moest toch iemand kunnen vinden, er waren jongens zat. Iemand die haar een kans op promqueen zou geven, en ook nog eens aardig was.

6. Er was Seth Davis, hij was altijd aardig voor haar geweest. Ze zouden samen naar het eindfeest gaan, en dan, dan… Beth zucht en krast zijn naam door op de lijst. Hij zou met andere meisjes gaan flirten, haar aan de kant laten staan, het hele promqueen gedoe vergeten, en vervolgens aan haar vragen of ze even aan de kant kon gaan, zodat hij bij het bier kon. De eikel. Ze maakte zijn naam vlug extra zwart, om zichzelf te laten weten dat hij écht geen optie was.

7. Ze liet haar vinger verder over de lijst gaan. Oliver White. Hij was altijd wel vriendelijk, en nooit zo lomp als Seth. Ze sloot haar ogen en probeerde zich zo goed mogelijk een prom met Oliver voor te stellen. Oliver zou haar mee naar binnen nemen. Ze zouden aan en tafeltje gaan zitten, en dan zouden ze gaan praten met de anderen, omdat Oliver wel zo sociaal was. Dan zou hij in een verhitte discussie raken met een van de leraren over het schoolbeleid voor veganisten, en zou zij alleen zitt- ze kraste Oliver’s naam ook stevig door.

8. Zo ging het een tijd lang door. Naam voor naam werd zwart gekleurd, en Beth’s fantasieën liepen steeds duisterder af. Totdat er nog maar één naam overbleef. Brad Parker. Brad was altijd al wel verliefd op haar geweest, en Beth wist dat het gemeen was om daar misbruik van te maken, maar toch… Het leek zo simpel. En bovendien zou het de perfecte prom zijn. Brad was een niet onknappe gitarist en zanger uit de schoolband: Host of accident. Beth zucht tevreden. Ze had altijd wel iets willen hebben met een gitarist, dat was zo romantisch.

9. Hij zou haar hand pakken en haar naar binnen leiden. Ze zouden dansen, en daarna zou hij een liedje voor haar spelen dat hij zelf geschreven had in een romantische bui, en dat over haar ging. Ze zou smelten, en omdat het er zo lief uitzag zouden ze verkozen worden tot promking- en queen. Perfect. Ze negeerde het feit dat haar fantasie er iets romantischer uitzag dan het zou worden, en met een glimlach zette ze een rondje om de naam van Brad Parker en prikte ze de pagina aan de muur. Brad Parker, hier komt Beth, bedacht ze met een grijns.